เพิ่งรู้ว่ากูรักมึง

ลำดับตอนที่ #1 : พบกันครั้งแรก

กริ่งงงง........... เสียงนาฬิกาปลุกในตอนเช้าที่แสนจะน่าเบื่อบอกให้ผมตื่นขึ้นจากเตียง “เห้อ...วันจันทร์อีกแล้วเหรอวะ ไม่อยากไปโรงเรียนเลย” ผมเดินไปแปรงฟันด้วยความงัวเงีย แล้วเตรียมตัวไปโรงเรียน พอหันไปดูนาฬิกาก็รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปสาย ผมจึงรีบออกไปรอรถสองแถวหน้าบ้าน กว่ารถจะมาก็กินเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง

ผมวิ่งมาด้วยความเร็วแสงก่อนที่ประตูโรงเรียนจะปิด แต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะอาจารย์ใหญ่เดินมาดักหน้าผม

         “นาย เกม ถวิต ธราเทพ... มาสายอีกแล้วนะเรา”

ผมยิ้มแฉ่งให้อาจารย์ ก่อนจะตอบออกไป

         “แหม๋....เรียกชื่อผมซะเต็มยศเลยนะครับครู” 

         “เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวจะโดน”

ครูง้างมือจะฟาดผม ผมรีบหลบแทบไม่ทัน

         “ขอโทษครับอาจารย์ คือ...ผมไม่ค่อยสบายครับ ผมเลยมาสาย โอ้ย..ปวดหัวจัง”

         “อ๋อ...เธอปวดหัวเหรอ ถ้าปวดมากก็ไปนั่งรวมกับเพื่อนที่รอโดนทำโทษซะ มาสายแล้วยังจะตอแหลอีก”

ผมเดินหง๋อยๆมานั่งรวมแถวกับเพื่อนๆที่มาสายเหมือนกัน ทันทีที่นั่งลงผมก็ได้กลิ่นน้ำหอมลอยออกมาจากตัวของคนตัวสูงใส่แว่นที่นั่งอยู่ข้างหน้า “กลิ่นน้ำหอมแม่งฉุนชิบหาย ฉีดมาทั้งขวดเลยรึไงวะ” 

         “โทษทีว่ะ กูเป็นคนเหงื่อออกเยอะอ่ะ เลยต้องฉีดน้ำหอมเยอะหน่อย”

ไอ่คนข้างหน้าหันกลับมาตอบผม

         “เออ ไม่เป็นไร กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ”

เชี้ย... ผมพรึมพรำกับตัวเองเบาๆ แต่มันดันได้ยิน หูดีชิบหาย ดีนะที่มันไม่ได้โกรธที่ผมบ่นออกไป

ไม่นานครูฝ่ายวินัยก็เดินมาหน้าแถว ผมนั่งลุ้นอยู่ในใจว่าวันนี้จะโดนทำโทษอะไร

         ครู: มาสายกันอีกแล้ว หน้าเดิมๆทั้งนั้น ไปวิ่งให้หายง่วงกันหน่อยดีไหม 

เสียงโหว่ร้องด้วยความเซงของเหล่าเด็กนักเรียนดังขึ้นทันทีเมื่อรู้ว่าบทลงโทษคือการวิ่ง

         ครู: ไม่ต้องร้อง ไปวิ่งรอบสนามสามรอบเดี๋ยวนี้ ปฏิบัติ!

หลังวิ่งเสร็จ ทุกคนก็กลับมายืนเรียงแถวด้วยสภาพที่เหนื่อยหอบ ผมยังคงยืนต่อหลังไอ่คนตัวสูงใส่แว่นเหมือนเดิม

         ครู: เดี๋ยวครูจะตรวจเครื่องแบบนะนักเรียน ใครแต่งตัวไม่เรียบร้อย แต่งตัวไม่ครบ โดนหักคะแนน

ให้ตายสิ ผมลืมใส่เข็มกลัดนักเรียนมา “ทำไงดีวะ.... เอ่อ...แว่นๆ” ผมสะกิดคนด้านหน้าให้หันกลับมา ผมเรียกมันว่าแว่นเพราะผมไม่รู้ชื่อมัน 

“มีไร”

