BTS X YOU 18+ Both Love Both Hate {ทั้งรักทั้งเกลียด}

ลำดับตอนที่ #3 : EP 3 (100%)

"ร่านไม่เลือก ไม่สิ! เธอต้องเลือกแล้วสิ! ถึงกล้าร่าน"

เธอยังคงไม่ลืมตา มันยังไม่พอหรอกคำพูดแค่เนี่ย! มันไม่ได้ครึ่งความเจ็บปวดที่เธอเคยได้รับและมีอยู่ทุกวัน คนพูดก็เอ่ยลอยๆมองไปยังถนนข้างหน้าโดยไม่สนถึงใจคนข้างๆ

"เธอนี้มันปล่อยไปไม่ได้จริงๆ ไว้ใจอะไรไม่ได้สักอย่าง เลือกสักคนสิ

แต่ถ้าเธอจะเลือกไอ้เศษสวะนั้น เลือกไอ้สองตัวเมื่อกี๊ดีกว่า"

เศษสวะงั้นเหรอ รู้จักคนๆนั้นดีแค่ไหนถึงกล้าเรียกเขาว่าเศษสวะ 

เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกโกรธผ่านทางสีหน้าออกมาได้ เธอลืมตาขึ้นมาแต่ก็ยังไม่หันไปมองหน้าคนพูดเสียดสี เธอยังคงปล่อยให้พี่ชายพูดไปอย่างที่ใจเขาอยากจะพูด

"ส่งไปเมืองไทย ก็ตระกูลปาร์ค อยู่เกาหลี ก็ตระกูลจองตระกูลจอน แถม คุณหมอซอกจินอีก  อ้อ!ไอ้เหลือเดนข้างถนนนั้นด้วย"

.

.

.

"น่าสมเพส .............. เป็นถึงคุณหนูมินแต่ทำตัวต่ำช้า หน้าอายจริงๆ ถ้าขายราคาคงตก สักวอลในตัวเธอตอนนี้ก็ให้ได้เถอะ!"

น้ำเสียงเย็นเฉียบกับคำพูดน่าขยะแขยง เมื่อไหร่จะหมดไปสักที

ความอดทนของเธอยังคงสูง เธอกลั้นใจหลับตาลงอีกครั้ง อย่างน้อยการหลับหูหลับตาไม่รับรู้อะไร มันก็เจ็บน้อยกว่า 

"ไม่ว่าเธอจะไปไหน เธอก็หนีสายตาฉันไม่พ้นหรอก คนของฉันมีอยู่ทุกที่ ที่เธอจะไป"

คนของฉันงั้นเหรอ ยุนนานึกถึงคำพูดคุณหมอคิมขึ้นมาทันที

'หมาสองตัว'

หึ!หน้าสมเพสจริงๆ ชีวิตตัวเองแต่ก็ไม่ใช่ชีวิตตัวเอง

"ไม่สนใจงั้นเหรอ"

เขาพูดพร้อมกับเหยียบแบรคกระทันหัน 

เขาโมโหมากที่พูดอะไรไปคนฟังก็ไม่ยอมสะทกสะท้าน 

เมื่อรถหยุดนิ่งกลางถนนใหญ่ รถที่ตามมาต่างบีบแตไล่แต่เขาก็ไม่สนใจอะไรรอบตัว เขาไม่ได้ยินอะไรแล้วในตอนนี้

เขาเลือกที่จะทำพฤติกรรมต่ำช้าหยาบคายกับน้องสาวของตัวเองอยากเลือดเย็นและไม่ใยดี

เขาใช้มือข้างขวากระชากผมของยุนนาเต็มแรงด้วยความโกรธ เขาพยายามดึ่งผมของเธอ ให้เธอเบนหน้ามาหาเขา  ไม่มีความปรานีใดๆในสายตาของพี่ชายเลยสักนิด แต่นั้นก็เป็นสายตาปกติของคนที่กำลังถูกโทสะครอบงำ 

แต่ที่แปลกก็คือ เธอไม่มีอาการว่าจะเจ็บเลยสักนิดเช่นกัน ไม่ว่าจะสุขจะทุกข์สีหน้าของเธอก็ยังอยู่เช่นนั้น 

เธอทนกับสิ่งเลวร้ายพวกนี้ได้ยังไงกัน มินยุนกิเป็นพี่ชายจำพวกประเภทไหนถึงทำกับน้องได้ลงคอ 

แต่ทว่า ในสายตาที่เต็มไปด้วยเปลวไฟของยุนกินั้นก็เริ่มจะมีน้ำมามอดไฟทั้งสองข้างลง

ไม่! เขาไม่ใช่คนที่อ่อนแอเช่นนี้ 

เริ่มคลายผมที่คาอยู่ในมือออกอย่างช้าๆ เท่านั้นเเหละ ไฟในตาก็มอดดับทันตา ด้วยน้ำใสๆที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว 

