เพิ่งรู้ว่ากูรักมึง

ลำดับตอนที่ #2 : ซวย

วันต่อมา 

สายๆๆๆ กูสายอีกแล้ว... ขอให้ไปโรงเรียนทันด้วยเทิด ไม่อยากโดนทำโทษ 

ทันทีที่รถจอด ผมก็กระโดดลงจากรถโดยสารแล้วรีบจ้ำอ้าวไปที่ประตูโรงเรียน แต่จู่ๆผมก็รู้สึกว่าเหมือนมีตัวอะไรวิ่งอยู่ข้างๆผมทางหางตา

         เกม. อ้าว เห้ย! เนิร์ด มึงก็มาสายเหมือนกันเหรอวะ

ไอ่เนิร์ดไม่ตอบอะไรผม มันวิ่งใส่เกียร์หมาอย่างเดียว แถมยังแซงผมไปไกล หน้าผมมันยังไม่หันมามอง

         เกม. เดี๋ยว!...รอกูด้วย!!

ผมเพิ่มสปีดในการวิ่ง เพื่อให้ทันไอ่เนิร์ด แต่แทนที่มันจะรอผม มันกลับวิ่งเร็วขึ้น เหมือนไม่อยากให้ผมวิ่งทันมัน ผมรู้สึกเหมือนกำลังวิ่งแข่งกีฬาโอลิมปิกกับมันอยู่

พอวิ่งจนมาถึงหน้าประตูโรงเรียนแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เพราะครูฝ่ายวินัยปิดประตูโรงเรียนและดักรอพวกเราอยู่

         ครู. วิ่งหน้าตั้งมาเชียวนะ ไปเลย ไปนั่งรอโดนทำโทษ

         เนิร์ด/เกม. ครับ!

ผมกับเนิร์ดนั่งหอบอย่างหมดแรงอยู่ข้างๆกัน

         เนิร์ด. อ่ะ...ยาดม เอาไหม

         เกม. เอาๆๆ ขอบใจว่ะ

ฝืดด.....(เสียงสูดยาดม)

         เกม. เห้อ..ชื่นใจ ทำไมเด็กเรียนอย่างมึงชอบมาสายจังวะ 

         เนิร์ด. แล้วทำไมเด็กเกรียนอย่างมึงชอบมาสายวะ

         เกม. อ้าว..ก็บ้านกูอยู่ไกล

         เนิร์ด. เออ! บ้านกูก็อยู่ไกลเหมือนกัน

         เกม. แล้วเมื่อกี้ใครถึงประตูก่อนกันวะ

         เนิร์ด. กู

         เกม. เห้ย...จำผิดป่าว มันต้องกูดิวะ

         เนิร์ด. (หัวเราะ) จะเป็นมึงได้ไงมึงวิ่งตามหลังกูมา

         เกม. งั้นถึงพร้อมกันก็แล้วกัน

         เนิร์ด. เดี๋ยวก่อนนะ?...มึงได้กลิ่นอะไรไหม

ไอ่เนิร์ดทำจมูกฟุดฟิดเหมือนดมหากลิ่นอะไรสักอย่าง มันดมตั้งแต่หัว แก้ม คอ และตามตัวผม ไล่ลงไปจนเกือบถึงเป้ากางเกง

         เกม. เอ้ย...ดมอะไรของมึงเนี่ย...

         เนิร์ด. กูได้กลิ่นเหม็นๆแถวๆเท้ามึงว่ะ ไหนมึงลงยกตีนขึ้นดิ

         เกม. เออ ได้กลิ่นจริงด้วยว่ะ

ผมรีบยกเท้าขึ้น แล้วก็ต้องผงะ

         เกม. ขี้!....

สัสเอ้ย....ขี้หมาก้อนใหญ่ๆเต็มๆเท้าผมเลยครับ ทันทีที่ผมตะโกนคำว่า “ขี้” ทุกคนในแถวที่นั่งรอทำโทษก็ลุกฮือและวงแตกกันทันที

         ครู. โห้ย...อะไรเนี่ย..นายถวิต ไปล้างออกเดี๋ยวนี้เลยไป ล้างเสร็จก็ขึ้นห้องไปเลยไม่ต้องกลับมาแล้ว

         เนิร์ด. ครูครับ ผมขออาสาพาเพื่อนไปล้างเท้านะครับ

         ครู. อืมๆ รีบๆไปเถอะ

ตัดภาพมาที่ห้องน้ำชาย

         เกม. หยี้...โคตรเหม็นเลยว่ะ

         เนิร์ด. ตอนวิ่งมามึงไม่รู้ตัวเลยเหรอ ว่าเหยียบขี้อ่ะ     

         เกม. รีบขนาดนั้น กูไม่รู้ตัวหรอก

         เนิร์ด. ฮ่าๆๆๆๆ(หัวเราะ) แม่งโคตรฮาเลยว่ะ 

ไอ่เนิร์ดหัวเราะผมอย่างสะใจ

         เกม. มึงต้องขอบคุณกูนะเว้ย ที่กูเหยียบขี้อ่ะ ไม่งั้นได้โดนทำโทษให้ไปแทงปลาไหลกลางสนามก่อนเรียนแน่

         เนิร์ด. เออ ขอบใจว่ะ ฮ่าๆๆๆ><

มันพูดไปหัวเราะไป ผมล่ะหมั่นใส้มันชิบหาย

พักเที่ยงมาถึง ผมก็เตรียมตัวจะไปติวกับเนิร์ดเหมือนเดิม แต่ก่อนที่จะไปติวผมก็ต้องเสริมหล่อสักหน่อย

         เกม. ไอ่เบส น้ำหอมล่ะ

         เบส. น้ำหอมพร้อมแล้วครับคุณท่าน

         เกม. น้ำยาฉีดปาก

         ต้อม. น้ำยาฉีดปากมาแล้วครับ รับรองว่าปากของคุณท่านจะต้องหอมสดชื่นก่อนไปเจอคุณหญิงเบวแน่นอนครับ

เบสกับต้อมกระหน่ำฉีดน้ำหอมกับน้ำยาดับกลิ่นปากให้ผมก่อนออกไปโรงอาหาร ผมบีบเจลแว๊กผมใส่มือแล้วจัดทรงผมให้ดูเท่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในที่สุดวันที่ผมรอคอยก็มาถึง เบวจ๋า....เกมกำลังจะไปหาแล้วครัช

ผมเดินอย่างเท่ไปที่โรงอาหารด้วยความหวังอันเต็มเปี่ยมว่าจะได้เจอเธอ และภาพที่ผมเห็นก็คือ......ไอ่เนิร์ด ชายใส่แว่นที่กำลังนั่งอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวในโรงอาหารอันไร้ซึ่งผู้คน

         เกม. แว่น นั่งคนเดียวอีกแล้วเหรอ

         เนิร์ด. มาแล้วเหรอ นั่งลงก่อนสิ เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวให้

ผมนั่งลงด้วยอารมณ์ที่หน่ายเซง แต่ทันใดนั้นเอง ผมก็ต้องสะดุ้งเพราะจู่ๆก็มีมือสีขาวอมชมพูยื่นมาจับไหล่ไอ่เนิร์ดที่นั่งอยู่ข้างๆผม

         เบว. เนิร์ด เราเสร็จแล้ว เนิร์ดไปซื้อข้าวเถอะ ขอบคุณที่เฝ้ากระเป๋าให้นะ

โอ้ หม่าย ก๊อตตตตตตต....... นี้มัน เธอคนนั้น เบวสุดที่รักของผม อยู่ห่างผมแค่ไม่กี่มิลลิเมตร ผมยืนขึ้นโดยอัตโนมัติด้วยความตกใจ ไอ่เนิร์ดกับเบวหันมามองผมอย่าง งงๆ 

         เนิร์ด. ลุกขึ้นทำไมวะ

         เกม. อ๋อ...คือ..ขะ..ขอโทษ คือ..กูตกใจน่ะ โทษที

ผมค่อยๆนั่งลงด้วยความประหม่า เบวเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผมพร้อมกับเพื่อนผู้หญิงอีกสองคน แม่เจ้า...หัวใจผมแทบหยุดเต้น นี้มันสวรรค์ชัดๆ

         เบว. หวัดดี....

