เพิ่งรู้ว่ากูรักมึง

ลำดับตอนที่ #6 : ค่ายจิตอาสา

บทที่ 6 เข้าค่ายจิตอาสา

วันเข้าค่าย

“นักเรียนคะ เก็บของให้เรียบร้อย ขณะนี้รถกำลังจะออกแล้ว ขอให้นักเรียนทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม เข้าแถวตามห้อง แล้วมาเช็คชื่อที่ครูก่อนขึ้นรถ”

         เบส. เข้าค่ายจิตอาสามอหกปีนี้มึงเอาอะไรไปบ้างวะ   

         เกม. ก็..พวกสบู่ ยาสีฝัน แปรงสีฟัน อ่ะ

         เบส. โถ่...กระจอกว่ะไอ่เกม....มึงต้องดูกูกับไอ่ต้อมเป็นตัวอย่าง

         เกม. อะไรวะ

ไอ่เบสหยิบขวดบางอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วโชว์ให้ผมดู

         เกม. โค๊กเหรอ?

         เบส. ขวดเป็นโค๊ก แต่ข้างในขวดเป็นเบียร์เว้ย กรึ้ม...กรึ้ม..

         เกม. เห้ย! ไอ่พวกเหี้ย.. มึงอย่าให้ครูรู้เด็ดขาดเลยนะ ไม่งั้นโดนยกแก๊งแน่ สัส

         ต้อม. หน่า...เนียนขนาดนี้ ครูไม่รู้หรอก

         เบส. รถจะออกแล้วพวกมึง รีบไปเร็ว

..ถึงที่หมาย ผมกับเพื่อนช่วยกันกางเต้นท์ในพื้นที่ที่ทางค่ายจัดไว้ให้ เต้นท์ของโรงเรียนเราแยกหญิงแยกชาย ผมก็เลยอดเจอเบว

         เบส. เกมๆ..

         เกม. หื้อ?

         เบส. มีคนมาหามึงอ่ะ

ผมมองไปเห็นเนิร์ดกับฟิวกำลังช่วยกันกางเต้นท์อยู่ข้างๆ

         เกม. เห้ย! ไอ่เนิร์ดไอ่ฟิว ที่ก็มีตั้งเยอะ มึงมาเบียดพวกกูทำไมเนี่ย

         เนิร์ด. พวกกูจะกางเต้นท์ตรงไหนก็ได้ ไม่ได้มีกฎห้ามไว้นิ

         เกม. เออ กูรู้....แต่ที่อื่นมันก็มี จะมาเบียดกันให้มันอึดอัดทำไมวะ

         เนิร์ด. เรื่องของกู

เห้อ..ผมไม่อยากสนใจล้ะ มันอยากอยู่ตรงนี้ก็ให้มันอยู่ไป ผมก็แค่กังวลว่าถ้าพวกผมแอบกินเบียร์แล้วไอ่เนิร์ดมันรู้เข้า พวกผมอาจจะซวยเอาได้ถ้ามันเอาไปบอกครู

หลังจากทำกิจกรรมในค่ายเสร็จ พวกครูก็ปล่อยให้พวกเด็กนักเรียนไปพักกินอาหาร อากาศวันนี้ร้อนมาก ผมเห็นเบวยืนตักอาหารอยู่ เลยซื้อน้ำหวานไปให้เบว

         เกม. เบว เราซื้อน้ำมาให้

         เบว. เห้ย..ขอบใจนะ หิวอยู่พอดีเลย

         เกม. ร้อนเน๊าะ เราไปกิ-

         เนิร์ด. ไอ่เกม!

ผมยังไม่ทันจะพูดจบ เนิร์ดก็เดินมาหาพร้อมกับไอติมที่อยู่ในมือ ให้เดาผมว่ามันต้องซื้อมาให้เบวแน่ๆ โถ่ไอ่ขี้ลอก เห็นกูทำดีกับเบวหน่อยก็ทำตาม

         เนิร์ด. เกม กูเอาไอติมมาให้มึงอ่ะ เอาไปดิ่

         เกม. ห๋า..!

มันพูดพร้อมกับยื่นไอติมมาให้ผม ผมก็รับมาแบบ งงๆ 

         เนิร์ด. เหงื่อไหลเต็มหน้าหมดแล้วมึง มา..เดี๋ยวกูเช็ดให้ 

จู่ๆมันก็หยิบผ้าเย็นออกมาแล้วเอาผ้าเย็นมาซับเหงื่อบนหน้าให้ผม     

เกม. เอ้ย! เดี๋ยวๆ กูเช็ดเองก็ได้

ผมรีบหยิบผ้าเย็นมาจากมือมัน ก่อนจะนำมาซับเหงื่อตัวเอง ผมหันไปหาเบวอีกที อ่าว! เบวไม่อยู่แล้ว ว่าจะชวนไปกินข้าวด้วยกันซักหน่อย

         เนิร์ด. นั่งกินข้าวกับกูไหม

         เกม. ไปๆ

ถ้าผมไปนั่งกับมัน ก็ต้องได้เจอเบวแน่นอน เพราะยังไงเนิร์ดก็ต้องนั่งกับกลุ่มเบวอยู่แล้ว ผมจึงรีบตอบตกลง แต่แล้วผมก็ต้องผิดหวัง

         เกม. อ่าว..ไหนเพื่อนมึงง่ะ

เนิร์ด. กูนั่งคนเดียว เพื่อนกูมันแยกไปนั่งตามกลุ่มกันหมดแล้ว

อะไรกันวะเนี่ย..

