ภาคินพ่ายรัก ( ภาคิน+อิงค์วรินทร์ )

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 ทำไมไม่ปลุกน้องอิ๊งค์

" ถ้างั้นน้องอิ๊งค์ไปแล้วนะคะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาทตามมา "

ภาคินมองคนตัวเล็กที่ตอนพูดไม่ยอมสบตาเขาแบบที่เคยทำ ปกติเธอมักจะใช้ดวงตาแป๋วๆนั่นสบตาเขาเวลาพูดพร้อมฉีกยิ้มหวานๆอยู่ตลอด 

สงสัยคงกลัว

เมื่อนึกได้ว่าเผลอพูดดุคนตัวน้อยไป ใจแกร่งก็รู้สึกโหวงๆขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ มือหนารีบคว้าเอาข้อมือเล็กที่กำลังเดินหันหลังไปจนเธอหันกลับมามองกันอย่างตกใจ

ดวงตาคมทอดมองดวงหน้านวลตรงหน้าใช้นิ้วโป้งอุ่นๆไล้ไปมาเบาๆบนหลังมือบางข้างที่จับอยู่ เสียงที่เอ่ยออกมานุ่มขึ้นกว่าเดิมมากโข

" ขึ้นไปรอฉันข้างบนนะ เสร็จธุระจะรีบมารับกลับบ้าน " พูดจบก็ขยี้ผมนุ่มเบาๆก่อนจะผละออกไป

อิงค์วรินทร์ยืนนิ่งมองเขาเดินไปขึ้นรถอยู่อย่างนั้นจนเขาขับออกไปถึงเพิ่งรู้สึกตัว ร่างเล็กยืนบิดไปมาแล้วเดินอมยิ้มก้าวขากะเผลกๆกลับขึ้นไปรอข้างบนตามที่เขาบอก

รู้งี้ถอดส้นสูงวิ่งก็จบแล้ว 

เวลาผ่านไปจนใกล้ช่วงเลิกงานชายหนุ่มก็กลับเข้ามาในบริษัททันเวลา ร่างสูงเปิดประตูเดินเข้าไปภายในห้องทำงานที่มีเสียงโทรทัศน์เปิดอยู่แต่กลับไร้เงาของใครบางคน เดินไปใกล้ๆจึงเห็นร่างของคนที่มองหานอนหลับอุตุอยู่บนโซฟา เขาเดินอ้อมมาข้างหน้ากดปิดโทรทัศน์แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงร่างบางที่หลับปุ๋ยเหมือนเด็กน้อย

ในอ้อมแขนมีหมอนใบนึงถูกเอาไปกกกอดไว้จนจมอก ช่วงเอวบางลงมาจนถึงขาเรียวมีผ้าห่มผืนเล็กคลุมกันหนาวอยู่ ภาคินมองสำรวจไปทั่วจนไปเจอรอยแดงๆที่เขาเห็นตั้งแต่ก่อนออกไปบนเท้ากระจิ๋วของอีกคน รองเท้าส้นสูงเจ้าปัญหาถูกถอดวางอยู่ข้างล่าง

เขาถอนหายใจส่ายหัวเบาๆ ก้มลงไปช้อนเอาร่างเล็กขึ้นแนบอกอย่างเบามือพาเดินตรงไปยังห้องนอนส่วนตัวของเขาให้เธอนอนบนเตียงให้สบายตัว อิงค์วรินทร์ส่งเสียงงึมงัมออกเพียงนิดแล้วนอนต่ออย่างง่ายดาย

ภาคินทรุดลงนั่งที่ปลายเท้าเธอจับข้อเท้าเนียนขึ้นมาสำรวจดูเห็นว่าเป็นรอยแดงจากการถูกรองเท้ากัดแล้วตอนเธอวิ่งไปหาเขาคงถลอกเพิ่มจนเจ็บมากแน่ๆแต่ดูแล้วมีร่องรอยของการทายาสงสัยคงหามาทาเอง 

หึ เด็กโง่ ดีนะยังรู้จักหายาทา

เขาวางข้อเท้าเรียวลงไว้ที่เดิมจัดการดึงผ้าห่มคลุมร่างเล็กไว้ให้เรียบร้อยแล้วเดินออกไปเคลียร์งานต่อ

นาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่มอิงค์วรินทร์งัวเงียลุกขึ้นมาอย่างงงๆร่างเล็กขึ้นลุกเดินเท้าเปล่าออกไปนอกห้อง สายตาพร่ามัวมองเห็นแผ่นหลังคุ้นตาของใครบางคนที่นั่งหันข้างกดโทรศัพท์อยู่

" พี่คิน...กลับมาตอนไหนคะ? "

ภาคินหันกลับมามองคนตัวเล็กที่ถ้ายังไม่ตื่นสักพักเขาคงต้องเข้าไปปลุกแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปหาคนเท้าเปล่าใช้แขนข้างเดียวอุ้มเธอขึ้นมาเอาเธอไปวางไว้บนโต๊ะทำงานแล้วเดินไปหยิบรองเท้าแตะมาใส่ให้เธอทีละข้างเสร็จแล้วจึงยืดตัวขึ้นมาเท้าแขนกักร่างน้อยไว้ในอก 