เบวโบกมือพร้อมกับกล่าวทักทายผม ผมก็โบกมือทักทายกลับแบบเขินๆ

         เกม. วะ..หวัดดีครับ

         เบว. นี่เพื่อนใหม่เนิร์ดเหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลย

         เนิร์ด. ใช่ เพื่อนเราเอง ชื่อเกมอ่ะ มันอยากสอบผ่าน เลยขอให้เรามาติวให้ อ้อ..เกม นี่เบวนะ เพื่อนในกลุ่มกูเอง ส่วนอีกสองคนชื่อฟ้ากับอิง

         เกม. อ้อ สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณเบว คุณอิง คุณฟ้า

เชี้ย..กูพูดอะไรของกรูวะเนี่ย...

         เบว. ไม่ต้องพูดเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้ เรียกเราเบวเฉยๆนั้นแหล่ะ

เบวกับเพื่อนแอบหัวเราะผมคิกคัก ผมรู้สึกเกรงจนพูดอะไรไม่ถูก

         เนิร์ด. เดี๋ยวเราไปซื้อข้าวก่อนนะ

         เกม. เนิร์ด เดี๋ยวกูไปซื้อให้

         เนิร์ด. ไม่เป็นไร ไปด้วยกันนี่แหล่ะ จะได้ช่วยกันถือจาน

         เกม. ไม่เป็นไรมึง กูอยากไปซื้อให้ พอดีกูเป็นคนมีน้ำใจอ่ะ มึงจะเอาอะไร

         เนิร์ด. ก็ได้ๆ กูเอาขนมจีนน้ำยา

         เกม. ได้ๆ แล้วเบวกับเพื่อนล่ะจะเอาอะไรไหม

         เบว. ไม่เป็นไร เราซื้อมาแล้ว

         เกม. งั้น...เดี๋ยวผมมานะ

ต้องทำตัวเป็นคนดีสักหน่อย สาวจะได้ประทับใจ

ขณะที่ยืนต่อแถวซื้ออาหารอยู่นั้น ในหัวผมก็คิดอยู่ว่า จะชวนเบวคุยเรื่องอะไรยังไงดีนอกจากเรื่องติว 

ผมเดินถือถ้วยขนมจีนไปที่โต๊ะด้วยความมาดมั่น พยายามเดินให้เหมือนนายแบบที่สุดเพื่อความเท่ แต่แล้วจู่ๆฝันร้ายก็มาเยือนเมื่อมีเด็กเปรตมอต้นที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งมาชนผมเข้าอย่างจังจนผมเสียหลักล้มไปทับไอ่เนิร์ด

         เด็กมอต้น. โอ๊ะ! ขอโทษครับพี่

ชนเสร็จไอ่เด็กสองคนนั้นก็วิ่งหนีไป ก้นของผมลงไปนั่งบนตักของไอ่เนิร์ดอย่างพอดิบพอดีเหมือนนัดกันมา ไอ่เนิร์ดเอาแขนทั้งสองข้างกอดรับผมไว้ ขนมจีนน้ำยาข้นๆในตอนนี้ได้ลอยไปอยู่บนเสื้อผมกับมัน รวมถึงกระเป๋าเบวด้วย เสื้อนักเรียนสีขาวของผมกลายเป็นสีส้มไปทั่วทั้งตัวทันที 

ผมอ้าปากค้าง ทำอะไรไม่ถูก พอรวบรวมสติได้ ผมก็รีบลุกขึ้นแล้วขอโทษขอโพยทุกคน

         เกม. เอ้ย! ขอโทษครับ ขอโทษๆ

จู่ๆเสียงที่เท้าผมก็ดัง แกร๊บ... พอก้มลงไปดู ผมก็ช็อกเลยสิครับ แว่นของไอ่เนิร์ด แหลกเป็นเสี่ยงๆอยู่ใต้ตีนผม “ชิบหายแล้ว........เชี้ยอะไรว่ะเนี้ย...ผมล่ะอยากจะหายไปจากตรงนั้นจริงๆ”

 

ตัดภาพมาที่ห้องน้ำชาย (อีกแล้ว)

ผมยืนหมดอาลัยตายอยาก ขณะที่มีไอ่เนิร์ด(อีกแล้ว) กำลังช่วยล้างตัวให้ผม

         เกม. มึงง... กูขอโทษนะเว้ย แว่นมึงง่ะ เดี๋ยวกูซื้อคืนให้นะ

         เนิร์ด. เห้ย..ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก บ้านกูมีเยอะ มึงไม่ต้องซื้อมาคืนหรอก

         เกม. แต่...ถ้ากูไม่ซื้อ กูก็รู้สึกผิดอ่ะ ให้กูซื้อให้ใหม่เถอะ

         เนิร์ด. กูบอกว่าไม่เป็นไรไง ไม่ต้องซื้อหรอก....... ถอดเสื้อออก เร็ว!

         เกม. ถอดเสื้อทำไมวะ อย่าบอกนะว่าที่มึงไม่ให้กูซื้อแว่นให้ใหม่ เพราะมึงอยากจะให้กูชดใช้ด้วยร่างกายอ่ะ

         เนิร์ด. มึงจะบ้าเหรอไอ่ควาย ถ้ามึงไม่ถอดเสื้อออกแล้วมึงจะล้างตัวยังไง เสื้อมันก็เปียกสิ่ว้ะ 

         เกม. อ๋อ....

ผมหัวเราะแล้วถอดเสื้อออก จากนั้นก็เอาน้ำมาล้างที่บริเวณอก

         เกม. มึงก็ถอดล้างด้วยดิ่

         เนิร์ด. ของกูโดนแค่แขนเสื้อเอง ไม่เป็นไรหรอก แต่มึงอ่ะ ทั้งตัว..