         “กูลืมใส่เข็มกลัดมาว่ะ ขอยืมมึงหน่อยได้ไหม มึงไปอยู่หัวแถวนะ พอมึงตรวจเสร็จแล้วช่วยวนเอาเข็มกลับมาให้กูยืมใส่หน่อยได้ไหม เดี๋ยวกูจะไปอยู่ท้ายแถว”

         “ได้ๆ”

ไอ่แว่นตอบตกลงอย่างไม่ลังเล พอถึงเวลามันก็เดินวนกลับมาท้ายแถวแล้วแอบส่งเข็มกลัดให้ผมยืม ตามที่ตกลงกันไว้จริงๆ

รอดแล้วกู โชคดีจริงๆที่แว่นมันยอมช่วย แม่งโคตรหล่อแถมยังใจดีอีก ตรวจเสร็จผมก็เดินหาตัวไอ่แว่นเพื่อที่จะเอาเข็มไปคืน แต่มองหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ “มันหายไปไหนวะ” เข็มก็ยังไม่ได้คืน ชื่อก็ยังไม่ได้ถาม ผมยังไม่ได้ขอบคุณมันเลย แต่มันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ สงสัยจะรีบขึ้นห้องจนลืมเข็มกลัดแล้วมั้งเนี่ย...

ผมเก็บเข็มไว้ให้มัน คิดไว้ว่าถ้าเจอกันอีกก็จะเอาไปคืน จากนั้นผมก็รีบขึ้นห้องไปเรียน

ในตอนพักเที่ยงในโรงอาหาร ผมกับเพื่อนในกลุ่ม ต้อมและเบส นั่งดีดกีต้าร์และร้องเพลงด้วยกันเหมือนอย่างเคย แล้วสิ่งที่ผมรอคอยก็มาถึง เธอคนนั้น นางฟ้าของผม สาวน้อยน่ารักผูกโบว์ที่กำลังเดินผ่านพวกผมไป เธอคือ “เบว” หญิงสาวที่ผมแอบชอบ เป็นดรัมเมเยอร์ประจำโรงเรียน ทั้งสวย ทั้งน่ารัก แถมยังเป็นเด็กห้องกิฟต์ (ห้องเด็กเรียนเก่งแบบหัวกะทิ) แต่ผมก็ไม่เคยกล้าที่จะเข้าไปทักเธอสักที แค่เบวเดินผ่าน หัวใจของผมก็แทบจะละลาย นี้คงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมอยากมาโรงเรียน

         ต้อม: นั้นไง สาวที่มึงชอบ เดินมาแล้ว

         เกม: ไอ่สัส พูดเบาๆสิวะ เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก

         เบส: มึงชอบเขา มึงก็เข้าไปทักดิ

         เกม: โอ้ย...ไม่เอาหรอก กูไม่กล้าอ่ะ

         ต้อม: กูว่ามึงควรจะเริ่มจีบเบวได้แล้วนะ ถ้าช้า ระวังคนอื่นคาบไปแดกนะโว้ย...

         เกม: แล้วกูจะเข้าไปจีบยังไง

         ต้อม: ถ้ามึงไม่กล้าจีบตรงๆ มึงก็ลองเข้าไปจีบแบบอ้อมๆดูก่อนสิ

คืนนั้นผมนอนคิดถึงคำพูดของไอ่ต้อมทั้งคืน “จีบอ้อมๆ จีบยังไงวะ” หรือว่าผมจะลองจีบเบวอย่างที่ต้อมกับเบสบอกดี

ตึง....! (เสียงวางสมุด)

ผมเดินมาที่โต๊ะเรียนแล้วฟาดหนังสือลงที่โต๊ะอย่างแรงด้วยความมุ่งมั่น

         เบส: เป็นเหี้ยไรเนี่ย...

         เกม. กูตัดสินใจแล้ว

         เบส. ห๋า?

         เกม. กูจะเริ่มจีบเบวแบบจริงจัง

         ต้อม. ต้องให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อน....

         เกม. แต่...พวกมึงต้องช่วยกู คือ..กูจีบสาวไม่เป็นว่ะ

         ต้อม. แป่ววว..

