ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เสกความหวาน
9
เสวามหวาน
หนึ่อาทิย์่อมาสิหาพาภรรยาสาวสวยเินทาลัฟ้าไปฮันนีมูนไลถึประเทศสวิสเอร์แลน์ ทั้สอนเินทา่อไปยัเมืออินเทอร์ลาเิน หมู่บ้าน ”เลาเทอร์บรุนเนิน” ที่ึ้นื่อเรื่อวามาม และยัเป็นเหมือนสวรร์บนิน โยหมู่บ้านระายัวอยู่ท่ามลาวล้อมอุนเาทำให้ที่นี่มีวามโรแมนิเหมาะแ่ารพาู่รัมาื่ม่ำและเิมวามหวานเป็นอย่ามา
สิหาพาภรรยาสาวเ้าพับ้านที่เป็นเหมือนโฮมสเย์ ึ่เ้าอเป็นนไทย บ้านพัหลันาะทัรัแ่มีสิ่อำนวยวามสะวรบรัน มีัรยานไว้ปั่นมวิถีีวิอนแถวนี้
เหมยหลินเินออไปสูอาาศภายนอที่เ็มไป้วยวามสื่น ุนเาน้อยให่เรียรายสลับันไปทำให้ภาพที่เห็นามราวับภาพวา วามอบอุ่นที่โอบล้อมอยู่รอบายทำให้หิสาวเยหน้ามอและยิ้มให้สามี
”น้อเหมยอบที่นี่ัเลย่ะ เียบ สบ ธรรมาิสวยาม่อให้อยู่ทุวัน็ไม่เบื่อ“
”ถ้าน้อเหมยอบพี่พามาบ่อยๆ็ไ้รับ“
”สามีใรเนี่ยน่ารัที่สุ“
เหมยหลินหันลับมา ยมือประอแ้มสาทั้สอ้ายี้ไปมาอย่าหมั่นเี้ยว สิหา้มลมาุ๊บปาอิ่มอเมียลับไปเ่นัน
“น่ารัแล้วรัไหมรับ”
“ไม่บอ่ะ”
“ไม่บอเหรอ”
นิ้วเรียวยาวี้ไปที่เอวอิ่ว ทำให้ร่าเพรียวบาหัวเราะพลาหลบหลีเป็นพัลวันน่อยๆเสียหลัล้มลไปบนพื้นห้านุ่มนิ่ม โยมีร่าอสามีามลมาทาบทับ
“ถ้าไม่บอพีู่บ”
“ูบเลย่ะ”
ใบหน้าหวานสวยหลับาล อมยิ้มน้อยๆทำให้สิหาอที่ะ้มลไปพรมูบวหน้าหวานและไปหยุอ้อยอิ่อยู่บนปานุ่มนิ่มอเมียไม่ไ้ แนเรียวโอบรอบอสามี ลืมามอเาอย่ายั่วยวน
“พี่สิหาา น้อเหมยอยา”
“อยาอะไรรับ”
เสียทุ้มแหบพร่า สบสายาับเมียอย่ารอำอบ
“อยาให้พี่สิหาพาไปปั่นัรยาน่ะ ิๆ”
แ่เห็นสายาหิสาว็รู้แล้วว่าเาิอะไรอยู่ึแล้หยอลับไป
“แ่พี่อยาพาน้อเหมยไปท่อแนสวรร์มาว่า”
สิหายิ้มเ้าเล่ห์่อนะลุึ้นแล้ว้อนร่าภรรยาสาวพาเ้าไปในบ้าน ไม่ฟัเสียทัทานที่มีไปลอทา
“ว้าย เราเพิ่มาถึันเอ พี่สิหาหยุ๊อนน”
ารไปเยือนแนสวรร์อสิหาับเหมยหลินินเวลายาวนานไปนระทั่เย็น เหมยหลินเินนำหน้าสามีออมาาบ้านึปะทะเ้าับวามหนาวเย็นแบบไม่ทันไ้ั้ัวอย่าัทำให้เหมยหลินหันหลัลับไปอสามีพูออไปเสียสั่น
”หนะ หนาวั“
”น้อเหมยใส่เสื้อันหนาวอีัวีว่ารับ เ้าบ้านัน่อนพี่ไปหยิบให้“
