ภาคินพ่ายรัก ( ภาคิน+อิงค์วรินทร์ )

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 ไปนานหรือเปล่า

ทางด้านอิงค์วินทร์ที่เดินออกไปก็ยังไม่วายอุบอิบกับตัวเองถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า

" เมื่อกี้ทำไมแกไม่ยอมๆไปนะยัยอิ๊งค์ แบบนี้จะได้เป็นไหมสะใภ้มี๊พิมพ์น่ะ มัวแต่อายอยู่นั่นยัยบ๊องๆๆ "

มือเล็กเคาะหัวตัวเองไม่แรงนักแต่ทำเอาคนที่เดินตามมาอย่างวศินรีบปรี่เข้ามาถามอย่างรวดเร็วจนเธอสะดุ้งตกใจ 

" นายหญิงเคาะหัวเป็นอะไรครับ ปวดหัวเหรอครับ "

" คะ? เปล่านะคะน้องอิ๊งค์เกาหัวต่างหาก คันค่ะ "

ลืมเลยว่ามีคนมาด้วย เขาคงไม่ได้ยินที่เธอพูดหรอกนะ

คำพูดของนายหญิงตัวน้อยทำเอาวศินขมวดคิ้วงงแต่ก็ยอมเงียบเดินตามไปเช่นเดิม

ไปได้เกือบครึ่งชั่วโมงอิงค์วรินทร์ก็เดินยิ้มแป้นกลับเข้ามาอย่างอารมณ์ดีมือสองข้างถือชาไข่มุกของตัวเองข้างนึง กาแฟของพี่คินข้างนึง ส่วนวศินได้หอบมาเต็มมือทั้งกล่องข้าวร้านอาหารตามสั่งที่นายหญิงไปแวะไหนจะชาไข่มุกมาฝากสองแม่ลูกหน้าห้อง

ตัวเขาเกือบจะได้อานิสงส์ผลบุญเป็นชาไข่มุกเช่นกันดีนะที่เธอยังอุตส่าห์ถามเขาก่อน เขาเลยรีบเบรคขอเปลี่ยนเป็นกาแฟเฉกเช่นเจ้านาย 

ก็นะผู้ชายอย่างพวกเขาต้องกาแฟขมๆเท่านั้น

" อ้าวไปไหนกันมาคะนั่น ได้ของเต็มไม้เต็มมือเชียว "

เลขาสาวแม่ลูกหนึ่งร้องทักทันทีที่เห็นพวกเธอสองคนเดินมา เมื่อเช้าอิงค์วรินทร์แวะมาทักทายและเล่นกับลูกเธอเลยพลอยทำให้สนิทและเอ็นดูเธอไม่น้อย ยิ่งรู้ว่าอยู่ในฐานะคู่หมั้นของท่านประธานก็ทำเอาเธอทึ่งไปพักใหญ่อยู่เหมือนกัน 

" ไปร้านกาแฟข้างล่างมาค่ะพี่ปูเป้ น้องอิ๊งค์ซื้อชาไข่มุกมาฝากด้วยนะคะแต่ของน้องปูนิ่มไม่มีมุกกลัวติดคอแกน่ะค่ะ "

วศินเดินเอากับข้าวไปแบ่งแยกไว้ในครัวให้แม่บ้านช่วยจัดให้ก่อนจะเดินออกมาเอาแก้วน้ำวางไว้ให้เลขาสาว

" โอ๊ย ซื้อมาทำไมเยอะแยะคะ แก้วเดียวพี่ก็เกรงใจแล้ว ปูนิ่มทานข้าวมาแล้วก็ไปแอบหลับอีกแล้วค่ะเนี่ยจะได้กินหรือเปล่าไม่รู้ "

บนชั้นนี้มีห้องรับรองแขกมีทั้งโซฟาตัวใหญ่และแอร์เย็นๆ ภาคินอนุญาตให้ลูกสาวเธอเข้าไปนอนกลางวันได้เวลาที่มาด้วย เธออยู่กับสามีเพียงสองคน แรกๆก็จ้างพี่เลี้ยงช่วยดูแต่ว่าเคยมีเหตุการณ์พี่เลี้ยงแอบหยิกลูกสาวเธอ ทำเอาเธอโกรธและไม่ไว้ใจให้คนอื่นเลี้ยง

ครั้นจะให้สามีพาเอาไปก็ไม่ได้สามีเธอเป็นวิศวกรทำงานในไซต์งานและเดินทางบ่อยๆเธอจึงเลือกที่จะพามาเองแรกๆก็พยายามไม่ให้วุ่นวายกลัวถูกดุแต่ปรากฏว่านอกจากจะไม่ดุแล้ว คุณภาคินยังช่วยอำนวยความสะดวกให้เธอหลายๆอย่างแม้จะไม่พูดแต่คอยสั่งผ่านลูกน้องมาบอกแต่เธอก็รับรู้ถึงความใจดีของคุณเขาได้อยู่ดีวันนี้เขามีคู่หมั้นแล้วอีกไม่นานคงมีลูกตัวน้อยถึงเวลานั้นเจ้านายเธอต้องเป็นพ่อที่อบอุ่นมากแน่ๆ 

" คิก เด็กอ้วนนอนอีกแล้ว พี่ปูเป้แช่เก็บไว้ก็ได้ค่ะไม่ต้องเกรงใจหรอก น้องอิ๊งค์ขอตัวไปทานข้าวก่อนนะคะหิวมากก "

" ค่ะน้องอิ๊งค์ "

บานประตูถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างเล็กของคู่หมั้นตัวน้อยเดินตรงเข้ามาหาเขา 

" กาแฟเย็นๆชื่นใจมาแล้วค่ะท่านประธาน~ "

