คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ◤ 2 ◢ ' พี่มาร์ค ' ชื่อของผู้ชายใจร้าย
Mark Part.
ตอนนี้ผมกำลังเดินออกมาจากมหาลัย แต่ก็ต้องชะงักตรงประตูทางออกของมหาลัย ก็เพราะเด็กผู้ชายที่คอยตามตื้อผมคนนั้นกำลังนั่งร้องไห้อยู่ริมฟุตบาตที่ตอนนี้กำลังมีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมามากมาย แต่เด็กคนนั้นก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดร้องไห้เลยผมก็อดคิดไม่ได้ว่าเด็กคนนั้นไปเจอเรื่องอะไรมาถึงร้องไห้ขนาดนั้น หรือจะร้องไห้เพราะผม ? แต่จะร้องไห้เพราะผมได้ยังไงในเมื่อผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนี่หนา ผมควรจะเดินไปปลอบเด็กคนนั้นดีไหม
ยิ่งผมเดินเข้าใกล้ประตูทางออกเมื่อไหร่ ความคิดที่ผมคิดว่าจะเดินไปปลอบเด็กคนนั้นก็ต้องหยุดทันทีเมื่อเห็น ไอ่แจ็คสันเพื่อนสนิทของผมกำลังนั่งลูบหัวเด็กคนนั้นอยู่ข้างๆ ด้วยใบหน้าที่อบอุ่น นี่ผมลืมไปได้ยังไงว่าไอ่แจ็คแอบชอบน้องคนนี้อยู่ ในเมื่อมีไอ่แจ็คแล้วผมก็คงไม่จำเป็นสินะ
ผมจึงแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเหตุการณ์นั้น ทั้งๆที่นั่งกันซะเด่นขนาดนั้นใครๆเขาก็ต้องเห็นเถอะครับ ทำไมต้องโจ่งแจ้ง ?
“พี่มาร์คใจร้าย ฮืออออ..” เด็กสบถพร้อมกับร้องไห้ เดี๋ยวๆมาด่าผมทำไม ผมทำอะไรผิด
อยากจะเดินเข้าไปถามแต่ก็อยากให้ไอ่แจ็คอยู่กับน้องคนที่มันชอบตามลำพัง ทำไมต้องสบถชื่อผมออกมา น้องเป็นอะไร น้องเขาร้องไห้เพราะผม ?
“ไม่เป็นไรนะครับน้อง ไอ่มาร์คมันก็เป็นคนขี้รำคาญแบบนี้แหละ” ไอ่แจ็คพูดกับน้องคนนั้นพร้อมลูบหัวปลอบใจ ผมกับไอ่แจ็คคบกันมากี่ปีวะครับเนี่ย ผมทันไปกลายเป็นคนขี้รำคาญเมื่อไหร่
หรือว่า……
“ผมอุส่าห์ทุมเทเวลาทุกอย่างให้พี่มาร์ค อย่างตอนนี้ผมเลิกเรียนเสร็จผมก็รีบมารอพี่มาร์คที่หน้าประตูทางออกทุกวันเลย ผมก็ไม่ได้ไประรานอะไรพี่เขาสักหน่อย พี่เขามาบอกผมให้เลิกยุ่งแบบนี้มันไม่เกิดไปหน่อยหรอครับ พี่มาร์คใจร้าย”
พอจะเข้าใจแล้ว ไอ่แจ็คคงจะไปบอกน้องเขาว่า ให้เลิกยุ่งกับผมเพราะผมรำคาญ เพื่อจะให้น้องเขาตัดใจจากผมไปหามัน แผนแบบนี้มันไม่สกปรกไปหน่อยหรอครับ
ผมเจ็บใจที่ไอ่แจ็คสันไปบอกน้องเขาแบบนั้น ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ ผมโอเคที่น้องเขามาติดผมแบบนี้ ดีกว่าน้องเขาไปติดเที่ยว ติดเกม ติดอะไรที่ทำให้เสียการเรียนและน้องเขาก็ดูเหมือนจะไม่มีพิษมีภัยด้วยซ้ำ
ถ้าผมเดินเข้าไปแล้วบอกน้องเขาไปว่าไอ่แจ็คโกหก ผมก็จะดูเป็นเพื่อนที่เลวมาก เพราะถ้าผมบอกไปแบบนั้นน้องคนนั้นคงโกรธแจ็คสันมาก ถึงขั้นเกลียดเลยก็ว่าได้ แต่แจ็คสันเป็นเพื่อนของผม ผมคงทนเห็นเพื่อนเสียใจไม่ได้เพราะถูกคนที่มันชอบ เกลียดขี้หน้ามันเอา เพราะงั้นผมควรจะเดินออกมาโดยไม่สนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคงจะดีกว่า
แต่ความคิดแบบนั้นก็ต้องดับลงอีกครั้ง ตอนที่ผมได้ยินบทสนทนานี้เข้า
“งั้นให้พี่ไปส่งที่บ้านเอาไหม”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกลับเองได้” เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาตอบแจ็คสันอย่างไร้เดียงสา
ไร้เดียงสาแบบนี้ ผมจะปล่อยให้กลับบ้านกับไอ่แจ็คสองคนได้ยังไง แจ็คสันถึงจะดูอบอุ่นไม่มีพิษมีภัย แต่เรื่องผู้หญิงมันก็ไม่เป็นสองรองใครเหมือนกัน
“นี่ก็ดึกมากแล้ว แล้วนี่จะกลับยังไง?”
