เพิ่งรู้ว่ากูรักมึง

ลำดับตอนที่ #7 : คิดถึง

บทที่ 7 คิดถึง

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาหลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้เจอเนิร์ดอีกเลย ช่วงนี้มันต้องไปสอบแข่งตามที่ต่างๆ ทำให้ผมกับมันเจอกันน้อยมาก

นั่งเข้าแถวหน้าเสาธง

         เกม. เห้อ...(ถอนหายใจ)

         เบส. เป็นไรมึง เห็นนั่งถอนหายใจมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

         เกม. ก็ช่วงนี้กูไม่ได้เจอไอ่เนิร์ดกับเบวเลยอ่ะดิ

         เบส. ห๊ะ! นี้กูฟังผิดป๊ะเนี่ย มึงหมายถึงเนิร์ดหรือเบว

         เกม. เบว!

         เบส. อ๋อ........

ต้อม. แล้วเบวไปไหน มึงถึงมานั่งบ่นคิดถึงอยู่แบบนี้วะ

         เกม. ช่วงนี้เบวไปแข่งสอบวิชาการที่ต่างจังหวัดกับเนิร์ด ไม่รู้จะกลับมาวันไหน

         เบส. กูว่าเดี๋ยวมึงก็ได้เจอแล้วล่ะ หันไปดูหน้าเสาธงดิ

         ครู. นักเรียนครับ ครูมีเรื่องน่ายินดีที่อยากจะประกาศ โรงเรียนของเราได้ส่งตัวแทนไปสอบแข่งวิชาการที่ต่างจังหวัดมา และเราได้รับรางวัลชนะเลิศอันดับหนึ่ง ขอแสดงความยินดีแก่ นางสาว บุษบา วรากุล(เบว) และนาย เจนภพ ปิยะมาศ (เนิร์ด) ด้วยครับ

         เบส. เจ๋งสาดด..ชนะเลิศอันดับหนึ่งเลยว่ะ

เสียงปรบมือแสดงความยินดีดังกึกก้องไปทั่วทั้งโรงเรียน เนิร์ดกับเบวที่ยืนเฉิดฉายอยู่หน้าเสาธงยิ้มรับเกียรติบัตรด้วยกัน เห็นสองคนนั้นมีโมเม้นดีๆด้วยกันแบบนี้แล้ว ผมล่ะอยากมีบ้างจัง ยิ่งเวลาที่เนิร์ดยืนอยู่ข้างเบว มันชั่งดูเหมาะสมอย่างกับคู่กิ่งทองใบหยก วันนี้ผมคงไม่กล้าไปติวกับมันตอนพักเที่ยง กลัวจะไปรบกวนมัน เพราะมันเพิ่งสอบแข่งมา คงจะเหนื่อย..

…………………………….

เช้าวันต่อมา ผมยืนเข้าแถวตอนเช้าเหมือนเดิม แต่ไอ่เบสกับไอ่ต้อมเนี่ยสิ ป่านนี้ทำไมยังไม่มา ไม่นานเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น...

         เกม. ฮัลโหล เบส มึงอยู่ไหน ทำไมมึงยังไม่มา 

         เบส. เกม กูขอโทษ ญาติกูเสียกระทันหันอ่ะ กูเลยต้องกลับต่างจังหวัดด่วนวันนี้

เกม. แต่วันนี้มีพรีเซนต์งานกลุ่มนะเว้ย

         เบส. เออ นั้นแหล่ะ กูเลยว่าจะฝากมึงพรีเซนต์งานกลุ่มให้หน่อย เดี๋ยวรอบหน้ากูจะเป็นคนพรีเซ้นเอง

         เกม. แล้วไอ่ต้อมล่ะ อย่าบอกนะว่ามันก็ไม่มา

         เบส. ได้ งั้นกูจะไม่บอก

         เกม. ไอ่เบส! อย่ากวนตีน

         เบส. เมื่อคืนต้อมมันมาค้างที่บ้านกู มันก็เลยจะขึ้นเหนือไปกับกูด้วย

         เกม. แล้วทำไมมึงไม่โทรบอกกูให้เร็วกว่านี้ กูจะได้ไม่มา

         เบส. เออ...กูขอโทษๆ เดี๋ยวกลับไปกูเลี้ยงข้าว งานกลุ่มรอบหน้ากูกับต้อมจะทำกันเอง กูจะไม่ให้มึงทำ ให้มึงอยู่สบายๆเป็นราชาไปเลย

         เกม. มึงพูดแล้วนะ

         เบส. เออ กูสัญญา

         เกม. กูกลัวกูพรีเซนต์ไม่ได้ว่ะ

         เบส. มันจะไปยากอะไรวะ มึงก็แค่อ่านตามเพาเวอร์พ้อยอ่ะ อ่านผิดอ่านถูกก็ชั่งมันเถอะ อ่านๆไป 

         เกม. ก็ได้ ครั้งนี้ครั้งเดียวนะมึง

         เบส. ขอบคุณคร้าฟ....