" นอนอิ่มไหม "

" หื้อ ทำไมไม่ปลุกน้องอิ๊งค์ล่ะคะ "

ภาคินยกยิ้มแล้วถามเธอต่อ 

" แน่ใจเหรอว่าอยากให้ไปปลุกน่ะ "

อิงค์วรินทร์ในเวลานี้ดูน่ารังแกไม่น้อย ผมยุ่งๆหน้าตางัวเงีย ไหนจะเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่นี่อีก

คนตัวบางสบตาคมที่ก้มหน้ามาใกล้ทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของอีกคน เธอเห็นแววลุ่มลึกในดวงตาเขาและอดไม่ได้ที่จะยั่วเย้าเขาออกไป

" ทำไมคะ? พี่คินจะจูบปลุกน้องอิ๊งค์หรือไง "

ใจดวงน้อยเต้นแรงเมื่อรู้สึกได้ว่าเขาหายใจหนักขึ้นกว่าเดิม มือหนายกขึ้นมากุมหน้านวลเอาไว้แล้วเอ่ยถามเสียงเบาจนแทบเป็นกระซิบ

" ได้ไหมล่ะ "

คนตัวเล็กขบริมฝีปากอย่างอายๆร่างกายรู้สึกวูบวาบไปกับน้ำเสียงทรงเส่นห์ของเขา เธอหลบตาพยักหน้ารับด้วยแก้มแดงๆ ทำเอาร่างสูงที่มองดูกิริยาน่ารักนั้นของเธอรุมๆในอก ปากร้อนฉกวูบลงไปอย่างรวดเร็ว

" อื้อ~ "

ริมฝีปากหนาบดจูบปากอิ่มอย่างร้อนแรง เขาดูดดึงกลีบปากอิ่มจนร่างเล็กครางฮือก่อนที่ลิ้นร้อนจะสอดเข้าไปในโพรงปากนุ่มดูดดึงเอาความหวานนั่นเข้าปากอย่างไม่รังเกียจ มือหนาลูบไล้แขนเรียวนุ่มไปมาปากก็บดจูบเอาอยู่แบบนั้นจนคนร่างเล็กอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดเขา หน้าหวานยกเงยแหงนให้เขาช่วงชิงความหอมหวานจากตน

มีบางช่วงได้ยินเสียงทุ้มครางต่ำอย่างพอใจเมื่อเธอตอบสนองกลับอย่างเงอะงะไม่ประสา มือหนาปัดป่ายเคล้นคลึงไปทั่วตัวนุ่มนิ่มก่อนจะมาวางแหมะบนอกอวบของเธอ

" อื้อ "

เขาออกแรงเคล้นคลึงเบาๆจนได้ยินเสียงหวานครางรื่นหู กายสาวสั่นระริกทั้งที่ริมฝีปากยังโดนบดจูบ ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวไล่ต้อนเรียวลิ้นเล็กไปมา

อุณหภูมิในห้องพุ่งปรี๊ด ร่างสูงหอบหายใจแรงอย่างต้องการ ทำเอาร่างเล็กวาบหวามไปกับสัมผัสนั้นยกแอ่นอกอวบให้เขาบีบคลึงอย่างยินยอมบรรยากาศควรจะเป็นใจมากกว่านี้ถ้าไม่........

โครกกกก

ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ภาคินถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง อารมณ์ร้อนที่พุ่งสูงเมื่อกี้นี้หดหายแทบไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างออกมาจากกระเพาะน้อยๆคนอีกคน

อิงค์วรินทร์ก้มหน้าร้องแฮะอย่างอายๆ

" คือน้องอิ๊งค์หิวแล้วค่ะ " เสียงหวานตอบอ้อมแอ้มจนภาคินหลุดขำก่อนจะลูบหน้าตัวเองแรงๆทีนึง แล้วอุ้มเธอลงมา

ร่างสูงเดินไปหยิบเสื้อสูทมาใส่ให้เธอพร้อมกับติดกระดุมให้เรียบร้อยคงไม่ดีแน่หากเธอออกไปด้วยเสื้อยับแบบนั้น มือหนายกขึ้นลูบผมฟูๆของคนตัวเล็กให้เป็นระเบียบโดยมีสายตาของอีกคนเทียวลอบมองการกระทำนั้นอยู่

เขาดันหลังเธอเบาๆให้เดินออกไปพร้อมกับเสียงทุ้มที่เอ่ยถามเธอ

" อยากกินอะไร "

" น้องอิ๊งค์อยากกินก๋วยเตี๋ยวร้อนๆค่ะ "

อิงค์วรินทร์รีบตอบ

" โอเค "

เขาพยักหน้าเชิงรับรู้แล้วพาเธอเดินลงไปที่รถ