         เบส. ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพวกกูจะช่วยแนะนำให้มึงเอง

         ต้อม. เราจะไปแนะนำอะไรมันได้วะ มึงกับกูก็ยังไม่เคยจีบสาวเหมือนกับมันนั้นแหล่ะ

         เบส. แต่หลายหัวช่วยกันคิด ก็ยังดีกว่าหัวเดียวป่าวว้ะ

         เกม. พวกมึงว่า กูจะเริ่มยังไงดี ขอแบบอ้อมๆนะเว้ย

         เบส. มึงลองแอบเอาขนมที่เขาชอบ ไปใส่ไว้ใต้โต๊ะเรียนเขาดิ ทำให้เขารู้ว่ามีคนแอบชอบเขาอยู่

         เกม. แล้วกูจะรู้ได้ไงว่าเขาชอบอะไร 

         ต้อม. มึงก็ลองเดาๆเอา ไปหาซื้อขนมที่คนส่วนใหญ่เขาชอบกินดูก็ได้ อย่างเช่น โค้ก เลย์ อะไรแบบเนี๊ยะ

          เกม. ได้ งั้นกูจะลุยวันนี้เลย...

         เบส/ต้อม. เยสสสส.....

ผมไม่รอช้า ตอนเที่ยงผมรีบไปซื้อขนมนมเนยที่คิดว่าเบวน่าจะชอบ แล้วรีบเดินไปที่ห้องเรียนประจำของเบว หาโต๊ะที่มีชื่อเบวติดอยู่ จากนั้นก็เอาขนมใส่ไว้ใต้โต๊ะตามแผน 

เห้ย! แต่เดี๋ยวก่อน ทำไมใต้โต๊ะเบว ถึงมีขนมอีกถุงอยู่ล่ะ แถมยังมีโน๊ตเขียนไว้อีกด้วย

ด้วยความอยากรู้ผมจึงถือวิสาสะเปิดโน๊ตนั้นอ่านดู ข้อความในโน๊ตเขียนว่า “ทานให้อร่อยนะครับ จากคนที่ชอบเธอ” “เชี้ย! นอกจากกูแล้ว ยังมีคนที่ตามจีบเบวอีกหรอวะเนี่ย....” นี้ผมมีคู่แข่งแล้วสินะ ผมรู้สึกหงุดหงิด จึงเอาถุงขนมถุงนั้นออกมาจากใต้โต๊ะเบว แล้วเอาขนมที่ผมซื้อมา ใส่เข้าไปแทน

ผมกลับมานั่งเครียดที่โต๊ะในตอนบ่าย

         เบส. เป็นไงบ้างวะมึง ทำไมหน้าบูดแบบนั้นล่ะ

         เกม. กูว่ากูมีคู่แข่งแล้วว่ะ 

ผมโยนถุงขนมของคู่แข่งลงบนโต๊ะ

         ต้อม. อะไรวะ

         เกม. กูไปเจอถุงขนมอันนี้ อยู่ใต้โต๊ะเบว แม่ง..นอกจากกูแล้ว ยังมีคนอื่นอีกที่กำลังจีบเบว

         ต้อม. รู้ได้ไง ถุงนี้อาจจะเป็นขนมที่เบวซื้อมาไว้กินเองก็ได้

         เกม. มึงก็ดูโน้ตบอกรักที่อยู่ในถุงนั้นดิ

ต้อมรีบค้นดูภายในถุงทันที

         ต้อม. เออ จริงด้วยว่ะ

เกม. แม่ง...โคตรเซงเลย

ต้อม. งั้นมึงต้องสืบแล้วล่ะว่าไอ่คนนั้นมันเป็นใคร จะได้กำจัดมารหัวใจทิ้ง

         เบส. หนมในถุงมีไรบ้างวะ 

         ต้อม. ก็มีสลัดผัก แซนวิ้ช แล้วก็น้ำวิตามินอ่ะ

         เบส. โห้ย...มีแต่ของน่าเบื่อ

         ต้อม. มึงซื้ออะไรไปให้เบว

         เกม. เลย์กับโค้กแบบที่มึงบอกนั้นแหล่ะ

ผมแกะแซนวิ้ชที่อยู่ในถุงนั้นกินแล้วเคี้ยวด้วยความสะใจ ผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าของถุงขนมนี้เป็นใคร

เหตุผมที่ผมชอบเบวไม่ใช่เพราะเธอเป็นดรัมเมเยอร์อย่างเดียวหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะ...

ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อน ขณะที่ผมกำลังยืนเข้าแถวรอเคารพธงชาติ “เชี้ย......กระเป๋าตังหาย ทำไงดีวะ เงิน บัตรประชาชน บัตรนักเรียน รูปแม่ ทุกอย่างอยู่ในนั้นหมดเลย ชิบหายแล้ว กูทำตกที่ไหนเนี่ย หรือจะเป็นตอนที่วิ่งเข้าโรงเรียน”

         “นายๆ”

ผมหันไปตามเสียงเรียก หญิงสาวในชุดนักเรียนน่าตาสะสวยผูกโบว์สีขาวกำลังเรียกผมอยู่ “ครับ”

         “กระเป๋าเงินใบนี้ของนายใช่ไหม”

         “เห้ย..ใช่ๆ ของเราเอง เธอเจอมันที่ไหนอ่ะ”

         “มีคนเก็บกระเป๋าแกได้ แล้วเอาไปแจ้งที่ประชาสัมพันธ์อ่ะ เราอยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์พอดี ก็เลยเอามาให้”

         “โห้ย..ขอบคุณมากนะ ถ้าเธอไม่เอามาคืนชีวิตเราแย่แน่ๆ”

         “ไม่เป็นไร เราไปเข้าแถวก่อนนะ ใกล้ได้เวลาเคารพธงชาติแล้ว”

         “เดี๋ยว! เธอชื่ออะไร”

         เราชื่อ  “เบว”

นั้นแหล่ะครับ จังหวะตกหลุมรักของผม เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วและดูเหมือนว่าเบวจะจำผมไม่ได้

ผมกับเพื่อนใช้เวลาอยู่หลายวันในตอนพักเที่ยงเพื่อแอบไปส่องดูว่าใครเอาขนมมาใส่ไว้ใต้โต๊ะเบว แต่ก็ไร้วี่แวว 

         เกม. กูว่าพอเถอะ ไม่เห็นจะมีใครมาเลย

         เบส. เออ เสียเวลาชิบหาย 

แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินขึ้นมา ผมกับเพื่อนจึงรีบหาที่หลบแล้วแอบดู “เชี้ย!” ผมอุทานออกมาเบาๆหลังจากที่เห็นหน้าของเจ้าของเสียงฝีเท้านั้น มันคือไอ่แว่นที่ผมเจอตอนถูกทำโทษเพราะมาสาย ไอ่แว่นเดินถือถุงขนมเข้าไปในห้องแล้วเอาขนมยัดเข้าไปใต้โต๊ะของเบว “มึงเองเหรอแว่น... ทำไมต้องเป็นมึงด้วยวะเนี่ย.....” ผมบ่นในใจ

ตัดภาพมาที่ผมกับต้อม นั่งหง๋อยอยู่ที่โต๊ะเรียน

         ต้อม. เห้อ..ยอมแพ้เถอะ คู่แข่งมึง ไม่ธรรมดาเลย

ไอ่เบสวิ่งหน้าตั้งมาหาพวกผม

         เบส. มึงๆๆ กูไปสืบมาแล้ว ไอ่แว่นอ่ะ จริงๆมันชื่อเนิร์ด อยู่ห้องกิฟต์ Math ห้องเดียวกับเบว เป็นเพื่อนในกลุ่มเบว เพื่อนกูบอกว่ามันเรียนโคตรเก่ง เป็นถึงตัวแทนของโรงเรียนไปสอบแข่งคณิตระดับเขต เป็นท็อปอันดับหนึ่งของห้อง แถมบ้านก็รวย  มีบิ๊กไบค์-

         เกม. พอ! ไม่ต้องพูดแล้ว แค่นี้กูก็จะตายแล้ว.....มึงไปสืบเรื่องมันจากไหนเนี่ย

         เบส. กูมีเพื่อนเก่าอยู่กิฟต์ math เหมือนกัน ก็เลยไปถามมันมาอ่ะ

         ต้อม. คิดดูดิ มึงจะเอาอะไรไปสู้กับมัน มันทั้งหล่อกว่า รวยกว่า เรียนก็เก่งกว่า สาวที่ไหนจะไม่หลงมันวะ ยิ่งมันเป็นเพื่อนกับเบวด้วย โอกาสใกล้ชิดก็มีเยอะกว่า มึงอย่าหวังเลย ยังไงก็แพ้

