คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บท ๗_ นางฟ้า (๗๐%)
เา้าวึ้นบันไยุ้มมาพร้อมรอยยิ้มว้าแทนำทัทาย
อาเนั่ลบนาน วาถาลรหน้าเธอ ในนั้นมีอมามาย...อุปร์าแฟ
ริปเปอร์รอไส้รอระาษไว้เรียบร้อยแล้ว เรื่อบาแฟแบบมือหมุน
ถุระาษสีน้ำาลอ่อนที่บรรุเมล็าแฟั่วแล้วเพราะมีลิ่นโยออมาให้พอเาไ้ แ้วทำาระบอไม้ไผ่ใ้านนผิวเนียนเรียบึ้นเาสอใบ
านผลไม้สมีฝรั่ผลย่อมับเสาวรสลูให่สีม่วัหลายใบ และสุท้าย...ามใส่้อนประหลาสีำนาให่ว่าำปั้นอเธอเท่าัว
เห็นะเาไม่ออว่าืออะไร
“เ้าๆ หนาวๆ
แบบนี้ ื่มาแฟร้อนัน
ะไ้ื่น” นห่วใยมอสำรว
สาวน้อยในห่อผ้าห่มหน้าาโรยแ่เ้า อบา้ำแ
โทรมแ่ยัูน่ารัไ้เสมอ้นเสมอปลายั้แ่ไ้เอหน้า
“ไ้นอนบ้ารึยั”
เาถามเหมือนรู้...สภาพเธอแย่มาสินะ
“นอนไม่่อยหลับ” โสนเผลอสบนัยน์าสีแปลใ้แผนาหนาเ้มอีแล้ว
วาส่อประาย
สว่าใสเหมือนแสแรยามรุ่อรุ อบอุ่น แ่แปลที่เธอมอไม่ไ้นาน
้อแล้เมินไปทาอื่น เพราะมันทำให้เธอใสั่น
“แปลที่เหรอ
หนาวไปรึเปล่า” ำถามพรั่พรูาเา
“่วนี้นอนไม่หลับเป็นปิ” โสนถอนหายใ
“บ้านน่ะอยู่สบาย
ไม่มีปัหาหรอ่ะ”
“ินหน่อยนะ
เมื่อวานเย็นุินไปน้อยมา หิวไหม”
“หิว!” บำห้วนไ้ใวามนี้
เสียหัวเราะ็ัึ้นพร้อมัน
“นี่้าวปุ
บูยาเพิ่เอามาให้เมื่อี้นี้เอ พ่อหลวั้ใทำมาใหุ้โยเพาะเลยนะ
เพิ่ำใหม่ๆ ยัอุ่นอยู่เลย ลอินู”
โสน้อ้อนสีำล้ำในถ้วยเม็
แล้วเยหน้ามอนนำเสนออย่าไม่แน่ใ
“อร่อยนะ ้าวเหนียวำับาำ
โรยเลือับน้ำาลนิหน่อย”
้อย้ำันว่าินไ้
เธอถึไ้บิเป็นำเล็่อนเอาเ้าปา รอยยิ้มที่ามมาแทนำอบไ้ว่าอร่อยหรือเปล่า
“ปิะทำันแ่่วเทศาลปีใหม่
นีุ่ไ้สิทธิพิเศษ ินให้หมเลยนะ”
“ินหมนี่ไม่ไหวหรอ
้าวเหนียวะแผลฤทธิ์ ส่ผล้าเียใหุ้นหลับาถ้วยันพอี ยิ่่วอยู่”
ำอบทำเอานฟัถึับำ “ั้น่วยบเมล็าแฟให้หน่อย
เี๋ยวผมะไป้มน้ำร้อน”
แ่่อนะเปิประูเ้ายุ้ม
เา็หันมาบอ “อเ้าไปหน่อยนะ”
ทำราวับเธอเป็นเ้าอบ้าน โสนนึันในใ
สุภาพเสียริ
อุส่าห์ออนุา่อนแถมยัเปิประู้าไว้
