ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP 4
โทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง เรียกสติคนที่กำลังบ้าคลั่ง ให้เท้าหยุดชะงัก
แต่ก็ไม่วายเตะเข้าที่ท้องของคนนอนขดอีกครั้งอย่างหัวเสีย
"ครับ"
(ปล่อยมัน)
ห๊ะ!!เเจ็คสันงง กับคำสั่งของเจ้านาย ไหนบอกเอามันให้ตาย อยู่ดีๆกลับเปลี่ยนใจ
"ครับ..."
เมื่อปรายสายวางไปแล้ว เขาก็ออกคำสั่งลูกน้องอีกสองคน มาพยุงตัวแทฮยองลุกขึ้น แล้วให้พาขึ้นรถไปส่งที่ไหนสักแห่ง
'พลัก'
ร่างแทฮยองโซเซลอยอยู่บนอากาศ ด้วยแรงเหวี่ยงให้ลงจากรถตู้ อย่างแรง เขาไม่มีกำลังขาที่จะยืนหรือเดินได้ จึงทำให้ร่างกายของเขากองอยู่กับสนามหญ้า สภาพตอนนี้เหมือนศพเดินได้ดีๆนี่เอง
ช้ำเลือดช้ำหนองทั่วตัว ชีวิตของเขาไม่ต่างจากหมาข้างถนน
จากที่ทนการทารุนมานาน เขาเริ่มไม่มีแรงที่จะเปิดเปลือกตาอีกต่อไปในนาทีนี้ แทฮยองหลับตาหมดสติลงโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกนำมาทิ้งไว้ที่ใด
ยุนกิ มองหน้าผู้ชายร่างสูง ในเครื่องแบบตำรวจ ที่ยืนก้มหน้าสำนึกผิดต่อหน้าเขาสลับภาพถ่ายที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของตน สายตาของเขาที่มองก็ยากจะคลาดเดา. ดีใจ เสียใจ ผิดหวัง หรืออะไรก็แล้วแต่ไม่มีใครรู้ได้เลย
"ไปเจอมันได้ยังไง"
ยุนกิเอ่ยเสียงเรียบถาม
คนตรงหน้ารู้สึกเกร็งไปทั้งตัว เขาควรทำตัวยังไง อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปนะ เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่เอารูปใครบางคนมาให้เท่านั้นเอง
ก็ยุนกิ สั่งให้เขาเอาภาพถ่ายของคนที่จะส่งยาล็อตใหญ่มาให้ แค่นั้นเอง
"มะ...เมื่อสามปีที่แล้วครับ...พิ..พี่...เอ่อ!คุณยุนกิ"
ยุนกิมองหน้าคนตะกุกตะกักด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
"มันนอนในกรงสามวัน.....ผมเห็นว่าไม่มีใครมาประกันตัวมัน ผมเลยไถ่มันออกมา .... แล้วชวนมันมาทำงานด้วยครับ"
"อืม! ให้มันทำงานนี้............งานสุดท้าย. แล้วส่งมันไปนรกซะ"
"ห๊ะๆ.....อะอะไรนะครับ.....มันไปกวนอะไรคุณยุนกิครับ"
คนได้ยินถึงกับตกใจ ถึงจะไม่สนิทกับคนในภาพถ่ายอะไรมากมาย แต่เขาก็พอที่จะรู้ว่า เด็กหนุ่มคนนี้ไม่เคยมีเรื่องกับใครเลย วันๆถ้าไม่ได้ส่งยามันแทบไม่ออกไปไหนมาไหน
"อย่าฆ่ามันเลยครับ มันทำอะไรไม่ถูกใจบอกผมได้เลย ผมจะจัดการมันเอง แต่อย่าฆ่ามันเลยครับ มันเป็นเด็กน่าสงสาร"
ยุนกิเริ่มจะหงุดหงิดซะแล้วสิ ทำไมต้องมาร้องขอคนที่ไม่ได้มีความสำคัญในชีวิตเขาด้วย ไอ้เด็กนั่น มันไม่ใช่ญาติเขาเลยนะ
"นัมจุน......มันเป็นพ่อแม่นายเหรอ ฉันบอกให้ทำอะไรก็ทำไปเถอะ อย่าขัด พี่ไม่ชอบ ว๊า!!!ฉันคงไม่ใช่พี่ชายนายสินะ"
ยุนกิใช้คำลวง จี้จุดอ่อนของผู้กองนัมจุนและมันได้ผล
นัมจุนเคารพยุนกิยิ่งกว่าอะไร ถึงจะคนละแม่
แต่นัมจุนก็รักยุนกิมาก มากพอๆกับซอกจินพี่ชายแท้ๆ ที่ทั้งพ่อและแม่คนเดียวกัน
นัยน์ตาเขาดูอ่อนยวบในทันที
เพราะคำว่าพี่