         เกม. งั้นกูกลับไปนั่งกับกลุ่มกูดีกว่า

         เนิร์ด. อ่าว!

ผมรีบลุกออกจากมันแล้วเดินไปนั่งกับไอ่เบสไอ่ต้อม

         ต้อม. หายไปไหนมาซะนานเชียว พวกกูนึกว่ามึงจะไม่มานั่งกินข้าวกับพวกกูซะแล้ว

         เบส. มันก็คงจะหาทางไปนั่งกับเบวตามเคยนั้นแหล่ะ

         ต้อม. เหรอ แล้วนี้มึงกลับมาทำไมวะ

         เกม. กูหาเบวไม่เจอว่ะ คลาดสายตาไปแปปเดียว เบวก็หายไปไหนแล้วไม่รู้

         เบส. เอาหน่า เดี๋ยวค่อยหาโอกาสเหมาะๆ

         ต้อม. เอ่อ...อันที่จริง กูเห็นเบวนั่งอยู่กับฟิวอ่ะ

ปึก....!!!

         “เห้ย!!”

พวกผมสามคนร้องตกใจเสียงวางถาดข้าวของใครบางคน

         เนิร์ด. ขอกูนั่งด้วยคนดิ

         เกม. ...

         เบส. อะ..เออ ได้ๆๆ นั่งเลยๆ

ไอ่เนิร์ดโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ผมกับเพื่อนมองหน้ากันอย่างแปลกใจว่าจู่ๆทำไมเนิร์ดมันถึงอยากมานั่งด้วย ทั้งๆที่ปกติมันจะไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนมัน แต่ผมก็เข้าใจว่ามันคงเหงาเพราะเพื่อนมันแยกกลุ่มไปนั่งคนละที่

กินข้าวเสร็จพวกผมก็กลับเข้าไปที่เต้นท์ของตัวเอง ขณะที่พวกผมกำลังแอบนั่งดื่มเบียร์กันอยู่ในเต้นท์ จู่ๆก็มีเสียงคนเดินมาที่หน้าเต้นท์ผม “เบส มึงรีบปิดไฟฉายเร็ว” ผมบอกไอ่เบสให้ปิดไฟฉาย จากนั้นพวกผมสามคนก็แกล้งทำเป็นนอน 

         “เกม...         เกม!”

“ใครวะ เรียกชื่อกูทำไม”

         “กูเอง เนิร์ด”

ผมลุกไปเปิดประตูเต้นท์ เจอไอ่เนิร์ดยืนถือไฟฉายอยู่หน้าเต้นท์

         เกม. มีอะไร

         เนิร์ด. ส่งกูไปฉี่หน่อย

         เกม. ทำไมไม่ชวนไอ่ฟิวไปวะ

         เนิร์ด. ฟิวมันหลับอยู่ ปลุกเท่าไหร่ก็ปลุกไม่ตื่น

         เกม. ก็เลยมาปลุกกูเนี่ยนะ?

         เนิร์ด. หึ..กูรู้หน่า...ว่าพวกมึงยังไม่นอน

         เกม. เออ ก็ได้ๆ เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน

ผมรำคาญ เลยรีบลุกออกจากเต้นท์ไปส่งมัน ขณะที่ผมกับมันกำลังยิงกระต่ายกันอยู่ ไอ่เนิร์ดก็ยื่นหน้ามาไกลๆผมแล้วทำจมูกฟุ้ดฟิตฟุ้ดฟิตเหมือนหมาดมกลิ่น

         เกม. ทำไรวะ

         เนิร์ด. กลิ่นเบียร์หึ่งเลยน้า..

         เกม. กลิ่นเบียร์อะไร ไม่มี๊....

มันไม่ได้พูดอะไรต่อแต่หัวเราะเบาๆ หลังฉี่เสร็จพวกผมก็กลับเข้าไปนอนที่เต้นท์

เช้าวันต่อมา อาจารย์แบ่งกลุ่มทั้งหมด 11 กลุ่ม 11 ห้อง ไปทำความสะอาดตามจุดต่างๆ โชคไม่ดีกลุ่มของพวกผมดันได้ไปล้างห้องน้ำ

         ครู. นักเรียนครับ ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมจิตอาสาวันนี้ ครูมีเรื่องจะต้องแจ้งให้นักเรียนทราบ เมื่อคืนนี้พวกครูได้แอบส่งสารวัตนักเรียนไปตรวจตามเต้นท์ต่างๆว่ามีสิ่งผิดปกติ หรือมีใครแอบนำของมึนเมาหรือสิ่งเสพติดเข้ามาหรือไม่ ครูจะเรียกชื่อสารวัตนักเรียนแต่ละคน แล้วให้สารวัตนักเรียนที่ได้รับมอบหมาย รายงานครูและแจ้งสิ่งผิดปกติให้ครูทราบนะครับ…..เริ่มจาก นายธนชัย ห้อง 6/4 ลุกขึ้น 

ธนชัย. ไม่มีสิ่งผิดปกติครับ(ตะโกน)

ครู. วิทยา ห้อง 6/7

วิทยา. ไม่ผิดปกติครับ

ครูคานชื่อเรียกพวกสารวัตนักเรียนไปเรื่อยๆ ผมกับเพื่อนนั่งลุ้นกันตัวสั่นกลัวว่าจะโดนจับได้

เบส. ชิบหายแล้ว เมื่อคืนจะมีใครแอบมาตรวจเต้นท์เราป่าววะ

เกม. ไม่มีหรอกมั้ง ถึงมีก็ไม่รู้หรอก

ต้อม. ก็ไม่แน่นะมึง

ครู. นายเจนภพ ปิยะมาศ ห้อง 6/10

(ม.6/10 คือห้องกิฟต์แม็ท)

เกม. เชี้ยย...!!

