The LeGend of Dream ตำนานสภาสูงแห่งอาคาเซีย.doc

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

                ในอาณาจักรแห่งอาคาเซีย  อาณาจักรที่มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น  เรื่องราวที่เล่าต่อกันมาของคนทุกรุ่น  เเกี่ยวกับ คนกลุ่มหนึ่งที่มีอำนาจเวทมนต์  และความลึกลับของห้วงการณ์เวลาของชีวิต  ความรักที่ก่อเกิดขึ้นจากมิตรภาพจนทำให้เกิดเป็นอาณาจักรที่เกลี่ยงไกร  ความลึกลับเหล่านี้ยังถูกซ้อนเล้นอยู่  ถูกเก็บไว้อย่างดีโดยผู้ที่มีหน้าที่รักษามัน  คนเพียงกลุ่มนึงที่ได้รับมอบหมายให้เก็บงำความลับของพวกเค้า  และความลับนั้นจะถูกถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่น  จากอดีดสู่อนาคต  ข้ามผ่านห้วงแห่งการณ์เวลานานนับพันๆปี  จนมาถึง ณ บัดนี้

            ภายในบ้านหลังหนึ่งที่ดูอบอุ่นภายในหมู่บ้าน หมู่บ้านเล็กๆของคานาโร  หนึ่งในรัฐของอาราจักรอาคาเซียที่ยิ่งใหญ่  ถ้าหากจะสังเกตุดีๆ  จะบพหญิงชรานอนอยู่บนเตียงแสนอบอุ่น  และเด็กหญิ่งที่วิ่งวุ่นเหมือนกำลังหาอะไรสักอย่างอยุ่

“มาเรียหลานรักของยาย”  หญิงชราคนนึงเรียกหาหลานสาวเพียงคนเดียวของเธอ  เด็กสาวที่มีเส้นผมสีทอง  ยาวจรดเอว  ดวงตากลมโตสีรัตติกาล  ริมฝีปากสีแดงสด

                        “จ๋ายาย  เรียกมาเรียมีอะไรจ๊ะ”  มาเรียเดินเข้ามานั่งข้างเตียงของผู้เป็นยาย  และเอ่ยถาม

                        “ยายคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน  แล้วหลานคงรู้  เพราะอย่างนั้งยายจึงมีเรื่องนึงที่ต้องบอกกับหลาน  มาเรียหลานช่วยเดินไปหยิบหนังสือให้ยายหน่อยนะ  เล่มที่อยู่ในหีบปลายเตียงหนะ”  มาเรียที่ถึงแม้จะยังคงงงงวยกับคำพูดของยาย  แต่เธอก็ทำตามที่หญิงชราบอก

                        “ยายจ๋า  ได้แล้วจ๊ะ”  เด็กสาวนำหนังสือเล่มหนาไปให้ผู้เป็นยาย

                        “หนังสือเล่มนี้เป็นสมบัติที่ตกทอดกันมานาน  หลายชั่วอายุคน  และตอนนี้มันเป็นของหลาน  และมีอีกสิ่งที่หลานควรรู้ไว้  หลานยังจำนิทานที่ยายเคยเล่าให้ฟังตอนเด็กๆได้ไหม”

                        “จำได้จะ  แต่ว่ายายเล่าไม่จบหนิจ๊ะ”  มาเรียมองหน้ายายของเธอด้วยความงุนงง  ว่านิทานที่ยายเล่านั้นมาเกี่ยวอะไรกับหนังสือที่ยายให้เธอมา

                        “ใช่ยายยังเล่าไม่จบ  แล้วหลานยังจำได้ไหมตอนที่หลานเด็กๆมี  คนเค้าล่ำลือกันเกี่ยวกับเรื่องตำนานของคนกลุ่มนึงที่เป็นผู้สร้างดินแดน อาคาเซียมา”  เด็กสาวใช้เวลาครุ้นคิดเพียงครู่เดียวก็ต้องร้องอ๋อออกมา  พร้อมกับหันไปถามผู้เป็นยาย

