SLASH!! ศึกป่วนโรงเรียนมหาภัย ภาค2 ปฐมบทแห่งเจ้าหญิงจันทรา

ลำดับตอนที่ #1 : งานใหญ่!!!

 
สายฝนโหมกระหน่ำอย่างรุนแรงจนผืนดินที่เคยแข็งกระด้างกลายเป็นโคลนชื้นแฉะ ลมหนาวผสมกับน้ำฝนที่เย็นราวน้ำแข็งขั้วโลกพัดผ่านร่างผอมเพรียวของชายหนุ่มที่กำลังควบม้าฝ่าสายฝน ชุดสีแดงสดชุ่มไปด้วยน้ำเย็นยะเยือกแนบติดกับเนื้อเพิ่มความหนาวเย็นขึ้นอีกทวีคูณ หากว่าร่างกายของเขาไม่ชาไปทั้งตัวก็คงน่าจะหนาวตายไปนานแล้ว แต่เรื่องแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นกับทหารที่ฝึกมานานแรมปี ในมือของชายหนุ่มมีม้วนหนังเนื้อดีผูกโบว์สีแดงพร้อมตราประทับตรงกลางโบว์เป็นรูปดวงอาทิตย์อมพระจันทร์ สัญลักษณ์แห่งราชวงศ์รูนมิดการ์ดที่ถูกกำจนยับยู่ยี่ เขาเร่งความเร็วของม้าอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อนำข่าวสารลับสุดยอดอันแสนสำคัญยิ่งส่งให้ถึงมือคิงแห่งฟรอนโตร่า!
................................

“เมื่อไรไอ้ฝนไล่เห็บนี่มันจะหยุดตกซักทีวะเนี่ย!”เด็กหนุ่มผมทองบ่นฟ้าด่าฝนอย่างหัวเสีย ทริดติดอยู่ในหอสมุด ไปไหนไม่ได้เนื่องจากเพื่อนตัวดีของเขามันชวนมาทำรายงานหฤโหด 1220 หน้า ไอ้หอสมุด 8 ชั้นแห่งโรงเรียนควอฟิคที่หลายต่อหลายคนชมหนักชมหนา แต่สำหรับนายทริด เดอ ลาอู หรือเจ้าชายเทรด ฟรอเรติเนียเจ้าชายลำดับที่ 17 แห่งฟรอนโตร่ามันก็เป็นได้แค่ยาเบื่อขนานเอกน่ะเอง หอสมุด 8 ชั้นที่ว่ารูปร่างมันก็คล้ายกระบอกที่เว้นเป็นบันไดวนไว้ตรงกลาง แบ่งชนิดของหนังสือเป็นแปดชั้น ชั้นแรกเป็นชั้นหนังสือเกี่ยวกับพวกธาตุดินล้วนๆ ชั้นสองน้ำ ชั้นสามลม ชั้นสี่ไฟ ชั้นห้าสายฟ้า ชั้นหกน้ำแข็ง ชั้นเจ็ดแสง แปดความมืดเรียงตามลำดับ

“เค้าเรียกฝนไล่ช้างต่างหากล่ะเจ้าโง่!”เสียงแหบๆ ดังขึ้นข้างๆ คนชอบสะบัดสำนวน เทรน เมนยาร์ดคอฟฟี่มาสเตอร์แห่งเอเมิร์นค้านทันทีทันใด

“แกดิโง่เดี๋ยวนี้หมาแถวนี้มันเยอะเค้าเลยเปลี่ยนเป็นฝนไล่เห็บแล้วเฟ้ย!”เจ้าตัวสะบัดสำนวนยังปากดีแก้ตัวแถมยังวกมากัดเพื่อนผมสีชาหน้าตาเฉย เทรนที่ไม่ค่อยถนัดด้านต่อปากต่อคำเท่าไรจึงทำได้แค่ให้กำปั้นตอบแทนสำนวนใหม่ๆ ที่เพิ่งจะรู้จากเพื่อนตัวซวย พลันศึกย่อยกลางหอสมุดชั้น 4 ก็เกิดขึ้น

