BTS X YOU 18+ Both Love Both Hate {ทั้งรักทั้งเกลียด}

ลำดับตอนที่ #1 : EP 1

"มินยุนกิ,มินยุนนา พ่อจะไปดูงานที่ต่างประเทศ อาจจะนานหลายเดือน พวกแกสองคน ดูแลทางนี้ให้ดีๆนะ ระวังพวกตำรวจไว้ให้ดีๆ พวกมันเข้ามาทุกรูปแบบ"

มินยุนยอง กำชับลูกสาวและลูกชายทั้งสองเป็นอย่างดี ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถ เพื่อที่จะไปสนามบินต่อ

"มองอะไร"

คำพูดของผู้ชายหน้าหวานแสนกระด้างแทงใจซะเหลือเกิน หากแต่คนฟังก็ชินซะแล้ว พี่น้องสองคนนี้นิสัยคำพูดเหมือนกันไม่มีผิด 

"มันแค่ผ่านตาฉันก็เท่านั้น อย่าหลงตัวเอง"

เธอเย็นชาไม่ต่าง ไม่มีเลยสักครั้งที่จะยิ้มหรือทำหน้าไม่พอใจให้แก่กัน มีเพียงใบหน้านิ่งที่ซ่อนความรู้สึกไว้ภายใน 

เธอ พูดตอบแค่นั้น ก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้าน

"เดี๋ยว!"

เท้าของเธอหยุดชะงักเมื่อผู้เป็นพี่เอ่ยเสียงเย็นเรียก 

—_—

"ฉันหวังว่า..........เธอจะเรียนจบสักทีนะ"

มันเป็นประโยคที่ทำให้เธออยากกระโดดน้ำตายซะตอนนี้เลย แต่ก็ทำได้เพียงนิ่งเฉยไร้อารมณ์กลบเกลื่อนไปทุกครั้ง เมื่อสิ้นคำพูด เธอเดินละออกจากตรงนั้นทันที 

ใช่ เธอมันไม่เอาไหนกับเรื่องเรียน สู้พี่ชายไม่ได้สักนิด ก็เธอไม่ชอบเรียนจะให้ทำยังไง 

เธอซ้ำ ม.ปรายปีสุดท้ายมาสามครั้งแล้ว ปีนี้อายุของเธอก็ปาเข้าไป22 เป็นที่ศักการะของคนทั้งโรงเรียน

 มินยุนกิ อายุ26ปี

 ‎ลูกชายของ มินยุนยอง นักธุรกิจที่รุ่งเรืองที่สุด ณ ตอนนี้   ครอบครัวของเขามีธุรกิจสีขาวสะอาด อย่างโรงแรมที่ดังและดีที่สุดในย่านคังนัม และอีกหลายๆธุรกิจ ครอบครัวของเขาใช้มันเพื่อบังหน้า ธุรกิจด้านมืดเอาไว้เพียงเท่านั้น นิสัยใจคอนะเหรอ เหลือดเย็น นิ่ง ไม่ชอบเเสดงความรู้สึกใดๆผ่านสีหน้า พูดจาทิ้มแทง ไม่ลงลอยกับใครในครอบครัวสักคน 

 ‎

 ส่วนมินยุนนา คือคุณ......เป็นน้องสาวของมินยุนกิ จะเรียกว่าพี่น้อง มันก็ไม่เต็มปากสักเท่าไหร นิสัยของเธอเหรอ ถอดแบบยุนกิมาชัดๆ แต่เธอก็มีความเป็นมนุษย์มากกว่า

 ‎ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยเอาถ่านเท่าไหร่นักกับเรื่องเรียน แต่เธอก็สามารถทำธุรกิจให้เติบโตได้

---------------------------------

โรงเรียนนานาชาติมินอินเตอร์

"วันนี้เจ้ไม่มาเหรอว่ะ"

เป็นคำถามจากนักเรียนชายคนนึงในห้องเรียน ที่นั่งโต๊ะประจำถัดด้านหน้า เอ่ยถามหาอีกบุคคลนึงจากเพื่อนที่นั่งอยู่หลังสุดของห้องเรียน

"เจ้ไม่มา เจ้ไปส่งพ่อมั้ง"