         เกม. มึงว่าเบวจะโกรธกูไหมวะ น้ำแกงแม่งเลอะเต็มกระเป๋าขนาดนั้น

         เนิร์ด. ไม่หรอก เบวมันใจดี ไม่โกรธใครเพราะเรื่องแค่นี้หรอก

         เกม. เหรอ...แล้ว...มึงสนิทกับเบวมากหรือเปล่า

         เนิร์ด. ก็สนิทนะ ก็เป็นเพื่อนในกลุ่มกันอ่ะ ถามทำไมวะ

         เกม. เปล๊าา..ไม่มีอะไร

         เนิร์ด. วันนี้มึงเลยไม่ได้ติวเลย

         เกม. ไม่เป็นไร ติววันอื่นก็ได้

         เนิร์ด. มึงรอกูอยู่ตรงนี้แปปหนึ่งนะเดี๋ยวกูมา

         เกม. จะไปไหน

         เนิร์ด. เออ รอก่อน อีก 10 นาที เดี๋ยวกูมา 

         เกม. 10 นาทีมึงต้องมานะ กูจะจับเวลารอ

ผมเริ่มจับเวลาทันทีที่มันไป จากนั้นอีก 10 นาที มันก็กลับมาจริงๆพร้อมเสื้อนักเรียนตัวใหม่ที่อยู่ในมือ

         เกม. เห้ย! 10 นาทีจริงๆด้วยอ่ะ 10 นาทีแป๊ะๆเลย

         เนิร์ด. อ่ะ.. เสื้อมึง เอาไปเปลี่ยนซะ

         เกม. มึงไปเอาเสื้อมาจากไหนเนี่ย 

         เนิร์ด. เสื้อกูเองเนี่ยแหล่ะ ใส่ๆไปเถอะ

         เกม. โห้ว...ขอบใจนะเว้ย มึงนี้โคตรใจดีเลยว่ะ

ว้าว...ดีจังเลย ถ้าไอ่เนิร์ดมันไม่เอาเสื้อตัวใหม่มาให้ผม ผมคงต้องทนเรียนในชุดเปื้อนน้ำแกงแน่ๆ

         เนิร์ด. เห้อ... ตอนเช้าก็ขี้ ตอนเที่ยงก็น้ำแกง มึงไปทำบุญสะเดาะเคราะห์บ้างก็ดีนะ 

         เกม. เออ วันนี้แม่งโคตรซวย ซวยแต่เช้าเลย

ผมกับเนิร์ดต่างหัวเราะ หลังจากล้างตัวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับห้อง

หลังเลิกเรียน ผมกับเพื่อนออกมารอรถโดยสารที่หน้าโรงเรียน

         เบส/ต้อม. “ว๊ะฮ่าๆๆๆๆ....”

เสียงหัวเราะเยาะอย่างสะใจดังมาจากเพื่อนทั้งสองตัวของผม

         เบส. ทำไมมึงซวยอย่างนี้วะไอ่เกม...

         ต้อม. จะไปจีบสาว แต่เสือกทำน้ำแกงหกใส่สาวซะงั้น อย่างฮาเลยว่ะ

         เกม. พวกมึงไม่ต้องซ้ำเติมกูก็ได้ แค่นี้กูก็เจ็บพอแล้ว

สายตาของผมเหลือบไปเห็นเบวที่กำลังเดินออกจากโรงเรียน

         ต้อม. เห้ย..นั้นไงเบว มึงรีบไปทักดิ

ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเบวอย่างไม่รอช้า เบวดูตกใจนิดหน่อยเพราะจู่ๆผมก็โผล่ไป

         เกม. เบว! จะกลับบ้านแล้วเหรอ

         เบว. ใช่ๆ มีอะไรหรือเปล่า

         เกม. คือ..เราแค่อยากจะบอกว่า.. ขอโทษนะครับ เรื่องเมื่อตอนเที่ยงอ่ะ เดี๋ยวเราซื้อกระเป๋าใหม่ให้นะ

         เบว. อ๋อ...ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องกังวลก็ได้ กระเป๋ามันเปื้อนแค่นิดเดียวเอง ล้างออกก็หมดแล้ว

         เกม. เอ่อ...ขอบคุณนะที่ไม่โกรธเรา แล้ว...นี้เบวกลับบ้านยังไงเหรอครับ หรือว่ารอรถเมล์

         เบว. เปล่าๆ... เราให้เนิร์ดไปส่งจ้า

ทันทีที่เบวพูดจบ ผมก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซร์บิ๊กไบร์คันใหญ่วิ่งมาแต่ไกล ปรื๊น....ปรื้น... เสียงบิ๊กไบร์จอดดัง เอี๊ยกก....ตรงหน้าผม

         เนิร์ด. ป๊ะเบว ขึ้นรถเลย....กูกลับแล้วนะเกม พรุ่งนี้เจอกัน

ว่าแล้วมันขับบิ๊กไบร์จากผมไปอย่างเท่ โดยมีสาวที่ผมชอบนั่งซ้อนท้ายไปด้วย ผมได้แต่ยิ้มแบบเจื่อนๆแล้วมองตาม ควันจากท่อบิ๊กไบร์ทำผมไอไปสองสามรอบ

         เบส. โอ๊ะโห้วยยย รถอย่างจ๊าบบ.... บิ๊กไบร์คันเป็นล้าน

         ต้อม. เห้ย..เงียบๆหน่อย เพื่อนมึงยืนคอตกแล้วนั้น

         เบส. โถ่...ไอ่เกม.. มึงจะไปกลัวอะไรวะ รถมึงคันใหญ่กว่ามันอีก

         เกม. รถไรวะ

         เบส. ก็รถเมล์ไงครับเพื่อน ว๊ะฮ่าๆๆๆๆๆ

ไอ่เพื่อนเหี้ยทั้งสองตัวของผม ระเบิดเสียงหัวเราะเยาะออกมาอย่างบ้าคลั่ง มันทำให้ผมอยากจะปรี๊ดแตกออกมา

         เกม. สัสเอ้ย.... กูจะเตะดากพวกมึง..................!

ผมวิ่งไล่เตะพวกแม่ง น่ารำคาญชิบหาย มันก็พากันวิ่งหนีผมพร้อมกับหัวเราะเยาะผมไปด้วย

วันนี้โชคไม่ดีเลย ขนาดขึ้นมาบนรถเมล์ก็ยังซวย คนบนรถเยอะมากจนผมต้องออกไปยืนตรงประตู พอรถเบรกแต่ละทีหัวผมก็กระแทกเข้ากับกระจกประตูรถอย่างจังโคตรเจ็บ แถมยังโดนเบียดอัดเป็นปลากระป๋องหายใจแทบไม่ออก

“กลับมาแล้วครับ” คำนี้พูดไปก็คงไม่มีใครได้ยิน การอยู่บ้านคนเดียวเนี่ย มันเหงาจริงๆนะ 

         “เหมี๊ยว เหมี๊ยว” เสียงแมวร้อง

         เกม. ว่าไง ไอ่ทอง หิวแล้วล่ะสิ

         “เหมี๊ยว”

เจ้าทอง แมวที่แม่ผมเก็บมาเลี้ยงวิ่งเข้ามาเฟียผมเพราะหิวข้าว กลับบ้านมาก็มีแต่มันนี้แหล่ะที่ออกมาต้อนรับผม ผมเดินไปคุกข้าวกับปลาทูใส่จานให้มัน แล้วนั่งดูเจ้าทองกินข้าวอย่างหิวโหย ความน่ารักของมันพอจะทำให้ผมคลายเหงาลงไปได้บ้าง “คิดถึงแม่จัง” นี่ถ้าแม่ยังอยู่ป่านนี้ผมคงจะได้กินข้าวกับแม่แทนที่จะเป็นแมว

