คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จดหมายจากใครบางคน
ตาย ตายแน่ๆ แม่เอาฉันตายแน่ๆ โอ้นเหนื่อยหลังจากวิ่งกระหืด กระหอบมาขึ้นรถแล้วก็วิ่งต่อมาถึงบ้าน โอ้พระเจ้า ตอนนี้มันก็ปาเข้าไป บ่ายโมง 35 แล้ว รู้สึกเหมือนเห็นแสงสีดำลอยออกมาจากบานฉัน แสดงให้เห็นว่าแม่ฉันกำลังเผาถ่านหินอยู่ในบ้านแน่นอน
แล้วเวลาเพียงชั่วอึดใจเดียว ยังไม่เหลือเวลาให้ฉันทำใจเลยอะ TT แม่ก็โผล่หน้าออกมาจากรั่วบ้าน ฮือๆๆๆ ตายแน่ตรูวันนี้
“อะ อ่าว พีนัทกลับมาแล้วหรอลูก แม่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี ยังไงก็ฝากดูแลบ้านด้วยนะลูก” เฮ้ยมันเกิดอะไรขึ้นกับแม่ฉันเนี่ย
“อ่าวแม่ แล้วจะไปไหนอะ ไม่ไปรับลูกเพื่อนแม่หรอ” ฉันถามแม่ออกไปมองหน้าแม่แบบงง แม่หันมามองฉัน แล้วทำกน้าบ๊องแบ๊ว
“อะไรกันนัท ลูกเพื่อนอะไรกันมาวันนี้ลูกจำผิดรึเปล่า อุ้ยไม่ไหวเลยนะลูกคนนี้ ช่างมันเถอะนะลูกรัก แม่ไปก่อนดีกว่านะนัดกับพื่อนไว้ว่าจะไปสปาร์ อะโฮะ โฮะ โฮะ” อื่อหือแม่ฉันจำวันผิดแล้วยังจะมาหัวเราะกรบเกลื่อนอีกนะ ให้ตายเถอะ แล้วนี้ฉันอุตส่าห์วิ่งเป็น เจ๊ซินฯตอนเที่ยงคืนมานี้มันเพื่ออะไรกันฮะ (แหมมันจะไม่เปลี่ยบหรูไปหรือจะเธอจ๋า)
“มายืนทำอะไรอยู่หน้าบ้าน เกะกะ” เสียงใครมาขัดจังหวะน้องซินฯเนี่ย ไหนหันไปมองหน่อย มาหาว่าฉันเกะกะ หน่อยไม่รู้ซะแล้วว่าคุยกับใคร “ยังไม่เลยทำหน้าปัญญาอ่อนอีก อายคนผ่านไปผ่ามาบ้างไหม กลัวเค้าไม่รู้รึไงว่าฉันมีน้องสติไม่สมประดีหนะ” อ้อรู้แล้วว่าใครยายพี่สาวตัวดีนี้เอง กล้าหาญมากที่ว่าฉันปัญญาอ่อน
“ชิ จะเข้าบ้านก็รีบๆเลย ไปทำอย่างกับอยากยืนขวางทางเสด้จนักแหละ” ฉันพูดกับพี่ แล้วพี่ก็เดินผ่านฉันไป
“ก็ว่าจะเข้าตั้งนานแล้ว แต่มันดันมีสิงโตตูดใหญ่เฝ้าอยู่หน้าบ้านหนะสิ” อ้ายเจ็บแค้นแทนคนที่โดนว่า นี้พี่ฉันจะไปว่าคนเขียนเค้าทำไมเนี่ย (เค้าว่าแกไม่ใช่หรอฮะ:หมวย) เอ่อก็ได้ไม่ค่อยอยากยอมรับเท่าไหร่เลย ชิ ยายพี่บ้านึกว่าสวยหรอ อย่างน้อยก็แค่ดีกว่าฉันทุกอย่างเท่านั้นเองไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย ไม่อยากไปสนแล้วเข้าบ้านดีกว่า
ภายในบ้านอันแสนสุขของฉันที่ฉันไม่ค่อยได้ไปสนใจมันเท่าไหร่ว่าข้างในมันจะมีโซฟา หรือว่าโต๊ะตู้อะไร พอฉันเหยียบเข้ามาได้ไม่ถึง 2 ก้าวดี ก็ต้องเป็นอันเกิดเหตุที่ไม่คาดฝันนึ้น
“ว้ายย ตู้ม พลั่ก โอ้ยยยยย” ใช่คะทุกท่านเสียงร้องโหยหวนนั้นเป็นของฉันเอง ฉันผู้มีนามว่าพีนัท สักส่วนรูปร่างยังคงเป็นความลับ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันแทบช๊อคค้างในตอนนี้ก็คือตัวฉันเอง มันไม่ได้น่าเกลียดอะไรหรอกนะ แต่ว่ามันแค่ อยู่ในท่าที่ หกล้มก้นกระแทกกับพื้นอย่าจัง แล้วยังไถลไปชนกับโต๊ะเตียๆ และสุดท้ายหัวโขก จบลงที่การลงไปนอนคุดคู้อยู่กับพื้น ฮือๆๆๆวันนี้มันวันมหาซวยอะไรของฉันเนี่ย แล้วตะกี้มันอะไรอะ ฉันสดุดอะไรมาเนี่ย
แล้วพอหันไปดูมองซ้าย มองขวาก็ต้องพบว่าสิ่งนั้น อาวุธที่ใช่สังหารฉัน (มันไม่ฟังดูรุงแรงไปหน่อยหรอ=_=;;) มันก็คือ คือ คือลูกบอลเบ่าลมของนองฉันเอง