นักเรียนชายที่ถูกถามได้ตอบกลับ พลางหันไปมองโต๊ะนักเรียนคู่กัน ที่ติดหน้าต่างว่างเปล่าไร้คนนั่ง

"เจ้ขาดเรียนบ่อยจังว่ะ เดี๋ยวก็ไม่จบอีกหรอก"

เขาถามด้วยความเป็นห่วง แต่สำหรับคนที่นั่งคู่กันประจำไม่คิดเช่นนั้น 

ใครที่พูดถึงการเรียนของเธอคนนั้นเขาถือว่าดูถูก และยอมไม่ได้ ตอนเเรกก็อารมณ์ดีแต่คำพูดเมื่อกี๊กำลังทำให้เขาฉุน

"มึงเงียบไปเลย กูเตือนมึงแล้วนะ ถ้าเจ้ได้ยินมึงตายแน่"

เขาตะหวาดดังลั่นห้อง ห้องข้างๆยังได้ยิน เพื่อนๆทุกคนต่างพากันก้มหน้าไม่มีใครกล้าสบตา หวาดกลัวในอำนาจของคนตะหวาดเสียงดัง

"โฮซอก คุณจะด่าเพื่อนทำไม ใจเย็นๆก่อนสิ"

เพื่อนสนิทอีกคนจากห้องข้างๆเดินเข้ามาเตือนสติของเขา เสียงที่เขาตะหวาด มันดังไปเกือบทั่วโรงเรียน

 เมื่อได้ยินเสียงเตือนของเพื่อน เขาดูมีสีหน้าท่าทางอารมณ์เย็นขึ้นมาเล็กน้อย 

 ‎คนที่โดนตะหวาดก็หันกลับไปหน้าห้องทันที ใจของเขาก็ยังสั่นอยู่เพราะความกลัวและตกใจ

คุณหนูจองผู้หัวร้อน ใช้มือตบโต๊ะไปหนึ่งที เพื่อระบายความหงุดหงิด ก่อนจะนั่งหน้าโหดหลังพิงที่พนัก เพื่อนที่เขามาเตือน เมื่อเห็นทุกอย่างสงบ ก็เดินมาหาเขาและเลื่อนเก้าอี้ของเธอคนนั้นออกมานั่ง 

"ใจเย็นๆสิ! ......................คุณโฮซอก จะตะโกนอะไรขนาดนั้น ถึงจะพักกลางวัน ครูฝ่ายปกครองก็ได้ยินนะ"

เขาพูดกับเพื่อนที่หัวร้อนด้วยความสุภาพ น้ำเสียงของเขาก็ฟังดูละมุนละไม ดุจเทพเทวดา

เพราะเขาคือ จอนจองกุก  เทพบุตรรูปงาม ที่มาจุติบนโลกมนุษย์ 

เวอร์ไปมั้ย  เขาเป็นลูกคุณหนูตะะกูลจอน ไม่แปลกที่พูดจาสุภาพ เขาถูกเลี้ยงมาอย่างดี สาวๆต่างจับจองไว้ในใจเป็นแถว

"ฉันไม่ชอบเลยวะ แมร่ง!! นายก็รู้นิ!จองกุก

เจ้ พยายามเรียนเกือบตาย ก็มันไม่จบจะให้ทำไง &฿##&+(+__฿#_-(+&__฿##_-+)/"

คุณหนูตระกูลจอง สาธยายสรรพคุณของเธอต่างๆนาๆ 

คนฟังรู้สึกละอานิดๆ ก็ไอ้เพื่อนคนเนี่ยมันอวยเหลือเกิน ใครๆเขาก็เห็น ก็รู้ ว่าเธอขี้เกียจเรียนจะตาย

"อืม!! ผมรู้แล้วว่าเจ้นานาดีขนาดไหน" 

พลางตบที่บ่าเพื่อนเบาๆ และมองเอือมๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสุง เพื่อจะกลับห้องเรียนของตน

 

"อ้าว! นายจะไปไหนจองกุก จองกุก จองกุ๊กกกก"