ผมมานั่งสังเกตเสื้อนักเรียนที่เนิร์ดเอามาให้ มันเหมือนเสื้อซื้อใหม่มากกว่าจะเป็นเสื้อที่เคยใช้แล้ว เพราะตัวเสื้อไม่มีการปักป้ายชื่อหรือตัวย่อของโรงเรียน แถมไซร์เสื้อก็ยังพอดีกับผมแป๊ะ ถ้าเป็นเสื้อมันจริงต้องตัวใหญ่กว่านี้เพราะมันตัวใหญ่กว่าผม “หรือว่ามันจะซื้อเสื้อใหม่มาให้เราวะ”

ผมเข้าเว็บเพื่อไปหาราคาแว่นสายตา แว่นที่เนิร์ดใส่น่าจะเป็นของท็อปเจริญ “โอ้แม่เจ้า! ราคาขั้นต่ำ 1,200 บาท แว่นเชี้ยไรวะ แพงชิบหาย” ดูเหมือนเรื่องแว่นผมคงต้องขอผ่าน เพราะราคานี้ผมไม่มีปัญญาซื้อจริงๆ

ผมตื่นแต่เช้าแล้วรีบซื้อขนมทองหยอดไปใส่ไว้ใต้โต๊ะเบวก่อนที่จะมีคนมาเห็น จากนั้นก็รีบกลับไปเรียน วันนี้ยังไงผมก็ต้องแก้ตัวให้ได้ 

ตอนพักเที่ยงผมเดินมาติวตามปกติ แต่ไม่ได้มามือเปล่า ผมซื้อชานมมาด้วยและตั้งใจจะเอาไปให้เบว แต่ผมก็ต้องผิดหวัง เมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจ ไอ่เนิร์ดกำลังนั่งกระหนุงกระหนิงอยู่กับเบวสองต่อสอง แถมมันยังซื้อน้ำชานมไข่มุกแบบเดียวกับผมมาให้เบวด้วย เท่านั้นยังไม่พอ ไอ่เนิร์ดแม่งเอามือลูบหัวเบวเบาๆด้วยความอ่อนโยน ผมเนี่ยเจ็บจี๊ดจากหัวใจขึ้นมาที่ลูกกะตา

         เกม. แหม๋....หวานกันจังเลยนะครับ

ผมแกล้งแซวออกไป มันสองคนเลยหยุดคุยกัน

         เนิร์ด. ตกใจหมด มาไม่ให้ซุ้มไม่ให้เสียง....แล้วนี้มึงซื้อน้ำมาสองแก้วเลยเหรอ

         เกม. เออ กูหิวอ่ะ แดกแม่งสองแก้วเลย

ผมไม่กล้าบอกออกไปว่าซื้อน้ำมาให้เบวเพราะกลัวหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ

         เบว. งั้นเดี๋ยวเราขอตัวไปเรียนก่อนนะ

         เนิร์ด. อื้ม

         เกม. อ่าว เบว จะไปแล้วเหรอ

         เบว. ใช่ เรามีติวพิเศษตอนเที่ยงอ่ะ

         เกม. อ๋อ....ครับๆ ไปเถอะ

เบวโบกมือบ้ายบายพวกผมทั้งสองคน นี่มันอะไรกันครับเนี่ย..ผมยังไม่ทันได้คุยกับเบวเลย แถมยังต้องกินชานมสองแก้วแก้เขินไปอี๊ก..

         เกม. แล้วมึงไม่ไปเรียนด้วยอ่ะ

ผมหันไปถามเนิร์ด

         เนิร์ด. จะไปได้ไง กูต้องติวให้มึงเนี่ย

         เกม. อ้อ..เออ จริงด้วย แหะๆ......มึงซื้อแว่นใหม่แล้วเหรอ

ผมถามเพราะเห็นว่าเนิร์ดใส่แว่นอันใหม่มา

         เนิร์ด. ใช่ กูบอกแล้วว่าบ้านกูมีเยอะ

ผมหยิบเสื้อที่มันให้เมื่อวานออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งคืน

         เกม. อ๊ะ..กูเอาเสื้อมึงมาคืนอ่ะ

         เนิร์ด. มึงเก็บไว้เถอะ กูใส่ไม่ได้ มันตัวเล็ก

         เกม. มึงซื้อมาให้กูใหม่เหรอ

         เนิร์ด. ใช่ มึงคิดว่ากูจะไปหาเสื้อมาจากไหนล่ะ

เกม. ไหนเมื่อวานมึงบอกว่าเสื้อมึง

เนิร์ด. กูไม่อยากให้มึงคิดมากเรื่องราคาเสื้อ 

         เกม. งั้นก็...ขอบคุณมากนะมึง เรื่องแว่น กูขอโทษจริงๆ กูไปดูราคาแล้วมันแพงเกินกว่าที่กูจะซื้อไหวอ่ะ ขอติดไว้ก่อนนะ

         เนิร์ด. บอกแล้วไงว่าเป็นเป็นไร กูมีอันใหม่แล้ว ไม่ต้องซื้อหรอก

ไอ่เนิร์ดหยิบขนมบางอย่างขึ้นมากิน ผมมองดูว่ามันกินขนมอะไรทำไมมันคุ้นๆ 

         เกม. เห้ย!

ผมเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ ก็ขนมที่มันกินอยู่คือขนมทองหยอดที่ผมเพิ่งเอาไปใส่ไว้ใต้โต๊ะเบวเมื่อตอนเช้า

         เนิร์ด. หื้อ? มีไรเหรอ

         เกม. อ้อ..เปล่าๆ ขนมอันนี้...มึงซื้อมาจากไหนเหรอ กู..อยากกินบ้างง่ะ

         เนิร์ด. กูไม่ได้ซื้อ เบวเอาให้ มีไอ่โง่ที่ไหนไม่รู้ เอาขนมไปใส่ไว้ใต้โต๊ะเบว  เบวมันไม่ชอบของหวานก็เลยเอาให้กู มึงอยากกินก็เอาไปกินสิ

ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่หยิบขนมที่ตัวเองซื้อมาให้เบวแล้วเบวก็เอาให้เนิร์ดมากินแก้เก้อพร้อมทั้งน้ำตาที่ตกใน ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่เป็นใจให้ผมนัก

         เนิร์ด. มึงเบื่อคณิตแล้วใช่ไหม เดี๋ยววันนี้กูติววิชาภาษาอังกฤษให้

         เกม. ได้ๆ....เออมึง กูขอถามอะไรหน่อยดิ มึงกับเบวเป็นแฟนกันเหรอ

         เนิร์ด. ไม่ใช่ เป็นเพื่อนกันเนี่ยแหล่ะ 

ผมรู้สึกโคตรโล่งใจเมื่อได้ยินคำตอบนั้น

         เกม. แล้วมึงเคยคิดจะจีบเบวรึเปล่า

         เนิร์ด. ถามทำไมวะ

         เกม. ถามเฉยๆ ก็มึงสองคนดูเหมือนแฟนกันอ่ะ เหมาะสมกันดี

ถุ๋ย...เหมาะสมเหี้ยไรล่ะ คนที่เหมาะกับเบวคือกูต่างหากโว้ยยย...(คิดในใจ) 

         เนิร์ด. ไม่จีบหรอก กูกับเบวเป็นเพื่อนกันจริงๆ

         เกม. แต่กูเห็น.....