บรรณารักษ์ประจำชั้นที่ 4 เริ่มส่งสายตาแสบๆร้อนๆ ให้สองหนุ่มที่กำลังกัดกันจนแยกไม่ออกว่าหมาหรือคน ขณะเดียวกันการออกกำลังมือไม้ก็ได้ก่อเสียงดังไปถึงอีกสองชั้นข้างบนและข้างล่างชั้นที่กำลังมีเรื่องกัน

โต๊ะฝั่งตรงข้ามและพวกที่อยู่ชั้น 3 กับ ชั้น5 เริ่มทยอยมาเกาะระเบียงดูว่าเกิดอะไรขึ้นบางคนถอดหายใจเพราะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นประจำทุกวันแล้วก็กลับไปอ่านหนังสือต่อ บางคนที่ไม่มีอะไรทำก็รอลุ้นว่าใครจะชนะอยู่เงียบ ๆ พวกที่เหลือได้แต่ขอให้ใครซักคนเข้าไปหยุดสองคนนั้นที

“ใครไปตามรองหัวหน้ามาทีซิเดี๋ยวมันได้พังหอสมุดกันพอดี!”เสียงเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งตะโกน

“รองหัวหน้าไปธุระกับพวกหัวหน้ากว่าจะกลับมาก็ตอนเย็นครับ!”อีกเสียงตอบ

“แล้วใครเป็นคนรักษาการแทน!”เสียงตะโกนถามของชายหนุ่มบรรณารักษ์ประจำชั้นที่ 4 เฮล ฮินเดนเบิร์กดังขึ้น เมื่อผู้รุกรานความสงบส่งเสียงดังในห้องสมุด

“.....ก็สองคนนั้นล่ะคะ”สาวน้อยนามจีนย์ อีวี่ อัลฟลอเรสตอบยิ้มๆ ช่างเป็นรอยยิ้มที่ขัดกับสถานการณ์ในตอนนี้เหลือเกิน

“แล้วทีนี้ใครจะเป็นคนหยุดเจ้าบ้าสองคนนั่นล่ะ ใครก็ได้ไปตามพวกรุ่นพี่มาหน่อยซิยิ่งถ้าเป็นพี่อีวานยิ่งดี ลำพังพวกเราขืนเข้าไปได้เละแน่!”หนุ่มจอมโวยโอดครวญพลางจ้องมองคู่ลิงดุที่กำลังพลัดกันรุกพลัดกันรับอย่างดุเดือด ถึงผู้ดำรงตำแหน่งบรรณารักษ์อย่างเขาเป็นคนออกคำสั่งแต่ความกลัวรุ่นพี่อีวานของเพื่อนๆ นั้นมีมากกว่าจึงไม่มีใครกล้าโผล่หน้าไปหารุ่นพี่ปีศาจ

“ปล่อยให้เขาหยุดกันเองไม่ดีกว่าเหรอ การต่อสู้กำลังสนุกเชียว”เสียงหวานของจีนย์เปรย สายตาของเธอยังคงจับจ้องเรื่องสนุกตรงหน้า

แต่ช่วงเวลาแห่งความสนุกก็จบลงเมื่อบุรุษผิวแทนเดินขึ้นมาถึงชั้น 4 ราวกับคู่มวยสามารถสื่อสารทางจิต ทั้งสองหยุดการทะเลาะวิวาทและแกล้งจับหนังสือทำทีว่ากำลังค้นข้อมูลเพื่อทำรายงานกันอย่างเอาจริงเอาจัง เวนเฮล เดอะดาร์คนักล่าค่าหัวมือหนึ่งสาวเท้าเข้าไปหาเพื่อนตัวดีด้วยความเร็วสูง หน้าเครียดยังกับมีทริด 10 คนวิ่งเล่นอยู่ในหัว เหล่าลิงตีหน้าซื่อไม่รู้ไม่ชี้ในใจก็สวดภาวนาถึงพ่อแก้วแม่แก้ว เทพาราศีไปต่างๆ นานา
บรรณารักษ์หนุ่มยิ้มแก้มบานเป็นกระด้งเมื่อตัวส่งเสียงดังเงียบกริบ แต่สาวน้อยจีนย์นึกเสียดายมวยวัดคู่เอกที่กำลังมันหยด