”พี่สิหาไม่หนาวเหรอะ“
เหมยหลินถามสามีะที่เาำลัเินเ้าไปหยิบเสื้อันหนาวและเินเ้ามาสวมให้ับเธอ
”หนาวรับแ่พี่ทนไ้ ถ้าหนาวมาๆพี่อน้อเหมย็อุ่นแล้ว“
”อุ่นหรือร้อน่ะ เอาีๆ“
นถามอมยิ้มแวสามีอมหื่น สิหาอมยิ้ม้มลหอมแ้มนถาม่อนะระิบ้าหู
”ถามแบบนี้ระวัะไม่ไ้ิน้าวนะรับ“
”ไม่เป็นไร่ะ ไม่ไ้ิน้าว แ่น้อเหมยไ้ินพี่สิหา น้อเหมย็อิ่มไปนถึพรุ่นี้แล้ว่ะ“
น้อเหมย้อนสายาึ้นมอสามีแววาเปิเปลือยวามรู้สึไปนหม สิหามอแล้วถึับทนไม่ไหว
”ว้าย พี่สิหาน้อเหมยพูเล่น”
”ไม่ทันแล้วรับ“
สิ้นเสีย ร่าเพรียวบา็โนสามีอุ้มลับเ้าห้อ ผลัันินไปเือบสามั่วโมถึไ้ออมาหาอะไรทานันและ่อยลับมาเ้านอน
รุ่เ้าสิหาพาน้อเหมยไปปั่นัรยานเที่ยวามที่่าๆวามสุโอบล้อมทั้สอนนแทบสำลัวามสุ ลาวันสิหาพาภรรยาเที่ยวไปเือบทุที่ ไปินอาหารอร่อยๆับรถมวิว ลาืนายหนุ่มึพาภรรยาสาวไปื่ม่ำับวามหฤหรรษ์ที่ยิ่เสพยิ่ิและาไม่ไ้ นเวลาผ่านไปนถึสออาทิย์รบำหนที่้อลับ เหมยหลินนอนอสามีแล้วเปรยออมา
“น้อเหมยไม่อยาลับเลย่ะ”
“เอาไว้พี่ะพาน้อเหมยมาอีนะรับ แ่รั้หน้าเราไม่ไ้มาันสอน”
“ใระมาับเราเหรอะ”
น้อเหมยทำหน้าเหรอหราถามอย่าสสัย สิหาอมยิ้มเอามือไปแทบที่หน้าท้อแบนราบลูบวนไปเบา
“อาะเป็นเ้าัวเล็ในนี้็ไ้”
“น้อเหมยยัไม่ท้อสัหน่อย”
วหน้าสวยแล่ำ ทำเสียอแ
“พี่ยันนานี้ ไม่แน่อนนี้เ้าัวเล็อาะไปนอนอยู่ในนี้แล้ว็ไ้”
“มันอยู่ที่ว่าพี่สิหามีน้ำยาหรือเปล่า ิๆ“
น้อเหมยพูบรีบลุึ้นวิ่หนีสามีไปรอบเีย แ่แล้ว็้อเสียท่าล้มไปบนเียพร้อมเา
”ท้าทายแบบนี้ พี่้อพิสูน์ให้เห็นอีแล้วสินะ ว่าพี่มีน้ำยาหรือเปล่า”
“แล้ววันนี้เราะไ้ลับันไหมะ ็พี่สิหามัวแ่ะพิสูน์ัวเอแบบนี้อะ”
“ถ้าอย่านั้นพี่อิเอาไว้่อน รอให้ถึบ้าน่อนเถอะพี่ะไม่ให้น้อเหมยเห็นเือนเห็นะวันนว่าะท้อเลย”
“ิๆน้อเหมยะรอนะะ”
สิหาลุึ้นนั่ไป่วยภรรยาเ็บอ่อ เาี้นิ้วาโทษเมียที่ยันั่ส่ยิ้มท้าทายมาให้อย่าหมั่นเี้ยว นระทั่เ็บอเสร็เรียบร้อยึมาึ้นรถและเินทาลับามำหนเิม
รุเทพมหานร
ลับถึบ้านเรียบร้อย สิหายัไม่ทันไ้นั่็มีเสีย้อวามเ้ามา ายหนุ่มรีบับรถออไปทันที โยให้แม่บ้านไปบอับน้อเหมยว่าเาไปที่ไส์าน น้อเหมยเพิ่ออมาาห้อน้ำทันไ้ยินเสียรถึเินออไปู