         เนิร์ด. หื้อ?

         เกม. ไม่มีไรๆ ติวๆกันเถอะ

ยิ่งมันพูดแบบนี้ผมก็ยิ่งสงสัย ผมอยากจะถามเรื่องที่มันเอาขนมไปใส่ไว้ใต้โต๊ะเบว แต่ยังไม่ถามจะดีกว่า

ณ ห้อง ม.6/1

         เกม. มันบอกมันไม่ได้จีบเบวว่ะ

         เบส. มันโกหกมึงรึเปล่า แล้วที่เราเห็นตอนที่มันแอบเอาขนมไปยัดไว้ใต้โต๊ะเบว มันคืออะไรวะ

         เกม. ก็นั้นแหล่ะ กูก็ยัง งง อยู่เนี่ย

         ต้อม. มันอาจจะซื้อไปให้ในฐานะเพื่อนก็ได้นะ

         เกม. แล้วทำไมต้องแอบให้ด้วย ไม่เข้าใจ ไหนจะเรื่องโน๊ตบอกรักในกระดาษนั้นอีก

         เบส. อย่าไปสนใจเลย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว เอาเป็นว่ามึงอ่ะตั้งใจจีบเบวให้ติดก็แล้วกัน

         เกม. กูยังไม่มีโอกาสคุยกับเบวจริงๆจังๆสักครั้งเลย พอจะเข้าไปคุยทีไร เบวก็ไม่อยู่

         เบส. หน่า ใจเย็น ของอย่างนี้มันต้องใช้เวลา

ผมพยายามหาทางเข้าใกล้เบว แต่ก็ไม่มีโอกาสเลยสักครั้งที่ผมจะได้คุยกับเธอ

วิชาเต้นลีล่ามาถึง ผมกับเพื่อนรีบวิ่งเข้าไปส่องสาวๆห้องอื่นที่ได้เข้ามาเรียนด้วย วิชานี้เป็นวิชาเดียวที่ผมจะได้เจอกับเบวเพราะเป็นวิชาที่เรียนรวมกับห้องกิฟต์

         ครู. โอเคครับนักเรียน จับคู่ชายหญิง หญิงหญิง หรือชายชายก็ได้ ครูจะเปิดเพลงแล้วให้ทุกคนเต้นตามจังหวะเพลงแล้วดูครูเป็นตัวอย่างนะครับ

ผมไม่รอช้า รีบวิ่งไปข้างหลังเบวก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วเอื้อมมือไปสะกิดหลังเบว 

         เกม. เธอๆ เต้นคู่กับเราไหม เราไม่มีคู่อ่ะ

เบวหันมามองผมก่อนจะตอบออกมา

         เบว. ได้สิ 

นี้ผมฝันไปใช่ไหมที่เบวตอบตกลง รู้สึกเหมือนขอแต่งงานเลย

         ครู. ใครไม่มีคู่ มาคู่กับครูนะครับ........ฝ่ายชายเริ่มจับมือฝ่ายหญิงเลยครับ

มือผมสั่นไปหมด แต่ผมก็พยายามข่มมันเอาไว้ ผมค่อยๆจับมือเบว โอ้พระเจ้า..มือเบวคือนิ่มมาก นี้เป็นครั้งแรกเลยที่ผมจับมือกับผู้หญิง แถมเป็นคนที่ชอบด้วยนี้มันสวรรค์ชัดๆ

         เพื่อนผู้หญิง. แกๆ เราอยากคู่กับเบวอ่ะ

ผมกับเบวหันไปมองตามเสียง จู่ๆก็มีเพื่อนผู้หญิงห้องอื่นเดินเข้ามาถามผม

         เพื่อนผู้หญิง. เราเป็นเศษอ่ะ ไม่อยากเต้นคู่กับครู เบวช่วยคู่กับเราได้ไหม

         เบว. เอ่อ..เกม คนนี้เพื่อนเราเอง เอางี้ไหม แกเต้นคู่กับเกม เดี๋ยวเราไปเต้นกับครูเอง

         เกม. เอ้ย ไม่เป็นไร เบวคู่กับเพื่อนเถอะ เดี๋ยวเราไปเต้นกับครู

         เพื่อนผู้หญิง. ขอบคุณมากนะแก

ผมเสียสละให้เบวไปเต้นคู่กับเพื่อนผู้หญิงแทน เห้อ...อุตส่าห์มีโอกาสดีๆแล้วแท้ๆ สุดท้ายก็หลุดมือไป ผมเดินคอตกไปหาครูอย่างผิดหวัง

         ครู. เธอเป็นเศษใช่ไหม

         เกม. ครับ

         ครู. มาเต้นคู่กับครู สาทิตให้เพื่อนดู

         “ขอโทษที่มาสายครับ!”

เสียงใครบางคนดังมาจากหลังห้อง ผมหันไปมองก็พบว่าเป็นไอ่เนิร์ดกำลังวิ่งหน้าตั้งเข้ามา

         เนิร์ด. ขอโทษครับครู พอดีผมติดซ้อมสอบแข่งชีวะครับ

         ครู. อ้าว...เธอ พอดีเลย เพื่อนไม่มีคู่อยู่พอดี เธอสองคนคู่กันไปนะ

ห๊ะ..ไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ครับเนี่ย....ผมล่ะหงุดหงิดจริงๆ

         เกม. ทำไมมึงไม่มาให้มันเร็วกว่านี้วะ

         เนิร์ด. ก็กูเพิ่งสอบเสร็จ ทำไม?

         เกม. เออ ไม่มีไรหรอก ชังแม่งเถอะ

         เนิร์ด. มึงจะเป็นฝั่งผู้หญิงหรือผู้ชาย

         เกม. มึงสูงกว่า มึงเป็นฝั่งผู้ชายก็ได้ กูเป็นฝั่งหญิงเอง

         เนิร์ด. ส่งมือมาสิ

ผมส่งมือไปให้มันจับอย่างอารมณ์เสีย ก็ถ้ามันมาเร็วกว่านี้ผมคงไม่ต้องสลับคู่กับเบว

         ครู. ฝ่ายชายโอบเอวฝ่ายหญิง

ไอ่เนิร์ดค่อยๆเอามือสอดเข้ามาที่เอวผม ผมเกรงไปทั้งตัว เสียงดนตรีเริ่มบรรเลง ผมกับเนิร์ดขยับเท้าไปตามจังหวะเพลง

