คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 35%
ในหมูบ้านบาบียอง เมืองแห่งความสุขที่บัดนี้ทั่วทั้งเมืองถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน และหากจะกล่าวถึงบาบียองสิ่งที่ทุกคนจะต้องนึกออกในทันทีก็คือ ฟดูกาลที่ไม่เหมือนกับที่อื่น ฤดูกาลที่มีเพียงใบไม่ผลิและหนาวเท่านั้น เพราะเหตุนี้ทำให้ที่นี้เป็นเมืองที่มีทิวทัศน์สวยเกือบจะที่สุดของแถบนี้ หมู่บ้านเล็กๆที่มีจุดให้สะดุจตาเพียงแค่ บ้านไม้หลังใหญ่ที่มมักจะมีเสียงหัวเราะอย่างร่าริงของเด็กๆที่อาศัยอยู่ที่นั้น
“อมีเลีย ช่วยครูดูน้องให้หน่อยได้ไหม” สียงหญิงวัยกลางคนเอ่ยถามเด็หสาวคนหนึ่งที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรซักอย่างอยู่ในครัว
“เอ่อคือ หนูคิดว่าหนูคงช่วยครูไม่ได้คะ หนูยังทำอาหารไม่เสร็จเลย” เสียงตอบที่ดังออกมาจากครัวทำให้ผู้เป้นครูต้องเผยยิ้มน้อยๆ และหันมองหาคนที่น่าจะพอช่วยเธอได้
“มาทิลด้า ถ้าไม่ว่าอะไรช่วยเงยหน้าจากกองหนังสือเวทแล้วมาช่วยป้าดูน้องก่อนได้ไหม ระหว่างที่เรารออาหารเย็นกัน” ผู้เป็นครูนั้นพูดกับเด็กสาวอีกคนที่กำลังนั่งคลุกตัวอยู่ในกองหนังสือเวท เด็กสาวที่มีฐานะเป็นหลาน แต่ก็ไม่ใช่หลานแท้ๆของเธอ
“คะ ท่านป้า” เด็กสาวคนนั้นตอบรับและเดินมาทางกลุ่มเด็กๆที่กำลังเล่นกันอย่าสนุกสนาน ส่วนผู้ที่เป็นป้านั้นเมื่อเด็กสาวเดินมารับช่สงต่อเธอก็เดินไปนั่งลงที่เก้อี้นวม ที่มีหญิงรุ่นราวคราวเดียวกันนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“อมีเลียหละมิสทิน” หญิงคนนึงเอ่ยถามผู้มาใหม่
“กำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัวหนะ” หญิงที่คาดว่าน่าจะชื่อมิสทินกล่าว
“ฉันไม่น่าเสกพายุเลยตอนนั้น ไม่อย่างงั้นองค์หญิงคงไม่ต้องมาลำบากแบบนี้” หญิงอีกคนกล่าว แล้วทั้ง 3 คนก็ถอนหายใจ
___________________________________________________________
10 ปีก่อน
“องค์หญิงเพคะ อย่าทรงวิ่งออกไปนอกเขตนักสิเพคะ พระมารดาทรงสั่งไว้นะเพคะ” หญิงสาวคนนึงวิ่งไล่เด็กหญิงตัวเล็ก ผู้ที่มีผมยาวสีน้ำตาลและดวงตากลมโต สีน้ำตาลเข้ม
“หญิงไม่ออกไปไหนไกลหรอก พี่นาตาชาไม่เห็นต้องเป็นห่วงเลย ยังไงท่านแม่ก็ไม่ว่าหญิงหรอก” เด็กหญิงเอ่ยก่นอที่จะออกวิ่งอีกรอบ
“ไม่ทรงว่าองค์หณิงหรอกเพคะ แต่จะทรงว่าหม่อมฉัน” พระพี่เลี้ยงที่ตอนนี้คงจะหมดหนทางในการนำองค์หญิงน้อยกลับเข้าที่ประทับ แต่ด้วยความที่กลัวพระอาญาเลยจำต้องวิ่งตามองค์หญิงน้อยไปเรื่อยๆ
“โอ้ย” เสียงองค์หญิงน้อยร้องขึ้น ถึงจะไม่ดังมากแต่ก็สร้างความตกใจให้นาตาชา ได้ไม่น้อย นางจึงรีบวิ่งเข้าไปดุองค์หญิง
“ทรงเจ้บตรงไหนรึเปล่าเพคะ” นาตาชามองสำรวจองค์หญิงน้อยด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร แต่ว่าตะกี้หญิงชนอะไรก็ไม่รู้” องค์หญิงทรงตอบพระพี่เลี้ยงแล้วก็มองซ้ายมองขวา ก็ยังหาต้นเหตุของการล้มก้นจ้ำเบ้าครั้งนี้ไม่เจอ
“จะมองหาอะไรทางโน้นหละ เจ้าวิ่งชนเรากระเด้นมาตรงนี้ไง” พูดจบปุ๊ปเจ้าของเสียงก็ลุกออกมาจากพงหญ้า เด็กชายตัวเล็กที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับองคฺหญิง ออกมายืนให้เห็นด้วยหน้าตาทีบูดสนิท
“เจ้าเป็นใครหนะ เข้ามาในนี้ได้ยังไง นี้เป็นเขตชั้นในนะ” องค์หญิงน้อยหลังจากที่ตั้งหลักได้แล้วก็ถามผู้มาเยือนด้วยสายตาเอาเรื่อง
“เราชื่อ ออสติน อาเบว เป้นเจ้าชายของสโนแลนด์ เจ้าดูสิว่าเจ้าทำอะไรกับข้า” เจ้าหยิงน้อยมองไปที่เจ้าชายน้อยแล้วก็ต้องปล่อยเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่า ฮ่า ๆๆๆ ดูสภาพเจ้าสิ นี้หรอเจ้าชาย ให้ตายข้าก็ไม่เชื่อ ข้า5 ขวบก็จริงแต่มไม่ได้โง่นะ ” องค์หญิงน้อยกล่าว ก็คงจะเป็นอย่างที่องค์หญิงว่าเพราะดูเจ้าชายออสตินน้อยในตอนนี้ ผมเผ้ายุ่งเหยงดูไม่ได้ เนื้อตัวเบื้อนโคลน และเสี้อผ้าเนื้อดีที่ฉีกขาด
“อมีเลีย อยู่ไหนลูก” มีเสียงหนึ่งเรียกหาองค์หญิงน้อยมาจากด้านในทำให้องค์หญิงนั้นหันไปมอง
“อะท่านแม่เรียกแล้ว ไปก่อนนะ” พูดจบองค์หญิงอมีเลียก็มรงลากพระพี่เลี้ยงเดิมตามพระองค์ไป เหลือทิ้งไว้แต่รอยยิ้มอ่อนโยนจากผู้ที่ถูกทิ้งไว้เบื่องหลัง
ความคิดเห็น