คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ◤ 3 ◢ คำขอร้องของแจ็คสัน
18 : 00
ตอนนี้พวกเราทุกคนกำลังทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันที่ห้องรับแขกภายในบ้านของผมเอง U___U พวกเราที่ว่าก็มี พี่เจบี พี่แจ็คสัน พี่มาร์ค แล้วก็ผมเองแหละครับ ให้ตายเถอะถึงตอนเย็นจะด่าว่าพี่มาร์คเยอะแค่ไหน พอเจอหน้าพี่เขาเท่านั้นแหละครับ ความโกรธที่สะสมมาคือละลายไปพร้อมกับหัวใจของแบมแบมไปเลย -//////- นี่ผมพยายามจะโกรธอยู่ กะจะเรียกร้องความสนใจจากที่เขาสักหน่อยแค่พี่เขาสบตากับผมแว้บเดียว แผนนั้นเป็นอันล้มเลิก
หน้าตาแบบนั้นใครจะไปโกรธลงหล่ะครับถามจริง
“แบม” พี่เจบีสะกิดผมรอบแรก
“แบมแบม!” นี่ก็รอบที่สอง U___U ~
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย! ไอ่แบมแบม” เป็นอันรู้สึกตัว
“อะไรวะพี่ นี่กินข้าวอยู่อย่าเสียงดังบนโต๊ะอาหาร มีไหมมารยาทหน่ะมารยาท” ผมหันไปด่าพี่เจบี ที่อยู่ๆก็แหกบ้านซะดังลั่นบ้าน
“มารยาทหน่ะมี แต่นี่เรียกสามครั้งแล้วไม่ยอมหันมา มีหูไหมหูหนะมีไหม?” พี่เจบีด่าผม แทบจะเอาซ้อมมาทิ่มตาผมอยู่แล้ว แล้วนี่ไม่รู้ว่าพี่เจบีลืมไปแล้วหรือยังว่ามีพี่สองคนนั้นนั่งหน้าหล่อกินข้าวอย่างสงบสุดอยู่ตรงข้ามพวกเรา ขนาดพวกเราเสียงดังกันขนาดนี้ก็ไม่มีใครเงยหน้าขึ้นมาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย นี่รู้สึกอายมากครับ
“แล้วเมื่อกี๋เรียกทำไมไม่ได้ยิน ?” นั้นสินะทำไมถึงไม่ได้ยิน .__.
“แล้วนี่จะไม่กินข้าวเลยหรือไง จะมองไอ่มาร์คไปถึงไหน” ทันทีที่พี่เจบีพูดจบประโยคนี้ เรียกร้องความสนใจของสองหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามได้เป็นอย่างมากครับ ทั้งพี่มาร์คแหละพี่แจ็คสันต่างเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าผม พี่แจ็คสันทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองหน้าพี่มาร์คที่นั่งอยู่ข้างๆแล้วก็ก้มทานข้าวเหมือนเดิม แต่พี่มาร์คนี้สิทำไมน่ะ ทำไมไม่ก้มลงทานข้าวไปหล่ะพี่ นี่อยากจะพูดแบบนี้ก็พี่มาร์คมากเลยแต่มันค้างนึกออกไหมครับฮ่าๆ
“มีอะไรหรือเปล่า” เสียงทุ้มที่ผมอยากฟังทุกวัน ตอนนี้มีโอกาสได้คุยกันแล้วเถอะ หรือนี่เป็นความฝัน? ผมต้องลองตบหน้าตัวเองดูสักทีนึงแล้ว
“เพี้ย!!” เห้ย แม่-งเจ็บจริงหว่ะครับ T____T นี่แสดงว่าไม่ได้ฝัน
“เห้ยไอ่แบม!! ตบหน้าตัวเองทำไมว่ะ” พี่เจบีหันมาถามผมอย่างงงๆ พี่มาร์คที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็เหมือนจะกระตุกมุมปากเล็กน้อย แล้วยักไหล่ ทำเหมือนไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ท่างงของพี่นี่แบ๊วมากครับ เอาใจไป ~ (ได้ข่าวว่าให้ใจไปอยู่แล้ว )
“มะ.. ไม่มีอะไรหรอกครับพี่มาร์ค …ทานข้าวต่อเถอะครับ”
“ J ” พี่มาร์คไม่พูดอะไรต่อไปมากกว่านี้ เพียงแต่ยิ้มให้ผมก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาทานข้าวเหมือนเดิม น่ารักเนาะ U_____U .