"นายจะทำกับฉันเหมือนที่ซอกจินทำเหรอ หึ! บอกพี่มาสิ"
นัมจุนรู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นกลลวงแต่เขาเต็มใจที่จะรับมัน เพราะเขาไม่อยากถูกแบ่งชนชั้น เขาอยากให้พี่น้องรักกัน
"ไม่มีทางครับ ผมกับพี่ซอกจินคนละคนกัน พี่ไม่ต้องห่วง"
"ดีมาก ไปเถอะ"
ยุนกิพูดพร้อมกับปัดมือไล่นัมจุนให้ไปพ้นๆ ไล่เหมือนนัมจุนเป็นตัวอะไรสักอย่าง แต่นัมจุนไม่ได้สนใจจุดนั้นเลย เขากำลังดีใจกับคำว่าพี่อยู่
แต่นัมจุนก็เดินละออกไป
"ฉันไม่มีวันนับญาติ กับพวกชั้นต่ำอย่างตระกูลคิม ของพวกแกหรอก ทำให้แม่กูตรอมใจตาย พวกมึงยังมีหน้ามาตีหน้าซื่อใส่ตระกูลกูอีก"
ยุนกิเกลียด เกลียดพวกตระกูลคิมที่สุด และเขาจะไม่มีวันให้อภัยเด็ดขาด
ยุนกิหันกลับมามองรูปภาพที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานอีกครั้ง ด้วยสายตาที่เกลียดชังภายใต้ใบหน้านิ่งๆ
"ไอ้วี"
--------------------------------
"ชาเย็นไปรึยัง คุณพยาบาลอี"
"ไปแล้วค่ะ ฉันทำงานในห้องฉุกเฉินกับหมอคิม ฉันเกร็งแทบตาย"
"ฉันโชคดีมากที่ไม่ได้อยู่แผนกกับคุณ"
"ดีจัง. ถึงเค้าจะหล่อมากแต่ฉันก็กลัวเค้าอยู่ดี ฉันอ่อยแล้วนะคะ แต่เค้าก็ไม่สนใจ"
"หรือว่า.....เค้าจะชอบผู้ชาย"
5555++++
พยาบาลสาวสองคน ยืนนินทาคุณหมอซอกจินอย่างสนุกปาก
อืม!เขาได้ยินหมดแล้วแหละ แต่เขาแค่ไม่พูดเฉยๆ ก่อนจะเดินเงียบๆผ่านออกมา
สองสาวพยาบาลถึงกับสะดุ้ง เมื่อเห็นเขาเดินผ่านไป
"ตายแน่ๆ ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย ฉันก็นึกว่าเค้าไปแล้ว"
-------------------------------------
สวนสาธารณะ ข้างแม่น้ำฮันตอนเที่ยง นั่นคือที่สงบที่สุดและดีที่สุดสำหรับคุณหมอคิม เขาชอบเอาปัญหาทุกอย่างทิ้งลงแม่น้ำปล่อยให้ไหลไปตามแรงโน้มถ่วง
เขาไม่ได้เย็นชาอย่างที่ใครเข้าใจสักหน่อย ที่เขาเย็นชาก็เพราะหน้ากากที่คนอื่นชอบใส่นั่นล่ะคือปัญหา ในเมื่อเขารู้ว่าคนอื่นคิดยังไงมันก็ไม่จำเป็นที่เขาต้องเข้าไปคุยด้วย
ทำไม เป็นลูกเมียน้อยมันผิดตรงไหน น่ารังเกลียดขนาดนั้นเลยเหรอ
"ชั่ว....ผมด้วย. ช่วยผมด้วย"
เวลานี้มันเงียบมาก มากจนทำให้ซอกจินได้ยินเสียงทุ้มที่แผ่วเบา อยู่รอบๆบริเวณนี้
เขาชะงักทุกอย่าง และตั้งใจฟังเสียงนั้นอีกครั้ง
"ช่วย....ผม....ด้วย"
ได้ยินชัดเเจ๋ว เขาไม่ได้หูฝาด สัญชาตญาณของความเป็นหมอ เมื่อได้ยินเสียงคนไข้ขอความช่วยเหลือ เขาก็รีบเดินหาตามบริเวณแถวนั้น และอยู่ไม่ไกลเลย เจ้าของเสียงนั้น สภาพสะบักสะบอมตะเกียดตะกายพยายามจะดันตัวเองลุกขึ้น เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยรอยช้ำและเลือดท่วมตัว ใครกันช่างใจร้ายทำกับเพื่อนมนุษย์ได้ลงคอขนาดนี้
แทฮยองรอบยิ้มออกมาทันทีด้วยความดีใจ เขารอดตายแล้ว ถึงเปลือกตาจะบวมจนแทบปิดลูกตาทั้งสองข้างเกือบหมด
แต่ก็ยังดี ที่พอให้เขาได้เห็นว่ามีคนมาช่วย และเขาจำคุณหมอคิมได้ดี
"ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล คุณอย่าเพิ่งหมดสติก่อนนะ"