จองกุกไม่สนใจเสียงเรียกไล่ตามหลัง รีบเดินดิ่งออกไปอย่างไว 

จองโฮซอก  ลูกชายตระกูลจอง หนุ่มผู้มีนิสัยร่าเริงตลอดเวลา จงรักพักดีต่อเจ้นานาเสมอ นิสัยของเขาจะเปลี่ยนไปทันที หากมีคนกล้ามาแตะ เจ้นานาลูกเจ้าของโรงเรียน เขายอมไม่ได้ ไม่ว่าจะเพราะอะไรเขาก็ไม่ยอม 

---------------------------------

ในมุมมืดของตึกร้าง

"ไอ้วี พี่ไว้ใจมึง งานเนี่ย! รับทรัพย์เต็มๆ"

"เท่าไหร่พี่ เงินไม่ถึง งานผมไม่เดินน้าาา...ผมบอกไว้ก่อน"

"ถึงอยู่แล้ว มีงานไหน ไม่ถึงบ้างว่ะ งานเนี่ยมึงสบายทั้งชาติ พี่รับรอง"

เมื่อได้ยินการรับรองจากอีกฝ่ายที่มีอายุมากกว่า ผู้อายุน้อยอย่างเขา ยกยิ้มมุมปากพอใจทันที เม็ดเงินที่ได้คงไม่ใช่น้อยๆ

"กี่เม็ด....."

"สามล้าน"

"ฮู๋!"

ได้ยินตัวเลขถึงกับตกใจ มันไม่ใช่เล่นๆเลยนะ ชีวิตทั้งชีวิตเลย หากว่าครั้งนี้เขาเกิดพลาดล่ะ!

"พี่................มันเยอะไปปล่าว.  พี่ไปรับงานใครมาเนี่ย พี่ต้องไปกับผม"

"ไม่ด้าย....กูมีอีกงาน. กูถึงบอกมึงไง มึงรับเต็มๆ กูรับมาสองงาน คนละงาน มึงเอาไปเหอะน่า"

ปกติเขาไม่เคยคิดอะไรมากมายเวลาไปส่งของให้ลูกค้า แต่ครั้งนี้มันเกินกำลังเขาจริงๆ 

แต่สุดท้ายก็รับอยู่ดี 

"ก็ได้"

"ดีมากน้องรัก"

คิมแทฮยอง เขามีอีกชื่อที่เรียกในวงการสีเทาว่า ' วี ' อายุปีนี้เขาก็เข้าสู่ปีที่ 22 

เขาเป็นคนสองบุคลิก ไม่จริงจังกับจริงจัง

 เขาเริ่มเข้าสู่วงการสีเทา ตั้งแต่ขาของเขาย่างก้าวออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เมื่อ3ปีก่อน งานแรกของเขาคือ ขโมยอาหารในร้านสะดวกซื้อ เพื่อประทังชีวิต เขาเริ่มรู้จักกับผู้คนด้านมืดตั้งแต่นั้น 

ชีวิตปัจจุบันในตอนนี้ ใช่ชีวิตเสเพไปวันๆ ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เรื่องความรักยิ่งแล้วใหญ่ ผู้หญิงสำหรับเขาคือทางจอด  จอดได้เมื่อยังไม่เสร็จ ฮ่าๆๆ 

เขารับงานทุกแบบ ถ้าค่าเงินถึงใจ 

--------------------------------------

โรงพยาบาล มินอินเตอร์

ห้องฉุกเฉินที่แสนวุ่นวาย

"คุณหมอคะ สามีดิฉันเป็นไงบ้างคะ"

 เธอพูดเหมือนจะร้องไห้ เมื่อเห็นสามี นอนเจ็บปวด ทุลนทุลายบนเตียง เอามือกุมมุมปากจุดที่ทำให้มีอาการ  ดูๆไปเธอดูร้อนลนปวดเเสบปวดร้อน มากกว่าสามีของเธอซะอีก

 ‎

ซึ่งแตกต่างจากคุณหมอสุดหล่อ เขายืนมองด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง หมอที่เคยเห็นผู้ป่วยมาทุกรูปแบบ เขาเลยไม่ตื่นตะหนกตกใจอะไรมากนัก ยิ่งอาการที่เห็นอยู่ตรงหน้ายิ่งแล้วใหญ่ 

