คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คนแปลกหน้า100%
_________________________________________________________________
ฟูด ฟิด ฟูด ฟิด
อะไรหว่าฟูด ฟิด มาดมๆอะไรฉัน เปียกๆด้วย =_= ขอลืมตาขึ้นดูหน่อยน้า
“อ้า ๆ ๆ ๆ ๆ ตัวอะไร ออกไปนะ ออกไป” ฉันตื่นขึ้นมาพบกับความตกใจที่สุดในชีวิตการตื้นของฉัน เพราะฉันเจอ เจอกับไอ้ตัว ตัวบ้าอะไรเนี่ย เท่าที่จำได้ฉันกำลังอธิฐานกับไอ้จดหมายนั้น แล้วก็มีแสงสว่างวูบวาบ หวามๆ ต่อจากนั้นฉันก็โดนดูด เหมือนกดชักโครก สุดท้ายก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ตกลงว่าที่นี้มันที่ไหน มีตัวประหลาดด้วย แต่จากการคาดการของฉันที่ทั้งฉลาด และหลักแหลม เปี๊ยวๆนี้นะ ที่นี้ต้องไม่ใช้แถวบ้านฉันแน่ (โหแน่ละ แถวบ้านแกมีตัวประหลาดอาศัยอยู่ด้วยหรอ)
“ฮี้ๆๆ” ไอ้ตัวนั้นมันร้องใช่ไหม มันร้องออกมาแบบนั้นใช้ไหม แค่หน้าตาที่เหมือนหมา ตัวเป็นนกยักษ์ ที่ซ้ำร้ายกว่านั้นมันยังร้องฮี้ๆ อีก โอ้ยนี้ฉันอยู่ในเมืองบ้าอะไรเนี่ย
“บันจิ ทำอะไรหนะ” เสียงใครก็ไม่รู้ แต่รู้ว่าเป็นผู้ชาย น่าจะเป็นข้างหลังฉันมั้ง แล้วไอ้เจ้าตัวประหลาดนั้นก็ หู หูตั้ง เป็นหูหมูเลย เหมือนมาก แล้วก้วิ่งทะลุพุ้มไม้ปข้างหลังแนไป จะว่าไปที่นี้ก็สวยดีนะเนี่ย แต่นี้มันไม่ใช่เวลาจะมาชื่นชมอะไรนะ
ฉันกระทำสิ่งที่เรียกว่าถ้ำมอง โดยการชะโงกหน้าทะลุพุ้มไม้ไปดู เห็นไอ้เจ้า ฉันเรียกมันว่าหมาก็ละกัน ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ก็เถอะ เจ้าหมาน้อยมันกำลังทำท่ากระโดดเด่งๆ แล้วก็ดูจะ ตายเวรแล้ว มันพยายามพาผู้ชายคนนั้น ชายคนนึงที่เรียกมันมาทางฉ้าน อ้ากกกก ทำไงดีอะ
“นี้เธอนั่งบื้ออะไรอยู่ตรงนั้นหนะ” หือเจ็บปวดอะ หาว่าฉันบื่ออะ แรงมากมาย รับไม่ได้ต้องจัดไป 1 ชุด
“นี้นายเป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย ฉันก็นั่งอยู่ตรงนี้ดีๆ มาหาว่าฉันบื่อ ฉันก็มีพ่อ มีแม่นะ ไม่ยอมให้นายมาว่าหรอก โอ้ยเหนื่อย แล้วนี้นายยังมีหน้ามายืมยิ้มอีก ผีเข้าหรอฮะ’ ฉันลุกขึ้นมาใส่นายนั้นไปอย่าที่ตั้งใจไว้ ใจกล้าหน้าซีเมนต์จริงๆเลยฉัน ลุกขึ้นมาชี้หน้าว่าคนที่ไม่รู้จัก