สวมบทเป็นเลขาสาวเสริฟ์เครื่องดื่มจนเขาหมั่นไส้ยกมือเคาะหน้าผากมนไม่แรงนัก แต่คนตัวบางกลับแสดงได้เว่อร์วังจนเขาอยากเคาะอีกรอบ

" โอ๊ย เจ็บนะ ทำน้องอิ๊งค์ทำไมเนี่ย "

" อย่ามาเนียน "

" เนียนอะไรเล่า! " กุมหน้าผากมองเขาอย่างเคืองๆ

" กระเป๋าตังค์ " เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเรียบๆทำเอาคนตัวบางยิ้มแผล่ออกมาอย่างทะเล้น

" อ๋อแฮร่ ลืมเลยค่ะ "

วางกระเป๋าตังค์ตุงๆเพราะเธอเอาแบงค์ใหญ่ไปจ่ายจนได้เงินทอนมาเต็มกระเป๋าลงบนมือหนาเป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูถูกเคาะโดยแม่บ้านเอากับข้าวที่จัดมาให้ 

" พี่คินขา ลุกมาทานข้าวสิคะมันเยอะน้องอิ๊งค์ทานคนเดียวไม่หมดหรอกนะ "

คนตัวบางรีบไปนั่งพร้อมกับเรียกอีกคนให้ไปทานด้วยกัน

" แล้วซื้อมาเยอะทำไม "

พูดเสียงดุๆแต่ก็ยอมลุกเดินมานั่งบนโซฟาข้างคนตัวเล็ก มองดูกับข้าวหลายอย่างแล้วก็รู้สึกหิวขึ้นมาเหมือนกัน ภาคินนั่งลงทานข้าวกับเธอไปได้ไม่กี่คำวศินก็เคาะประตูเข้าห้องมาอย่างรีบร้อน เดินมากระซิบเรื่องสำคัญให้ได้ยินแค่สองคนจนคนตัวเล็กมองตาแป๋วแล้วเดินออกไป

ภาคินสบตากลมโตก่อนจะบอกกับเธอเสียงเรียบ

" ฉันมีงานด่วน เธอทานไปนะ "

ว่าจบก็หันหลังเดินไปเก็บของบนโต๊ะ อิงค์วรินทร์หน้าหงอยมองจานข้าวของเขาที่เพิ่งพร่องไปได้นิดเดียวสลับกับมองคนตัวสูงเดินเก็บของไปมา 

ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน กินแค่นี้จะอิ่มได้ไงกัน 

ได้แค่คิดไม่กล้าพูดไป จู่ๆข้าวในปากก็รู้สึกไม่อร่อยขึ้นมาสะงั้น นัยน์ตาหวายเศร้าก่อนจะถามเขาในจังหวะที่เขากำลังจะออกไป

" พี่คินไปนานไหมคะ "

ภาคินชะงักทันยกนาฬิกาข้อมือดูหันไปบอกเธอแล้วรีบร้อนออกไป

" น่าจะนานอยู่ ไปก่อนนะ "

ภาคินกดลิฟต์ลงไปยังชั้นจอดรถที่ให้วศินไปเตรียมรถรอ เมื่อกี้วศินเข้ามารายงานว่าโกดังที่เก็บอาวุธเกิดไฟไหม้ทำให้เขาต้องออกไปดูด้วยตัวเอง เพราะนี่เป็นล๊อตสุดท้ายก่อนที่เขาจะยุติการส่งออกถ้าเสียหายมาเท่ากับเสียทั้งเวลาและเงินอย่างมหาศาลและอาจจะเกิดการขัดแย้งกับอีกฝั่งได้

ลิฟต์พาตรงลงมายังชั้นจอดรถ ภาคินก้าวขาตรงไปยังทิศที่วศินจอดรออยู่แต่หูได้ยินเสียงรองเท้าวิ่งพร้อมกับเสียงหวานคุ้นหูดังไล่หลังมา

" พี่คิน! พี่คินคะ "

 ไม่แน่ใจจึงหันกลับไปดูก็พบร่างเล็กคุ้นตาวิ่งตรงมาหาเขาในมือบางถือกล่องใบนึงมาด้วย อิงค์วรินทร์มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาเธอหอบแฮ่กๆเพราะรีบตามลงมาให้ทันเขา

" ตามมาทำไม! "

ภาคินถามเสียงเข้ม ขมวดคิ้วแน่นไม่พอใจและนึกสงสัยที่เธอวิ่งตามเขาลงมาจนหอบหายใจไม่ทันขนาดนี้ ก้มลงมองข้อเท้าเล็กที่สั่นดิ๊กๆบนส้นสูงไหนจะรอยแดงแว๊บๆนั่นอีก ก่อนที่มือเล็กจะยื่นกล่องในมือส่งมาและอธิบายคลายความสงสัยให้เขาเข้าใจ

" นะ..น้องอิ๊งค์เห็นพี่คินทำงานแต่เช้าเพิ่งได้พักทานนิดเดียวก็ออกมา คิดว่าออกไปทำงานก็คงจะไม่ทานอะไรอีก พี่คินเอาข้าวนี่ไปทานรองท้องบนรถหน่อยนะคะ "

คนตัวเล็กก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาพูดเสียงสั่นเร็วๆให้เขาเข้าใจเจตนาตน ทั้งเป็นห่วงทั้งกลัวถูกดุอีก

ถ้าเป็นแบบนั้นเธอต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ

กล่องข้าวในมือเล็กถูกหยิบไปแต่เขากับไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา จนอิงค์วรินทร์ทำตัวไม่ถูกยิ่งเขาเงียบยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ น้ำเสียงและสีหน้าเขาเมื่อกี้ดุมากจริงๆ