“เห้ย ทำไมไม่ตอบพี่ว่ะ นี่ตอบแต่ไอ่มาร์ค”
“ก็ทำไมต้องตอบหว่ะ” ผมตอบไปอย่างกวนประสาต นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราทะเลาะกันเรื่องไร้สาระปัญญาอ่อนบ้าบอ เราทะเลาะกันแบบนี้ทุกวันเลยเออ ให้ทายว่าเบื่อไหม ? ไม่เบื่อหรอกฮ่าๆ เวลาได้แกล้งคน แบมแบมคนนี้ล้วนมีความสุข
“เห้ยนี่พี่น่ะเว้ย”
“เห้ยนี่ก็น้องน่ะเว้ย”
“พรุ่งนี้ไม่ต้องเอาเงินค่าขนม”
“วันนี้กับข้าวอร่อยดีเนาะว่าไหม U____U” เกิดเป็นน้องพี่บีต้องอดทน โดนพี่บ่นต้องไม่ตาย เวลาเถียงผมไม่ได้ ก็เอาเงินค่าขนมมีขู่งี้ตลอด แล้วนี่ก็เป็นวิธีเดียวที่จะเอาชนะผมได้เท่านั้น เพราะค่าขนมมันสำคัญที่สุดในชีวิตของเด็กระดับมัธยมมากเลย ถ้าไม่มีค่าขนมชีวิตก็เป็นอันอดอยาก T T
“บ้านนี้เค้าเฮฮากันแบบนี้ทุกวันเลยหรือเปล่า รู้งี้จะได้มากินข้าวที่นี่ทุกวันฮ่าๆ” พี่แจ็คสันที่เกิดข้าวเสร็จแล้วพูดแซวผมกับพี่เจบี
“เป็นแบบนี้ทุกวัน -_- ตั้งแต่เด็กยันโตเป็นควาย ให้ทายว่ากูรำคาญไอ่แบมมันไหม?”
“ให้ทายว่าผมรำคาญพี่เจบีมันไหม?”
“อะพอๆ ใจเย็นๆ ฮ่าๆๆ น้องแบมนี่เปลี่ยนไปเยอะเลยเนาะ ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยเนาะ น่ารักขึ้นเยอะ J” พี่แจ็คสันพูดชมผม เอ่ออ….
“เดี๋ยวๆ ไอ่แจ็คครับนี่น้องกู อย่าครับอย่า เห็นเด็กน่ารักๆหน่อยนี่ไม่ปล่อยเลยนะมึง” พี่เจบีพูด ผมนี่รักพี่เจบีที่สุดก็วันนี้เลยเอ่อ
“อะไร กูก็แค่ชม เห็นน้องมันมีความพัฒนาขึ้นมาเยอะเลย ใช่ไหมมาร์ค” พี่แจ็คสันหันไปหาพี่มาร์คที่กำลังทานข้าวเสร็จพอดี แต่สายตาที่พี่เขามองกันรู้สึกได้ถึงรัศมีอันน่ากลัว คือไหนบอกเป็นเพื่อนกันตอนกลางวันก็เห็นนั่งทานข้าวกันดีๆอยู่เลยเถอะ แล้วสายตาแบบนี้คือไรแบมรู้สึกกลัวนะครับพวกพี่ L
“อืม” พี่มาร์คตอบพี่แจ็คสัน นี่คือไร? พี่มาร์คชมแบมน่ารักงี้ U____U . ลาตายสิบชาติบรัยส์
นี่ผมว่าผมไม่ได้เป็นคนคิดมากนะ แต่ผมรู้สึกว่าบทสนทนาของพี่แจ็คสันกับพี่มาร์คมันไม่ปกติ แต่พี่แจ็คสันก็เป็นคนดีนะเขามาคอยปลอบผมตั้งหลายชั่วโมง แล้วก็พี่มาร์คก็ไม่เห็นแสดงท่าทีว่ารำคาญผม หรือเกลียดผมแบบนี้พี่แจ็คสันว่าเลย
22 : 30 น.