         เนิร์ด. ทำไมเอวมึงบางจังวะ

มันพูดพร้อมยิ้มมุมปาก

         เกม. เสือก

         เนิร์ด. เต้นดีๆสิ ยุกยิกๆอยู่นั้นแหล่ะ

         เกม. มึงนั้นแหล่ะยุกยิก กูก็เต้นดีๆของกูอยู่เนี่ย

         เนิร์ด. มึง..มันต้องก้าวเท้าซ้ายก่อน มึงก้าวเท้าขวามันก็เหยียบตีนกูดิ

         เกม. ก็มันยังไม่ได้เหยียบเลย มึงจะบ่นทำไมวะ

ผมล่ะหมั่นใส้ เลยแกล้งเหยียบเท้ามันไปหนึ่งที

         เนิร์ด. โอ้ย..! ไอ่เชี้ย มึงแกล้งเหยียบตีนกูเหรอ

         เกม. กูไม่ได้แกล้ง แต่กูจงใจเหยียบ

         เนิร์ด. ได้ เดี๋ยวกูเหยียบมึงคืนบ้าง สัส

         เกม. อ้าว..ก็มาดิครับ

ตอนนี้เรื่องเต้นผมไม่สนใจแล้วครับ ผมกับมันแย่งกันเหยียบตีนของอีกฝ่ายจนเสียงรองเท้าที่เสียดสีกับพื้นดังเอียดอ้าด

         ครู. เห้ย..สองคนนั้นน่ะ ทำอะไรกัน ถ้าไม่ตั้งใจเต้น ครูจะจับโยนออกไปนอกห้องนะครับ

         เนิร์ด/เกม. ขอโทษครับ

หลังคลาสเรียนจบ ผมก็ต้องแยกจากเบว แล้วกลับไปเรียนที่ห้องตัวเองอย่างสุดแสนจะเสียดาย แถมยังโดนไอ่แว่นไล่เหยียบตีนอีก

ตัดภาพไปที่เช้าวันต่อมา

วันนี้ก็เหมือนอย่างเคย ผมโดนทำโทษมาสายโดยการวิ่งรอบสนามสามรอบ แต่ขณะที่วิ่งๆอยู่ จู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาแปะที่หลัง

         เนิร์ด. เห้ย..มาสายอีกแล้วเหรอ

         เกม. เออ มึงก็สายเหมือนกันนิ เด็กเนิร์ดอย่างมึงทำไมมาสายบ่อยจังวะ ปกติกูเห็นพวกเด็กห้องกิฟต์เขามีระเบียบวินัยกันจะตาย

         เนิร์ด. ตื่นสายน่ะสิ เมื่อคืนกูเล่นเกมเกือบทั้งคืน

         เกม. เป็นเด็กเรียนที่ติดเกมนะมึงเนี่ย กูล่ะอยากรู้จริงๆว่ามึงสอบเข้าห้องกิฟต์ได้ยังไง

         เนิร์ด. ก็คนมันเก่ง

         เกม. ถุ๋ย..

         เนิร์ด. มึง..พรุ่งนี้จะวันวาเลนไทน์แล้วอ่ะ มึงไปซื้อดอกไม้เป็นเพื่อนกูหน่อยดิ

พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์ ผมยังไม่ได้ซื้อดอกไม้ไปให้เบวเลย เอ๊ะ..ว่าแต่...เนิร์ดมันจะซื้อดอกไม้ไปให้ใครกันนะ อย่าบอกนะว่าซื้อไปให้เบว

         เกม. ฮั่นแน่..ซื้อดอกไม้ไปให้สาวที่ไหนวะ

         เนิร์ด. กูซื้อให้แม่กู

ซื้อให้แม่หรอกเหรอ โล่งอกไปที ผมก็นึกว่ามันจะซื้อไปให้เบวซะอีก

         เกม. ได้ดิ กูก็ว่างอยู่พอดี

         เนิร์ด. โอเคมึง งั้นกูไปก่อนนะ กูวิ่งครบสามรอบแล้ว

         เกม. เคมึง ตอนเที่ยงเจอกัน

หลังจากวิ่งเสร็จ ผมก็เดินขึ้นมาบนห้องเรียน ทุกคนต่างมองมาที่ผมแปลกๆแล้วหัวเราะกันคิกคัก

         เกม. มองห่าอะไรวะ ไม่เคยเห็นคนหล่อรึไง

ปึก! 

         เกม. โอ๊ย! ใครถีบกู

         เบส. กูเอง

         เกม. ไอ่เบส มึงถีบกูทำไมเนี่ย

         เบส. ก็ข้างหลังมึงมีกระดาษแปะอยู่ เขียนว่าถีบได้ ใครแกล้งมึงวะ

ผมตกใจแล้วรีบใช้มือคลำๆไปที่หลังของตัวเอง จากนั้นก็ดึงกระดาษที่ติดอยู่บนหลังออกมาดู “ถีบได้” แม่งเอ้ย..ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นฝีมือของใคร

         เกม. ไอ่เหี้ยเนิร์ด ไอ่สัสนรกก....!

ณ ร้านขายดอกไม้

ผมเดินตามไอ่เนิร์ดต้อยๆเข้าไปในร้านขายดอกไม้แห่งหนึ่ง ของทุกอย่างที่เกี่ยวกับวันวาเลนไทน์และความรัก อยู่ในร้านนี้ทั้งหมด

         เนิร์ด. มึงชอบอันไหน

         เกม. แม่มึงชอบอันไหนมึงก็เอาอันนั้นดิ จะถามกูเพื่อ?

         เนิร์ด. เออ..กูรู้แล้ว แต่กูเลือกไม่ถูก.. มึงว่าอันไหนสวยวะ

ผมมองดูแล้วหยิบดอกกุหลาบดอกหนึ่งขึ้นมาแล้วส่งให้เนิร์ดดู ดอกไม้ดอกนี้มีเหล็กดัดรูปหัวใจอยู่ด้านบน มีป้ายเขียนว่าแฮปปี้วาเลนไทน์เดย์ และมีจุดตรงตัวไอเป็นรูปหัวใจ

         เกม. ดอกนี้สวยดีนะ

         เจ้าของร้าน. น่ารักจังเลยค่ะ ซื้อดอกไม้ให้กันเหรอคะ

         เนิร์ด. อ๋อ..เปล่าครับ พวกเราไม่ใช่...

         เกม. เขาเป็นผัวผมเองแหล่ะครับพี่

         เนิร์ด. เห้ย!

         เกม. เราคบกันได้หนึ่งเดือนแล้วครับ

(เจ้าของร้านยิ้ม)

         เนิร์ด. ไอ่เกม มึงพูดเหี้ยไรเนี่ย อย่าเข้าใจผิดนะครับพวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน

         เกม. ตะเอง...ทำไมตะเองพูดแบบนั้นล่ะ ตะเองจะอายทำไม พูดแบบนี้เค้างอนน้า...

ผมพูดพร้อมกับเกาะแขนมันไปด้วย (อิอิ สะใจจริงจริ๊ง)

         เนิร์ด. ปล่อยกู!