เบส. ตกใจอะไรวะเกม

เกม. เจนภพ ชื่อไอ่เนิร์ด!

เบส/ต้อม. เชี้ยยย....!!! (ต้อมกับเบสอุทานพร้อมกัน)

ครู. เจนภพ! ลุกขึ้นครับ

เนิร์ด. ครับ

ไอ่เนิร์ดลุกขึ้นยืน ผมหันไปมองที่มันด้วยดวงตาที่เบิกโพลง “โดนแน่กู โดนแน่ๆ” ผมกับเพื่อนนั่งกอดกันแน่น คิดอยู่ในใจว่าต้องโดนแน่ๆ แต่...

         ครู. มีสิ่งผิดปกติในพื้นที่ของเธอไหม   

เนิร์ด. ไม่มีครับครู

พูดจบมันก็หันมามองพวกผมแล้วยิ้มยกมุมปากให้ผมไปทีหนึ่งก่อนจะนั่งลง ผมกับไอ่เบสไอ่ต้อม นั่ง งง เป็นไก่ตาแตก มือไม้สั่นไปหมดเพราะความกลัว แต่ก็โล่งใจที่เนิร์ดไม่ได้บอกครู

ณ ห้องน้ำ

         ต้อม. เห้อ...ทำไมกลุ่มเราต้องซวยได้มาล้างห้องน้ำด้วยนะ

         เกม. หน่ามึง มาทำงานจิตอาสาทั้งที อย่าบ่นเลย

         เบส. มึงๆ ไอ่เนิร์ดมาทำไมวะ

         เกม. ห๊ะ! ไหนๆ

ผมส่องดู เห็นเนิร์ดกำลังเดินตรงมาที่ผม ผมกับเพื่อนยืน งง กันรอบสอง 

         เนิร์ด. กูช่วยนะ

ว่าแล้วมันก็หยิบขันน้ำจากมือผมไป

         เบส. เอ่อ..คุณชายเนิร์ดครับ กลุ่มคุณต้องไปเก็บขยะไม่ใช่เหรอครับ

         เนิร์ด. อ่อ พอดีกลุ่มกูคนมันเยอะแล้วอ่ะ ครูเลยให้กูมาช่วยกลุ่มอื่น

ดูก็รู้ว่าโกหกชัดๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมช่วงนี้ดูเหมือนเนิร์ดมันจะคอยตามติดผมตลอดเวลา แต่ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีคนมาช่วยล้างห้องน้ำ ถ้ามันอยากทำก็ปล่อยให้มันทำไป

         ขิง. ว้ะฮ่าๆๆๆ เห้ย..พวกมึงดูแม่บ้านพวกนั้นดิ พวกเน่าๆก็สมควรอยู่ในที่เหม็นๆว่ะ

เสียงไอ่ขิงที่กวาดใบไม้อยู่ข้างๆ ดังลั่นมาแต่ไกล มันชี้พวกผมให้เพื่อนมันดูพร้อมกับหัวเราะเยาะ

         เกม. พูดอะไรระวังปากหน่อยนะมึง แพ้แล้วพาลเหรอวะ

ไอ่ขิงคว้างไม้กวาดทิ้งแล้วตรงปรี่มาที่ผม

         ขิง. มึงว่าอะไรนะ ใคร? ใครแพ้!

         เกม. เอ๊า! ก็มึงไง ทำไม? แพ้แล้วยอมรับตัวเองไม่ได้เหรอวะ สอบแข่งก็แพ้ วิ่งก็แพ้ แข่งชิงเงินก็แพ้กู คนอย่างมึงอ่ะกากสัส 

         ขิง. ปากดีนะมึง!

ซ่า...!! เสียงสาดน้ำ

ผมตกใจเพราะจู่ๆเนิร์ดก็ยกถังน้ำมาคว่ำใส่หัวไอ่ขิงจนเปียกโชกไปหมดทั้งตัว

         เนิร์ด. โทษทีว่ะ พอดีรำคาญหมาแถวๆนี้

         ขิง. ไอ่สัส!!

ไอ่ขิงง้างหมัดจะต่อยเนิร์ด ผมรีบตักน้ำใส่ขันแล้วสาดใส่หน้ามันทันที เพื่อดักมันไว้ก่อนที่มันจะปล่อยหมัด หลังจากนั้นสงครามสาดน้ำก็เริ่มขึ้น จากงานล้างห้องน้ำจิตอาสากลายเป็นงานสงกรานต์ขนาดย่อยทันที ไอ่ขิงกับเพื่อนกระหน่ำสาดน้ำใส่พวกผม ผมกับเพื่อนแล้วก็ไอ่เนิร์ดก็ช่วยกันสาดน้ำใส่พวกมันเช่นกัน

         ครู. หยุดๆ พวกเธอทำอะไรกัน!

 พวกผมหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงครู ทุกคนโดนครูเรียกมายืนเรียงแถวหน้ากระดาน

         ครู. ใครเป็นคนเริ่ม!

         “มันครับ” (ทุกคนพูดพร้อมกัน)

พวกไอ่ขิงชี้มาที่พวกผม พวกผมก็ชี้ไปที่พวกไอ่ขิง ต่างฝ่ายต่างชี้กันไปมา

         เกม. พวกมันมาหาเรื่องผมก่อนครับครู

         ขิง. เปล่านะครับ พวกนั้นสาดน้ำใส่ผมก่อน

         เกม. มึงนั้นแหล่ะเริ่มก่อน

         ขิง. มึงนั้นแหล่ะ

         ครู. พอ! หยุดเลยทั้งสองคน เจนภพ! ครูไม่คิดเลยนะว่าจะเจอเธอด้วย เป็นถึงนักเรียนตัวอย่าง ทำไมทำตัวแบบนี้

         เนิร์ด. ผมขอโทษครับครู แต่พวกนั้นเข้ามาหาเรื่องพวกผมก่อนจริงๆครับ

         ครู. เอาล่ะ ถ้าพวกเธออยากทะเลาะกันดีนัก ก็ทำความสะอาดเพิ่มก็แล้วกันนะ เพิ่มเวลาทำจิตอาสาจากบ่ายสามโมงเป็นหกโมงเย็น

         เกม. โถ่....ครู....

         ครู. หรือจะเปลี่ยนเป็นสองทุ่ม

         เกม. หกโมงก็ได้ครับครู ขอโทษครับ

พวกผมช่วยกันทำความสะอาดจนถึงหกโมงเย็นตามที่ครูสั่ง ทำพร้อมกับพวกไอ่ขิงนั้นแหล่ะครับ แต่รอบนี้พวกมันไม่กล้าหาเรื่องพวกผมแล้วเพราะกลัวโดนทำโทษอีก

         เกม. ซวยเพราะพวกแม่ง เราไม่ได้ผิดสักหน่อยทำไมต้องโดนด้วยวะ

         เบส. เอาหน่า...เดี๋ยวคืนนี้ไปนั่งก๊งเบียร์กัน จะได้ลืมเรื่องเหี้ยๆที่นี้

ตัดภาพมาที่เต้นท์

         เกม. เอ้า ชนน!

         ต้อม. แอบกินเบียร์ในค่ายนี้มันชั่งฟินจริงๆ ฟินยิ่งกว่าตอนกินอยู่บ้านอีก

         เบส. กูว่ามันแปลกๆ

         เกม. แปลกอะไรวะ

เบส. กูรู้สึกเหมือนเนิร์ดมันกำลังจีบมึงอยู่เลยว่ะเกม

เบียร์ผมแทบพุ่งออกมาจากปากเมื่อได้ยินสิ่งที่ไอ่เบสพูด

เกม. บ้าหน่า.. คิดไปเรื่อย

เบส. มึงก็ลองคิดดูดิ ซื้อข้าวให้ทุกวัน ตามติดมึงไปทุกที่ ดูแลเท็คแคมึงดีขนาดนี้ ถ้ามันไม่ชอบมึงแล้วจะเรียกว่าอะไรวะ คิดแล้วน่าขนลุกสัส

         เกม. จะเป็นไปได้ไง เนิร์ดมันจีบเบวอยู่ไม่ใช่เหรอ 

ต้อม. นั้นดิมึง มันสองคนเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ กูว่าไม่ใช่หรอก

         เนิร์ด. โย้ว..พวกมึง

         เกม. ว๊ากก!!

ผมร้องตกใจเพราะจู่ๆไอ่เนิร์ดก็เปิดเต้นท์ผมแล้วยื่นหน้าเข้ามา (เต้นท์มีซิปสองด้าน สามารถเปิดจากด้านนอกได้)

         เกม. โห่ว...ไอ่เนิร์ด ตกใจหมด 

         เนิร์ด. กูกับฟิวขอแจมด้วยดิ

         เกม. มึงดื่มเป็นด้วยเหรอวะ

         เนิร์ด. เป็นดิ คอกูแข็งกว่ามึงอีก

         เบส. เห้ย..มาๆๆ ถ้ามึงอยากแจมก็เข้ามา

         เกม. เบส!? จะดีเหรอวะ (กระซิบ)

         เบส. หน่ามึง..ให้มันเข้ามาเถอะ เมื่อเช้ามันอุตส่าห์ช่วยเรา ไม่บอกครูเรื่องแอบกินเบียร์ หาแนวร่วมไว้ก็ดีนะ

ก็ถูกของมัน การที่เนิร์ดมาดื่มด้วยมันก็ไม่ได้เสียหายอะไร ดีซะอีก มันจะได้ไม่กล้าบอกครูเพราะมันก็กินด้วย เป็นถึงสารวัตตำรวจแต่ดันทำผิดซะเอง ฮ่าๆๆๆ(หัวเราะ)  รู้สึกเหมือนติดสินบนตำรวจเลยแห๊ะ… หวังว่ามันจะไม่ได้ยินสิ่งที่ผมกับเพื่อนพูดไปเมื่อกี้นี้นะ... “อ๊ะ ดื่มก็ดื่ม มาๆ ชนแก้ว....”