”พี่สิหาไปไหนะ พี่นา“
”ุสิหาให้บอว่าไปที่ไส์าน่ะ าน่วน“
”อ๋อ่ะ พี่นาะไปทำอะไร็ไปทำไ้เลย่ะ น้อเหมยอยู่นเียวไ้“
”่ะ ุเหมยหลิน“
เหมยหลินมอนาฬิาอีสอั่วโม็เย็นแล้ว เธอึเินึ้นห้อไปัอีว่าระหว่ารอสามีลับมา
เวลาผ่านไปนระทั่สอทุ่มสิหา็ยัไม่ลับมา เหมยหลินึสายโทรหา แ่โทรไปี่สายเา็ไม่รับ
”พี่สิหาทำอะไรอยู่นะ“
วามเป็นห่วสามีทำให้เหมยหลินเินไปเินมา ะมีนั่บ้าแ่็้อลุไปะเ้ออมอรถสามี นนาที่นั่อยู่ใล้ๆอสสารนายหิไม่ไ้
”ุเหมยหลินไปทาน้าว่อนเถอะ่ะ“
”น้อเหมยยัไม่หิวเลยะ พี่นา“
”ินนม่อนไหมะ พี่นาะไปเอามาให้“
”็ไ้่ะ“
นาเินเอานมและผลไม้มาให้เ้านายและนั่ล้าๆรอุผู้ายเป็นเพื่อนัน
เวลาผ่านไปนระทั่ห้าทุ่ม สิหา็ไม่โทรมาและไม่รับสายเ่นเิม เหมยหลินโทรหาเป็นร้อยๆสายและยัส่้อวามไปอี นนาที่นั่รอเป็นเพื่อนนั่หลับพิโฟาไปนานแล้ว
“พี่สิหาไปไหนนะ ไม่รู้หรือไว่าน้อเหมยเป็นห่ว อยูนะลับมาเมื่อไหร่ น้อเหมยะให้นอนนอห้อโทษานที่ทำให้น้อเหมยรอนานหลายั่วโม”
เหมยหลินบ่นพึมพำอยู่นเียว หิสาวนั่่ออีสัพันรู้สึ่ว นมและผลไม้ที่นาเอามาวาไว้หิสาวไม่ไ้เะเลยสันิ เพราะวามเป็นห่วสามีึไม่มีระิระใะินอะไร
“พี่สิหา ป้อนผลไม้น้อแพรหน่อยสิ่ะ น้อแพรไม่มีแรยแนเลย”
เสียอ้อนอสาวที่นั่อยู่้าๆทำให้สิหาหยิบส้อมมาิ้มผลไม้ป้อนน้อแพร เพียอีนรัส่้อวามไปว่าเป็นไ้หวัให่มาหลายวันเพราะไปเินาฝนหาาน ทำให้สิหารีบทิ้ทุอย่ามาหาหิสาวในทันที
“น้อแพรีึ้นบ้าไหมรับ ไปโรพยาบาลไหมพี่พาไป”
“ไม่เอาหรอ่ะ ถ้าไปโรพยาบาลน้อแพร็้อนอนนเียว นอนในที่ที่ไมุ่้นเยน้อแพรลัว่ะ”
“แ่นอนที่นี่น้อแพร็นอนนเียวนะรับ”
“แ่ที่นี่ือห้อน้อแพร น้อแพรนอนนเียวทุวันนินแล้ว่ะ”
เสียเศร้าสร้อยและัพ้อออีแฟนสาวทำให้สิหารู้สึผิ นไม่ล้าหันไปมอเพราะลัวใอ่อน
“พี่ะ้าพยาบาลพิเศษมาูแลน้อแพรรับ น้อแพระไ้ไม่เหา”
“ถ้าเปลี่ยนาพยาบาลพิเศษเป็นพี่สิหาะีว่า่ะ น้อแพรอยาไ้ยินำนั้น”
น้อแพรพูอย่าแ่อน เบื่อวามสุภาพบุรุษอเาเ็มที่ นาอยู่ันสอน เธอทั้ยั่ว ทั้อ่อยแ่เา็ยัเมินเย แบบนี้เธอไม่้อลมือปล้ำเาเอ่อนหรือไ
“พี่ทำแบบนั้นไม่ไ้รับ น้อแพร็รู้ว่าพี่แ่านแล้ว”