         เจ้าของร้าน. แหม่...น้อง...ไม่ต้องอายหรอก สมัยนี้ผู้ชายกับผู้ชายคบกันเยอะแยะ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย พี่ว่าน่ารักดีออกนะ 

         เกม. ใช่ๆ พี่พูดถูกเลยครับ

ไอ่เนิร์ดจ้องหน้าผมเขม่ง ตาเขียวปั๊ดอย่างไม่พอใจ

เจ้าของร้าน. หน่า...อย่าเครียดเลย...เดี๋ยวพี่ลดราคาให้

เกม. อ้าว...จ้องหน้าเค้าทำไมอ่ะ ตะเองได้ดอกไม้ให้เค้าแล้วก็รีบๆจ่ายตังซะสิ พี่เขาอุตส่าห์ลดราคาให้เลยนะ

ไอ่เนิร์ดไม่พูดอะไร มันถอนหายใจก่อนจะควักตังจ่ายค่าดอกไม้ จากนั้นพวกผมก็เดินออกมาจากร้าน

         เนิร์ด. มึงพูดแบบนั้นทำไมวะ

เกม. เอาคืนที่มึงแกล้งกูเมื่อเช้าไง

ผมพูดแล้วทำตาเขียวใส่มันบ้าง

เนิร์ด. กูขอโทษ... กูหยอกเล่นเฉยๆ

เกม. เออ มึงแกล้งกู กูแกล้งมึงกลับ ถือว่าเจ๊ากันก็แล้วกันนะ

*(เจ๊า = เลิกแล้วต่อกัน ไม่มีอะไรติดค้าง)

เช้าวันวาเลนไทน์มาถึง ผมแอบไปซื้อดอกไม้แล้วเอามาใส่ไว้ใต้โต๊ะเบว

         เกม. เอ๊ะ!?

ผมตกใจเพราะใต้โต๊ะเบวมีดอกไม้อยู่ มีคนแอบเอาดอกไม้มาใส่ไว้ก่อนหน้าผมม....! 

ผมดึงดอกไม้ออกมาดู ก็ต้องช็อก “เหล็กดัดรูปหัวใจ ป้าย จุดบนตัวไอที่เป็นรูปหัวใจ ใช่เลย เหมือนกันเป๊ะ นี้มัน... ดอกไม้ที่ไอ่เนิร์ดซื้อเมื่อวานนิ” เนิร์ดมันชอบเบวจริงๆเหรอวะ ไหนมันบอกว่าจะไม่จีบเบวไง แล้วนี้อะไร ไอ่คนโกหก ผมไม่เชื่อหรอกว่าไอ่เนิร์ดมันจะคิดกับเบวแค่เพื่อนจริงๆ ดูจากสิ่งที่มันทำแล้ว ดูยังไงก็เกินเพื่อน มันคงไม่กล้าบอกผมว่ามันชอบเบวเพราะกลัวผมจะเอาเรื่องนี้ไปบอกเบวหรือคนอื่นๆแน่ๆ ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว...

เกือบเดือนผ่านไป ความสัมพันธ์ของผมกับเบวก็ไม่มีอะไรคืบหน้า แถมยังไม่ค่อยมีโอกาสที่จะได้เจอกัน เจอก็แต่ไอ่แว่นสี่ตาเนี่ยะ...

         เนิร์ด. กอจิบอดี้ มีหน้าที่คือสร้างเซลล์เมนเบรน.......เกม! ฟังกูอยู่รึเปล่า

ผมแอบนั่งเหม่อลอย ใจก็คิดถึงแต่เบว เมื่อไหร่จะได้เจอกันน้า

         เนิร์ด. ไอ่เกม! 

ผมสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากอีกฝ่าย

         เกม. เออ...ฟังอยู่ๆ

         เนิร์ด. ตั้งใจติวหน่อยดิวะ

         เกม. โทษทีว่ะ...ทำไมเราต้องเรียนอะไรพวกนี้ด้วยวะ น่าเบื่อชิบหาย พอทำงานก็ไม่ได้เอาไปใช้จริงสักหน่อย

         เนิร์ด. งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนไหม ถ้ามึงเบื่อเดี๋ยววันหลังกูเปลี่ยนไปติววิชาอื่นให้

         เกม. ได้ๆ

         เนิร์ด. สงกรานต์นี้มึงไปเล่นที่ไหน

         เกม. ยังไม่รู้เลย ก็คงจะไปกับเพื่อนกูมั้ง

         เนิร์ด. มึงอยากไปกับกูไหม 

         เกม. ไว้ดูก่อนนะ เดี๋ยวกูถามเพื่อนอีกที มึงไปกับใครบ้างอ่ะ ไปกันกี่คน

         เนิร์ด. ก็มีกู... เบว อิง ฟ้า แล้วก็ฟิว 5 คน

         เกม. มึงว่าอะไรนะ

เห้ยย....! เบวก็ไปด้วยเหรอเนี่ย....โอกาสมาถึงแล้วกู

         เกม. กูขอไปกับมึงด้วยได้ไหม

         เนิร์ด. ได้ดิ แล้วเพื่อนมึงล่ะ จะชวนเพื่อนมาด้วยก็ได้นะ

ณ ห้อง ม. 6/1

         เกม. สงกรานต์นี้กูไปเล่นน้ำกับไอ่เนิร์ดนะ

         เบส. หื้อ?! ทำไมวะ

         ต้อม. จะมีอะไรอีกล่ะคร้าฟ นอกจากว่าที่นั้นจะมีคุณเบว

         เกม. รู้ดีนะมึง

         เบส. อ๋อ...แบบนี้นี่เอง งั้นมึงก็ไปเถอะ กูกับไอ่ต้อมไปเล่นกันสองคนก็ได้

         เกม. พวกมึงจะไปด้วยก็ได้นะเว้ย เนิร์ดมันชวนอยู่

         เบส. พวกกูคงไม่ไปหรอก มึงก็อย่าลืมทำคะแนนล่ะ 

         เกม. กูก็คิดอยู่ว่าจะทำยังไงให้เบวสนใจดี

         เบส. แต่งตัวหล่อๆไปสิครับเพื่อน

         ต้อม. มันจะมีประโยชน์ยังไงวะ ถึงไอ่เกมจะแต่งตัวดีแค่ไหน แต่ก็หล่อสู้ไอ่เนิร์ดไม่ได้อยู่ดี

         เกม. อ่าว ไอ่นี้...เดี๋ยวกูถีบเลย

         เบส. ก็ถูกของต้อมมันนะ

         เกม. หื้อ??

เบส. เอางี้ มึงก็แกล้งเอาแป้งดินสอพองไปโปะหน้ามันเยอะๆ ความหล่อของมันจะได้ลดลงไง

เกม. เออ.. ความคิดดีว่ะ ถุ้ย.... ไร้สาระมาก ไม่มีประโยชน์ ถึงมึงจะเอาขี้ไปโปะหน้ามัน ความหล่อของมันก็ทะลุขี้ออกมาอยู่ดี

วันสงกรานต์มาถึง ผมรีบเตรียมปืนฉีดน้ำแล้วเดินทางไปยังจุดนัดพบ ผมเห็นไอ่เนิร์ดยืนหัวโด่อยู่ตรงถนนพร้อมกับเบวที่ยืนอยู่ข้างๆ เบวขนาดใส่ชุดสีดำธรรมดายังดูน่ารักเลย

         เนิร์ด. วันนี้แต่งตัวหล่อนะมึงเนี่ย

         เกม. ก็นิดหน่อยอ่ะ

         เนิร์ด. เห้ย! นี้มึงทารองพื้นมาด้วยเหรอ

มันพูดพร้อมกับเอามือมาลูบหน้าผมด้วยความสงสัย รองพื้นเจ้ากรรมก็ดันหลุดติดมือมันไปซะด้วย ผมโคตรอายเลยที่มันทักผมแบบนั้น ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมเอารองพื้นอันเก่าของแม่มาทาเพื่อเสริมหล่อ ก็ผมแต่งหน้าเป็นซะที่ไหนกันเล่า อย่างมากก็แค่ทาแป้งเด็กแคร์ 