“รถเมล์ครับ”
“ตัวก็เล็กนิดเดียว กลับทางรถเมล์มันอันตรายจะตายมิจฉาชิพก็เยอะ นี่ก็นั่งร้องไห้มาหลายชั่วโมงแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วให้พี่ไปส่งเถอะนะให้ถือว่าเป็นการขอโทษสิ่งที่เพื่อนพี่ทำลงไปด้วย โอเคไหม”
“พี่ไม่ผิดอะไรสักหน่อย ไม่ต้องมารู้สึกผิดแทนคนใจร้ายแบบนั้นหรอกครับ ฮื่ออ..” เอ้า -_- !
“โอเคงั้นก็ได้ แต่ให้พี่ไปส่งเถอะนะ พี่เป็นห่วงเราจริงๆ”
“พี่เป็นห่วงผมทำไมครับ จะว่าเรารู้จักกันมันก็ไม่ใช่นะ”
“งั้นก็มารู้จักกัน พี่ชื่อแจ็คสัน แล้วเราหล่ะชื่อไรหืม?”
“แบมแบมครับ เรียกผมว่าแบม”
“งั้นตอนนี้เราเป็นคนรู้จักกันแล้วนะ J”
แบมแบมงั้นหรอ ? ชื่อก็เหมาะกับหน้าดี
. . .น่ารัก
Jackson Part.
หลังจากที่ผมนั่งปลอบใจแบมแบมเป็นเวลานานเกือบสองชั่วโมง ไม่รู้ว่าเอาน้ำตามาจากไหนเยอะแยะ แบมคงจะชอบไอ่มาร์คมันจริงๆนั้นแหละ ก็ระดับเดือนคณะใครไม่ชอบมันสิแปลก แต่สำหรับแบมผมคงปล่อยให้ไปชอบมาร์คไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะเป็นผู้หญิง หรือผู้ชายก็ชอบมันกันทั้งนั้น ผมเห็นความพยายามของแบม ผมก็อดเอ็นดูไม่ได้ จากคำว่าเอ็นดูนานๆเข้าก็กลายเป็นหลงรัก ผมเห็นแววตาไร้เดียงสาของแบมแอบมองมาร์คตอนกินข้าวในวันนี้ ทำให้ผมอดใจไว้ไม่ไหว เลยถามไอ่มาร์คออกไปแบบนั้น
ตอนนี้ผมอาจจะกลายเป็นฮีโร่สำหรับน้องเขา การโกหกมันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ไม่มีใครหรอกใช่ไหมครับจะยอมให้คนที่เราชอบ ไปรักกับคนที่เขาไม่เคยแม้แต่จะสนใจใยดีอะไรเลย แบมแบมเป็นเด็กหน้าตาน่ารักตรงตามสเป็คไอ่มาร์คทุกประการ ถ้าหากสนิทกันจริงๆก็จะรู้ดี ผมจึงเริ่มวางแผนแล้วจัดการมันตั้งแต่วันนี้ เพราะถ้านานกว่านั้น ไอ่มาร์คเกิดสนใจแบมแบมขึ้นมา….
ผมคงจะไม่มีทางชนะไอ่มาร์คมันได้
ตอนนี้ผมกำลังเดินนำแบมแบม มาที่รถของผมเพื่อจะไปส่งที่บ้านของแบมแบม แต่หลังจากที่แบมบอกทางผมกับคุ้นในเส้นทางที่แบมบอกซะงั้น แต่หลังจากบอกทางเสร็จ เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่ออีกเลยเพราะผมคิดว่าทำแบบนี้มันน่าจะโอเคกว่า วินาทีนี้แบมแบมคงอยากจะอยู่คนเดียวด้วยซ้ำผมเลยไม่อยากชวนคุยอะไรไปมากกว่านั้น
เมื่อถึงจุดหมายแบมแบมก็เดินลงรถ แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาขอบคุณผมที่มาส่ง
“ขอบคุณพี่แจ็คสันมากนะครับที่อุส่าห์มาส่งผม”แบมแบมส่งยิ้มน้อยๆให้ผม พอมองก็น่าจะรู้ว่าฝืนยิ้ม มันเลยทำให้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้
ผมเลยตัดสินใจลงจากรถแล้วเดินตามแบมแบมเข้าไปในบ้าน แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบ. . .
“อ่าว ไอ่แจ็คมาทำไมวะ”
Bambam Part.