“เพราะน้อแพรเิมานใ่ไหมะ น้อแพรถึ้ออยู่แบบนี้ เป็นแ่ทาผ่าน เป็นแ่นที่ถูลืม ้อปล่อยให้นรัอัวเอไปแ่านับผู้หิที่เหมาะสมทั้หน้าาและานะทาสัม ่อให้เ็บแ่ไหน็้อยอม”
น้อแพรปล่อยโฮออมาอย่าหมวามอทน เธอเป็นไ้แ่นี้ริๆร่าอวบอิ่มสั่นเทานสิหารู้สึผิ
สิหามออีนรัเือรอยปวร้าว น้อแพรเ็บนเียวที่ไหน เาเอ็เ็บหนัไม่แพ้ัน แ่เพราะทาที่เาเลือเินไม่มีน้อแพรอี่อไป เาึทำไ้เพียูแลน้อแพรเล็ๆน้อยๆแ่ไม่อาถลำลึมีวามสัมพันธ์ันู้สาวไ้
“พี่้อลับแล้ว น้อแพร็พัผ่อนนะรับ”
สิหาเินออมาาห้อโยไม่หันลับไปมอน้อแพรอี นระทั่มานั่อยู่ในรถ ้มหน้าลฟุบับพวมาลัยอยู่นานนับรึ่ั่วโม เสียสั่นโทรศัพท์ัึ้นไม่หยุ สิหามอโทรศัพท์แ่ไม่รับแล้วับรถออไปาที่นั่น
เสียรถแล่นเ้ามาทำให้ร่าบาสะุ้ื่น รีบะโหน้าออไปู็พบว่าเป็นรถอสามีึรีบเินออไปรับถึหน้าบ้าน รอนเาลมาารถเหมยหลินถึโถมายเ้าไปอเา้วยวามเป็นห่ว
“พี่สิหาไปไหนมาะ น้อเหมยโทรไปพี่สิหา็ไม่รับ ส่้อวามไป็ไม่เปิอ่าน น้อเหมยเป็นห่วพี่สิหาลัวว่าะเป็นอะไรไป“
“พี่เพิ่เลียานเสร็เรียบร้อยและ็ลืมโทรศัพท์เอาไว้ในรถมาเห็นอีทีอนำลัะลับมาพี่เหนื่อยมาอัวไปอาบน้ำ่อนนะรับ”
สิหาเะมือภรรยาออาัวและเินเ้าบ้านไปโยไม่สนในที่รอัวเอมาลอหลายั่วโมอย่าเป็นห่ว น้อเหมยับปิิริยาอเาแ่็ิว่าเาเหนื่อยริๆึเินามเาเ้าบ้านไป
“พี่นา่ะ ปิบ้านแล้ว็ไปนอนเถอะ่ะ พี่สิหาลับมาแล้ว น้อเหมยอบุนะะที่อยู่เป็นเพื่อนันนึ”
“ไม่เป็นไร่ะ ุน้อเหมยามไปูแลุสิหาเถอะ่ะ พี่ปิประูเอ”
“อบุ่ะ”
เหมยหลินรีบามสามีึ้นไปบนห้อ เาำลัอาบน้ำอยู่เธอึไปเรียมุนอนเอาไว้รอเา นเาออมาาห้อน้ำ เธอึไป่วยเาแ่ัว
“พี่สิหาทานอะไรมายัะ”
“ยัรับ แ่พี่ไม่หิว พี่อนอนเลยนะรับ เพลียมาๆ”
“เอ่อ แ่ว่า”
น้อเหมยแทบะไม่ไ้พูอะไรเา็เินึ้นเียและหลับในเวลาแ่ไม่ถึสอนาที ทิ้ให้หิสาวยืนอึ้มอสามีอย่านึไม่ถึ เพราะทุอย่าเิึ้นเร็วนเธอั้ัวไม่ทัน
แ่เมื่อนึไ้ว่าึแล้วเธอ็วระนอนเ่นัน ึเินไปปิไฟและึ้นไปนอนเีย้าเา แ่ว่าะหลับ็นานพอสมวรเพราะเริ่มเยินับารที่มีเานอนอทุืน เหมยหลินยับายไปนิสามีและอเาเอนหลับไปเพียไม่นาน
ลมหายใสม่ำเสมออเหมยหลิน ทำให้สิหาลืมาึ้นมามอ ่อนะยแนเรียวออาัวแล้วพลิายไปอีทานอนิเรื่อราว่าๆไปนหลับ