จากที่ผมได้ฟังพี่ๆเขาคุยกันเหมือนไม่ได้เจอกันมาสิบปี สิบชาติแบบนี้ สัมผัสได้อย่างเห็นได้ชัดเลยว่าพี่เจบี พี่ชายสุดอุบาตของผมเป็นคนที่พูดมากที่สุดในกลุ่มเลยเย้ ^O^/ นี่ประชดชีวิตตัวเองอย่างจริงจัง พูดน้อยรองลงมาก็คือพี่แจ็คสัน แล้วคนสุดท้ายคือพี่มาร์คที่ชอบฟังคนอื่นมากกว่าพูด ทำไมพี่ชายของผมมันไม่เป็นคนแบบพี่มาร์คบ้างงี้ ถ้าเหมือนพี่มาร์คนี่ผมจะรักตายเลย -.,-
“ดื่มกันหน่อยไหมเพื่อน นานๆเจอกันที” ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใคร คิดแต่เรื่องเลวๆแบบนี้ก็มีแต่พี่ชายของผมคนเดียวไงครับ ฮะฮ่าฮ่า -_-
“มาเลยพวก” < -- พี่แจ็ค
“ได้” < -- พี่มาร์ค
พูดมากไม่มาก นี่วัดจากความสั้น ยาวของประโยคได้เลยครับแหม คนที่ชนะขาดลอยนี่เค้านำโด่งเลยนะครับ สมแล้วที่เป็นพี่ของผม (?)
“แล้วแบมจะไม่ไปนอนหรือไง” พี่แจ็คสันถามผม กว่าจะมีคนสนใจผมนี่นั่งดูพี่ๆดริ้งค์กันมาได้สักพักแล้วนะครับนะ Y____Y
“ไปนอนเถอะดึกแล้ว” เสียงทุ้มของพี่มาร์คพูดขึ้น ทำให้ต่อมประสาตทำงานอย่างรวดเร็วและสัมพันธ์กันอย่างดี ผมรีบเดินขึ้นมาบนห้องของผมอย่างรวดเร็ว
พอผมถึงห้อง ก้อนเนื้อตรงบริเวณหน้าอกข้างซ้ายก็เต้นแรงเหมือนมันจะหลุดออกมาจากตรงนั้นให้ได้ ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างกุมหัวใจของตัวผมเองที่กำลังเต้นแรงในตอนนี้
พี่มาร์คมีอิทธิพลต่อหัวใจของผมขนาดนี้เลยหรอ ? เพียงแค่พี่เขาพูดไม่กี่คำหัวใจผมก็เต้นแรงซะอย่างกับมันจะระเบิด ถ้าเป็นแบบนี้ผมจะเลิกชอบพี่เขาได้ยังไง พี่เขาทำตัวน่ารักกับผมแบบนี้จะให้ผมตัดใจได้ยังไง แล้วที่ผมร้องไห้ไปตั้งสองชั่วโมงนั้นคือไม่มีความหมายเลย ? ถึงพี่มาร์คจะเป็นยังไง ผมก็คิดว่าผมคงจะตัดใจไม่ได้อยู่ดี ….
ไม่มีทาง
Mark part.