..รุ่งเช้า

         เกม. แม่ครับ ผมกลับมาแล้วครับ

         แม่. กลับมาแล้วเหรอลูก เย็นนี้อยากกินอะไร เดี๋ยวแม่ทำให้

         เกม. ไข่เจียว…

         แม่. ไข่เจียวอีกแล้ว เมื่อวานก็ไข่เจียว ไม่เบื่อบ้างเหรอ

         เกม. ไม่เบื่อ ผมชอบกินไข่เจียวฝีมือแม่ที่สู๊ดด...

         แม่. จ้า...ได้ๆ เดี๋ยวแม่ทำไข่เจียวให้กิน ลูกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ จะได้ลงมากินข้าวด้วยกัน

         เกม. แม่.. หนูขอกอดหน่อยได้ไหม

         แม่. หื้อ? ได้สิ ทำไมจู่ๆถึงอยากกอดแม่ล่ะเนี่ย..

เกม. ก็หนูคิดถึงแม่อ่า

แม่. โอ้ย..มาๆ มาให้แม่กอดซะดีๆไอ่ตัวเหม็น

แม่อ้าแขนรอเกม เกมไม่พูดอะไรเขายิ้มพร้อมกับเดินเข้าไปให้แม่กอด “ฮื้อ.. อุ่นจังเลย” ผมรู้สึกมีความสุขจัง

ผมตื่นแล้วแต่กลับลืมตาไม่ขึ้น มันรู้สึกหนักไปหมดแถมหัวก็ปวด “แค่ฝันเหรอ?” ผมใช้มือคลำหามือถือทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่เพื่อจะดูว่ากี่โมงแล้ว แต่ “เอ๊ะ?” ทำไมในเต้นท์ผมถึงมีแว่น ในเมื่อเพื่อนผมไม่ใส่แว่นกันสักคน ผมคลำหามือถือต่อ เห้ย! อกใครวะ ไม่คุ้นเลย หรือว่าจะเป็นอกไอ่เบส ด้วยความสงสัยผมเลยลืมตาขึ้นมาดู

         เกม. เชี๊ย..!! ไอ่เนิร์ด 

หน้าของผมกับเนิร์ดอยู่ห่างกันแค่ครึ่งเซน ผมพยายามขยับตัวแต่ก็ขยับไม่ได้ ก็ไอ่เนิร์ดมันนอนกอดผมอยู่เนี่ยสิ ผมก้มลงไปดูเห็นแขนมันกอดรัดตัวผมไว้แน่นจนผมไม่สามารถขยับไปไหนได้ “ปล่อยกูนะเว้ย” ผมใช้แรงเฮือกใหญ่ถีบมันออกจากตัวผมจนมันตกใจตื่นขึ้นมา

         เนิร์ด. โอ้ย! ไอ่เชี้ยเกม มึงถีบกูทำไมเนี่ย

         เกม. กูอยู่ที่ไหน?

         เนิร์ด. ก็เต้นท์กูไง

         เกม. เต้นท์มึง!

เมื่อมองไปรอบๆตัว ผมก็พบว่าตัวเองอยู่ในเต้นท์ไอ่เนิร์ดจริงๆ ผมไม่พูดอะไร รีบพุ่งออกจากเต้นท์มันทันที “เชี้ย...เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นวะ”

..ตัดภาพมาที่ผมกับเพื่อนนั่งรอรถที่กำลังจะมารับพวกเรากลับโรงเรียน ผมไม่ได้กลับเข้าไปที่เต้นท์ เลยฝากให้เบสกับต้อมเก็บของมาให้ 

         เบส. มึง กูเอาของมาให้แล้ว มึงเป็นอะไรวะ ทำไมไม่ยอมกลับไปที่เต้นท์

         ต้อม. นั้นดิ ปล่อยให้กูกับไอ่เบสเก็บเต้นท์กันอยู่สองคน เหนื่อยจะตาย

         เกม. เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมจู่ๆพอกูตื่นขึ้นมา กลายเป็นว่ากูไปนอนอยู่ในเต้นท์ไอ่เนิร์ด

         ต้อม. ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ตื่นมาพวกกูก็เจอไอ่ฟิวนอนอยู่ในเต้นท์พวกกูเหมือนกัน

         เบส. เมื่อคืนคงจะดื่มกันหนักไปหน่อยอ่ะ เลยพากันเมาจนจำอะไรไม่ได้เลย ดีนะที่ตื่นมาเก็บเต้นท์ทัน

         ต้อม. มึงอยากรู้มึงก็ลองไปถามเนิร์ดดูดิ

         เกม. ใครจะไปกล้าถามล่ะ

         ต้อม. ทำไมวะ

         เกม. ก็กูเขินนิ

         เบส/ต้อม. ห๊ะ?