เสวามหวาน
หนึ่อาทิย์่อมาสิหาพาภรรยาสาวสวยเินทาลัฟ้าไปฮันนีมูนไลถึประเทศสวิสเอร์แลน์ ทั้สอนเินทา่อไปยัเมืออินเทอร์ลาเิน หมู่บ้าน ”เลาเทอร์บรุนเนิน” ที่ึ้นื่อเรื่อวามาม และยัเป็นเหมือนสวรร์บนิน โยหมู่บ้านระายัวอยู่ท่ามลาวล้อมอุนเาทำให้ที่นี่มีวามโรแมนิเหมาะแ่ารพาู่รัมาื่ม่ำและเิมวามหวานเป็นอย่ามา
สิหาพาภรรยาสาวเ้าพับ้านที่เป็นเหมือนโฮมสเย์ ึ่เ้าอเป็นนไทย บ้านพัหลันาะทัรัแ่มีสิ่อำนวยวามสะวรบรัน มีัรยานไว้ปั่นมวิถีีวิอนแถวนี้
เหมยหลินเินออไปสูอาาศภายนอที่เ็มไป้วยวามสื่น ุนเาน้อยให่เรียรายสลับันไปทำให้ภาพที่เห็นามราวับภาพวา วามอบอุ่นที่โอบล้อมอยู่รอบายทำให้หิสาวเยหน้ามอและยิ้มให้สามี
”น้อเหมยอบที่นี่ัเลย่ะ เียบ สบ ธรรมาิสวยาม่อให้อยู่ทุวัน็ไม่เบื่อ“
”ถ้าน้อเหมยอบพี่พามาบ่อยๆ็ไ้รับ“
”สามีใรเนี่ยน่ารัที่สุ“
เหมยหลินหันลับมา ยมือประอแ้มสาทั้สอ้ายี้ไปมาอย่าหมั่นเี้ยว สิหา้มลมาุ๊บปาอิ่มอเมียลับไปเ่นัน
“น่ารัแล้วรัไหมรับ”
“ไม่บอ่ะ”
“ไม่บอเหรอ”
นิ้วเรียวยาวี้ไปที่เอวอิ่ว ทำให้ร่าเพรียวบาหัวเราะพลาหลบหลีเป็นพัลวันน่อยๆเสียหลัล้มลไปบนพื้นห้านุ่มนิ่ม โยมีร่าอสามีามลมาทาบทับ
“ถ้าไม่บอพีู่บ”
“ูบเลย่ะ”
ใบหน้าหวานสวยหลับาล อมยิ้มน้อยๆทำให้สิหาอที่ะ้มลไปพรมูบวหน้าหวานและไปหยุอ้อยอิ่อยู่บนปานุ่มนิ่มอเมียไม่ไ้ แนเรียวโอบรอบอสามี ลืมามอเาอย่ายั่วยวน
“พี่สิหาา น้อเหมยอยา”
“อยาอะไรรับ”
เสียทุ้มแหบพร่า สบสายาับเมียอย่ารอำอบ
“อยาให้พี่สิหาพาไปปั่นัรยาน่ะ ิๆ”
แ่เห็นสายาหิสาว็รู้แล้วว่าเาิอะไรอยู่ึแล้หยอลับไป
“แ่พี่อยาพาน้อเหมยไปท่อแนสวรร์มาว่า”
สิหายิ้มเ้าเล่ห์่อนะลุึ้นแล้ว้อนร่าภรรยาสาวพาเ้าไปในบ้าน ไม่ฟัเสียทัทานที่มีไปลอทา
“ว้าย เราเพิ่มาถึันเอ พี่สิหาหยุ๊อนน”
ารไปเยือนแนสวรร์อสิหาับเหมยหลินินเวลายาวนานไปนระทั่เย็น เหมยหลินเินนำหน้าสามีออมาาบ้านึปะทะเ้าับวามหนาวเย็นแบบไม่ทันไ้ั้ัวอย่าัทำให้เหมยหลินหันหลัลับไปอสามีพูออไปเสียสั่น
”หนะ หนาวั“
”น้อเหมยใส่เสื้อันหนาวอีัวีว่ารับ เ้าบ้านัน่อนพี่ไปหยิบให้“
”พี่สิหาไม่หนาวเหรอะ“
เหมยหลินถามสามีะที่เาำลัเินเ้าไปหยิบเสื้อันหนาวและเินเ้ามาสวมให้ับเธอ