หลังจากที่แบมแบมเดินขึ้นห้อง ผมกับแจ็คสันก็ช่วยเจบีทำความสะอาดโต๊ะที่นั่งดื่มกันเมื่อกี๋ ก่อนที่ผมจะเดินออกมาพร้อมกับแจ็คสันโดยไม่ลืมโบกมือลาไอ่เจบี
“เดี๋ยว” ผมเรียกแจ็คสัน ขณะที่มันกำลังจะเปิดประตูรถ ทำให้ไอ่แจ็คสันหันมาจ้องผมอย่างไม่พอใจ
ไม่ใช่ว่ามันไม่พอใจเพราะผมรั้งมันไว้ตอนมันจะกลับบ้าน แต่เป็นเพราะผมขับรถตามมันมาที่นี่ต่างหาก
“มีอะไร” แจ็คสันตอบกลับ พร้อมกับยืนเอาหลังพิงกับรถของมัน
“มึงคิดจะทำอะไร ?” ที่ผมถามไปแบบนั้น มันก็คงจะรู้ดีเพราะถ้าแบมแบม ไม่ได้เป็นน้องของไอ่เจบีหนึ่งในแก็งค์เพื่อนสนิทของพวกเรา แน่นอนว่าวันนี้แบมแบมอาจจะไม่รอด…
“กูเปล่า ทำไมว่ะพอเห็นกูสนใจแบมแบมหน่อย มึงก็รู้สึกเสียดายของแบบนี้หรอว่ะ ไอ่เลว!” แจ็คสันเริ่มขึ้นเสียงใส่ผม แต่สิ่งที่แจ็คสันพูดมันแทงใจดำอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้สิครับตอนที่แบมยังชอบผมอยู่ผมกลับไม่สนใจอะไรแบมแบมแม้แต่นิดเดียว จนพอไอ่แจ็คมาบอกว่ามันสนใจแบมแบมอยู่เท่านั้น ผมก็แค่รู้สึกไม่ดี ผมนี่มันเห็นแก่ตัวหว่ะ …
“กูไม่ได้เสียดาย แต่แบมยังเด็กอยู่กูยังไม่อยากให้มึงทำอะไรเกินวัยของเขา”
“เกินวัย? หมายความว่าไงว่ะ มึงคิดว่ากูชอบแบม เพราะกูต้องการแค่เรื่องบนเตียง? ถ้ากูต้องการแค่นั้น กูหาใครก็ได้มาร์ค มึงก็รู้นิสัยกูไม่ใช่หรือไง ถ้ากูไม่ชอบแบมจริงๆกูไม่นั่งฟังเขาร้องไห้เพราะต้องตัดใจจากมึงหรอก ไม่ตามมาส่งถึงบ้าน แล้วก็ไม่รอจนแบมเข้านอนหรอก แค่นี้มึงยังไม่รู้อีกหรอว่ากูจริงจังกับแบมมากแค่ไหน เพราะงั้นมึงเลิกยุ่งกับแบมได้แล้ว กูขอ ขอเถอะกูไม่เคยขออะไรจากมึงเลยนะไอ่มาร์ค กูขออย่างเดียวให้เลิกยุ่งกับแบมแบม” แจ็คสันพูดพร้อมกับกำหมัดแน่น ผมอาจจะประเมินมันต่ำไป ที่ผมตามมาก็เพราะห่วง กลัวมันจะทำอะไรที่ไม่ดีเข้าให้ แต่ผมกับคิดผิด แจ็คสันมันรักแบมแบมจริงผมก็ไม่รู้ว่ามันรักมานานเท่าไหร่แล้ว แต่พอเห็นไอ่แจ็คสันมีท่าทีแบบนี้ ผมก็อดใจอ่อนไม่ได้เพราะผมไม่เคยเห็นเพื่อนคนนี้เป็นแบบนี้มาก่อน
ในเมื่อผมไม่ได้คิดอะไรกับแบมแบมอยู่แล้ว ผมก็ไม่ควรจะยุ่งกับคนที่เพื่อนชอบ แต่ไม่เข้าใจเหมือนกันความรู้สึกนี้ที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อน ผมรู้สึกหน่วงๆใจอย่างบอกไม่ถูก หรือว่าผมแค่เสียดายอย่างที่แจ็คสันพูด ผมแค่เสียดายเวลาแทนแบมแบมหรือเปล่า ?
แจ็คสันที่เห็นผมยืนนิ่งอย่างเดียว …
ก็ล้มตัวลงคุกเข่า แล้วพูดออกมาอย่างแผ่วเบา “กูรักแบม”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
TALK : 3 . 58 AM นี่ก็ยังไม่หลับไม่นอนเนาะ อ่านแล้วไรท์ก็กลัว
รีทจะไม่เข้าใจเนื้อหาของฟิคไรงี้ เพราะหลังๆนี่คนแต่งมึนค่ะ U____U
มาร์คจะตัดสินใจยังไง อย่าลืมติดต่อเนาะ
ความคิดเห็น