ภาคินพ่ายรัก ( ภาคิน+อิงค์วรินทร์ )

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 อกอุ่นๆ

ภาคินพาเด็กน้อยแวะทานก๋วยเตี๋ยวหมดไปคนละถ้วยก็พากลับบ้าน อีกคนที่พอกินอิ่มขึ้นรถมาเจอแอร์เย็นๆก็หลับคอพับทันที สงสัยจะง่วงจริงๆก็เมื่อเช้าเห็นแม่เขาบอกว่าเล่นตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเลยนี่

หึ เด็กหนอเด็ก ไม่หิวก็ง่วง

จนรถจอดนิ่งแล้วยังไม่รู้สึกตัวอีก 

ชายหนุ่มประคองร่างบางช้อนตัวขึ้นอุ้มอย่างเบามือก้าวเท้าตรงไปยังห้องนอนคนขี้เซาอย่างระมัดระวัง

" อื้ออ "

อิงค์วรินทร์ที่รู้สึกได้ถึงความโคลงเคลงลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังถูกอุ้มอยู่

" ถึงแล้วเหรอคะพี่คิน ให้น้องอิ๊งค์เดินเองก็ได้ค่ะ "

ถึงจะบอกแบบนั้นแต่กลับแนบแก้มนวลซบลงกับอกแกร่งอย่างเกียจคร้าน

สบายที่สุด

" จะถึงอยู่แล้ว " เสียงทุ้มเอ่ยเจือแววเอ็นดูคนขี้เซากระชับอ้อมแขนขึ้นเบาๆก้มมองคนที่ตื่นแล้วแต่กับหลับตาพริ้มราวกับสบายนักหนา ฟังเสียงหวานงึมงัมประโยคที่ทำเอาเขามันเขี้ยว

" สบายจัง อกพี่คินอุ่นจังเลยค่ะ "

จังหวะเดียวกับที่เท้าหนามาหยุดอยู่หน้าห้องของเธอ เขาปล่อยให้คนตัวเล็กลงยืนเองแล้วดันเธอติดประตู ทำเอาอีกคนถึงกับเลิ่กลั่กทั้งที่ยังตื่นไม่เต็มตา

เขายกนิ้วชี้มาเขี่ยจมูกโด่งรั้นอีกคนเบาๆอย่างมันเขี้ยว

" อะ อะไรคะ "

" เด็กขี้ยั่ว ถ้าฉันทนไม่ไหวขึ้นมาจริงๆอย่าหนีอีกก็แล้วกัน " คำพูดของเขาทำเอาเด็กน้อยหน้าแดงอย่างน่ารักก่อนที่เสียงใสๆจะแย้งเขาอย่างดื้อดึง

" หื้อ คนขี้ตู่ " ทำหน้ามุ่ยๆใส่เขาแล้วหันหลังเปิดประตูห้องนอนตัวเองเตรียมชิ่งแต่กลับโดนมือหนาดันประตูเอาไว้ อิงค์วรินทร์ทำตาโตใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเห็นการกระทำของเขา

นี่จะเอาวันนี้เลยเหรอ โง้ยย พรุ่งนี้ไม่ได้เหยอ~

" ใจเย็นๆนะคะพี่คิน วันนี้ไม่ไหวค่ะน้องอิ๊งค์ง่วงแล้ว "

สมองเล็กๆนี่ไม่คิดอะไรเลยใช่ไหมเนี่ย 

ภาคินแทบหลุดขำหลังจากจบประโยคเธอ ปกติเขาไม่ใช่คนขำง่ายยิ้มง่ายขนาดนี้จนมาเจอยัยเด็กนี่แหละ เวลาแค่ไม่กี่วันรู้สึกยิ้มบ่อยจนเหมือนคนเป็นบ้าเข้าทุกวัน 

" หึ มานี่ "

ถึงจะระแวงแต่ก็ยอมเดินกลับมาหาเขาโดยดีเมื่อไม่เห็นว่าเขาจะมีท่าทีคุกคามอะไร 

เมื่อเธอเดินมาถึงในระยะที่เอื้อมถึงแขนยาวๆก็ตวัดดึงเอาเอวบางมาแนบตัว มองคนที่สูงเพียงหน้าอกเขาแล้วก้มลงกดจมูกหนาลงบนกระหม่อมบางสูดเอาความหอมที่เป็นกลิ่นติดตัวเธอเข้าปอดทีนึงแล้วก้มลงกระซิบเสียงเบา

