คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ [แก้ไข] ครั้งใหญ่
“แม่ขา วันนี้นัทขอไปเที่ยวกับเพื่อนนะ” ใช่ฉันกำลังจะข้อแม่ไปเที่ยว ซึ่งมันคงจะได้ง่ายๆถ้าไม่ใช่ว่า
“นัทวันอื่นไม่ได้หรอลูก วันนี้ลูกน้าเจน เพื่อนแม่จะมา” ใช่เลย โหดร้ายมาก หือๆๆๆ ใช่ฉันไม่ยอกหรอก กะอีแค่ลูดเพื่อน ไม่มีทางที่ฉันจะยอมให้มาขัดขวางความสุขของช้าน
“แม่ให้นัทไปนะ แล้วนัทสัญญาว่าจะกลับบ้านก่อนบ่ายครึ่ง นะคะแม่ น้า” การอ้อนแม่ของฉันไม่เคยไม่สำเร็จ
“ก็ได้ๆ แต่ว่าต้องกลับมาก่อนจริงๆนะ พีนัท ลูกร้าก ของแม่ รู้ใช่ไหมว่าถ้ากลับมาไม่ทันจะเป็นยังไง” แม่เข้าสู่โหมดโหดร้าย ฮือๆๆๆ
“คะแม่ งั้นนัทไปก่อนนะ” รีบชิ่งดีกว่าอย่างงี้อย่าอยู่นาน
สงสัยใช่ไหมคะว่าฉันเป็นใคร ฉันก็คือ สาวน้อน น่ารัก น่าอุ้ม (รู้สึกจะไม่ใช่) แนชื่อ พีนัท คะ สัดส่วนไม่ขอบอกนะ เป็นความรับของทางราชการ วันนี้เป็นวันที่แสนสดใสของฉัน ท้องฟ้าสีคราม เมฆสีขาว (นอกเรื่องอีกแล้ว) ตอนนี้ฉันกำลังจะไปเที่ยวรับ summer แรกของชีวิตม.ปลาย ฮ่าๆๆๆๆ มีความสุขค้า
ณ ห้างฯ แห่งหนึ่ง
“ยายนัทนั้นไงเรื่องนั้นน่าดูมากเลย” *๐* นั้นเสียงยายโอปอเพื่อนรักฉัน “จะบ้าหรอยายปอ ดูความจำสั้นฯ เนี่ยนะไม่เอาละ คือ ว่า ฉันไม่ชอบหนังรักอะแก แกก้รู้ว่ามันไม่เหมาะกับฉ้านนนนน” - _ -
“อือฉันก็ไม่เอา น่าอ้วกอะแก เอาไว้แกค่อยมาดูกับนายพีชก็ละกัน” เป็นความโชคดีของช้านนนนนนน 555555+++++ (รู้สึกว่าจะหลุดโลกไปเรื่อยๆเลย)
“ก็ได้ย่ะ เดี๋ยวฉันมาดูกับพีชสองคนก็ได้ ไปกินติมกัน” แล้วเราก็เดินไปที่ร้าน Sweet เอาให้มันหวานสุดๆไปเลย
“เดี๋ยวหยุดก่อน” ฉันดึงยายสองคนนั้นไว้ก่อนจะเข้าร้าน
“มีอะไรละไอนัท” อีฟถามกลับมา
“ปออะแกอีฟ ปอมันหายไปไหน ” หลังจากที่พวกเราเดินมาได้แป๊ปเดียวแหละ อีฟก็รู้สึกว่ามันมีบางอย่างขาดๆ หายๆ เกินๆ อะอันนี้ไม่ใช่แล้ว เอ่อเนอะ แล้วปอหายไปไหนอะ
“ อีฟฉันว่าไม่ต้องสืบแล้วหละ ” ฉันหันไปสกิดแขน แล้วเรียกให้หันไปมองตามทิศที่ฉันมองอยู่ แล้วสิ่งที่เราทำโดยไม่ต้องนัดก็คือ การค่อยๆถอยหลังไปทีละก้าว ทีละก้าวอย่างมั้นใจ เพราะสิ่งที่อยู่หน้าเราตอนนี้ก็คือ ปอ ผู้หญิงคนนึงที่หน้าตา ค่อนข้างสวย หุ่นค่อนข้างดี ผิวค่อนข้างขาว แต่งตัวเหมือนวันรุ่นทั่วไป แต่งสิ่งที่ไม่ที่ มันทำให้ ผู้หญิงคนนี้เป็นจุดสนใจก็คือ
“ อ้าน้องบลายธ์ น่ารักจังเลย อ้าๆๆๆๆ กรี๊ดๆๆๆ ” นั้นละสิ่งที่ปอทำ ถ้ายังไม่เห็นภาพฉันจะบอกให้ฟัง ตอนนี้ปอ มันกำลังเอาทั้งตัวและหัวใจของมัน ถาโถมเข้าสู่กระจกร้านที่ข้างในอักแน้นไปด้วยตุ๊กตาน้องบลายธ์ของมัน มองดูแล้วเป็นท่าที อนาถใจพิกล