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เมื่อตั้งสติได้และหันมาสนใจพวงมาลัยตรงหน้าก่อนจะเงยหน้ามองกระจกหลัง ถึงได้รู้ว่ารถติดเป็นทางยาวก็เพราะตน เขาเคลื่อนรถออกไปในทันทีโดยไม่รีรอ 

ยุนนา หันกลับมาหลับตาต่ออย่างเดิม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง มันเลวร้ายมากเลยใช่มั้ย?ทุกคน

ทำไมพี่ถึงทำกับน้องแบบนี้ เขาต้องการอะไรจากเธอนักหนา ธุรกิจก็ช่วยแล้วยังต้องการอะไรอีก 

ขับไม่นานรถก็จอดที่โรงรถของบ้านเรียบร้อยแล้ว

ทั้งสองเงียบไม่พูดจากันเหมือนอย่างทุกวัน แต่วันนี้ดูเหมือนยุนกิจะปลีกตัวเข้าห้องนอนแล้วหายไปเลย

วันนี้คงไม่ออกมาทานมื้อค่ำด้วยกันแน่นอน คงละอากับความผิดละสิ 

แต่จะให้ตบหัวแล้วลูบหลัง ยุนกิไม่ทำแน่นอน ใครจะตายหาได้สน

เปิดประตูออก เขาเดินดิ่งมาที่เตียงนอนขนาดคิงไซน์ ก่อนจะล้มตัวนอนหงายเปรื่อยๆ คาชุดสุทที่ใส่ไปทำงานไม่ยอมเปลี่ยน ภายในใจสับสนไปหมดทุกอย่าง ควรไปขอโทษดีมั้ย ไม่ได้ๆยุนกิทำไม่เป็นหรอก 

ยุนกิล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบมือถือราคาเเพงออกมากดดูรูปภาพที่มาของโทสะอีกครั้ง ไอ้เด็กหนุ่มที่ใส่กางเกงยืนขาดๆส่วนบนใส่เสื้อยืดพร้อมเจ็คเก็ตธรรมดาคุมทับอีกชั้น หัวสีทองหน้าหล่อๆผิวเข้มๆคนนี้ เขาจะจำขึ้นใจ มันกล้ามายุ่งกับคนของตระกูลมิน โดยไม่คิดชีวิต ได้ถ้ามันอยากลองดี 

---------------------------

แทฮยองอนอนยิัมน่าบานอยู่บนเตียง มาหลายชั่วโมงแล้ว หลังจากออกมาจากโรงพยาบาล

เขาชูมือที่พันผ้าไว้พลิกกลับไปมาและมองมันอยู่แบบนั้นโดยไม่รู้สึกเบื่อ ยิ่งมองยิ่งเห็นภาพเธอชัดขึ้นทุกที เจ็บจังแต่คุ้มมากกว่า

คุ้มเหรอ ไม่ๆ

แทฮยองรีบสลัดหัวโยนความคิดนั้นออกทันที 

"เธอมีสามีแล้ว.  มึงคิดบ้าอะไรของมึงแทฮยอง ผิดลูกผิดเมียเค้ามันบาป"

บอกตัวเองไปเถอะ หัวใจวิ่งไปหาเธอกลับมาหานายจนเหนื่อยแล้ว 

ใครไม่คิดนั่นสิแปลก นานแค่ไหนแล้วที่หัวใจเขาเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

มันก็แปลกจริงๆนะ ไม่รู้จักไม่เคยพบหน้าแต่ทำไมถึง รู้สึกผูกพันเหมือนเคยรู้จักมาก่อน 

                50%

 รีดทุกคนค ช่วยไรต์ที เราจะตั้งชื่อเรื่องว่าอะไร.......ไรต์คิดไม่ออก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เช้ารุ่งขึ้น

" คุณหนูคะทานข้าวเช้า ก่อนไปโรงเรียนมั้ยคะ"

และเช่นเคย คุณหนูมินคนเล็กไม่ตอบอะไร เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารเหมือนที่เคยทำทุกวันแทนคำตอบ