"เห้อ" เขาถอนหายใจให้กับความเล่นใหญ่ของภรรยาผู้ป่วยชายคนนี้ 

พยาบาลสาวที่ยืนอยู่ด้านข้าง เธอก็พอจะรับรู้ถึงแสงอนุภาคจากคุณหมอที่กำลังจะระเบิด เธอเตรียมตัวหน้าชาแทนญาติผู้ป่วยไว้ก่อนด้วยซ้ำ

"สามีคุณยังไม่ถึงคาด ยังไม่ตายหรอกครับ"

เอาแล้วเว๋อ!ทั้งห้องฉุกเฉิน จากเสียงในห้องวุ่นวายกลายเป็นเงียบกริบ ทำไมหมอถึงพูดจาแบบนี้

"ถ้าอีแค่ ไม้จิ้มฟัน คาที่ฟัน แค่เนี่ยไม่หน้ามาหรอกครับ"

คุณหมอผู้แสนเย็นชา พูดพลางเอื้อมมือ ไปดึงไม้จิ้มฟันที่คาปากออกมา เขาชูมันขึ้นมาให้กับญาติผู้ป่วยดู  เป็นบุญตา

"จบนะครับ ผมมีงานต้องทำอีกเยอะ"

เอ๋อแดกไม่หาย คุณหมอเดินไปตรวจผู้ป่วยรายอื่นต่อ อย่างไม่ใยดีคนที่มองตามหลัง 

เขาคือ คิมซอกจิน อายุ27ปี เป็นคุณหมอประจำห้องฉุกเฉิน นิสัยใจคอ ไม่เล่น ไม่เล่นกับอะไรเลย โดยเฉพาะงาน ห้าม ไม่งั้นจะเหมือนเคสเมื่อกี๊ เป็นคนพูดน้อยต่อยหนัก ไม่ยิ้ม ไม่เสียใจและไม่ยินดีกับอะไรทั้งสิ้น 

ฉายาที่คนทั้งโรงพยาบาลเรียก 'ชาเย็น'

เขาเป็นคนที่หล่อมากกกกกกกกกกก กอไก่เอาไปอีกล้านตัว แต่ก็ไม่ยอมมองใคร ทุ่มให้กับงานอย่างเดียว 

----------------------------------

จองกุกเห็นว่าเป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว เลยเอามือล้วงลงกระเป๋ากางเกงเพื่อ ที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือคู่ใจราคาแพงขึ้นมา 

เขาเขี่ยหน้าจอไปมาสักพักแล้วยัดมันคืนที่เดิม ก่อนจะเดินตามโฮซอกไปที่โรงอาหาร 

โรงอาหาร

"ทำไมพึ่งมาว่ะ!"

โฮซอกถามคนที่พึ่งมาถึงโต๊ะประจำในโรงอาหาร 

"ไปเข้าห้องน้ำมา คุณสั่งอาหารมาให้ผมแล้วเหรอ"

เขาถามเพราะมีจานข้าววางอยู่ตรงหน้าเขา แต่เขาไม่แน่ใจว่าเป็นของตัวเองหรือปล่าว ปกติโฮซอกไม่เคยสั่งเผื่อเขาเลย ถ้าเป็นนานา โฮซอกแทบจะป้อนให้ด้วยซ้ำ

"อืม! ก็ของนายนะแหละ"

"อืม! ขอบคุณ"

แล้วเขาสองคนก็เริ่มทานข้าวกัน ท้ามกลางสายตาสาวๆนำพันคน 

บ้างส่งยิ้ม บ้างโบกมือเคอะเขิน 

ถึงจะทุกวันแต่ก็ไม่เคยชิน ใครจะกินลง มองขนาดนี้มาสิงร่างเลยดีกว่ามั้ย??

Messages

12:00

Jk.