“ไอ้บัดเตอร์ มานี้เดียวนี้เลยนะ” ฉันเรียกน้องชายตัวเอง น้องชายที่เกิดห่างจากฉันเกินกว่า 10 ปี กำลังออกมาจากที่ซ้อนข้างหลังตู้เก็บ แผ่นหนังของพ่อ
“พี่นัทเรียกเตอร์มีอะไรหรอ ^^” ดู๊ ดูมันยังมีหน้ามายิ้มแก้มแทบแตกให้แนอีก
“นี้ลูกบอลเตอร์ใช่ไหม” ฉันหยิบไอ้ลูกบอลเจ้าปัญหาขึ้นมาแล้วก็ถามบัดเตอร์ ที่พยักหน้ายอมรับช้าๆ พร้อมกับยิ้มแหยๆ
“ทำไมเล่นเสร็จแล้วไม่ร็จักเก็บฮะ รู้ไหมว่ามันอันตราย ถ้าเกิดว่ามันทำคนอื่นเค้าหัว เหอ แตกขึ้นมาจะว่าไง” ฉันพูดออกไปแล้วก็มองหน้าบัดเตอร์ที่ตอนนี้หน้าเริ่มแบะแล้ว อ่าวซวยละสิตรู
“ฮึ ฮึ ก็ เตอร์ไม่ได้ตั้งใจ ฮึ พี่นัท ฮึ เตอร์ ฮึ เตอร์ แงๆๆๆ” ซวยของจริงแล้วฉัน เจ็บตัวก็เจ็บ นี้ยังต้องมาปลอบน้องอีกหรอเนี่ย
“นอกจากจะมีหน้าเป็นอาวุธแล้วเนี่ย น้องฉันยังมีใจเป็นมารอีกหรอเนี่ย เฮ้ยสงสารตัวเองดีไหมเนี่ยที่ต้องเกิดมาอยู่ร่วมบ้านเดียวกันเนี่ย” มาอีกและ มาทุกที อยากถามว่าใครเชิญไม่ทราย ยายพี่บ้า
“โอ้เตอร์ไม่ร้องนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ โอ้” ฉันก็พยายามสุดความสามารถแล้วนะ
“เตอร์ไม่ต้องร้อง ป่ะเดี๋ยวพี่เมลคนสวยจะพาไปกิน ติมนะเตอร์นะ อย่าไปอยู่ใกล้พี่นัทเลย เดี๋ยวผีสบู่ กำลังเข้าสิงนะเตอร์นะ” พูดจบปุ๊ปก๊จูงมือเอตร์เดินออกบ้านไป ฮึ ทำไมในบ้านนี้ฉันต้องเป็นนางมารร้ายตลอดเลยอะ แล้วไอ้ผีสบู่นี้มันมาจากไหนเนี่ย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยพบเคยเจอ ผีสบู่ พี่ฉันไปเอามาจากไหนเนี่ย
โอ้ อารามณ์ไม่ดี ขึ้นห้องดีกว่าฉันเผื่อจะมีอะไรดีๆขึ้นมาบ้าง ฉันกำลังจะเดินขึ้นห้อง ก็ต้องหยุดเดินเพราะว่าสายตาอันฉลาดหลักแหลมของฉัน กวาดไปเห็นซองคล้ายๆจะเป็นซองจดหมายวางอยู่ที่โต๊ะ พอเดินเข้าไปดูO^O โอ้จ่าหน้าซองถึงฉันด้วย ใครส่งมาเนี่ย ฉันถือไอ้ซองจดหมายเจ้าปัญหาขึ้นไปบนห้อง แต่ไม่ลืมหยิบสาหร่ายตรานางเงือกแก่ติดไปด้วย เพราะสาหร่ายคือชีวิตของช้านนนนน $O$
ขึ้นมาถึงห้องก็ได้ฤกษ์เปิดซองจดหมายอ่าน ข้างในซองพอเปิดแล้วก็มีกลิ่นน้ำหอมฟุ้งออกมาเลย กระดาษที่ใช้เขียนก็เป็นสีชมพูซะด้วย
ถึงยายถั่วเน่า ไม่น่าอ่านต่อเลย เริ่มแรกก้ด่าฉันซะแล้วอย่าให้รู้นะว่าใครเขียน
เธอคงไม่รู้สินะว่าฉันเป็นใคร ใช่ฉันรู้ว่าปลาทองอย่างเธอคงจำไม่ได้ ความจริงที่เขียนมาเนี่ยก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย แค่อยากรู้ว่าเธอยังมีชีวิตดีอยู่รึเปล่า เธอคงสงสัยว่าฉันจะรู้ได้ยังไง หึ หึ เอาเป็นว่าฉันรู้ก็แล้วกัน ฉันหวังว่าเราคงจะได้พบกันในไม่ช้านี้ เพราะอย่างนั้นเตรียมตัวไว้ให้ดี พีนัทที่รัก เพราะว่าฉันกำลังจะไปหาเธอ ไม่ต้องห่วงว่าจะรอนาน อธิฐานถึงฉันสิ แล้วฉันจะไปหาเธอ
ด้วยซองสาหร่าย
เท้าเหม็น
จดหมายบ้าบออะไรเนี่ยเกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น เขียนอะไรมาฉันไม่รู้เรื่องเลย เท้าโหม๊ง ท้าวเห็นอะไรเนี่ยงงพยาข้า แล้วนี้มันจะเกี่ยวกับเรื่องอะไรเนี่ย แล้วชีวิตฉันจะต้องงงอยู่อย่างงี้อีกนานแค่ไหน ใครก็ได้ช้วยบอกทีเถอะ
ความคิดเห็น