         เกม. กูกลัวแพ้แดด ก็เลยทากันไว้เฉยๆ

ผมอยากจะเข้าไปคุยกับเบว แต่เหมือนเบวจะคุยกับเพื่อนอยู่

          เกม. ไหนมึงบอกว่ามากันห้าคนไงวะ ไหงตอนนี้ถึงกลายเป็นสิบกว่าคนวะเนี่ย

         เนิร์ด. กูก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกนั้นเป็นเพื่อนเบวอ่ะ สงสัยเบวชวนมาเพิ่ม

พวกเราเดินไปตามถนนที่เทศบาลปิดให้เล่นน้ำสงกรานต์ ตลอดทางเดินผมได้ยินเสียงสาวๆกรี๊ดเป็นระยะๆ ก็เป็นเพราะไอ่เนิร์ดที่มันเดินอยู่ด้านหน้าผมยังไงล่ะคร้าฟ 

เกม. จะกรี๊ดทำไมนักหนาวะ ไม่เห็นหล่อเลย

เนิร์ด. มึงว่าอะไรนะ

ผมสะดุ้งตกใจเมื่อมันหันหน้ามาถามผม

         เกม. เปล่าๆ ไม่มีอะไร

ไม่รู้พวกผู้หญิงจะกรี๊ดอะไรมันกันนักกันหนา ผมไม่เห็นว่ามันจะหล่อตรงไหนเลย ผมสิหล่อกว่ามันเยอะ 

ผมเดินตามหลังเนิร์ดต้อยๆ มีแต่คนรุมสาดน้ำไอ่เนิร์ดกับเพื่อนๆของมัน ก็เพื่อนมันน่าตาดีกันทุกคน ส่วนผมยืนตัวแห้งอยู่ด้านหลัง ไม่มีใครสนใจมาสาดกูเล๊ย.. กูสาดตัวเองก็ได้วะ ผมหันปืนฉีดน้ำเข้าหาตัวเองแล้วฉีดจนตัวเปียกชุ่ม “เห้ย..นั้นมัน....ดินสองพอง” ผมเหลือบไปเห็นดินสอพองที่ขายอยู่ตามข้างทาง ก่อนจะนึกแผนอะไรบางอย่างออก แล้วรีบวิ่งไปซื้อขันกับแป้งพองมา จากนั้นก็ผสมแป้งกับน้ำในขันให้ข้นเหนียว 

ผมถือขันไปข้างหลังไอ่แว่น แล้วสะกิดเรียกมัน

         เกม. เนิร์ดๆ หันมานี้หน่อย

         เนิร์ด. อะไรเหรอ

         เกม. กูขอปะแป้งมึงหน่อยนะ

         เนิร์ด. ได้

เสร็จกู....ผมควักแป้งที่มีอยู่ทั้งหมดในขันไปโปะหน้ามันจนขาวโพนไปหมด มองไม่เห็นอะไร

         เนิร์ด. โอ้ย...ไอ่เกม กูลืมตาไม่ได้ มึงปะแป้งให้กูหรือโบกปูนบนหน้าให้กูเนี่ย ทั้งขันเลยนะมึง

ผมหัวเราะก๊ากออกมาอย่างสะใจ แค่นี้มึงก็หมดหล่อแล้ว

         เบว. โหย...เกม...ทำอะไรเนี่ย แป้งเข้าตาเนิร์ดหมดแล้วอ่ะ

เบวพูดพร้อมกับเอามือเช็ดแป้งออกให้เนิร์ด

         เกม. เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ แค่หยอกเล่นเฉยๆ

เบวไม่สนใจผมเลย สนใจก็แต่ไอ่เนิร์ดที่ตอนนี้กำลังพยายามลืมตาอยู่ นี้ถ้าผมเอาแป้งมาโปะหน้าตัวเองแบบมันบ้าง จะมีใครสนใจเช็ดแป้งออกให้ผมไหมนะ

หลังจากเล่นน้ำกันต่อสักพัก ผมก็หาจังหวะเดินเข้าไปใกล้ๆเบว จากนั้นก็เอาแป้งดินสองพองมาทาให้ทั่วหน้าของตัวเอง

         เกม. โอ้ย...ช่วยด้วย แสบตาจัง สงสัยแป้งจะเข้าลูกกะตา...

ผมหันไป หวังว่าเบวจะหันมาเช็ดหน้าให้ผมบ้าง แต่กลับไม่มีใครสนใจผมเลยเพราะทุกคนกำลังเล่นสาดน้ำกันอย่างเมามันส์ ขณะที่ผมกำลังยืนเหี่ยวเฉาอยู่ด้านหลังของเพื่อนๆ จู่ๆผมก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง มันคือขันเหล็กที่กำลังลอยมาทางเนิร์ด “ไอ่เนิร์ดระวัง” ผมพุ่งเข้าไปผลักไอ่เนิร์ดออกโดยอัตโนมัติ 

ผมรู้สึกเจ็บแปร๊บที่หัว ขันเหล็กหนักๆของใครบางคนลอยมากระแทกหน้าผมอย่างจัง แล้วจากนั้นผมก็ภาพตัดไปเลย รู้สึกตัวอีกทีผมก็อยู่บนตักของใครบางคน เอ๊ะ..ใช่ตักของเบวหรือเปล่านะ?

         เกม. อุ๊ย! เชี้ยเนิร์ด

ผมตกใจเมื่อลืมตามาเจอหน้าไอ่เนิร์ด แล้วรีบลุกออกจากตักของมันทันที

เกม. เกิดอะไรขึ้นกับกูเนี่ย

เนิร์ด. ชาวบ้านเล่นน้ำแล้วขันหลุดมืออ่ะ เขาฝากมาขอโทษแล้วก็ฝากเงินค่าชดเชยที่ทำมึงเจ็บมาให้ ขอบใจที่ช่วยกูนะ

ผมอยากจะบ้าตาย ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับผมด้วยนะ แล้วผมจะวิ่งเข้าไปรับขันแทนมันทำไมกันครับเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ

เกม. โอ้ย... กูปวดหัวว่ะ

เนิร์ด. พวกมึงไปเล่นน้ำกันต่อเลย เดี๋ยวกูจะอยู่เฝ้าเกมมันเอง

ไอ่เนิร์ดหันไปบอกเพื่อนๆที่กำลังมุงดูผมอยู่ รวมถึงเบวด้วย

เกม. เห้ย ไม่เป็นไรมึง กูจะกลับแล้ว มึงไปเล่นน้ำกับเพื่อนต่อเถอะ

         เนิร์ด. แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร

         เกม. อืม

ผมรู้สึกนอยเพราะหมดสภาพต่อหน้าสาว มาเป็นลมต่อหน้าเบวแบบนี้มันไม่เท่เอาซะเลย 

เนิร์ดกับเบวขึ้นรถสองแถวเพื่อไปเล่นสงกรานที่อื่นกับเพื่อนๆต่อ ส่วนผมก็ได้แต่มองดูสองคนนั้นขึ้นรถแล้วจากไป ก่อนที่ผมจะต้องเดินทางกลับบ้านคนเดียวเพียงลำพังอย่างโดดเดี่ยวและเดียวดาย…