คุณควรกินข้าว ผมหวังว่าพรุ่งนี้คุณจะมาโรงเรียน  เลิกทำให้คนอื่นเป็นห่วงได้แล้ว 

         จองกุก

ยุนนาหยิบมือถือที่สั่นบนโต๊ะโครมไฟเมื่อสักครู่ ขึ้นมาอ่านข้อความจากใครสักคนที่เธอเมมชื่อเอาไว้ เห็นข้อความที่ส่งมาเธอก็ยังเฉย 

"น่ารำคาญ"

ไม่รู้ว่าเธอกำลังรู้สึกอะไร รำคาญหรือหงุดหงิด ยากที่จะรู้ได้ เธอไม่แสดงอะไรออกมาเลย เพราะความปกติของเธอก็คือนิ่ง 

เธอวางมันลงที่เดิมแล้วเดินลงจากห้องนอน ไปข้างล่างหาอะไรกินในห้องครัว 

บ้านหลังใหญ่ชั่งเงียบสงบเป็นอะไรที่เธอชอบมาก 

แม่บ้านทุกคนในบ้านย่อมรู้หน้าที่ดี เวลาคุณหนูมินคนเล็กอยู่บ้านห้ามส่งเสียงดัง ห้ามเพ่นพ่าน เธอชอบอยู่คนเดียวเงียบๆ 

เธอเปิดตู้เย็นออกก่อนจะคว้ากล่องนมขึ้นมาหนึ่งกล่องแล้วปิดตู้เย็นไว้อย่างเดิม 

เมื่อได้ของตามต้องการเธอก็เดินกลับมาบนห้องอีกครั้ง 

เป็นชีวิตที่หน้าเบื่อใช่มั้ยละ ใช่ มันหน้าเบื่อมากเลย เธออยากออกไปใช้ชีวิตวัยรุ่นปกติอย่างคนวัยเดียวกันบ้าง 

เธอเบื่อกรอบที่พ่อและพี่ชายคอยเขียนไว้ให้ หลายครั้งที่เธอไม่ทำตามแต่สุดท้ายก็หนีไปไหนไม่ได้สักที  

ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนแห่งหนใด เธอไม่มีทางหนีลอดสายตาของตระกูลมินไปได้ 

"ว่าไง มึงจะเอาเท่าไหร่อีกละ"

[เหมือนเดิมพี่ ]

"มึงจะมาเองหรือจะให้กูไป"

[ผมไปเอง วันนี้ผมไม่เข้าโรงเรียน]

"อย่าให้ตำรวจเห็นนะมึง"

[เออ!นะพี่ ผมรู้แล้วน่า]

~ตุ๊ดตุ๊ด~

แทฮยองยกยิ้มกว้างอย่างพอใจ อยู่ดีๆเงินก็มาหาเขาเอง วันนี้มีเด็กนักเรียนนำเงินมาให้เขาแล้วเป็นสิบๆราย เรียกได้ว่าทำเงินให้ตัวเองได้ทั้งวัน

"ไหนดูดิ้! ของเหลือเท่าไหร่"

เมื่อเห็นของที่ว่าเหลือพอดีกับลูกค้าคนสุดท้ายยิ่งทำให้เขาพอใจ เพราะวันนี้ขายหมดเกลี้ยง ไม่ต้องดองไว้แหละดี

"รวยแล้วไอ้แทฮยอง ฮ่า!ฮ่า! มีความสุขจริงโว้ย! พ่อแม่ผลิตส่วนลูกก็เเดกผลผลิตซะ!เอง พวกคนรวยนี่มันโง่จริงๆ"

แทฮยองหัวเราะซะ!ใจ แต่ยิ่งคิดยิ่งเกลียด ไอ้ยานรกถึงจะเป็นบ่อเงิน แต่ก็ไม่ได้บอกนิว่าเขาจะชอบมัน 

หัวเราะพอในอยู่ดีๆ สายตาคู่คมก็เหลือบไปเห็นรูปภาพที่มองทุกวัน

ยิ่งเห็นรูปนั้น ตอนสมัยเด็กที่เขาเอาไปขยายให้แผ่นใหญ่กว่าเดิมที่ติดข้างผนังห้อง ยิ่งดูยิ่งรู้สึกผิด มันเป็นรูปสมัยเด็กๆเมื่อตอนอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขากำลังจับมือและยืนยิ้มคู่กับเด็กผู้หญิงตัวกลมๆผิวขาวๆคนนึง มันเป็นความทรงจำที่ดีมาก  เขาหน้าจะหางานที่ดีกว่านี้ เผื่อว่าวันนึงเขาจะได้พบกับเธออีกครั้ง จะได้ไม่ต้องอายที่จะบอกว่าเขาทำงานอะไร

สายตาที่มองรูปภาพนั้น สะท้อนความเศร้าอย่างเห็นได้ชัด เพื่อนคนเดียวที่เรียกว่าเพื่อนได้เต็มปาก เธอได้ถูกรับไปเลี้ยงตั้งนานแล้ว 

เวลาล้วงเลยผ่านไปเป็นสิบๆปี ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างน่ะ จะตัวกลมหน้ารักเหมือนเดิมหรือปล่าว

ก๊อก!ก๊อก!