ผมที่กำลังเสียใจเรื่องพี่มาร์คอยู่ ก็ต้องตกใจเมื่อ ‘พี่เจบี’ พี่ชายของผมแท้ๆกำลังเอ่ยทักทายพี่แจ็คสันอย่างสนิทสนมขนาดนี้ แต่ผมพอจะรู้นะว่าพี่บีมีเพื่อนสนิทอยู่สี่คน แต่อยู่กันคนละคณะกันหมดเลยทำให้ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ ผมเคยเจอพวกพี่ทั้งสี่ก็ตอนผมและพวกพี่ๆเขาเด็กกันมาก แต่ละคนหล่อๆขึ้นเยอะเลย -.,-
“อ่าว ไอ่บีมาอยู่ทำไมตรงนี้ว่ะ” พี่แจ็คสันถามพี่เจบี
“เอ้า ก็นี่บ้านกู มึงนั้นแหละมาทำไม” พี่เจบีตอบไปแบบนั้น ทำให้พี่แจ็คสันอึ้ง อึ้งมาก ถึงขึ้นมากที่สุด แล้วมองหน้าผมกับพี่เจบีสลับกัน
“นี่หรือว่า มึงกับแบม ? ”
“บิงโก! กูกับแบมเป็นพี่น้องกัน”
หลังจากที่ปล่อยให้พี่แจ็คสัน อึ้งเรื่องของผมกับพี่เจบีสักพัก J ผมกับพี่เจบีก็ช่วยกันเตรียมอาหารมื้อเย็น ความจริงบ้านของผมเคยจ้างแม่บ้านนะแต่พี่เจบีเค้าก็ไล่ออกไปหมดแล้ว เพราะพี่เจบีบอกว่าเปลืองอยู่บ้านกันแค่สองคนต้องใช้เงินกันอย่างคุ้มค่า พี่แกก็ตอบไปงั้น นี่ก็เห็นไปเที่ยวคลับกับเพื่อนทุกวัน L เงินนี่ใช้เก่งเป็นเลิศ
“แบมทันไปรู้จักกับไอ่แจ็คมันเมื่อไหร่ว่ะ” คำถามที่ผมไม่อยากตอบก็มาซะแล้ว จะตอบยังไงดีหละครับ ตอบว่าผมไปนั่งร้องไห้ที่โดนผู้ชายหักอกที่หน้ามหาลัยอะพี่ แล้วพี่แจ็คเค้าเห็นเข้าพอดี เค้าเลยเข้ามาปลอบ U____U ตายแน่ ผมต้องตายแน่ๆ
“ ก็บังเอิญหน่ะพี่…. แล้วพี่เพื่อนสนิทของพี่มีกันกี่คนนะไม่เห็นจะพามาเที่ยวบ้านเลย” Y____Y ต้องพยายามเปลี่ยนเรื่องนะ
“ สี่ไง จะว่าไปก็ไม่ได้พาพวกนี้มาเที่ยวบ้านนานแล้วเนาะ”
“อ่าใช่พี่ โคตรนาน… นี่แบมอยากเจอหน้าเพื่อนพี่มากเลย คงจะหล่อขึ้นกันทุกคนเลยเนาะยกเว้นพี่ อย่างพี่แจ็คสันงี้นี่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเคยรู้จักกัน” “โอ้ยยยยยยพี่ตบหัวแบมทำไม?”
“มาว่าพี่ไม่หล่อได้ไงว่ะ นี่พี่แท้ๆนะเว้ย” พี่เจบีตบหัวผมอย่างจัง เอาซะผมมึนเลยก็ว่าได้
“เอ้า -_- ! เอ่อแล้วว่าแต่เพื่อนพี่มีใครบ้างนะ เผื่อเจอตามท้องถนนจะได้เอ่ยทักทายกันสักหน่อย” ผมถามพี่เจบี
“จะเปลี่ยนอาชีพตัวเองเป็นเด็กขายพวงมาลัยหรือไง จะได้ไปทักทายผู้คนตามท้องถนน” พี่แกโง่หรือแกล้งโง่ว่ะครับฮ่าๆ
“มันไม่ใช่แบบนั้น… แล้วนี่สรุปมีใครบ้าง รอฟังจนรากงอกแล้วเถ้อะ L”
“ ก็มีไอ่แจ็คสันที่กำลังนั่งรอพวกเราทำอาหารอยู่ที่ห้องรับแขก แล้วก็มีพี่ชายสุดหล่อของแบมที่กำลังยืนหน้าหล่ออยู่ตรงนี้ คนที่สามก็จูเนียร์ตอนนี้เรียนคณะบริหารไม่รู้คิดยังไงของมันถึงไปเรียนคณะนั้นเฉย แล้วก็….”
“พี่เอง ชื่อมาร์คเรียนคณะวิศวะ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
TALK : นี่ก็เดินทางมาถึงตอนที่สองแล้วเนาะ วันนี้อัพรวดเดียวติด
กันหมดเลย ;-; แต่เห็นคอมเม้มงี้แล้ว ก็ชื่นใจเนาะ
ก็อ่านจบก็ขอฝากคอมเม้นก็มาบ้างงี้ ติชมกันมาเลย ถึงเนื้อเรื่องมันจะมึนเอามากๆในตอนที่ 2
พี่มาร์คมาโผล่ในห้องครัวบ้านนี้ได้ยังไง ก็ติดตามกันต่อไปเนาะ
ความคิดเห็น