ไอ่เพื่อนเวร ทิ้งให้กูอยู่คนเดียวอีกแล้ว ผมเข้าใจความรู้สึกของคนที่เพื่อนสนิทไม่มาโรงเรียนแล้ว มันอ้างว้างและเหงามาก ถึงแม้จะมีเพื่อนในห้องแต่ก็ไม่ได้สนิทเท่าเพื่อนในกลุ่ม แถมวันนี้ยังต้องพรีเซ้นต์งานคนเดียวอีก ตอนทำผมก็ไม่ได้ช่วยพวกมันทำเลยเพราะผมรับหน้าที่พรีเซนต์อย่างเดียว

         “เกม!”

ผมหันไปตามเสียงเรียก เห็นเนิร์ดยืนอยู่ในมือมีถุงหมูปิ้ง

         เกม. ไอ่เนิร์ด!

ผมวิ่งเข้าไปกอดมันด้วยความคิดถึง ทำไมผมถึงคิดถึงมันขนาดนี้นะ สงสัยเป็นเพราะวันนี้เพื่อนผมไม่มาสักคน ผมเลยรู้สึกอ้างว้างเป็นพิเศษ

         เกม. คิดถึงว่ะ ไม่ได้เจอมึงตั้งอาทิตหนึ่งแน่ะ

         เนิร์ด. ขนาดนั้นเลย

         เกม. มึงซื้อข้าวมาให้กูอีกแล้วเหรอ

         เนิร์ด. ใช่ 

         เกม. ขอบใจว่ะ

         เนิร์ด. ทำไมเมื่อวานมึงไม่มาติว กูนั่งรอมึงอยู่ตั้งนาน นึกว่ามึงจะมา 

         เกม. กูเห็นว่ามึงเพิ่งแข่งเสร็จอ่ะ เลยไม่อยากรบกวน เมื่อวานมึงรอกูเหรอ

         เนิร์ด. ใช่ โทรหามึงก็ไม่รับ

เกม. โทษทีว่ะ

เนิร์ด. งั้น...วันนี้มึงอย่าลืมมานะ

         เกม. โอเค ได้

พักเที่ยง

         เนิร์ด. วันนี้มึงดูเครียดๆนะ มีไรไม่สบายใจรึเปล่า?

         เกม. ก็ไอ่เบสกับไอ่ต้อมอ่ะดิ ไม่มาโรงเรียน ทิ้งกูให้พรีเซนต์งานกลุ่มคนเดียว กูไม่อยากออกไปยืนหน้าห้องคนเดียวว่ะ โคตรเซง

         เนิร์ด. มึงพรีเซนต์งานตอนไหน

         เกม. คาบบ่ายที่จะถึงนี้แหล่ะ

         เนิร์ด. งั้น..ให้กูพรีเซนต์เป็นเพื่อนไหม

         เกม. เห้ย...มึงพูดจริงง่ะ แล้วคาบบ่ายมึงไม่มีเรียนเหรอ

         เนิร์ด. มีสิ แต่กูจะเข้าสายหน่อย เดี๋ยวบอกครูว่าไม่สบาย สายครั้งเดียว ไม่เป็นไรหรอก แค่โดนหักคะแนนจิตพิสัยนิดหน่อย

         เกม. โห้ย...งั้นอย่าเลยมึง กูเกรงใจว่ะ มึงไปเรียนเถอะ

         เนิร์ด. ไม่เป็นไรมึง กูอยากช่วยจริงๆ

         เกม. ขอบคุณมากนะมึง มึงเนี่ย โคตรคนดีเลยว่ะ ไปนั่งเป็นเพื่อนกู ช่วยกูกดสไลด์ก็ยังดี

ผมกลัวการออกไปยืนหน้าห้องคนเดียวมาก ถ้ามีเนิร์ดมานั่งเป็นเพื่อนผมหน้าห้องก็ยังพอทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจและลดความประหม่าลงได้บ้าง