เสียงประตูดังจากข้างนอก ทำให้แทฮยองรู้ว่า ลูกค้ามาแล้ว 

เขาแง้มประตูพอที่จะสอดยานรกออกไปเพียงเท่านั้น คนที่อยู่ข้างนอกก็สอดเงินเข้ามาแลกเช่นกัน ต่างฝ่ายต่างเช็กสิ่งที่แลกเปลี่ยนกันว่าไม่มีขาดตกบกพร่องอะไร ก็แยกย้ายออกจากประตู 

แทฮยองปิดประตูไว้อย่างเดิมแล้วเดินไปนั่งที่โซฟากลางห้อง ด้วยความโล่งใจ 

มินยุนกิว่าที่ประธานคนต่อไปกำลังเดินตรวจสัดส่วนต่างๆในโรงเเรม โดยมีคณะกรรมการผู้ถือหุ้นหลายรายและเลขาหน้าห้องเดินตาม วันนี้สิ้นเดือนกุมภาพอดี  ทุกๆคนที่ถือหุ้นในโรงเเรมจะต้องมาตรวจเช็กข้อบกพ่องของโรงแรมพร้อมกัน หากตรงไหนมีปัญหาต้องรีบแก้ไข ระดับโรงแรมตะกูลมินจะต้องเลิศที่สุด 

และก็เป็นที่หน้าพอใจ เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่ต้องการ บางทีมินยุนนา ก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์สะทีเดียว เธอจัดแจงพนักงานทุกคนได้ดีเลยละ

แต่ก็ไม่มีเลยสักครั้งที่ผู้เป็นพี่จะชมเธอ

ตรวจสอบทุกอย่างเสร็จทุกคนก็เดินกลับมายังห้องประชุมอีกครั้ง

ห้องประชุม 

"หนูมินยุนนาทำงานดีมากเลยครับ ถ้าเกิดผมจะขอเธอเป็นลูกสะใภ้ให้กับลูกชายผม. รองประธานมินไม่ว่าอะไรใช่มั้ยครับ ฮ่า!ฮ่า!"

"แหมไม่ได้หรอกครับ คุณฮง ตระกูลฮันของผมจองไว้แล้ว ฮ่า!ฮ่า"

ทั้งห้องหัวเราะตามสองตระกูลที่พูดหยอกล้อกันเชิงแย่งชิงยุนนา อย่างสนุกปาก 

มินยุนกิไม่เล่นด้วย เขาไม่พอใจที่พูดแบบนี้ แต่ก็ยังทำหน้านิ่ง จนทุกคนในห้องประชุมต้องหุบปาก ลดเสียงลง 

คนพวกนี้พูดเหมือนยุนนาเป็นของเล่น 

"ผมไล่คุณออกคุณฮง คุณฮัน"

เสียงฮือฮา คัดค้านตามหลังทันที

ยุนกิหาได้สนใจไม่ เขาเดินออกมาอย่างไม่ใยดี ก็บอกแล้วเขาเลือดเย็นเกินกว่าจะเป็นมนุษย์ ไม่มีเหตุผลที่ไล่ออกหรอก แต่แค่ไม่ชอบ มินยุนนาไม่ใช่ของเล่น ตระกูลอื่น

เลขาสาวเมื่อเห็นเจ้านายเดินออกไปเธอก็เดินตามหลังมาติดๆทันที 

"คุณมินคะ จะไปดูงานที่โรงพยาบาลต่อมั้นคะ"

"ไม่ ฉันจะกลับบ้าน"

"ค่ะ"

เธอหยุดเดินตามเจ้านายแล้วเปลี่ยนเส้นทางไปยังห้องทำงานแทน เธอก็คงต้องกลับก่อนเวลาอีกแล้ว เจ้านายกลับลูกน้องอย่างเธอก็ต้องกลับ เป็นเลขาที่สบายจริงๆ