แม่บ้านรีบไปนำอาหาร มาเสิร์ฟให้คุณหนูมินคนเล็กทันที

แต่วันนี้แปลกนะ ไม่เห็นพี่ชายลงมาทานข้าวพร้อมกันเหมือนทุกวัน ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้ว เธอมองซ้ายแลขวา หันหลังไปมองบันไดสองสามรอบ แม่บ้าน ที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะอาหารประจำตำแหน่ง อดที่จะรอบยิ้มออกมาไม่ได้ คุณหนูมินยุนนา คงมองหาคุณหนูมินยุนกิแน่นอน เธอรู้ว่าคุณหนูคนเล็กไม่ปริปากถามแน่นอน เธอเลยเกิ่นขึ้นมา

" คุณหนูยุนกิออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ เห็นบอกว่ามีเรื่องด่วน"

 

ยุนนา หันหน้ามามองหน้าแม่บ้าน เธอพยักหน้าเข้าใจ

 อ้าว!อีกเรื่องนึง แล้วเธอจะไปโรงเรียนยังไง และนั่นไม่ต้องเป็นห่วงเพราะว่าพี่ชายได้สั่งแม่บ้านไว้แล้วว่า ให้คนขับรถประจำบ้านไปส่งคุณหนูแทน

--------------------------------

" คุณเป็นอะไรอยู่ คุณดูไม่สบายใจนะ คุณพูดบ้างก็ได้ ผมอยากฟังเสียงคุณ"

จองกุกรู้ว่าถามเธอไป ก็ไม่ตอบหรอก   แต่เพราะเป็นห่วงไง เลยถาม

 เธอหันหน้ามามองจองกุกด้วยใบหน้าและท่าทาง ที่นิ่งแสนเย็นชาอย่างเคย 

 ‎ถึงใบหน้าของเธอ จะเป็นอย่างเช่นทุกวัน แต่กฎของธรรมชาติ

 ‎แววตาไม่เคยโกหกใคร

 ‎ เพราะว่าเขาเห็น เห็นสายตาคู่นี้ที่อยู่ตรงหน้า กำลังมีเรื่องทุกข์ใจ 

 ‎แต่ก็ยอมรับใจของเธอนะ มันแข็งมากจริงๆ

แข็งมากจนยากที่จะเข้าไปได้

" คุณบอกผมหน่อยได้มั้ย? กำแพงที่อยู่ในใจของคุณมันมีกี่ชั้น ผมต้องทำลายมันกี่หน มันถึงจะหมดสักที"

สายตาอ้อนวอนที่ออกมาจากใจจริงของจองกุก เขาหวังว่ามันจะทำให้เธอใจอ่อนบ้าง 

"เห้ย!ทำไรกันน่ะ นายทำไห้เจ้โกรธอีกแล้วใช่มั้ย! ไปซื้อน้ำแป๊ปเดียว สร้างสงครามกันอีกแล้ว"

โฮซอกตะโกนมาแต่ไกล รีบวิ่งตาตื่นมาทันที ที่เห็นสองคนนั่งมองหน้ากัน เขาก็คิดอย่างเดียวเลยว่าต้องทะเลาะกันอีกแน่ๆ 

น้ำหลากสีที่อยู่ในแก้วสามใบคามือ สาดกระเด็นตามแรงวิ่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปด้วย

 ดีนะ!ยังเหลือให้พอได้กิน

ทั้งสองคนที่ได้ยินเสียงของบุคคลที่สามมา ก็หันหน้าออกจากกัน ไปมองต้นตอของเสียงแทน

วิ่งมาถึงก็หอบหายใจเหนื่อย ลิ้นห้อย  ก่อนจะส่งแก้วน้ำที่ซื้อมาแจกจ่ายให้ครบ 

"ขอบใจ คุณมากนะ ที่ซื้อมาเผื่อผม"

จองกุกพูดขอบคุณและยิ้มให้ พลางเอื้อมมือไปรับแก้วน้ำ จากเพื่อนรักที่อาสา ไปซื้อน้ำมาให้ 

" ไม่ต้องขอบคุณหรอก. ...... ส่วนแก้วนี้...... นี่ครับของพี่นานา ผมรู้ พี่ชอบกินน้ำแดงเพราะสีมันแรงฤทธิ์ใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆ "

ไม่ตลกเลยสักนิด  โฮซอกเม้มปากหุปฟันในทันที เมื่อเห็นสีหน้าไม่เล่นด้วยของยุนนา แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอก็รับแก้วน้ำของโฮซอกมาดื่มเช่นกัน

ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง พวกเธอและเขาก็กำลังนั่งอยู่ที่ประจำ หลังทานข้าวกลางวันเสร็จ

"อื้ม! ผมลืมบอกพี่ ไอ้แจยอง ผมได้ยินคนคุยเรื่องมันด้วย"