         เกม. เห้ย! ไอ่สัสต้อม นี้มึงอยู่ฝั่งกูหรือว่าฝั่งมันกันแน่เนี่ย

         เบส. อย่าเพิ่งยอมแพ้สิ โอกาสยังมีอยู่ มึงรู้จักเฟรนโซนป๊ะ คนเป็นเพื่อนกันอ่ะ มันพัฒนาความสัมพันธ์ให้กลายไปเป็นแฟนยากนะเว้ย 

         เกม. เออ ใช่... มึงพูดถูกไอ่เบส อีกอย่างเนิร์ดกับเบวก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย กูก็ยังมีหวังป่าวว้ะ 

         ต้อม. งั้นก็ลองสู้สักตั้ง ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย

         เกม. เอ่อ ว่าแต่ กูจะสู้ยังไงดี

         ต้อม. อีกล้ะ โง่อีกล้ะ หัดคิดเองเป็นบ้างไหมมึงเนี่ย

         เกม. เอ้า! ด่ากูอีกไอ่สัส

         เบส. มึงไม่กล้าเข้าหาเบวตรงๆใช่ไหม งั้นมึงก็เข้าหาเบวผ่านไอ่เนิร์ดดิ่

         เกม. ยังไงวะ

         เบส. มึงต้องเป็นเพื่อนกับไอ่เนิร์ดให้ได้ก่อน    

เกม. ห๊ะ! มึงจะให้กูเป็นเพื่อนกับคู่แข่งเนี่ยนะ

เบส. ใช่ มึงจะได้จับตาดูมันด้วยไง พอมึงแกล้งตีสนิทกับมันได้ มันก็จะพามึงไปเจอเบว มันเป็นเพื่อนในกลุ่มเบว ยังไงมึงก็ได้เจอเบวอยู่แล้ว พอมึงเป็นเพื่อนมัน มันก็จะแนะนำมึงให้เบวรู้จัก แล้วหลังจากนั้นมึงก็จะได้เริ่มพูดคุยกับเบว เริ่มจีบเบว

         ต้อม. แทนที่จะเข้าไปตีสนิทเนิร์ด เอาเวลาไปตีสนิทเบวไม่ดีกว่าเหรอ

         เบส. ถ้าทำแบบนั้นมันจะน่าสงสัย เข้าหาผู้หญิงยากกว่าเข้าหาผู้ชายนะเว้ย มึงไม่เห็นเหรอ เบวอยู่กับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงเยอะจะตาย แถมยังไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลา ใครมันจะกล้าเข้าไปทัก หรือมึงกล้า

         ต้อม. ไม่อ่ะ....แล้ว...มึงจะตีสนิทไอ่เนิร์ดยังไงวะเกม

         เกม. กูนึกออกแล้ว ว่าจะเข้าหามันยังไง

ผมหยิบเข็มนักเรียนของเด็กชายเนิร์ดขึ้นมาดู

         ต้อม. มึงจะเอาเข็มนักเรียนไปแทงมันเหรอ

         เกม. ใช่ก็เหี้ยแล้ว... เนี่ย..เข็มนักเรียนของมัน กูไปได้มาตอนโดนทำโทษ วันนั้นบังเอิญเจอมันพอดี กูไม่ได้ใส่เข็มมาเลยขอยืมมัน เอาไปตรวจเครื่องแบบ เดี๋ยวกูจะเอาเรื่องเข็มเนี่ยแหล่ะเข้าไปคุยกับมัน

         เบส. ดีมาก แต่มึงจำไว้อย่างเลยนะเว้ย มึงห้ามให้มันรู้ว่ามึงจีบเบวเด็ดขาด อย่าให้ศัตรูรู้ตัว เราจะได้ถือไพ่เหนือมัน

เช้าวันต่อมาผมรีบออกไปซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งก่อนจะเข้าโรงเรียน อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาเข้าแถวยืนตรงเคารพธงชาติ ผมเดินไปที่แถวห้องกิฟต์แล้วมองหาเนิร์ด ซึ่งก็หาเจอได้ไม่ยากเพราะมันตัวสูง ผิวขาวๆกับหน้าหล่อๆของมันกระทบแสงแดดสว่างจ้าสะท้อนเข้าตาผมอย่างจังจนแสบไปหมด “เนิร์ดๆ” ผมเดินไปสะกิดหลังมันแล้วยื่นเข็มกลัดนักเรียนให้ 