“เฮ่อ............”ลมหายใจผสมความเหนื่อยหน่ายจากนักล่าค่าหัว สองลิงกังโล่งอกที่เวนเฮลไม่เห็นการทะเลาะกันอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเมื่อครู่

“มีอะไรเหรอเวนเฮล?”เจ้าทริดแสร้งทำหน้าซื่อจนน่าถีบ

เวนเฮลมองหน้าทั้งสองสลับกันก่อนจะถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่จะลากเก้าอี้มานั่งลงตรงข้ามสองตัวป่วน เขาเอ่ยเสียงเบาแทบไม่ได้ยินว่า

“มีงาน”

“งานอะไร พวกเราต้องแจมด้วยเหรอ?”เทรนตีหน้ายุ่งตาม

“ถ้าพวกนวดให้พวกป้าๆ แล้วมาอ้างว่าเป็นการฝึกกล้ามเนื้อนี่ข้าไม่เอานา”ทริดกลัวว่างานคราวนี้จะเหมือนคราวก่อนนู้นที่พวกคณะบริหารระดับสูงสั่งให้ไปปฏิบัติงานลับสุดยอดโดยมีเขากับโรเซ็ตสองคนเป็นผู้ลงมือ ตอนแรก ทริดก็ภูมิอกภูมิใจที่นานๆ ทีจะมีงานใหญ่ แต่ที่ไหนได้งานที่ว่าก็แค่ไปช่วยนวดให้พวกป้าๆ แม่ครัวในโรงอาหาร ตอนนั้นโรเซ็ตเพิ่งกลับมาจากงานเลยไม่ทันแปลงร่างเป็นเด็กจากต้องนวดกลายเป็นฝ่ายถูกสาวๆนวดให้สบายไป แต่เขาสิต้องนวดให้พวกป้าๆ ท้ายครัวห้ามพักจนกว่าจะมืด

“ไม่ช่าย”เวนเฮลพูดกลั้วเสียงหัวเราะ เทรนแอบหันไปหัวเราะที่ทางไม่ให้คนดวงซวยเห็น ไอ้งานนวดนั้นจริงๆ เขาแค่จับฉลากใครซวยก็โดนไป เจ้าบ้าทริดดันคิดไปเองว่างานช้างเลยเสนอหน้ารับเคราะห์เองแล้วเที่ยวโม้ไปเรื่อยสุดท้ายก็แค่งาน‘กระจอก’ ทำตัวเองแท้ๆ หึ หึ หึ

“หัวเราะอะไร!?”ทริดมองบ่าเทรนที่สั่นขึ้นๆลงๆเป็นจังหวะเหมือนกลั้นหัวเราะ

“ไม่มีอะไร หึ หึ .....เวนเฮลเล่าเรื่องงานคราวนี้ให้ข้าฟังหน่อยซิไม่ต้องไปสนเจ้าบ้านั่นหรอก”เทรนระงับอาการไว้ได้ก่อนจะเกิดเรื่องอีกรอบ แล้วหันไปสนใจงานใหม่ที่พูดถึง

“งานคราวนี้เป็นคำสั่งจากคิงมหาอำนาจ 2 พระองค์โดยตรงถึงพวกเราคณะผู้บริหารปีหนึ่ง”เวนเฮลเอ่ยเสียงเบาที่สุด และพูดเท่าที่จะพูดได้ในหอสมุดที่เงียบเชียบแห่งนี้ ทริดกับเทรนตาโตเป็นไข่ห่านทั้งสองตั้งใจฟังคำพูดต่อไปของเวนเฮลด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ การที่คิงถึงสองคนสั่งการลงมาเป็นเรื่องที่แปลกมากเรียกว่าร้อยปีจะมีสักหนเลยจริงๆ

“คำสั่งมีเพียง 1 ประโยค ตามหา...ลอน่ามาเรีย”