คาบบ่าย ผมกับเนิร์ดรีบเตรียมคอมและแฮนดี้ไดร์ไปต่อเข้ากับโปรเจ๊กเตอร์บนห้องก่อนใคร เพื่อที่จะได้พรีเซนต์เป็นคนแรก

         เกม. ครูครับ วันนี้คนในกลุ่มผมไม่มาสักคนเลย ผมขอเอาเพื่อนห้องอื่นมาช่วยพรีเซนต์ได้ไหมครับ

         ครู. ครูรู้แล้ว เมื่อกี้เพื่อนเธอโทรมาขอลาครูแล้ว

         เกม. ผมให้เพื่อนต่างห้องมาช่วยพรีเซนต์ได้ไหมครับ

         ครู. ได้ ไม่เป็นไร แต่ครูอนุโลมให้รอบนี้รอบเดียวเท่านั้นนะ เพราะเห็นว่ามีเหตุสุดวิสัยจริงๆ รอบหน้าเพื่อนเธอต้องมาช่วยกันพรีเซนต์

         เกม. ขอบคุณครับครู 

         ครู. ถ้าพร้อมก็พรีเซนต์ได้เลย

         เกม. สวัสดีครับ ผมชื่อ นาย ถวิต ธาราเทพ เลขที่ 18 วันนี้จะมานำเสนอเรื่อง โครงสร้างเซลล์ประสาทครับ 

ผมอ่านสไลด์ไปเรื่อยๆ โดยมีเนิร์ดคอยกดสไลด์ให้ แต่แล้วผมก็ต้องมาสะดุดตรงคำภาษาอังกฤษ...ไอ่เหี้ยเบสต้อม ทำไมพวกมึงไม่ใส่คำอ่านมาให้กูวะ กูอ่านไม่ออก....!

         เกม. สมองประกอบด้วย 3 ส่วนใหญ่ๆ ได้แก่ เซ.......

ผมเงียบอยู่นานเพราะอ่านคำศัพท์ภาษาอังกฤษไม่ออก ชิบหายแล้ว ตัวนี้มันอ่านว่าอะไรวะ

         เนิร์ด. ประกอบด้วย เซรีรัม เซรีเบลลัม และเมดัลลา ออบลองกาตา ครับ

เนิร์ดเห็นผมอ่านไม่ได้เลยช่วยอ่านให้ ผมหันไปที่มันแล้วยิ้มให้ มันพยักหน้าเพื่อบอกให้ผมอ่านต่อ

         เกม. เอ่อ...ครับ เซ...รี...บรัม คือสมองส่วนหน้า ควบคุมความรู้สึกและอารมณ์

ผมอ่านตะกุกตะกัก เนิร์ดเลยดึงผมให้มายืนข้างๆมันเพื่อที่มันจะได้คอยกระซิบบอกคำศัพท์ให้ผม ทำให้ผมสามารถพรีเซนต์งานได้จนจบ

         ครู. ไหนนักเรียนลองยกตัวอย่างการทำงานของ เซรีเบลลัม สิ

ผมยืนเงียบเพราะว่าไม่รู้

         เนิร์ด. เดิน วิ่ง ปั่นจักรยาน (กระซิบบอกข้างหูเกม)

         เกม. ก็อย่างเช่นเวลาที่เราเดิน วิ่ง หรือขี่จักรยานครับ

         ครู. มีใครอยากจะถามอะไรอีกไหมคะ

         เกม. เพื่อนๆคนไหนมีคำถามไหมครับ

ทุกคนนิ่งเงียบ ไม่มีใครยกมือ

         เกม. งั้นผมขอจบการนำเสนอเพียงเท่านี้ครับ ขอบคุณครับ

ผมเดินออกไปส่งเนิร์ดนอกห้องเรียน

         เกม. โหว..มึงสุดยอดเลยว่ะ ถ้าไม่มีมึงกูไม่รอดแน่ ขอบคุณมากนะมึง

         เนิร์ด. เออ ไม่เป็นไร กูกลับไปเรียนก่อนนะ

         เกม. ได้ๆ มึงรีบไปเถอะ

ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ผมขึ้นรถเมล์กลับบ้านตามปกติ จู่ๆก็มีคนมานั่งข้างผม

         เกม. เห้ย! เนิร์ด! 