คุณหมอคิมรีบประครองคนเจ็บลุกขึ้น พาเดินไปยังรถของเขาทันที
----------------------------------
เช้าวันต่อมา
"ยุนนายังไม่ลงมาอีกเหรอ"
ยุนกิถามแม่บ้าน ที่เอาอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้กับเขา
" คุณหนูยังไม่ลงมาเลยค่ะ"
ยุนกิเริ่มคิดเล็กคิดน้อย หรือว่าเธอยังโกรธเขาอยู่
และเขาคิดว่าคงเป็นเช่นนั้นไม่มีอารมณ์จะตักข้าวเข้าปากแล้วล่ะ ช้อนที่คาอยู่ในมือก็ถูกปล่อยวางลงไว้อย่างเดิม
เขาถอนหายใจ และคิดอะไรอยู่สักพัก ก่อนจะลุกจากเก้าอี้เดินขึ้นบันไดไป อย่างไม่ลังเล และไม่กลัวเสียฟอร์ม แม้ว่าแม่บ้าน และ บอดี้การ์ด จะยืนมองดูอยู่
พวกเขาต่างยิ้ม ดีใจ ที่คุณหนูยุนกิจะขึ้นไปตามคุณหนูยุนนา เขาคงเป็นห่วงคุณหนูคนเล็กสินะ
ก๊อก!ก๊อก!ก๊อก!
เสียงเคาะประตูจากด้านนอก ทำให้ยุนนาสะดุ้งตกใจ เพราะเธอกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง กับคนในสาย
"เเค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันโทรหาอีกที"
เธอจัดแจงตัวเองให้ดูโทรมเหมือนป่วยหนัก เธอหยิบลิปสติกสีซีดขึ้นมาทาที่ปาก แล้วเข้าไปนอนขดตัวในผ้าห่มผืนใหญ่ สักพักยุนกิที่ยืนรอประตูให้เปิดอยู่นาน ไม่เห็นทีท่าว่าคนข้างในจะเปิดออกมา เขาก็ยิ่งรู้สึก......... ไม่ใช่หรอก ยุนกิจะห่วงใครเป็น
เขาบิดกลอนประตูเข้ามาอย่างถือวิสาสะ
(ก็เขา เอ่อ! ช่างมันเถอะ)
เขาค่อยๆย่างก้าว เข้าไปหาเตียงนอนของเธอเรื่อยๆ เรื่อยๆ
เขาไม่หยุดอยู่ข้างเตียงที่เธอนอนอยู่
ก่อนจะค่อยๆเลิกผ้าห่มของเธอออก สิ่งแรกที่เห็น คือ ใบหน้าขาวนวลผ่องพร้อมกับปากที่ซีด เขาใช้มือเอื้อมไปแตะที่หน้าผากของเธอทันที
" เธอ ไม่สบายจริงๆ"
สีหน้าเขาดูตกใจ และมีความรู้สึกนึงเกิดขึ้นมา มันทำให้หัวใจเขาเต้นช้าผิดปกติ เขาเย็นชากับน้องสาวจะตาย ไม่ใช่หรอกมั้ง แค่ตกใจเฉยๆ
"เธอ ไม่ไปโรงเรียนเหรอ จบ ม.6สักทีเถอะ"
เขากลับมาหน้านิ่งอีกครั้ง เมื่อยุนนาหันมามองเขาด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราดอย่างเอาเรื่อง เธอไม่ชอบให้ใครมาสัมผัส แม้คนในครอบครัวก็ช่าง
"อย่ามายุ่ง จะไปไหนก็ไป"
เธอบอกเขาด้วยเสียงแข็ง แค่เห็นหน้าก็จะอ้วกอยู่แล้ว ยังมายืนจ้องอีก
"แล้วแต่ จะตายก็เชิญ ฉันเสียเวลากับเด็ก IQ ต่ำอย่างเธอมามากพอแล้ว หัดทำตัวให้มีประโยชน์ซะบ้างนะ มินยุนนา"
ยุนกิกลับมาเป็นคนเดิม เมื่อได้ยินเด็กอวดดีพูด
ยุนกิเดินออกไปแล้ว จะเอาไงดี จะออกจากบ้านโดยไม่มีคนตามได้ยังไง
เธอรู้ว่าพี่ชายต้องให้คนเฝ้าตามตลอดแน่
เธอคิดไม่ออก ใช่ต้องหาคนช่วย เธอหยิบโทรศัพท์ ที่ซ่อนอยู่ใต้หมอนออกมา โทรหาใครสักคน
-------------------------------
Rrrrrrrrrr
"อืม! ว่าไง"
คุณหมอคิม ทักทายคนในสาย โดยที่ยังอยู่ในการทำงานอยู่
เมื่อได้ยินคนในสายถามก็รู้สึกแปลกใจอยู่นิดๆ
"จะมาตอนไหน ...........อืม!! ตอนเที่ยงเดี๋ยวไป แค่นี้และ"
----------------------------------
"เห้ย! เจ้โทรมา"
โฮซอกดีใจมากที่เห็นเบอร์ของยุนนาโชว์บนหน้าจอ ครั้งเเรกเลยนะเนี้ย!