         เกม. อ๋อ.. เปล่าๆ ไม่มีอะไร เดี๋ยวเจอมันเมื่อไหร่ก็ค่อยไปถามแล้วกันนะ

กลับมาถึงบ้าน ผมก็ทำการเก็บข้าวของออกจากกระเป๋า “เห้ย! หายไปไหนวะ” กำไรเส้นสีดำที่แม่ผมทำให้ก่อนตาย ตอนนี้มันหายไปไหนแล้ว ผมรีบกดโทรศัพท์โทรหาเบสทันที

         เกม. ฮัลโหลเบส ตอนมึงเก็บเต้นท์ มึงเห็นกำไรเส้นสีดำๆที่กูใส่ติดตัวตลอดเปล่า?

         เบส. ไม่เห็นนะมึง 

         เกม. มันหายไปอ่ะ กูว่าหล่นแถวๆเต้นท์แน่เลย

เบส. ตอนเก็บเต้นท์กูก็เช็คดีแล้วนะว่ามีของชิ้นเล็กอะไรตกหล่นไหม แต่ก็ไม่มีว่ะ มึงทำตกที่อื่นรึเปล่า

เกม. โอ้ย..ไม่รู้ว่ะ ชั่งมันเถอะ ใจมากมึง แค่นี้นะ

ผมรู้สึกเซงมาก ของสำคัญแบบนั้น ผมดันทำหายได้ยังไง 

พักเที่ยง ณ โรงอาหาร

“เห้อ...เมื่อไหร่เนิร์ดจะมาเนี่ย ทำไมวันนี้มันมาช้าจัง”  ผมยังคงเศร้าเรื่องที่ทำของชิ้นสุดท้ายที่แม่ให้ไว้หาย จะกลับไปหาที่ค่ายก็คงไม่ได้แล้ว TT ขณะที่ผมกำลังเสียใจอยู่นั้น จู่ๆผมก็รู้สึกเย็นวาบที่ท้ายทอย

         “ฟู่....!” เสียงเป่าลม

         เกม. ไอ่เนิร์ด.....เล่นอะไรวะ มาเป่าลมใส่ท้ายทอยกูทำไม

         เนิร์ด. เห็นมึงนั่งเหม่อๆอยู่ ก็เลยอยากจะแกล้งซักหน่อย

เกม. วันนี้มึงมีเรียนอังกฤษไหม

         เนิร์ด. มี เพิ่งเรียนเสร็จเลยเนี่ย

         เกม. กูขอยืมหนังสือมึงหน่อยสิ วันนี้กูลืมเอามา เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเอามาคืน กูต้องใช้วันนี้คาบบ่าย

         เนิร์ด. ได้.. เอาไปเลย

เนิร์ดหยิบหนังสือออกมาให้ผม

         เกม. โหย..ขอบใจว่ะ

         เนิร์ด. เออ กำไรอันนี้....ของมึงใช่ไหม

เนิร์ดยื่นกำไรเส้นสีดำให้ผมดู

         เกม. เห้ย!! ใช่ๆ ของกูเอง มึงไปเจอที่ไหนวะ

         เนิร์ด. มึงทำหล่นในเต้นท์กูตอนเข้าค่าย

         เกม. กูว่าจะถามมึงอยู่พอดี คืนนั้นทำไมกูถึงไปอยู่ในเต้นท์มึงวะ

         เนิร์ด. ก็มึงเมาไม่รู้เรื่อง เดินเข้าไปนอนในเต้นท์กู กูปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ไอ่ฟิวก็เสือกหลับคาเต้นท์มึง กูไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยปล่อยให้นอนไป

         เกม. อ่อ.....อย่างนี้นี่เอง

         เนิร์ด. ว่าแต่กำไรมึง ใครซื้อให้เหรอ ทำไมดูมึงหวงจังวะ

         เกม. มันไม่ใช่กำไรธรรมดาไง มันเป็นกำไรที่แม่กูทำให้ก่อนแม่จะตายอ่ะ

         เนิร์ด. ของสำคัญขนาดนี้ วันหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน อย่าทำหายอีกล่ะ

         เกม. คร้าฟ..คุณพ่ออ...

         เนิร์ด. สัส

คาบภาษาอังกฤษ

         เบส. เชี้ยแล้ว... กูลืมเอาหนังสือมา

         ต้อม. โชคดีจัง เพราะกูก็ลืมเอามาเหมือนกัน

เกม. มึงไม่ต้องหันมามองกูเลย

เบส. อย่าบอกนะว่ามึงก็ลืม

เกม. ใช่ กูเคยพกหนังสือมาเรียนซะที่ไหนกันล่ะ

ต้อม. แบบนี้ก็ซวยหมู่อ่ะดิ

เกม. แต่....กูมีนี้!

ผมโชว์หนังสือที่ยืมเนิร์ดออกมาให้มันสองคนดู

         ต้อม. อ่าว..ไหนบอกไม่ได้เอามา

         เกม. ไม่ใช่ของกู เล่มนี้กูยืมไอ่เนิร์ดมา

         เบส. ไอ่เนิร์ดอีกแล้วเหรอวะ....มึงรู้ตัวไหม ช่วงนี้มึงอยู่กับเนิร์ดมากกว่าอยู่กับเบวอีกนะ นี้มึงจีบใครกันแน่วะเนี่ย...