         เนิร์ด. เออ กูเอง

         เกม. ทำไมมาขึ้นรถเมล์วะ มอไซร์มึงหายไปไหน

         เนิร์ด. มอไซร์กูเสีย ช่วงนี้ก็เลยต้องกลับรถเมล์ทุกวัน

         เกม. โธ่...น่าสงสารว่ะ ลำบากหน่อยนะ นั่งรถเมล์มันไม่สบายเหมือนนั่งบิ๊กไบร์มึงหรอก

         เนิร์ด. ไหนๆกูก็ต้องนั่งรถเมล์กลับทุกวัน งั้น...กูขอกลับบ้านพร้อมมึงทุกวันได้ไหม จะได้มีเพื่อนนั่งรถเมล์ไปด้วยกันไง

         เกม. ได้ดิ

เวลาผ่านไป คนในรถก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งมีผู้หญิงท้องเดินมาหยุดอยู่ตรงที่ผมสองคนนั่ง ที่นั่งเต็มหมดแล้ว ผมเลยลุกขึ้นไปยืน แล้วให้ผู้หญิงนั่งแทน

         หญิงท้องแก่. ขอบใจนะหนู

         เกม. ไม่เป็นไรครับผม

จู่ๆไอ่เนิร์ดก็ลุกขึ้นแล้วเดินมายืนโหนรถเมล์ข้างหลังผม

         เกม. มึงจะลุกทำไมเนี่ย

         เนิร์ด. ก็กูอยากยืน มึงจะไปนั่งที่กูก็ได้นะ

รถจอดรับผู้โดยสารที่เป็นผู้หญิงพอดี ผู้หญิงคนนั้นเลยรีบวิ่งมานั่งตรงที่ไอ่เนิร์ดเพิ่งลุก ผมจึงต้องยืนต่อไป

         เกม. ไม่ทันแล้วล่ะมึง

ผมหันไปบอกเนิร์ด จู่ๆรถเมล์ก็เบรกกระทันหัน หัวผมพุ่งไปกระแทกกับกระจกรถทันทีเหมือนอย่างเคย แต่รอบนี้ผมไม่เจ็บเพราะไอ่เนิร์ดมันรีบเอามือมารองรับศีรษะของผมเอาไว้ทัน หัวผมเลยพุ่งไปชนกับมือนุ่มๆของมันแทน 

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ผมมองหน้ามันแบบตกใจ มันก็มองหน้าผมแบบอึ้งๆเหมือนกัน 

เนิร์ด. เป็นไรไหม

เกม. ไม่เป็นไร ขอบใจว่ะ 

ผมบอกขอบคุณมัน แล้วกลับมายืนที่เดิม รถเมล์เบรกอีกรอบ ไอ่เนิร์ดที่ยืนอยู่ด้านหลังล้มมาชนผมแผ่นอกของมันกระแทกหลังผมเต็มๆ มันเพิ่งหัดขึ้นรถเมล์ คงจะยังไม่ชิน

         เกม. ระวังหน่อยนะมึง แรกๆกูก็ล้มแบบนี้แหล่ะ ขึ้นบ่อยๆเดี๋ยวก็เซียนแบบกูเอง

รถเมล์เริ่มออกตัว แต่คราวนี้กลับเป็นผมที่หงายหลังล้มไปทับมัน ไอ่เนิร์ดรีบเอาแขนกอดรับผมไว้จากด้านหลังเพื่อไม่ให้ผมล้ม

         เนิร์ด. ไหนบอกเซียนไง ล้มเหมือนกันนี้หว่า

ผมรีบพยุงตัวเองขึ้นแล้วกลับมายืนแบบเดิมอย่างเขินอาย ทำไมใจผมมันเต้นรัวแบบนี้นะ ไอ่รถเชี้ยนี้ก็เบรกบ่อยซะเหลือเกิน...เบรกแต่ละที กูนึกว่ารถจะชน.

ณ ห้อง 6/1

         เบส. เห้ย! เมื่อวานพรีเซนต์งานเป็นไงบ้างวะมึง

         เกม. เกือบไม่รอด ไอ่สัส นี้ดีนะที่เนิร์ดมันมาช่วยกูพรีเซนต์ ไม่งั้นกลุ่มเราได้ตกวิชานี้แน่

         เบส. เนิร์ด? เนิร์ดมาช่วยมึงเหรอ

         เกม. ก็ใช่น่ะสิ ถ้าพวกมึงเจอมันครั้งหน้า อย่าลืมไปขอบคุณมันด้วยนะ มึงก็รู้ว่ากูอ่านคำภาษาอังกฤษไม่ออก เสือกไม่ใส่คำอ่านที่เป็นภาษาไทยมาให้กูอีก