" ราตรีสวัสดิ์เด็กอ๊อง "

>//< 

สัมผัสอ่อนโยนจากคนตัวสูงทำเอาใจดวงน้อยที่เต้นไม่คงที่อยู่แล้วเพิ่มความบ้าคลั่งไปอีก ถ้าเป็นไปได้มันคงหลุดออกมาเต้นอยู่ข้างนอกไปแล้ว

ภาคินอมยิ้มแล้วเดินแยกไปเข้าห้องนอนตัวเองด้วยหัวใจที่อิ่มเอม 

เด็กน้อยแก้มป่อง น่ารักไม่เปลี่ยน

วันต่อมา

" น้องอิ๊งค์อยู่กับมี๊ก็ได้ค่ะไม่เห็นต้องออกไปทำเลย อยู่คนเดียวมี๊เหง๊าเหงา "

พิมพ์ลดารีบพูดในตอนที่เด็กน้อยนั่งหน้ามุ่ยบ่นให้ฟังว่าไปที่นู้นไม่ให้เธอทำงานอะไรเลย แถมเช้านี้มาก็ออกไปแต่เช้าไม่รอเธออีกไม่รู้จะรีบไปไหน คนใจดำ

" ค่ะมี๊ " 

" แล้วน้องอิ๊งค์กับพี่เขาเป็นไงมั่งถึงไหนกันแล้ว "

พิมพ์ลดาถามยิ้มๆจ้องอีกคนอย่างรอคอยคำตอบ อันที่จริงเวลาแค่ไม่กี่วันก็พอเห็นเค้าลางอยู่บ้างแต่อยากได้ยินกับปากเจ้าตัวมากกว่า อันนี้ไม่ได้กดดันเลยจริงๆ

จริ๊งงง

" ถึงไหนกันคะมี๊ " คนตัวเล็กได้ยินคำถามสุดโต่งจากมารดาของอีกฝ่ายก็ถึงกับไปไม่เป็นแก้มแดงแล้วแดงอีก 

" ก็แบบว่า....กอดๆจูบๆไงคะน้องอิ๊งค์ "

" มี๊.... "

อิงค์วรินทร์ไปไม่เป็นนั่งตัวแดงให้อีกคนซักฟอก

" ไม่ต้องอายหรอกค่ะเข้าใจมี๊เถอะนะ มี๊ร้อนใจถึงน้องอิ๊งค์จะเด็กแต่เจ้านั่นน่ะจะ 30 อยู่แล้วนะน้องอิ๊งค์ แก่จะตายชัก "

เธอเดาสีหน้าเขาไม่ออกเลยว่าถ้ามาได้ยินคนเป็นแม่นินทาเขาแบบนี้จะทำหน้ายังไง คิก

" ว่าไงคะ "

" คือ...ก็ค่ะ "

" อุ้ยตาย ค่ะอะไรน้องอิ๊งค์ กอดหรือว่าจูบ "

" จูบค่ะมี๊ " >//<

พิมพ์ลดาตาโตน้องอิ๊งค์มาอยู่นี่ไม่กี่วันได้จูบกันแล้ว ต๊ายยย เด็กสมัยนี้นึกว่าต้องเธอกระตุ้นสะอีก คนเป็นแม่ตบเข่าสะใจ ลืมสำรวมภาพลักษณ์มาดามของคฤหาสน์ไปทันที  มาดามพิมพ์หัวเราะคิกคักจูงมือลูกสาวคนใหม่ให้ลุกขึ้นไปแต่งตัว

" คิก มี๊อารมณ์ดีจัง ไปทำสวยเป็นเพื่อนมี๊หน่อยนะน้องอิ๊งค์ "

" ค่ะมี๊ "

วันนั้นทั้งวันเวลาหมดไปกับการเข้าสปาทำสวยและซื้อเสื้อผ้าที่มี๊พิมพ์ย้ำนักย้ำหนาว่า ของมันต้องมี!

กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ทำเอาคนตัวเล็กหมดแรงขาลากจนต้องขอตัวขึ้นไปนอนต่างจากคนอายุเยอะกว่าที่ยังแรงดีไม่มีตกอารมณ์ดีฮัมเพลงไม่หยุดตั้งแต่เช้า