หิสาวเลื่อนัวออาปลอัแ้ผ้าห่มที่โอบรัอยู่
เอื้อมไปหยิบเรื่อบแบบมือมาหมุนพลิู หน้าาเหมือนล่อไม้สี่เหลี่ยมัุรัสสูเือบืบ
่วล่ามีลิ้นัเล็เปิออมาไ้ ้านบนเป็นถ้วยเหล็ทรรึ่วลมหายอยู่ แนรลา่อับ้านเหล็ยาวหมุนไ้รอบ
พอะเาไ้ว่าใ้อย่าไร
‘ไม่น่ายา’
เธอนั่เหยียา
หนีบล่อไม้ไว้ระหว่าเ่า ใส่เมล็าแฟลไปในถ้วยโลหะ้านบน
านั้นออแรหมุนนเมื่อยมือ ถึไ้ผาแฟบลไปนอนออยู่ในลิ้นัไม้
นัวสูเทียบับ่อประูเล็้มหัว้าว้ามธรีประูลับมาพร้อมาน้ำร้อนใบเล็ที่้นำสนิท้วยเม่า
น้ำร้อนันวันพุ่ออาพวยาเป็นสายยาว มือให่ับริปเปอร์ึ่เป็นแ้วเรามิสีาว้นสอบ
ปาบาน มีหูับ
รอ้วยระาษรอ รอบ้อนลบนแ้วไม้ไผ่ บรรใส่ผาแฟบที่ส่ลิ่นหอมฟุ้ลไป แล้วรินน้ำร้อนสายเล็วนเป็นวลม้าๆ อย่าบรร
นทำูมุ่มั่นั้ใราวับประอบพิธีรรมศัิ์สิทธิ์ ลิ่นลบอบอวลำายรอบัว
รอนน้ำไหลผ่านผสีน้ำาลลสู่แ้ว้านล่านหมแล้ว
ึยื่นระบอไม้ไผ่มาให้เธอ
“าแฟอยรับ
าน้ำพัน้ำแรอนในหมู่บ้าน ไม่ใ้สารเมี ปลูามวิถีธรรมาิแท้เลยนะ” น้ำเสียบ่บอวามภูมิใ
“อบุ่ะ” แ้วในมืออุ่นนั
่วยไล่วามหนาวเย็นบนนิ้วไ้ี โสนมูรอบแ้ว
หายใเอาลิ่นมหัศรรย์เ้าปอ หลับาึมับวามหอมหวน ใ่...เธออบหลับาเวลาื่มาแฟ เพื่อะไ้เปิรับสัมผัส
มูรับลิ่นและลิ้นรับรสไ้เ็มที่ ่อนะ่อยๆ ละเลียื่มน้ำอุ่นัรสมอมหวานลอ
ไม่น่าเื่อว่าาแฟะอร่อยมา ยิ่ินแล้มับ้าวปุยิ่เ้าันไ้เป็นอย่าี
เธอเผลอส่เสียรา่ำออมาาลำอ
“อืมมมม” ปลายเสียทิ้ท้ายแผ่วเบา ยั่วยวน “อาาาา”
“ุเป็นนื่ม่ำับาแฟไ้เ็ี่ที่สุเท่าที่ผมเยเห็นมา
หน้าาเลิ้มมาแล้วยัเสียนั่น...อืม...”
นฟัเลิิ้วสู
่อนผิวแ้มะับสีเลือ ประโยนีุ้้นๆ
บทสนทนาระหว่าเธอับเเนียลแวบเ้ามาในสมอ
อาเหัวเราะ
เาทำเป็นไม่เห็นใบหน้าสีเ้มัออีฝ่าย หันไปริปาแฟให้ัวเออีแ้ว
แล้วเปลี่ยนอิริยาบถาุเ่ามาเป็นนั่เหยียายาวไว้ัน
หลัพิผนัฟาไม้ไผ่อย่าสบายัว ้อมอวามเวิ้ว้าเบื้อหน้า
..............................................
ความคิดเห็น