“ นัทจะไปลากปอออกมา หรือว่าเราจะชิ่ง” อีฟหันมาถามฉัน โหคิดหนักเลยนะเนี่ย จะทิ้งมันก็ไม่ได้
“งั้นก็อีฟในฐานะที่แก เป็นเพื่อนทีดีที่สุดของฉัน ฉันให้แกไปพามันออกมา เป็นไงตกลงไหม” ฉันพูดจบปุ๊ป อีฟก็หันมาปั๊ปเลย
“โห ไม่ค่อยเลยเนาะ แก เอ่อก็ได้ ฉันทำเองก็ได้ แต่ว่าเสร็จแล้ววิ่งเลยนะ” อีฟพูดจบมันก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ลึกมากกกก แล้วก้เดินเข้าไป ท้ามกลางสายตาประชาชีที่เค้ามองเข้ามา
“ปอไปกันเถอะ” อีฟพยายามเกะปอออกมาจากหน้ากระจกร้านเค้า
“ไม่ไป ปล่อยน้า ช้าย ม่าย ปาย” ปอมันโวยวายใหญ่แล้ว
“ปอไปเหอะ กลับบ้านกัน นะ ” อีฟยังคงพยายามต่อไป แต่ดูหน้ามันสิ 45 องสาแล้ว (อุณหภูมิอะนะ) ฉันว่าฉันคงจะต้องออกโรง เป็นนางเอกก็ลำบากแบบนี้แหละนะ เฮ้ย [ ลำบากพูดมาได้ ฉันสิที่ต้องลำบากลากมันอยู่เนี่ย : อีฟ] เฮอะๆ เค้าขอโทษ
“ปอกลับกันเถอะ ไว้วันหลังค่อยมาดูใหม่ก็ได้ คนเค้ามองกันหมดแล้ว นะ ปอ นะ คือไม่ใช่อะไรหรอกแก พวกฉันอายเค้า” สุดท้ายฉันก็เดินเข้าไป
“ ไม่ไป ไม่ ๆๆๆๆๆ เอาคนเขียนมาฉุกฉันก็ไม่ไป” (จะ อ่าว แล้วเกี่ยวอะไรกับเค้าอะตัวเอง:หมวย) โอ้ทำใมมันพูดยากแบบนี้
“ งั้นช่างมัน นัท ปล่อยมันไว้ตรงนี้แหละ เราไปกันเถอะ อายคนอื่นเค้าจะตายอยู่แล้ว” อีฟพูด ฉุนขาดแล้วอีฟเดือด
พออีฟพูดแบบนั้น เราสองคนเลยถอดใจ เดินออกมาแบบไม่สนสายตาใครเลยแล้วทำไมฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆๆ ยังไงชอบกล รู้สึกเหมือนมีใครมองมาด้วยสายตาอาคาตแค้นอย่างแรงกล้า รุ้สึกว่าอีฟก็รู้สึกเราเลยหันไปมองข้างหลังพร้อมกัน
“ นัท อีฟ พวกแกทิ้ง ช้าน~~~~~” โอ้แม่เจ้า กล้วยบวชชี ปอมันกำลังวิ่งมาด้วยความเร็จสูง อ้าๆๆๆๆๆ น่ากลัวโว้ยยยยย ไม่ต้องรอให้ใครพูดอะไรฉันกับอีฟ ไส่เกียร์หมา วิ่งสุดชีวิต ไม่ว่ายังไงจะต้องไม่หยุดไม่หยุดเด็ดขาด น่ากลัวโอ้ สยอง
“เจอกันที่ทางช้างเผือกนะนัท ฉันนึกได้ว่ามีธุระที่บ้านไปก่อนน้า” อ่าวเฮ้ย ไมทิ้งกันแบบนี้ นี้ฉันคิดยังไงคบมันสองคนเป็นเพื่อนเนี่ยอ้า ไม่สนแล้ว จ้ำก่อนแล้วกัน
“ อ้าย พวกแกจะวิ่งหนีฉันทำไมอะ” ปอถาม เอ่อใช่แล้วจะวิ่งหนีมันทำไมอะ
“ ไม่รู้ แล้วแกวิ่งไล่เราทำไม” อื่อ หือ อีฟมันยังอุตส่าห์เดินกลับมา
“ อ่าวงั้นช่างมันเถอะนะกี่โมงแล้วอะ” ฉันถาม
“ บ่ายโมง ทำไมอะนัท”
“บ่ายหรอ ตายแล้ว วันนี้ฉันต้องไปรับ ลูกเพื่อนแม่ฉันอะ บอกว่ามาจากอเมริกา ไม่ทันแล้ว อีฟ ปอ ฉันไปก่อนนะ” ฉันพูดจบแล้วก็ต้องออกวิ่งแล้ว เหนื่อยนะเนี่ย
ความคิดเห็น