”หนาวรับแ่พี่ทนไ้ ถ้าหนาวมาๆพี่อน้อเหมย็อุ่นแล้ว“
”อุ่นหรือร้อน่ะ เอาีๆ“
นถามอมยิ้มแวสามีอมหื่น สิหาอมยิ้ม้มลหอมแ้มนถาม่อนะระิบ้าหู
”ถามแบบนี้ระวัะไม่ไ้ิน้าวนะรับ“
”ไม่เป็นไร่ะ ไม่ไ้ิน้าว แ่น้อเหมยไ้ินพี่สิหา น้อเหมย็อิ่มไปนถึพรุ่นี้แล้ว่ะ“
น้อเหมย้อนสายาึ้นมอสามีแววาเปิเปลือยวามรู้สึไปนหม สิหามอแล้วถึับทนไม่ไหว
”ว้าย พี่สิหาน้อเหมยพูเล่น”
”ไม่ทันแล้วรับ“
สิ้นเสีย ร่าเพรียวบา็โนสามีอุ้มลับเ้าห้อ ผลัันินไปเือบสามั่วโมถึไ้ออมาหาอะไรทานันและ่อยลับมาเ้านอน
รุ่เ้าสิหาพาน้อเหมยไปปั่นัรยานเที่ยวามที่่าๆวามสุโอบล้อมทั้สอนนแทบสำลัวามสุ ลาวันสิหาพาภรรยาเที่ยวไปเือบทุที่ ไปินอาหารอร่อยๆับรถมวิว ลาืนายหนุ่มึพาภรรยาสาวไปื่ม่ำับวามหฤหรรษ์ที่ยิ่เสพยิ่ิและาไม่ไ้ นเวลาผ่านไปนถึสออาทิย์รบำหนที่้อลับ เหมยหลินนอนอสามีแล้วเปรยออมา
“น้อเหมยไม่อยาลับเลย่ะ”
“เอาไว้พี่ะพาน้อเหมยมาอีนะรับ แ่รั้หน้าเราไม่ไ้มาันสอน”
“ใระมาับเราเหรอะ”
น้อเหมยทำหน้าเหรอหราถามอย่าสสัย สิหาอมยิ้มเอามือไปแทบที่หน้าท้อแบนราบลูบวนไปเบา
“อาะเป็นเ้าัวเล็ในนี้็ไ้”
“น้อเหมยยัไม่ท้อสัหน่อย”
วหน้าสวยแล่ำ ทำเสียอแ
“พี่ยันนานี้ ไม่แน่อนนี้เ้าัวเล็อาะไปนอนอยู่ในนี้แล้ว็ไ้”
“มันอยู่ที่ว่าพี่สิหามีน้ำยาหรือเปล่า ิๆ“
น้อเหมยพูบรีบลุึ้นวิ่หนีสามีไปรอบเีย แ่แล้ว็้อเสียท่าล้มไปบนเียพร้อมเา
”ท้าทายแบบนี้ พี่้อพิสูน์ให้เห็นอีแล้วสินะ ว่าพี่มีน้ำยาหรือเปล่า”
“แล้ววันนี้เราะไ้ลับันไหมะ ็พี่สิหามัวแ่ะพิสูน์ัวเอแบบนี้อะ”
“ถ้าอย่านั้นพี่อิเอาไว้่อน รอให้ถึบ้าน่อนเถอะพี่ะไม่ให้น้อเหมยเห็นเือนเห็นะวันนว่าะท้อเลย”
“ิๆน้อเหมยะรอนะะ”
สิหาลุึ้นนั่ไป่วยภรรยาเ็บอ่อ เาี้นิ้วาโทษเมียที่ยันั่ส่ยิ้มท้าทายมาให้อย่าหมั่นเี้ยว นระทั่เ็บอเสร็เรียบร้อยึมาึ้นรถและเินทาลับามำหนเิม
รุเทพมหานร
ลับถึบ้านเรียบร้อย สิหายัไม่ทันไ้นั่็มีเสีย้อวามเ้ามา ายหนุ่มรีบับรถออไปทันที โยให้แม่บ้านไปบอับน้อเหมยว่าเาไปที่ไส์าน น้อเหมยเพิ่ออมาาห้อน้ำทันไ้ยินเสียรถึเินออไปู
”พี่สิหาไปไหนะ พี่นา“
”ุสิหาให้บอว่าไปที่ไส์าน่ะ าน่วน“