         เบส. โทษทีว่ะ พอดีก๊อปมาจากกูเกิลเลยลืมใส่

         เกม. ควาย

         เบส. ไอ่ต้อม มึงนั้นแหล่ะ กูส่งไฟล์ไปให้ ทำไมมึงไม่ตรวจ

         ต้อม. อ้าว..โทษกูซะงั้น

         เกม. พวกมึงไม่ต้องโทษกันเลย มึงผิดทั้งสองคนนั้นแหล่ะ

         ต้อม. งั้นเที่ยงนี้พวกกูฝากขนมไปให้เนิร์ดมันก็แล้วกันนะ เที่ยงนี้มึงไปติวกับมันใช่ไหม

         เกม. ใช่

         ต้อม. ฝากบอกมันด้วยว่าขอบคุณมาก

พักเที่ยงผมก็มานั่งติวอยู่กับเนิร์ดเหมือนอย่างเคย มันเดินถือข้าวสองจานมาที่โต๊ะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าซื้อมาให้ใคร...ก็ผมยังไงล่ะ หึหึ... จะได้กินข้าวเที่ยงฟรีอีกแล้วกู

         เนิร์ด. อ๊ะ..กูซื้อข้าวมันไก่ที่มึงชอบมาให้

         เกม. โห้ว..แต๊งกิ๊ววว....เออมึง ไอ่ต้อมกับเบสฝากขนมมาให้มึงอ่ะ แทนคำขอบคุณที่มึงช่วยกู พรีเซนต์เมื่อวาน 

         เนิร์ด. อ่อ...ขอบใจมาก

เกม. จริงๆวันนี้ควรเป็นกูมากว่านะที่ต้องเลี้ยงข้าวมึง

เนิร์ด. เออ..ไม่เป็นไรหรอก วันนี้เบวจะมานั่งด้วยนะ เดี๋ยวก็มาแล้ว

ไชโย...ในที่สุดผมก็จะได้เจอเบวสักที ไม่นานเบวก็เดินถือจานข้าวมานั่งร่วมโต๊ะกับพวกผม

         เกม. วันนี้ไม่มีติวพิเศษเหรอเบว?

         เบว. ไม่มีจ้า อาจารย์เขาไม่ว่างอ่ะ เลยไม่ได้มาสอน

ผมนั่งกินข้าวไปก็เขินเบวไป....ก็มีสาวที่ชอบมานั่งตรงหน้าซะขนาดนี้ ใครมันจะไปทนไหว 

เบว. อ่อเกม.. วันพรุ่งนี้พ่อเราจะจัดงานเลี้ยงฉลองที่ไปสอบแข่งชนะให้เรากับเนิร์ดที่บ้านเราอ่ะ เกมอยากไปร่วมงานด้วยไหม

เกม. จริงเหรอ เราไปได้จริงๆดิ

         เบว. ได้สิ ให้เนิร์ดไปรับก็ได้

         เนิร์ด. แล้วทำไมเราต้องไปรับมันด้วย ให้มันไปเองดิ

          เบว. ถ้าเนิร์ดไม่ไปรับ แล้วเกมจะมาบ้านเราถูกได้ยังไง

         เนิร์ด. ไอ่เกมมันอาจจะไม่อยากไปก็ได้...ใช่ไหมเกม?

         เกม. อยากไปดิ กูโคตรอยากไปเลย

         เบว. เห็นไหมเนิร์ด..... เกมอยากไปจริงๆ เนิร์ดขับมอไซร์ไปรับเกมนะ

         เกม. มอไซร์? ไหนมึงบอกว่ามอไซร์พัง ซ่อมเสร็จแล้วเหรอ

         เบว. มอไซร์เนิร์ดพังเหรอ? เราไม่เห็นรู้เลย

         เนิร์ด. อ่า..ใช่ๆ พังแล้วก็ยังซ่อมไม่เสร็จเลย

         เกม. งั้นพรุ่งนี้กูขี่จักรยานไปหามึงที่บ้าน แล้วไปขึ้นรถเมล์พร้อมกัน

         เบว. เกมจะชวนเพื่อนเกมมาด้วยก็ได้นะ ไปกันเยอะๆสนุกดี

ณ ป้ายรถเมล์

เลิกเรียนแล้วผมก็ออกมาขึ้นรถเมล์กับเพื่อนตามปกติ ผมอยากชวนต้อมกับเบสไปงานวันพรุ่งนี้ด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะไปกับผมไหม

         เกม. พวกมึง เสาร์นี้ว่างป่าว

         ต้อม. ว่างดิ ทำไมเหรอ

         เกม. เบวชวนกูไปงานเลี้ยงที่บ้านเบวอ่ะ พวกมึงอยากไปด้วยไหม

         ต้อม. กูอยากนะ แต่เบวไม่รู้จักกู เขาจะให้กูเข้างานเหรอวะ

         เกม. ให้ดิ เบวบอกให้กูชวนพวกมึง.....แล้วมึงล่ะเบส อยากไปไหม 

         เบส. กูก็อยากไปอยู่ ว่าแต่งานเลี้ยงที่มึงว่ามันเป็นงานเลี้ยงแบบไหนวะ

         เกม. กูก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าเป็นงานเลี้ยงฉลองที่เบวสอบแข่งชนะ

         ต้อม. รถมาแล้ว รีบขึ้นเร็ว

ขณะที่ผมกำลังจะก้าวขึ้นรถเมล์ผมก็ได้ยินเสียงเรียกจากใครบางคน

         เนิร์ด. เกม! รอกูด้วย

ไอ่เนิร์ดรีบวิ่งมาหาผมเพราะกลัวขึ้นรถไม่ทัน

         เกม. อ่อ...ลืมไปเลยว่ะว่ามึงกลับรถเมล์

วันนี้โชคดีรถเมล์คนไม่เยอะ ผมกับเนิร์ดเลยได้นั่งสบายหน่อย ส่วนเบสกับต้อมนั่งอยู่ด้านหลังผม ไอ่เบสสะกิดผมเหมือนจะถามอะไรบางอย่าง

         เบส. ทำไมเนิร์ดมันขึ้นรถเมล์วะ ปกติมันกลับบิ๊กไบร์ไม่ใช่เหรอ (กระซิบถามเกม)

         เกม. บิ๊กไบร์มันเสีย มันเลยขอกลับรถเมล์พร้อมกู

         เบส. ทำไมต้องกลับพร้อมมึงด้วยอ่ะ

         เกม. มันบอกมันไม่มีเพื่อนขึ้นรถเมล์...แล้วมึงจะมากระซิบถามกูทำไมเนี่ย ทำไมไม่ถามมันเองเลย 

ไม่รู้ไอ่เบสมันจะสงสัยอะไรนักหนา ผมรำคาญเลยหันไปคุยกับเนิร์ดที่นั่งอยู่ข้างๆ

         เกม. มึงรู้จักพ่อเบวด้วยเหรอ

         เนิร์ด. อืม

เกม. แล้วไปรู้จักกันได้ยังไง

เนิร์ด. พ่อแม่กูกับพ่อแม่เบวเคยเป็นเพื่อนกันสมัยเรียน ครอบครัวกูกับครอบครัวเบวก็เลยรู้จักกัน

         เกม. งั้นมึงกับเบวก็สนิทกันตั้งแต่เด็กๆเลยอ่ะดิ

(เนิร์ดพยักหน้า)

         เนิร์ด. จริงๆกูกับเบวก็โตมาด้วยกันนั้นแหล่ะ

         เกม. พ่อเบวคงจะชอบมึงมากเลยนะ ถึงขนาดจัดงานเลี้ยงฉลองให้เลย

         เนิร์ด. ท่านก็คงเอ็นดูกูอยู่นั่นแหล่ะ เขาก็เห็นกูมาตั้งแต่ตอนกูเป็นเด็ก

ผมล่ะอิจฉามันจริงๆ สนิทกับเบวยังไม่พอ ยังสนิทกับพ่อเบวอีก นี้มันลูกเขยคนโปรดชัดๆ ผ่านด่านพ่อแม่ได้สบาย ถ้ามันชอบเบวทำไมมันไม่รีบบอกชอบไปเลยวะ พ่อแม่เปิดทางให้ขนาดนี้...

         เบส. เนิร์ดๆ ถ้าพวกกูขอไปที่งานด้วย มันจะรบกวนไหมวะ

         เนิร์ด. ไปได้สิ ไม่รบกวนหรอก

เกม. งานเลี้ยงที่จะไป มันเป็นยังไงเหรอ กูไม่เคยไปงานอะไรแบบนี้เลยว่ะ

         เบส. เออใช่ พวกกูก็เหมือนกัน 

เนิร์ด. ก็เหมือนๆงานปาตี้ทั่วไปนั้นแหล่ะ ส่วนใหญ่คนที่ไปก็เป็นคนในห้องกู แล้วก็เพื่อนที่เบวกับกูรู้จัก

ต้อม. แล้วถ้าพวกกูเข้าไปที่งาน ต้องทำตัวยังไงวะ 

เนิร์ด. ไม่ต้องทำอะไร ไปกินอย่างเดียว

เกม. เชี้ย..มีของกินด้วย!