“ฮ่า ๆๆ...โอ้ย เธอนี้มัน...ฮ่าๆๆ...ตลกจริงๆ น้ำตาเล็ดเลย...ฮ่าๆๆ...ดูเธอสิ แต่วตัวก็ตลก แล้วยังยืนชี้หน้าฉันอีก...ฮ่าๆๆๆ” อืมเอาเลย ขำซะ ให้พอ เพราะต่อจากนี้นายคงจะไม่ได้ขำไปอีกนานเลยหละ ผู้ชายอะไรหน้ากุ๊กไก่จริงๆ (เป็นยังไงว่ะ ไอ้ผู้ชายหน้ากุ๊กไก่ =_=;;)
“นี้นายเลิกขำจนลงไปกราบพระแม่ธรณีแล้วลุกขึ้นมาสนทนากับฉันได้แล้ว” อยากตายวันละหลายๆรอบ ฉันต้องมาอยู่ในเมืองบ้า คนบ๊อง หมาประหลาดอะไรเนี่ย เซ็งงงงง
____________________________________________________________________________________40%
“มีอะไรไม่ทราบคร๊าบ ” แหมลุกขึ้นมาก็มากวนกันต่อเลยนะ
“นี้นายไม่ได้สังเกตอะไรเลยหรอ” ฉันถามนายนั้น แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือหน้าตาก็อะนะไม่ปฏิเศษหรอกว่าพอดูได้ มองมาทางฉันแบบหัวเท้า เท้าหัว แล้วเท่านั้นยังไม่พอยังจะทำหน้าทำตา ประมาณว่าก็แล้วยังไง
“เธอก็ดูเหมือนมนุษย์ทั่วๆไปหนิ ไม่ได้มีส่วนไหนเหมือนเจ้าบันจิสักหน่อย” ที่พูดออกมาเค้าเรียกว่าวาจาหรอนั้น ช่าง โอ้ ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี
“นี้นายมีลูกตาไว้ทำไมฮะ แค่นี้ก็ไม่รู้หรอนายช่วย ห.ต.ด. ให้ฉันสักนิดได้ไหมฮะ อะดูดีๆนะ คราวนี้ดูให้ แล้วนายลองบอกดิว่าฉันไม่เหมือนยนายตรงไหน” ฉันพยายามพูดกับนายนั้นใหม่แล้วนะ แต่ดูว่ามันจะไม่ได้ผลเลย
เพราะสิ่งที่นายนั้นทำก็คือการเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งขึ้นมา แล้วจับที่ตาของเค้า แล้วแหกมันแบบสุดๆไปเลย ok ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว ฉันไม่น่าเสียเวลาเสวนากับอีตานี้เลย ตอนแรกฉันคิดว่าฉันบ้า ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว คนที่บ้าไม่ใช่ฉันหรอกแต่เป็นอีตาผู้ชายคนนั้นที่พยายามแหกตาตัวเองอยู่ ฉันว่าเดินออกห่างจากตรงนี้จะเป็นการดีที่สุด
“นี้เธอจะไปไหนหนะที่นี้มันอัตรายนะรู้ไหม” พอเดินปุ๊ปก็เรียกปั๊ปเลย แหมไม่รอให้ฉันเดินไปอีกนิดหละจะได้วิ่งหนีนายไปเลยไง
“เรียกฉันไว้ทำไมไม่เอามือแหกตาต่อแล้วหรอ” คนบ้าอะไรเนี่ยให้ตายเหอะน่ารำคาญชะมัด
“นี้เธอคิดว่าฉันบ้ารึไงถึงเดินหนีเนี่ย” แหมแม้นนะเนี่ยวันหลังขอฉันสักตัว สองตัวนะ “ฉันแค่จะแกล้งเธอเท่านั้น ฉันไม่ว่าแปลกหรอกเพราะว่าปีๆนึงต้องมีคนอย่างเธอหลุด หล่นผัวะลงมาสร้างความวุ่นวายให้หมู่บ้านเราปีละครั้งอยู่แล้ว”