ทั้งสองคนละจากแก้วน้ำในมือหันมาสนใจโฮซอกที่กำลังจะพูด

"นักเรียนคุยกันว่า มันจะดรอปเรียนไว้ก่อน เพราะพ่อกับแม่มันจะส่งไปบำบัด ดูท่าแล้วคงจะเป็นปีแหละ ผมดูจากมันคงจะหนักน่าดู"

จองกูกพยักหน้าเข้าใจและคิดตาม 

และเชื่อมั้ยว่า ยุนนาโล่งใจ และสบายใจบอกไม่ถูก

อะไรกัน เหมือนว่าเธอกำลังเป็นห่วงชีวิตคนอื่นอยู่นะ ซึ่งเธอไม่เคยเป็นมาก่อน

" ผมว่าก็ดีนะพี่ ขยะที่ได้รับการรีไซเคิล ถึงมันจะใช้งานไม่ได้สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ถือว่ามันได้ขัดเกลา และ นำกลับมาใช้งานได้อีกครั้ง"

"ว้าว!! คุณจองโฮซอกก็มีความคิด แบบนี้กับเค้าด้วย ผมนึกว่าคุณจะไร้สาระไปวันวันซะอีก ฮ่าๆๆๆ"

โฮซอกทำหน้าซังกะตายทันที

" จะไม่ให้ฉันมีความคิดที่ดีๆ  กับเค้าเลยหรือไงจองกุก 

แต่ก็ช่างเถอะฉันถือว่าเป็นคำชมจากนายแล้วกัน อิอิ!!"

ดูเหมือนทั้งสองจะสดใสร่าเริงดีนะ  แต่ยุนนาจากที่เงียบและเศร้าอยู่แล้ว วันนี้มันรู้สึกเศร้ากว่าอีก 

-------------------------------

 ผลั้ว!ผลั้ว!พลัก!พลัก!

หมัดแน่นๆ และ ขาที่กำยำ ถูกอัดเข้าไปที่ร่างสูง ไม่ยอมลดแรง และทำซ้ำวนไปวนมา จนคนถูกกระทำ  ต้องลงไปนอนกองอยู่กับพื้นด้วยใบหน้าที่เปื้อนเลือด เนื้อตัวที่ซ่อนภายใต้เสื้อผ้าก็บอบช้ำทุกส่วน จนไม่มีเรี่ยวแรง กระเสือกกระสนดิ้นรนที่จะหนี

 

เขาถูกซ้อมโดยไม่รู้ว่า โดนซ้อมเพราะอะไร เขาทุกข์ทรมานกับช่วงเวลานี้เกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว

 

คิมแทฮยอง ที่ออกมาใช้ชีวิต ซื้ออาหารการกินตามปกติข้างนอก อยู่ดีๆ ก็มีชายแปลกหน้า 3 คน เข้ามา อุ้มตัวเขา ขึ้นรถตู้ เขาไม่รู้เลยว่าทั้ง 3 คนนั้นพาเข้ามาที่ไหน จนมาถูกซ้อมอยู่ตอนนี้

" ฆ่ากูสิ กูไม่ชอบในความทรมาน ฆ่ากูจะได้จบจบ"

 แทฮยองรู้สึกทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาก็แค่อยากหลุดพ้นจากความทรมานนี้ เขาขอร้องอ้อนวอน ให้พวกป่าเถื่อนพวกนี้ปลิดชีพเขาทิ้งซะ

" มึงได้ตายสมใจมึงแน่ เจ้านายกูมาก่อนเถอะ รีบกรอบโกยลมหายใจซะ ก่อนที่เจ้านายกูจะมา" 

คนที่เป็นเหมือนหัวหน้าของอีก 2 คน   ส่งสายตาเหยียดหยามลงมาที่ปลายรองเท้า ตรงที่แทฮยองกำลังนอนกองอยู่ที่พื้น 

"มึงไม่น่าเลย หน้าตามึงก็ดี สีผิวมึงก็ใช้ได้ หน้าคมเข้ม กูชอบด้วยแบบนี้ ลองก่อนไหมก่อนที่มึงจะตาย"

แทฮยองที่ได้ยินคำทุเรศทุเรศ

เขาถุยน้ำลายใส่รองเท้าทันที ก่อนที่จะมองบนส่งสายตาขวาง ขึ้นไปหาเจ้าของรองเท้านั่น 

แต่แค่เพียงเท่านั้น มันก็ขัดใจสุดขีด 

'พลัก!'

คนใจช้าใจหยาบ ใช้รองเท้าคู่นั้น เตะสุดแรงเข้าไปที่ท้องของแทยองอีกครั้ง

 ไม่มีความเจ็บอะไรหลงเหลือแล้ว มันชาไปหมด ในร่างกายมันไม่สะทกสะท้านเลยก็ว่าได้

                               100%