”อ๋อ่ะ พี่นาะไปทำอะไร็ไปทำไ้เลย่ะ น้อเหมยอยู่นเียวไ้“
”่ะ ุเหมยหลิน“
เหมยหลินมอนาฬิาอีสอั่วโม็เย็นแล้ว เธอึเินึ้นห้อไปัอีว่าระหว่ารอสามีลับมา
เวลาผ่านไปนระทั่สอทุ่มสิหา็ยัไม่ลับมา เหมยหลินึสายโทรหา แ่โทรไปี่สายเา็ไม่รับ
”พี่สิหาทำอะไรอยู่นะ“
วามเป็นห่วสามีทำให้เหมยหลินเินไปเินมา ะมีนั่บ้าแ่็้อลุไปะเ้ออมอรถสามี นนาที่นั่อยู่ใล้ๆอสสารนายหิไม่ไ้
”ุเหมยหลินไปทาน้าว่อนเถอะ่ะ“
”น้อเหมยยัไม่หิวเลยะ พี่นา“
”ินนม่อนไหมะ พี่นาะไปเอามาให้“
”็ไ้่ะ“
นาเินเอานมและผลไม้มาให้เ้านายและนั่ล้าๆรอุผู้ายเป็นเพื่อนัน
เวลาผ่านไปนระทั่ห้าทุ่ม สิหา็ไม่โทรมาและไม่รับสายเ่นเิม เหมยหลินโทรหาเป็นร้อยๆสายและยัส่้อวามไปอี นนาที่นั่รอเป็นเพื่อนนั่หลับพิโฟาไปนานแล้ว
“พี่สิหาไปไหนนะ ไม่รู้หรือไว่าน้อเหมยเป็นห่ว อยูนะลับมาเมื่อไหร่ น้อเหมยะให้นอนนอห้อโทษานที่ทำให้น้อเหมยรอนานหลายั่วโม”
เหมยหลินบ่นพึมพำอยู่นเียว หิสาวนั่่ออีสัพันรู้สึ่ว นมและผลไม้ที่นาเอามาวาไว้หิสาวไม่ไ้เะเลยสันิ เพราะวามเป็นห่วสามีึไม่มีระิระใะินอะไร
“พี่สิหา ป้อนผลไม้น้อแพรหน่อยสิ่ะ น้อแพรไม่มีแรยแนเลย”
เสียอ้อนอสาวที่นั่อยู่้าๆทำให้สิหาหยิบส้อมมาิ้มผลไม้ป้อนน้อแพร เพียอีนรัส่้อวามไปว่าเป็นไ้หวัให่มาหลายวันเพราะไปเินาฝนหาาน ทำให้สิหารีบทิ้ทุอย่ามาหาหิสาวในทันที
“น้อแพรีึ้นบ้าไหมรับ ไปโรพยาบาลไหมพี่พาไป”
“ไม่เอาหรอ่ะ ถ้าไปโรพยาบาลน้อแพร็้อนอนนเียว นอนในที่ที่ไมุ่้นเยน้อแพรลัว่ะ”
“แ่นอนที่นี่น้อแพร็นอนนเียวนะรับ”
“แ่ที่นี่ือห้อน้อแพร น้อแพรนอนนเียวทุวันนินแล้ว่ะ”
เสียเศร้าสร้อยและัพ้อออีแฟนสาวทำให้สิหารู้สึผิ นไม่ล้าหันไปมอเพราะลัวใอ่อน
“พี่ะ้าพยาบาลพิเศษมาูแลน้อแพรรับ น้อแพระไ้ไม่เหา”
“ถ้าเปลี่ยนาพยาบาลพิเศษเป็นพี่สิหาะีว่า่ะ น้อแพรอยาไ้ยินำนั้น”
น้อแพรพูอย่าแ่อน เบื่อวามสุภาพบุรุษอเาเ็มที่ นาอยู่ันสอน เธอทั้ยั่ว ทั้อ่อยแ่เา็ยัเมินเย แบบนี้เธอไม่้อลมือปล้ำเาเอ่อนหรือไ
“พี่ทำแบบนั้นไม่ไ้รับ น้อแพร็รู้ว่าพี่แ่านแล้ว”
“เพราะน้อแพรเิมานใ่ไหมะ น้อแพรถึ้ออยู่แบบนี้ เป็นแ่ทาผ่าน เป็นแ่นที่ถูลืม ้อปล่อยให้นรัอัวเอไปแ่านับผู้หิที่เหมาะสมทั้หน้าาและานะทาสัม ่อให้เ็บแ่ไหน็้อยอม”