เบส. ขึ้นชื่อว่างานเลี้ยง มันก็ต้องมีของกินสิวะ

เกม. งั้นวันพรุ่งนี้พวกมึงสามคนมาที่บ้านกู แล้วขึ้นรถเมล์ไปบ้านเบวพร้อมกัน โอเคไหม

เนิร์ด/เบส/ต้อม. โอเค 

คืนนั้นผมนั่งทำการ์ดแสดงความยินดีทั้งคืน ตั้งใจจะเอาไปให้เบวที่งาน ทำไปทำมาผมก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงไอ่เนิร์ดเรียกอยู่หน้าบ้าน

         เนิร์ด. เกม! ไอ่เกม! มึงตื่นรึยัง

ผมรีบลุกออกจากเตียงแล้ววิ่งไปเปิดประตูหน้าบ้าน เห็นเบสต้อมและเนิร์ดยืนรออยู่

         เกม. เห้ย! พวกมึง กูขอโทษว่ะ มึงรอแปปหนึ่งนะ กูอาบน้ำแต่งตัวแปป

         เนิร์ด. เร็วๆนะมึง เดี๋ยวไปไม่ทัน

ผมตกใจมากที่ตื่นมาก็เช้าเลย อาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็ออกมาหาพวกมันทันที

         เนิร์ด. โทรหาทำไมไม่รับวะ

         เกม. ขอโทษมึง กูหลับลึกไปหน่อย

         ต้อม. ไปเถอะ กูหิวแล้วเนี่ย

         เบส. จ้องจะแดกอย่างเดียวเลยนะมึง

พวกผมเดินมาขึ้นรถเมล์หน้าปากซอย ผมตื่นเต้นมากที่จะได้เห็นบ้านเบวเป็นครั้งแรก ใจผมเต้นตุบๆรู้สึกเหมือนหนุ่มน้อยกำลังจะเข้าบ้านสาว

ทันทีที่รถจอดผมกับเพื่อนก็ต้องตกตะลึงในความใหญ่ของบ้าน ไม่สิ เรียกคฤหาสน่าจะเหมาะกว่า ร่ำรวยสมกับที่เป็นคุณหนูเบวจริงๆ

         เบส. มึง...บ้านหลังใหญ่มาก

         ต้อม. นี้มันคฤหาสชัดๆ

ผมกับเพื่อนเดินเข้าไปในงานพร้อมเนิร์ด แล้วไปสวัสดีพ่อแม่เบว เบวออกมาเรียกพวกผมให้เข้าไปนั่งที่โต๊ะด้วยกัน นอกจากเพื่อนเบวที่มางานแล้ว ก็มีพวกผู้ใหญ่อีกหลายคน ผมเดาว่าน่าจะเป็นญาติของเบว เพราะทุกคนดูรวยมาก บนโต๊ะมีอาหารมากมาย ไอ่ต้อมกับเบสไม่รอช้า มันหยิบอาหารเข้าปากทันที 

         เกม. เห้ย! พวกมึง รอก่อนสิวะ เจ้าของงานเขายังไม่อนุญาตเลย

         เบว. กินเลยจ่ะ ไม่ต้องรอ..เกมก็กินได้เลยนะ

         เกม. กินได้เลยเหรอ อะ..เอ่อ..ขอบคุณนะ

ผมหยิบพิซซ่ามากินแบบเขินๆ

         เบส. อ่อเบว..เราชื่อเบสนะ เป็นเพื่อนเกม ส่วนไอ่คนที่นั่งอยู่ข้างๆนี้ชื่อต้อม เป็นเพื่อนเกมเหมือนกัน

         ต้อม. หวัดดีเบว ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ขนมอร่อยมาก ขอบคุณที่ให้พวกเราเข้างานนะ แล้วก็ขอบคุณที่เลี้ยงอาหารด้วย

         เบว. จ้า..ไม่เป็นไร กินตามสบายเถอะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ

         เกม. บ้านเบวสวยมากเลยอ่ะ ไม่คิดว่าจะหลังใหญ่ขนาดนี้ 

         เบว. (หัวเราะ)  ขอบคุณนะ ถึงบ้านเราจะหลังใหญ่แต่ก็ใหญ่สู้บ้านเนิร์ดไม่ได้หรอก

เกม. บ้านเนิร์ดเนี่ยนะ? เราไปไม่เห็นหลังใหญ่เลย

         เบว. อ๋อ..เราหมายถึงบ้านอีกหลังหนึ่งของเนิร์ดน่ะ

         เกม. เนิร์ด มึงมีบ้านสองหลังเหรอวะ

         เนิร์ด. ใช่...จริงๆก็ไม่ใช่บ้านกูหรอก แต่เป็นบ้านย่ากู

         “เบว! เนิร์ด! มาหาพ่อหน่อยลูก”

จู่ๆพ่อของเบวก็เรียกเนิร์ดกับเบวให้ไปหา สองคนนั้นรีบลุกจากเก้าอี้ทันที ดูเหมือนพ่อเบวจะชอบ  เนิร์ดมาก ถึงกับเรียกไปแนะนำให้กับผู้ใหญ่อีกหลายคนรู้จักอย่างภาคภูมิใจ

         เบส. มึงว่าพ่อแม่เบวทำงานอะไรวะ

         เกม. กูก็ไม่รู้เหมือนกัน

         ต้อม. ได้ข่าวว่าแม่เบวเป็นอัยการ ส่วนพ่อเป็นนักการทูตนะ

         เกม. มึงรู้ได้ไง

         ต้อม. กูได้ยินมาจากพวกที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆมันเม้ามอยกันอ่ะ

         เกม. เสือกไปทุกเรื่องเลยนะมึง

         เบส. ท่าทางพ่อเบวจะชอบเนิร์ดมากเลยนะ  มึงแพ้แน่ไอ่เกม

         ต้อม. กูว่ายากแล้วว่ะ ถ้ามึงจะจีบเบว เนิร์ดมันเล่นเข้าทางพ่อแม่ซะขนาดนี้

ผมหนักใจกับคำพูดของพวกมันจริงๆ ไม่ว่าจะสู้ยังไง ผมก็แพ้อยู่ดี จริงๆผมไม่มีอะไรที่สู้มันได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะ เห้อ...

ผมกับเพื่อนอยู่กินขนมที่งานจนอิ่ม ผมมองหาเบวเพราะอยากจะเอาการ์ดไปให้ แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ แถมไอ่เนิร์ดก็หายไปอีกคน ผมเลยเดินหาไปเรื่อยๆจนถึงบริเวณสวนหลังบ้านซึ่งไม่ค่อยมีคนมา “นั้นไง” ผมเห็นเนิร์ดยืนหันหลังเหมือนกำลังคุยกับใครบางคน แล้วผมก็ต้องหยุดชะงักเพราะคนที่คุยกับเนิร์ดอยู่คือเบว ผมไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน แต่จู่ๆเบวกับเนิร์ดก็โผลเข้ากอดกัน ผมยืนช็อกอยู่แบบนั้น ได้แต่แอบมองอยู่หลังกำแพง หรือว่าเบวกับเนิร์ดจะตกลงเป็นแฟนกันแล้ว ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้ามันทำให้ผมรู้สึกเสียใจและเจ็บปวดเป็นอย่างมาก รู้สึกเหมือนหัวใจโดนบีบจนหายใจไม่ออก ผมไม่อยากจะทนดูต่อเลยรีบเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วกลับเข้าไปที่งาน ผมเดินตรงไปหาต้อมกับเบสที่กำลังกินขนมอยู่ในงาน

         เกม. พวกมึง กูกลับก่อนนะ

         เบส. อ่าว...เห้ย! ทำไมรีบกลับจังวะ

         เกม. กูอยากกลับแล้วว่ะ พวกมึงจะอยู่ต่อก็ได้ กูไปล่ะ

         ต้อม. เดี๋ยวก่อน เกม!

ผมไม่สนใจเสียงเรียกของสองคนนั้น ตอนนี้ผมรู้แค่ว่าผมต้องออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ออกไปอยู่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี้ รู้ตัวอีกทีผมก็กลับบ้านมานอนร้องไห้เหมือนไอ่ขี้แพ้ เชี่ยเอ้ย...ทำไมกูต้องเสียใจขนาดนี้ด้วยวะ เราควรจะยินดีสิ ถ้าสองคนนั้นคบกันจริง การ์ดที่อุตส่าห์เตรียมไปก็ยังไม่ได้ให้เบวเลย โถ่...