เกม. กูเอาเข็มมาคืนอ่ะ ขอบใจมึงมากเลยนะ

         เนิร์ด. อ่อ มึงเองเหรอ โอเคๆ มึงรู้ชื่อกูได้ไง

         เกม. อ๋อ..กูก็...ถามคนแถวๆนี้แหล่ะ... เออ กูมีของจะให้

ผมยื่นถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งให้มัน

         เกม. กูซื้อให้ ตอบแทนที่มึงให้ยืมเข็มอ่ะ

         เนิร์ด. ขอบใจว่ะ แต่ไม่ต้องก็ได้ กูเกรงใจ

         เกม. หน่า...กูอยากให้ จริงๆกูก็อยากรู้จักมึงด้วยแหล่ะ

         เนิร์ด. มึงชื่อไร

         เกม. กูชื่อเกม อยู่ห้อง 6/1 (ม. 6/1)

         เนิร์ด. อ๋อ เออๆ ขอบใจมากนะเรื่องหมูปิ้ง ถ้ามีไรให้กูช่วยก็บอกได้

         เกม. อืม ได้ๆ งั้น...ไว้เจอกันใหม่นะ

ผมยืนชะเง้อมองหาเบวสุดที่รักของผม ซึ่งเบวยืนอยู่ไม่ไกลจากผมมากนัก แค่ได้เห็นหน้าเธอใจผมก็ลอยออกไปถึงมหาสมุทร

         เนิร์ด. เป็นไรวะ มึงมองหาใครเหรอ

         เกม. อะ..อ้อ...ไม่มีไรๆ ไปนะ 

ผมยิ้มแล้วเดินออกมาเข้าแถวด้วยความดีใจ แผนขั้นแรกสำเร็จ...

เช้าวันต่อมาผมก็ทำแบบเดิม แต่รอบนี้ผมเปลี่ยนจากหมูปิ้งไปเป็นไก่ปิ้ง

         เนิร์ด. เห้ย! มาอีกแล้วเหรอ

         เกม. เออ กูซื้อไก่ปิ้งมาฝากอ่ะ

         เนิร์ด. พอแล้ว..กูเกรงใจ แต่ก็ขอบใจนะ

         เกม. ไม่เป็นไรๆ จริงๆ กูมีเรื่องอยากจะขอให้มึงช่วยอ่ะ

         เนิร์ด. ช่วยเรื่องไรวะ

         เกม. มึงช่วยติวหนังสือให้กูหน่อยได้ไหม

         เนิร์ด. ก็ได้อยู่นะ แต่ว่า มึงไปหาที่เรียนพิเศษเอาไม่ดีกว่าเหรอ กูก็ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นเลยนะ ไม่รู้ว่าจะติวให้มึงได้ไหม

         เกม. ติวได้ดิ ไม่ต้องเอาจนกูเก่งก็ได้ แค่ติวให้สอบๆผ่านก็พอ

         เนิร์ด. อืม ก็ได้ แล้วมึงจะมาติวตอนไหน

         เกม. พักเที่ยง ทุกวันตอนพักเที่ยง กูจะไปหามึง ขอเบอร์โทรหน่อยดิ 

         เนิร์ด. ได้ๆ

ไอ่เนิร์ดหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า เชดด...โด้...! นี้มันมือถือไอโฟน 13 โปรแมกรุ่นใหม่ที่เพิ่งออกมาเลยนี้หว่า ขนาดนาฬิกาที่มันใส่ยังเป็นแอปเปิ้ลวอช ตัดภาพมาที่มือถือกูยังเป็นแอนดรอยอยู่เล๊ย... นี้ไม่ได้บูลลี่แอนดรอยนะ เพียงแต่ว่าผมสู้ข้อดีของมันในเรื่องนี้ไม่ได้ก็เท่านั้น ที่ว่าบ้านมันรวยสงสัยจะจริงแหะ...