                        “แต่ว่าคุณแม่บอกว่าเรื่องนั้นมันเป็นแค่เรื่องเล่า  เป็นแค่นิทานหลอกเด็กไม่ใช่หรอจ๊ะยาย”  คนเป็นยายได้แต่ยิ้มมองหลานสาวแสนสวยแล้วตอบออกไปว่า 

                        “ใช่มาเรีย  แต่ว่าไม่ได้ถูกทั้งหมด  เพราะความจริงแล้วในตอนนั้นหลานยังเล็กเกินไป  เล็กเกินกว่าที่จะให้รับรู้เรื่องนี้  แต่ตอนนี้ยายว่าหลานพร้อมแล้ว  มันคงจะถึงเวลาซักทีที่ต้องบอกความจริงทั้งหมดแก่หลาน   ”  มาเรียมองยายของเธออย่างสับสนยิ่งนัก  อะไรคือความจริงที่ยายกำลังจะบอกเธอ  แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องเล่านั้น   เกี่ยวอะไรกับหนังสือเล่มยักษ์เล่มนี้ที่เธอได้มา  แต่ก่อนที่มาเรียจะสับสนไปมากกว่านี้หญิงชราก็เริ่มบอกในสิ่งที่ตนตั้งใจจะกล่าวตั้งแต่ตน

                        “มาเรียความจริงแล้วครอบครัวของเรา  เป็นครอบครัวที่ได้รับมอบหมายให้เก็บบันทึกของท่านผู้นำสภาสูงไว้  หนังสือเล่มนั้นที่หลานถืออยู่ความจริงแล้วเป็นบันทึกของท่านอมีเลีย  ท่านผู้นำสภาสูงในสมัยเกิดอาณาจักรอาคาเซีย   ก่อนที่พวกท่านจะหายสาปสูญและทิ้งอาณาจักรทั้งอาณาจักรให้พวกเสนา อามาตย์ดูแลนั้น  พวกท่านได้เขียนบันทึกและฝากมันไว้กับนางข้าหลวง  พร้อมกับสั่งไว้ ว่าให้เก็บรักษาบันทึกนี้เป็นอย่างดี  และให้บอกเล่าเรื่องราวของพวกท่านสู่ลูกหลานคนในตระกูลต่อไป  อย่าให้ใครนอกจากคนในตระกูลเจ้าร่วงรู้ถึงข้อความในบันทึกนี้เป็นอันขาด  เพราะว่าบันทึกนี้มีไว้ในยามจำเป็นเท่านั้น  ภายในมีทั้งสิ่งงดงามและสิ่งที่เลวร้าย  ร้ายพอที่จะทำลายอาณาจักรนี้ได้  เพราะฉนั้นไม่ว่ายังไงจงเก็บรักษามันไว้  เพราะเมื่อใดที่เกิดภัยใหญ่หลวงขึ้นกับอาณาจักร  หากยังมีหนังสือเล่มนี้เราจะกลับมา”   หญิงชราเล่า

                        “ยายจ๋าเดี๋ยวก่อนนะจ๊ะ  ยายจะบอกว่าตระกูลของเราเป็นผู้เก็บรักษาบันทึกของท่านผู้นำไว้อย่านั้นหรอจ๊ะ   แล้วตอนนี้ยายก็กำลังจะเล่าให้มาเรียฟังเกี่ยวกับตำนานทั้งหมดเรื่องราวทั้งหมดของผผู้นำสภาสูงของเรา  อย่างนั้นหรอจ๊ะยาย ”  มาเรียถามออกไปด้วยความตื่นเต้น

                        “ใช่มาเรียหลานรัก  งั้นยายเล่าต่อนะ  หลังจากที่ท่านหายไป  อาณาจักรของเราก็ถูกปกครองโดยพวกขุนนาง  แต่ที่น่าแปลกก็คือว่า  ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่อาณาจักรของเราก็อยู่กันอย่างสงบสุขตลอดเวลา  เหมือนกับว่ามีพวกท่านค่อยคุ้มครองอยู่ตลอกเวลา เรื่องราวมันเริ่มต้นที่… ”