แทบไม่อยากจะเชื่อสายตา
'เพี้ย'
"ทำบ้าอะไรของนาย"
โฮซอกลูบแก้มปอยๆ พร้อมทำปากยู่ งอนจองกุกที่ตบหน้าเขา
"คุณเจ็บแสดงว่าคุณไม่ได้ฝันไง.."
อ๋อ!โฮซอกเข้าใจแล้ว
"รีบรับสิ เดี๋ยวก็วางก่อนหรอก"
"ครับพี่นานา"
(นายมารับฉันหน่อยได้มั้ย"
"หึ! ผมเข้าโรงเรียนมาแล้ว อื้ม!แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจะออกไปตอนนี้แหละ"
(อืม!)
"ว่าไง คุณยุนนามีอะไร"
"ไปรับเจ้กัน"
จองกุก ขมวดคิ้วงง โฮซอกยิ้มแปลกๆนะ จะเล่นเป็นเด็กอีกแล้วล่ะสิ
สุดท้ายก็โดดเรียนอีกแล้ว สงสัยต้องซ้ำชั้นเป็นเพื่อนยุนนาแน่ๆ
----------------------------------
PART YOONNA.
"คุณหนูจะไปไหนครับ"
เหี้ย!ไรวะ!
เท้ายังไม่แตะบันไดประตูหน้าบ้านเลย ไอ้พวกบอดี้การ์ด ก็พูดดักเท้าซะแล้ว แม่ง!เอ้ย! รั้วหน้าบ้านก็มีอีกสามคน ไอ้ตัวโตข้างหลังสองคนนี้อีก
พวกมันก็รู้ว่าถามไปฉันก็ไม่ตอบหรอก ถามทำไมวะ!
"คุณยุนกิ สั่งให้พวกผมคอยดูแลคุณหนูเอาไว้ครับ คุณหนูจะไปไหนให้บอกพวกผม พวกผมจะพาไป"
สัสเอ้ย! ยิงทิ้งแม่งเลย
ฉันไม่มีสีหน้าใดๆมอบให้ นิ่งไร้อารมณ์เท่านั้น ที่ฉันทำมันได้ดี
ฉันรู้พี่ยุนกิเกลียดฉันจะตาย แต่ก็ชอบมาบงการชีวิตฉันตลอด
"ว่าไงครับ คุณหนูจะไปไหนดี"
ฉันไม่พอใจ แต่ความอดทนของฉันก็มีมากพอ
โอเค ก็ได้วะ! เส้นทางของฉันก็ต้องย้อนกลับไปห้องนอนสินะ รอไรละ ไปสิ!
ฉันเดินเป็นหุ่นยนต์กลับมาที่ห้องทันที
ไอ้เด็กเปรตสองตัวนั้น ก็ไม่มาสักที บ้านฉันอยู่แค่นี้เอง
ที่จะไปก็อยู่แค่นี้เองเช่นกัน โรงเรียน โรงพยาบาล โรงแรม ห้างสรรพสินค้า อีก อยู่แค่ปรายจมูก แต่ก็ไปตามใจไม่ได้ อยากหนีออกจากบ้าน แต่ก็ลืมไป จะไปอยู่ไหนวะ???"
END YOONNA.
- นางเอกก็ประมาณนี้แหละค่ะ นางไม่ค่อยเรียบร้อยหรอก นางร้ายจะตาย อิ!อิ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น