         เกม. เดี๋ยวกูสอยฟันร่วงเลย กูติวกับมัน กูก็ต้องอยู่กับมันบ่อยๆเป็นธรรมดาดิวะ

         ต้อม. มึงสองคนเลิกเถียงกันได้แล้ว เอาหนังสือมาแชร์กันเร็ว! ครูมาแล้วเนี่ย

เมื่อผมกับเพื่อนเปิดหนังสือก็ต้องตะลึง เพราะแบบฝึกหัดทุกข้อ เนิร์ดมันเขียนคำตอบไว้ล่วงหน้าหมดแล้ว

         เกม. เชรดโด้! แบบฝึกหัดในหนังสือ มันทำเสร็จหมดทุกข้อเลยว่ะ

         เบส. เจ๋ง... แบบนี้ต้องลอก กูจะลอกไว้ให้หมดทุกข้อเลย

         ต้อม. ให้กูลอกด้วย

         เกม. ความคิดดีนะ แต่กูต้องเอาคืนให้มันพรุ่งนี้แล้วอ่ะ จะลอกทันเหรอ

         เบส. จะไปยากอะไร ก็ถ่ายรูปเอาสิวะ

         เกม. เออ จริงด้วย งั้นมึงถ่ายแล้วส่งมาให้กูในเฟสด้วยนะ กล้องกูมันไม่ชัดอ่ะ กล้องมึงน่าจะชัดกว่า

คืนนั้นผมนั่งลอกแบบฝึกหัดทั้งคืน ลอกให้ได้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะถึงพรุ่งนี้ ถ้าอันไหนลอกไม่ทันค่อยไปดูในรูปที่เบสส่งมา เด็กเรียนเก่งก็งี้แหล่ะ ชอบทำแบบฝึกล่วงหน้า “นาย เจนภพ ปิยะมาศ วู้ว! ชื่อเท่ดีว่ะ ขอบคุณนะครับคุณเจนภพ”

ผมเดินไปแถวห้องกิฟต์เพื่อจะเอาหนังสือไปคืน แต่มองหาเนิร์ดเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ 

เกม. เอ่อ เบว!

เบว. อ่าว ว่าไงเกม

เกม. เบวเห็นเนิร์ดไหม

เบว. วันนี้เนิร์ดไปสอบแข่งคณิตอ่ะ มีอะไรเหรอ

เกม. เราฝากเอาหนังสือไปคืนมันหน่อยดิ เมื่อวานลืมเอาหนังสือมาก็เลยยืมมันมา 

เบว. ได้ๆ เดี๋ยวเราเอาไปคืนให้

ตกเย็นวันนั้นผมไปปั่นจักรยานเล่นแถวๆบ้านมัน เห็นไฟในห้องมันเปิดอยู่ สงสัยจะกลับมาแล้ว เลยแวะเข้าไปที่บ้านมันสักหน่อย

         ก๊อกๆๆ...เสียงเคาะประตู

         พี่เนียร์. อ้าว..เกม หวัดดีจ่ะ

         เกม. สวัสดีครับพี่ เนิร์ดอยู่ไหมครับ

         พี่เนียร์. อยู่สิ กำลังอ่านหนังสืออยู่ข้างบน เกมขึ้นไปหาได้เลยนะ

         เกม. ขอบคุณครับ

ผมเดินขึ้นบันไดไปที่หน้าห้องมัน ก่อนจะเคาะประตู ก๊อกๆๆ “เนิร์ด...กูเอง เกม”

         เนิร์ด. เกม! มึงมาเหรอ

มันตะโกนออกมาจากห้อง แต่ยังไม่เปิดประตู

         เกม. กูขี่จักรยานเล่นผ่านมาแถวนี้พอดี เลยแวบมาหามึง

         เนิร์ด. เออๆ มึงรอกูแปปนะ เดี๋ยวกูเปิดประตูให้

ผมยืนรอมันอยู่สักพัก ได้ยินเสียงมันวิ่งไปวิ่งมาอยู่ในห้อง ตามด้วยเสียงข้าวของกรุกกรักๆ ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก

         เนิร์ด. ว่าไงมึง

         เกม. ทำไรอยู่วะ

         เนิร์ด. อ่านหนังสือ

         เกม. อ๊ะ.. กูซื้อหนมมาฝาก ได้ยินว่ามึงไปสอบแข่ง เป็นไงบ้างวะ ชนะป่าว?

         เนิร์ด. ยังไม่รู้ผลเลย พรุ่งนี้ก็ต้องไปสอบอีก มีสอบแข่งสามวิชาว่ะ

         เกม. โห่ว.. พรุ่งนี้ยังต้องสอบอีกเหรอ...งั้นเดี๋ยวกูให้ของคลัง

         เนิร์ด. อะไรวะ

         เกม. แบกมือมา

ผมหยิบหนวดแมวในกระเป๋าให้มัน เนิร์ดเห็นก็ทำหน้าฉงนเหมือนไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร

         เนิร์ด. มันคืออะไรวะ

เกม. ก็หนวดแมวไง

เนิร์ด. หนวดแมวเนี่ยนะ

         เกม. ใช่ แม่กูบอกว่าถ้าพกหนวดแมวไว้ในกระเป๋าตังจะโชคดี หายากนะเว้ย กว่าหนวดไอ่ทองมันจะหลุดออกมาให้กูเก็บอ่ะ

