คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : บท๑๑_ พลอยนับพัน (๕๐%)
วามื่นเ้นพลุ่พล่านนเ้าัวทนไม่ไหว วิ่รี่ลาั้นบนออมาถึถนนหน้าบ้าน เหลียว้ายแลวา สบาผู้หิที่ยืนมอเธอาหน้า่าั้นล่าอบ้านิัน และยัาไวเหลือบไปเห็นัรยานอพิ้นไม้ให่ที่ยืน้นให้ร่มเาแ่เรือนแถวหลันี้ โสนริ่เ้าไปถาม
“อโทษนะะ หนูเป็นน้อสาวพี่สิห์ที่อยู่บ้านหลันี้
อยาะอยืมัรยานี่ไปโรพยาบาลอบินหน่อยไ้ไหมะ เสร็ธุระแล้วะรีบเอามาืน”
“โสนใ่ไหมะ”
“เอ่อ ใ่่ะ” โสนแปลในิหน่อยที่หิสาวเรียื่อเธอ
พี่ายว่าพอะสาธยายเรือาิให้เพื่อนบ้านฟั
“เอาไปเลย่ะ
เสร็เมื่อไหร่่อยี่มาืนพี่แล้วัน”
โสนโ้่ำ ยิ้มหวานแทนำอบุในน้ำใ
แล้วรีบูัรยานออไป
ลมเย็นีหน้า
พัผมยาวสลวยปลิวลู่ลมไป้านหลั เผยใบหน้าระบายยิ้มว้าอย่ามีวามสุ หัวใพอโ
ีใอย่าที่สุ เธอะไม่เหาแล้ว! เส้นทาลัไปโรพยาบาลัผ่านถนน้ารันเวย์
เรื่อบินับไล่สีเทาลายพราำลัลระับ่ำเพื่อลอ
เธอทอามอามัวเรื่อที่ร่อนลนล้อแะพื้น
เสียเรื่อยน์แผำรามั้อไปทั่วบริเว ิถึพี่ึ้นมาับใ
โสนอัรยานไว้ใล้ทาเ้าอาาร
แล้ววิ่ไปนถึหน้าห้อรวที่เธอเพิ่แวะมาฟัผลเลือเมื่อ่วเ้า มีนไ้เินสวนออมาพอี ห้อว่า
ทาสะว หิสาวผลุนผลันเ้าไป
พอเอหน้าหมอพลอยที่ำลั้มูแฟ้ม้อมูลนไ้ในมือ็รปรี่เ้าสวมอไว้แน่นนุหมอไม่ทันไ้ั้ัว
เไป้านหลัเพราะแรปะทะ
“พี่พลอย!”
“โสน!” เธอใ “เิอะไรึ้น”
น้อสาวโอบรัแนบแน่นเพียรู่่อนผละออมา
ยื่นระาษในมือให้หมอพลอย
“โสนีใมาเลย
พี่พลอยทำไมไม่บอโสน”
หมอพลอยลี่ระาษสีาวยับยู่ยี่ออู
เธอเยหน้าึ้นมอโสน้วยแววาับ้อนแบบที่โสนไม่สามารถแปลวามไ้
รู้แ่ว่าหมอพลอยอึ้ไปนานพอวร หรือว่า...ั้ใปิบัไม่อยาให้ใรรู้ หรือ...แท้ไปแล้ว!
สมอิไป่าๆ นานา ่อนะเาเอาเอเลยเถิไปว่านี้
เธอ็ยมือึ้นแะแ้มุหมอสาวเพื่อเรียสิ
“พี่พลอยา”
“โสนเอใบรวนี้ที่ไหน” หมอพลอยถาม้วยเสียสั่นไหว
“ในู้เสื้อผ้า
พี่สิห์เ็บไว้อย่าีในลิ้นั พี่พลอยท้อเหรอ”
ยิ้มว้าอโสนและท่าทาเอียอรอทำอบอย่าใใ่อทำเอาุหมอสาวเียบไปรู่หนึ่
น้ำาลอ่อนรวบรวมสิพูออมาไ้ในที่สุ
“ใบรวนี่ไม่ใ่อพี่...พลอยนับพัน...ไม่ใ่ื่อพี่”
นฟัอ้าปา้า
“พี่ื่อพิมพ์พลอย” หมอพลอยมอใบรวในมืออีรั้
ไลู่้อมูลแ่ละบรรทัอย่ารวเร็ว “แล้วนไ้นนี้...อายุสิบเ็เอนะ”
“หา!”
บรรทัล่าสุเียนเป็นภาษาอัฤษยาว
HN58395708AGE17G1 P0 A0 LMP นิ้วเรียวยาวไล่ามัวอัษรเรียิันเป็นพื
ถ้าูเผินๆ อาแปลวามไม่ออ ทำให้โสนไม่ไ้สนใในอนแร
“นี่ไ AGE17”
ทั้สอมอหน้าัน...อึ้
ไปไม่เป็นเลย...อายุสิบเ็นี่...โน้อหาพราผู้เยาว์หรือเปล่านะ
โสนสับสนนลืมวามผิหวั
สบสายาพิมพ์พลอยที่เือแววเสียใเพียั่ววินาที่อนแปรเปลี่ยนเป็นวามเอาริเอาั
“แ่เราะรู้ไ้ยัไว่าใบรวนี้เี่ยวพันับสิห์ริๆ”
“ไม่รู้สิ
แล้วมันมาอยู่ับพี่สิห์ไ้ยัไ พี่พลอยเห็นพี่สิห์บใรบ้าไหมะ
่วหลัมานี้”
ุหมอสาวทบทวนวามทรำใน่วไม่นานมานี้
ไม่มีนะ...เธอไม่เยเห็นผู้อสิห์สนิทสนมับใรเป็นพิเศษ
ไม่เยพาใรมาแนะนำ
มีแ่เาทำท่าเหมือนอบเธอใน่วแรเมื่อเธอย้ายมารับำแหน่ใหม่อนเือนเมษายนที่ผ่านมา
แ่หลัานั้นเพียไม่นาน สิห์็รัษาระยะห่าไ้อย่าน่าใหาย
สนิทสนมแ่วามเป็นเพื่อนไ้อย่าเสมอ้นเสมอปลาย
เมื่ออารม์อ่อนไหวลับืนสู่ปิ พิมพ์พลอย็ส่ายหน้า
“ไม่มี
ไม่เห็นเลยนะ”
“ปิพี่สิห์ะเล่าให้โสนฟัเือบทุเรื่อ
แ่เรื่อริอ่านบเ็นี่ไม่เยไ้ยิน”
“หลัานแ่นี้เราสรุปเอาเอไม่ไ้หรอนะว่าใรนนี้เี่ยวพันับสิห์ริๆ”
โสนเียบไปเหมือนั่ใ่อนะเรียอีฝ่าย
“พี่พลอย”
พิมพ์พลอยเยหน้ามอ
“เมื่อเ้าเหมือนพี่พลอยะบออะไรโสน
แ่ในที่สุ็ไม่ยอมพู มันเี่ยวับเรื่อนี้รึเปล่าะ”
“อนไหน”
“็อนเ้า
อนพี่พลอยืนุพี่สิห์ให้โสน”
นถูถามหลบา เผลอัปาแน่น “อนนั้น พี่...ะสารภาพับโสนว่า...”
โสน้อพิมพ์พลอยาไม่ะพริบ ใ่อับำอบ
“ว่าอะไระ”...ทำไมูอึอัั พี่สาวนสวยมีอะไรในใ
“พี่...รัสิห์ เายัไม่ทันไ้รู้เลย”
ความคิดเห็น