         เนิร์ด. อ้ะ...นี่เบอร์กู

         เกม. เคๆ ขอบใจมาก ไปนะ

         เนิร์ด. เจอกันมึง

ก่อนกลับผมไม่ลืมที่จะมองส่องหาเบว วันนี้เธอก็ยังสวย น่ารัก สดใสเหมือนเดิม 

กริ่งงง.......(เสียงกริ่งดังตอนพักเที่ยง)

         เกม. เห้อ...เสียงสวรรค์ 

         ต้อม. หิวโว้ยย......หิว หิว หิว หิว

         เบส. ไอ่เกม วันนี้มึงจะไปกินข้าวเที่ยงกับพวกไอ่เนิร์ดใช่ไหม

         เกม. ใช่แล้วครับเพื่อน ว๊ะฮ๊าๆๆๆ วันนี้แหล่ะ ที่กูจะได้คุยกับเบวสักที

         ต้อม. เออ โชคดีนะมึง กลับมาเล่าให้พวกกูฟังด้วย

โคตรตื่นเต้นเลยโว้ยยย... ยิ่งใกล้ถึงเวลาผมก็ยิ่งตื่นเต้นจนมือเย็นไปหมด ผมเดินไปที่โรงอาหารแล้วโทรหาไอ่เนิร์ด

         เกม. ฮัลโหล มึงนั่งอยู่ตรงไหนเนี่ย

         เนิร์ด. แปปนะ อ้อ...กูเห็นมึงแล้ว หันหลังมาดิ

ผมหันหลังตามที่มันบอก

         เกม. อ่าว เนิร์ด ทำไมมึงมานั่งกินข้าวอยู่คนเดียววะ เบ- เอ้ย! พวกเพื่อนๆมึงล่ะ ไม่มาด้วยเหรอ

         เนิร์ด. พวกนั้นไปติวคณิตกับอาจารย์บนห้องอ่ะ

         เกม. ติวคณิต!...แล้วมึงไม่ไปติวด้วยง่ะ

         เนิร์ด. ก็กูต้องลงมาติวให้มึง กูเลยไม่ได้ขึ้นไปไง

ผมใจแป่วไปถึงตาตุ่มเมื่อรู้ว่าตัวเองจะไม่ได้เจอเบว แล้วกูจะมาทำไมวะเนี่ยยย... เวรกรรมชัดๆ ผมไม่ได้อยากจะติวจริงๆสักหน่อย จะแอบหนีตอนนี้ก็ไม่ได้แล้วด้วย ไอ่เนิร์ดอุตส่าห์มาติวให้ รู้งี้กลับไปนั่งเล่นที่ห้องกับไอ่เบสไอ่ต้อมก็ดี

         เกม. เที่ยงแล้ว พวกเด็กห้องกิ๊ฟยังต้องเรียนอีกเหรอวะ ไม่กินข้าวกันรึไง?

         เนิร์ด. กินสิ แต่วันนี้ครูเขามีติวพิเศษเฉยๆ พวกนั้นเลยซื้อของเอาขึ้นไปกินบนห้อง กินแปปๆไม่ถึงห้านาทีก็เรียนต่อเลย 

         เกม. งั้นก็แสดงว่า...ไม่ได้เป็นแบบนี้ทุกวันใช่ไหม

         เนิร์ด. ใช่.. นานๆครั้งถึงจะมีติวพิเศษอ่ะ ถ้าไม่มีติวพิเศษ พวกนั้นก็ลงมากินข้าวที่นี้เหมือนเดิมนั้นแหล่ะ

         เกม. อ๋อ.... แล้ว.. มึงไม่ขึ้นไปเรียนแบบนี้ ครูไม่ด่าเหรอ

         เนิร์ด. ไม่ด่าหรอก มันเป็นแค่การสอนพิเศษตอนพักเที่ยง ครูเขาไม่ได้บังคับ ใครอยากเรียนก็เรียน ใครไม่อยากเรียนก็ไปพักกินข้าวตามอัธยาสัย

         เกม. ชิวสาดด... นี่กูรบกวนมึงรึเปล่าเนี่ย วันนี้ไม่ต้องติวก็ได้นะ มึงขึ้นไปเรียนเถอะ

         เนิร์ด. ไม่เป็นไร กูอยากติวให้ จะได้ทบทวนบทเรียนไปด้วยเลย

ผมได้ยินก็อึ้งไปเลย ว่าเด็กเรียนอย่างมันทำไมถึงยอมสละเวลาการเรียนอันแสนมีค่ามาติวให้ผม แต่มันเรียนเก่งอยู่แล้ว ไม่ได้ติวพิเศษแค่วันเดียวคงไม่เป็นไรหรอก