         เนิร์ด. ไอ่ทองคือใครวะ

         เกม. ชื่อแมวที่บ้านกูเอง

         เนิร์ด. (หัวเราะ) จริงเหรอ กูเพิ่งเคยได้ยิน

         เกม. ถ้าไม่เอาก็คืนกูมา 

         เนิร์ด. ใครบอกว่ากูจะไม่เอา 

ไอ่เนิร์ดเก็บหนวดแมวที่ผมให้ใส่ไว้ในกระเป๋าตัง นานๆจะได้มาบ้านมันทั้งที ผมกับมันเลยจัดเกมส์สักหน่อย

         เนิร์ด. ใกล้จะถึงวันสอบเข้ามหาลัยแล้ว มึงคิดหรือยังว่าจะเข้าที่ไหน คณะอะไร

         เกม. กูยังไม่รู้เลย... แล้วมึงล่ะ

         เนิร์ด. กูอยากเข้าคณะวิทย์ แต่พ่อกูบังคับให้เข้าธุรกิจ

         เกม. พ่อมึงหย่ากับแม่มึงแล้วนิ เขาบังคับมึงได้ด้วยเหรอ

         เนิร์ด. ถึงจะหย่ากันแล้ว แต่พ่อก็ยังดูแลกูอยู่

         เกม. อ๋อ...

         เนิร์ด. มึงยังไม่รู้จริงๆเหรอว่าอยากเข้าคณะไหน

เกม. ไม่รู้จริงๆ กูไม่รู้ว่าชอบอะไร หรืออยากทำอะไรเลยว่ะ ดู...ไม่มีอนาคตเลยเนาะ 

เนิร์ด. ไม่ใช่ไม่มีอนาคตหรอก มึงอาจจะยังหาตัวเองไม่เจอก็ได้

เกม. อิจฉามึงจัง ที่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร

เนิร์ด. แล้วคิดไว้หรือยัง ว่าจะไปมอไหน

         เกม. กูอยากได้ ม.ศิลปากร แต่ค่าเทอมน่าจะแพง ไม่รู้จะมีเงินจ่ายหรือเปล่า....แล้วมึงล่ะ

         เนิร์ด. กูก็คงจะเข้ามหาลัยแถวๆนี้ล่ะมั้ง

         เกม. เก่งๆอย่างมึงกูว่าจุฬาชัว

         เนิร์ด. มึงอยากติวเข้ามหาลัยกับกูไหม

         เกม. อยากดิ แต่กูก็เกรงใจมึงง่ะ แค่มึงติวให้กูสอบผ่านแค่นี้กูก็เกรงใจจะตายห่าอยู่แล้ว แถมยังติวให้ฟรีอีก

         เนิร์ด. เห้ย อย่าคิดมาก กูอยากติวให้มึงอยู่แล้ว จะได้ทวนความจำของตัวเองด้วย

เกม. ทำไมมึงถึงยอมติวให้กูขนาดนี้วะ

เนิร์ด. ก็ไม่รู้สิ กูรู้สึกชอบมึงอ่ะ ตั้งแต่วันแรกที่เจอเลย รู้สึกอยากเป็นเพื่อนด้วย         

อ่อ...ชอบแบบอยากเป็นเพื่อนด้วย ผมก็ตกใจหมดเลย นึกว่ามันจะบอกชอบ

         เกม. จริงดิ (เขิน) แต่จะติวยังไงวะ ยังไม่รู้ว่าจะเข้าคณะไหนเลย

         เนิร์ด. พยายามทำคะแนน gat pat ให้มันได้เยอะที่สุดก่อน ถึงเวลาค่อยไปเลือกคณะ

ตั้งแต่รู้จักกับเนิร์ด ผมก็รู้สึกว่ามันก็เป็นคนดีคนหนึ่ง จริงๆ เนิร์ดมันก็ดีกับผมมาก ผมอาจจะถอยออกมาถ้าเนิร์ดมันชอบเบวจริงๆ เพราะเบวก็ดูเหมือนจะไม่ได้ชอบผม ถ้าเบวได้คบกับคนดีๆแบบมัน ผมก็ยินดี

         เนิร์ด. แต่ช่วงนี้กูคงไม่ได้เจอมึงบ่อยๆนะ กูต้องไปแข่งสอบวิชาการที่ต่างจังหวัด

         เกม. ไม่เป็นไร ไว้มึงว่างค่อยกลับมาติวก็ได้

         เนิร์ด. อืม

         เกม. งั้นเดี๋ยวกูกลับแล้วนะ

         เนิร์ด. ได้ๆ

ผมเช็คดูกระเป๋าว่าลืมของอะไรไว้ไหมก่อนกลับ

         เกม. มึง กูหามือถือไม่เจอ

         เนิร์ด. หาดูดีๆ

         เกม. ไม่เจอเลยว่ะ กูขอยืมมือถือมึงโทรหาหน่อยนะ

         เนิร์ด. อย่า!!!

ผมกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มัน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะมันร้องห้ามผมด้วยเสียงที่ดังมาก

         เกม. อะไรวะ ยืมยิงสายหน่อยก็ไม่ได้

         เนิร์ด. ยืมได้ แต่เดี๋ยวกูโทรเอง

ว่าแล้วมันก็รีบกดมือถือโทรหาผม หวงมือถืออะไรขนาดนั้นวะ แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้

         เกม. อ้อ...เจอแล้วมึง ขอบใจมาก กูไปนะ

         เนิร์ด. บายมึง