“ตะกี้นายว่าอะไรนะ นายบอกว่าจะมีคนตกลงมาที่นี้ทุกปีงั้นหรอ ’ นายคนนั้นก็พยักหน้าช้าๆเป็นเชิงว่าฉันเข้าใจถูกแล้ว “งั้นก็แสดงว่าฉันมีทางออกไปจากที่นี้ใช่ไหม”
“ใช่ มันมีทางออก แต่ฉันไม่รับประกันนะว่าเธอจะออกไปได้ไหม” เริ่มเสียวๆแล้วนะ ตะกี้ฉันยังดีใจแทบตด ตอนนี้ฉันเริ่ม เริ่มอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันอะ
“ทำไมนายพูดแบบนั้นอะ ฉันจะไม่ได้กลับบ้านหรอ ฮะนายตอบฉันมานะ ตอบมานะ ” ฉันพุ่งตัวเข้าไป เขย่าตัวนายนั้น
“นี้เธอใจเย็นๆก่อนดิ ฟังฉันก่อน หมู่บ้านของเราอย่างที่ฉันบอกอะ สิ่งที่ฉันจะบอกเธอก็คือจะมีคนมาที่นี้วันและเวลานี้ทุกปี เพราะฉนั้นทางหมู่บ้านเลยเลือกคนที่จะมาดูแลคนที่ตกผัวะอย่างเธอไง” พูดไปก้ทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องไป หมั่นเคี้ยวจริงๆเลย “แล้วเธอรู้ไหมว่าปีนี้คนที่ได้รับหน้าที่อันทรงเกรียติที่จะมาดูแลคนอย่างเธอในปีนี้คือใคร ใช่แล้วฉันเอง จะมาเป็นผู้ดูแลของเธอในปีนี้ ฮ่าๆๆๆ” นี้ฉันจะต้องมาฝากชีวิตไว้กับไอ้ผู้ชายสติไม่เต็มเต็งอย่างนายนี้เนี่ยนะ
“แล้วอย่างนายจะช่วยฉันได้จริงๆหรอ ชื่อนายฉันยังไม่รู้จักเลย ไม่เอานะ” ฉันเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วนะ ฮือๆๆ อยากจะร้องไห้ให้น้ำท่วมปากมันอะ (ท่วมไปเพื่ออะไรเนี่ย)
“โถ่ ยายถั่วเน่าเอ๋ย ทำไมเธอเป็นแบบนี้เนี่ย” นายนั้นพูดพึมพำอะไรอะ นี้นินทาฉันหรอ
“ตะกี้นายว่าอะไรนะฉันฟังไม่ถนัด” ฉันว่านายนั้นต้องนินทาฉันแน่ๆเลย
“เปล่าๆ นี้เธอเราจะต้องอยู่ตรงนี้กับอีกนานไหม ฉันหิวข้าวต้องมายืนรอเธอตั้งแต่กี่โมงเนี่ย โอ้ย 5 ชั่วโมงเข้าไปแล้ว รีบๆตามมาเลยเธอ หรืออยากอดตายอยู่ตรงนี้ก็เชิญนะ”
“แหมพูดอย่างกับว่าฉันจะไป กับนายอย่างนั้นหละหยะ” ฉันพูดจบปุ๊ปนายนั้นก็ถอนหายใจซะแรงเลย
“เธอเลิกทำตัวมีปัญหาแล้วตามฉันมาดีๆมันจะ ตายไหมฮะ มาเถอะน่า ท้องเธอร้องจนฉันรำคาญโสตประสาทไปหมดแล้ว รู้ตัวบ้างไหม” ดูท่าทางนายนี้จะเริ่มโกรธแล้วอะ
สุดท้ายจนแล้วจนรอดฉันก็ต้องยอมจำใจเดินตามคยบ้าหมาประหลาดมา มาในที่ๆก็ไม่คุ้นตาหรอกนะ แต่ก็ว่าเหมือนจะคุ้ยๆอะ ช่างมันเถอะ แต่ตอนนี้ที่แน่ๆคือฉันหิวข้าวววววว
ความคิดเห็น