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ผมไม่เคยรู้สึกเบื่อขนาดนี้มาก่อน เนิร์ดมันตั้งใจติวให้ผมมาก แต่เสียงตอนที่มันพูดอธิบายสมการแควคูลัลให้ผมฟัง มันเหมือนเป็นเสียงเพลงที่กล่อมให้ผมหลับ

         เนิร์ด. เห้ย! เกม... มึงหลับเหรอ

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความง่วงเมื่อโดนไอ่เนิร์ดเบิ๊ดกะโหลก

         เกม. อ่าว กูหลับเหรอ

         เนิร์ด. เออดิ่ มึงไหวป๊ะเนี่ย วันนี้พอก่อนไหม

         เกม. อืม พอก่อนก็ได้ (หาวนอน).....มึงยิ้มอะไร มึงหัวเราะเยาะกูเหรอ

         เนิร์ด. เปล่าๆ ไม่มีอะไร... แต่หน้ามึงตอนหลับอ่ะ เหมือนอูฐบวมน้ำเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ(หัวเราะ)

         เกม. ไอ่เชี้ยเนิร์ด ไอ่สัส... พูดงี้กูไม่อยู่ล้ะ กูจะขึ้นห้องแล้ว... 

         เนิร์ด. เออๆ มึงขึ้นไปเถอะ.... แล้วพรุ่งนี้มึงจะมาติวอยู่ไหม

         เกม. มา! กูจะมาทุกวัน แต่พรุ่งนี้เพื่อนมึงมาด้วยใช่ไหม

         เนิร์ด. ใช่ ทำไมวะ

         เกม. เปล๊า.. ถามเฉยๆ กูไปนะ

         เนิร์ด. โอเค ไว้เจอกันมึง

ผมเดินง่วงๆไปที่ห้องเรียนแล้วหลับต่อ แต่ก็ต้องตื่นขึ้นมาอีกเพราะเสียงไอ่เบส

         เบส. เป็นไงมึง.. ได้คุยกับเบวป่าว..

         ต้อม. กิ้ว กิ้ว กิ๊ว...

         เกม. คุยเหี้ยอะไรล่ะ หน้าก็ยังไม่ได้เจอเลย

         เบส. อ่าว ทำไมเป็นงั้นอ่ะ

         เกม. ก็วันนี้พวกห้องกิ๊ฟแม่งมีติวพิเศษตอนพักเที่ยงอ่ะดิ่ เลยไม่ได้เจอเบวเลย เจอก็แต่ไอ่เนิร์ดอ่ะ 

         ต้อม. ทุกวันเลยเหรอ อย่างงี้มึงก็ไม่ได้เจอเบวแล้วอ่ะดิ่

         เกม. วันนี้อาจจะไม่ได้เจอ แต่พรุ่งนี้ไม่แน่เว้ย...

         เบส. ไหนบอกห้องกิ๊ฟมีติวตอนเที่ยง

         เกม. ไม่ใช่ทุกวันสักหน่อย เนิร์ดบอกกูแล้วว่าพรุ่งนี้เบวจะมา

         ต้อม. อ๋ออ..... แล้ว...ไปติวกับมันมา เป็นไงบ้าง

         เกม. โคตรตต.....น่าเบื่อเลยมึง ไปติวกับมันแม่งน่าเบื่อชิบหาย สมการเหี้ยไรก็ไม่รู้ ไม่ได้เข้าหัวกูเล๊ย......

         เบส. น้ำหน้าอย่างมึง ติวไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก

         เกม. อ่าว ไอ่นี้...... แต่ว่า เนิร์ดมันก็ดีนะ จริงๆมันต้องขึ้นไปเรียนพิเศษบนห้อง แต่มันกลับสละเวลาลงมาติวให้กูอ่ะ

         เบส. เห้ย...ไม่ได้นะเพื่อน อย่าใจอ่อนให้ศัตรูเด็ดขาด อย่าลืมสิว่ามันเป็นคู่แข่งหัวใจมึง

         ต้อม. ใช่ๆๆ

         เกม. เออ รู้แล้วหน่า...