น้อแพรปล่อยโฮออมาอย่าหมวามอทน เธอเป็นไ้แ่นี้ริๆร่าอวบอิ่มสั่นเทานสิหารู้สึผิ
สิหามออีนรัเือรอยปวร้าว น้อแพรเ็บนเียวที่ไหน เาเอ็เ็บหนัไม่แพ้ัน แ่เพราะทาที่เาเลือเินไม่มีน้อแพรอี่อไป เาึทำไ้เพียูแลน้อแพรเล็ๆน้อยๆแ่ไม่อาถลำลึมีวามสัมพันธ์ันู้สาวไ้
“พี่้อลับแล้ว น้อแพร็พัผ่อนนะรับ”
สิหาเินออมาาห้อโยไม่หันลับไปมอน้อแพรอี นระทั่มานั่อยู่ในรถ ้มหน้าลฟุบับพวมาลัยอยู่นานนับรึ่ั่วโม เสียสั่นโทรศัพท์ัึ้นไม่หยุ สิหามอโทรศัพท์แ่ไม่รับแล้วับรถออไปาที่นั่น
เสียรถแล่นเ้ามาทำให้ร่าบาสะุ้ื่น รีบะโหน้าออไปู็พบว่าเป็นรถอสามีึรีบเินออไปรับถึหน้าบ้าน รอนเาลมาารถเหมยหลินถึโถมายเ้าไปอเา้วยวามเป็นห่ว
“พี่สิหาไปไหนมาะ น้อเหมยโทรไปพี่สิหา็ไม่รับ ส่้อวามไป็ไม่เปิอ่าน น้อเหมยเป็นห่วพี่สิหาลัวว่าะเป็นอะไรไป“
“พี่เพิ่เลียานเสร็เรียบร้อยและ็ลืมโทรศัพท์เอาไว้ในรถมาเห็นอีทีอนำลัะลับมาพี่เหนื่อยมาอัวไปอาบน้ำ่อนนะรับ”
สิหาเะมือภรรยาออาัวและเินเ้าบ้านไปโยไม่สนในที่รอัวเอมาลอหลายั่วโมอย่าเป็นห่ว น้อเหมยับปิิริยาอเาแ่็ิว่าเาเหนื่อยริๆึเินามเาเ้าบ้านไป
“พี่นา่ะ ปิบ้านแล้ว็ไปนอนเถอะ่ะ พี่สิหาลับมาแล้ว น้อเหมยอบุนะะที่อยู่เป็นเพื่อนันนึ”
“ไม่เป็นไร่ะ ุน้อเหมยามไปูแลุสิหาเถอะ่ะ พี่ปิประูเอ”
“อบุ่ะ”
เหมยหลินรีบามสามีึ้นไปบนห้อ เาำลัอาบน้ำอยู่เธอึไปเรียมุนอนเอาไว้รอเา นเาออมาาห้อน้ำ เธอึไป่วยเาแ่ัว
“พี่สิหาทานอะไรมายัะ”
“ยัรับ แ่พี่ไม่หิว พี่อนอนเลยนะรับ เพลียมาๆ”
“เอ่อ แ่ว่า”
น้อเหมยแทบะไม่ไ้พูอะไรเา็เินึ้นเียและหลับในเวลาแ่ไม่ถึสอนาที ทิ้ให้หิสาวยืนอึ้มอสามีอย่านึไม่ถึ เพราะทุอย่าเิึ้นเร็วนเธอั้ัวไม่ทัน
แ่เมื่อนึไ้ว่าึแล้วเธอ็วระนอนเ่นัน ึเินไปปิไฟและึ้นไปนอนเีย้าเา แ่ว่าะหลับ็นานพอสมวรเพราะเริ่มเยินับารที่มีเานอนอทุืน เหมยหลินยับายไปนิสามีและอเาเอนหลับไปเพียไม่นาน
ลมหายใสม่ำเสมออเหมยหลิน ทำให้สิหาลืมาึ้นมามอ ่อนะยแนเรียวออาัวแล้วพลิายไปอีทานอนิเรื่อราว่าๆไปนหลับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น