คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 1
คิม ฮันบิน เด็กชายอายุ 18 ปี ตอนนี้เขากำลังจะไปโรงเรียนเป็นครั้งแรกในชีวิต ฮันบินตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่จะได้ออกไปเรียนรู้ข้างนอกเสียที หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้วดาร่าจะไปส่งฮันบินด้วยตัวเอง แต่ฮันบินขอไว้ว่าเขาอยากไปเรียนกับเพื่อนของเขาที่มีอยู่คนเดียวในชีวิตมากกว่า ดาร่าเป็นห่วงฮันบินมากแต่ก็ไม่อยากจะขัดใจลูกชายของตัวเอง เธอจึงต้องยอม
“เลิกเรียนแล้วให้แม่ไปรับมั้ยหืม?” ดาร่าถามพลางลูบหัวเบาๆหลังจากที่เดินมาส่งฮันบินที่หน้าบ้าน
“ไม่ต้องหรอกฮะ เดี๋ยวผมกลับกับจุนฮเวเอา” ฮันบินบอกยิ้มๆก่อนจะกอดดาร่าแน่นแล้วเดินไปยืนข้างจุนฮเว
“จุนฮเว ฉันฝากฮันบินด้วยนะ” ดาร่าหันไปบอกเด็กหนุ่มที่หน้าตาไม่ค่อยเป็นมิตรกับใครแล้วยิ้มให้
“ได้ครับ” จุนฮเวตอบก่อนพยักหน้า
“แล้วจะไปกันยังไงล่ะ?” ฮันบินหันไปถามจุนฮเว จุนฮเวชี้ไปทางสปอตไบค์สีแดงคันหนึ่งที่จอดอยู่ทำให้ฮันบินวิ่งไปที่รถคันนั้นด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น
“โอ้โห้ สวยมากก นายได้มาได้ยังไงจุนฮเว” ฮันบินถามพลางลูบๆสปอตไบค์คันนั้น
“พ่อซื้อให้น่ะ ไปเหอะเดี๋ยวสาย ผมไปนะครับคุณดาร่า” จุนฮเวพูดก่อนจะโค้งให้ดาร่าแล้วเดินไปสตาร์ทรถ
“งั้นผมไปนะครับ” หลังจากที่ขึ้นซ้อนรถแล้วฮันบินก็โบกมือให้ดาร่าก่อนที่สปอตไบค์คันสวยจะเคลื่อนตัวออกไป ในใจดาร่าได้แต่คิดว่าขอให้เด็กคนนั้นปลอดภัยด้วยเถอะ
เมื่อมาถึงโรงเรียนจุนฮเวก็เอารถเข้าไปจอดที่โรงจอดรถทันที ตั้งแต่วันนี้ไปที่ตรงนี้จะเป็นที่จอดรถประจำของเขาไปจนจับการศึกษา ถ้าไม่ได้พ่อของเขาที่ใช้สิทธิของการเป็นหัวหน้าหมาป่าเขาคงไม่ได้ที่จอดรถในโรงจอดรถของโรงเรียนแน่ๆ เพราะส่วนใหญ่นักเรียนที่นี้จะเอารถมาเองกันทั้งนั้น ไม่ค่อยให้คนที่บ้านมาส่งหรอก
“หวังว่าเราคงได้อยู่ห้องเดียวกันนะ” ฮันบินเอ่ยระหว่างที่จุนฮเวคลุมรถอยู่
“แล้วนายคิดว่าฉันอยากอยู่ห้องเดียวกับนายหรือไง?” จุนฮเวถาม
“นายอยากอยู่ห้องเดียวกับฉัน ฉันรู้” ฮันบินพูดก่อนจะยิ้มไปให้ทำให้จุนฮเวส่ายหัวก่อนจะเดินนำฮันบินไปทำให้เขาต้องรีบวิ่งตาม
ถ้าถามว่าฮันบินเป็นเพื่อนกับจุนฮเวตั้งแต่เมื่อไรก็คงต้องบอกว่าตั้งแต่เด็ก ฮันบินมีจุนฮเวเป็นเพื่อนแค่คนเดียวเท่านั้นในชีวิต เพราะด้วยความที่ตัวเองเป็นมนุษย์ทุกครั้งที่ออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้านฮันบินมักจะโดนแกล้งอยู่เสมอ ก็มีแต่จุนฮเวนี้ล่ะที่มาคอยจัดการพวกที่แกล้งฮันบินให้ ถึงจุนฮเวจะไม่ใช่มนุษย์แต่ยอมมาเป็นเพื่อนกับฮันบินแค่นี้ฮันบินก็ดีใจมากแล้ว แถมบ้างครั้งยังสอนให้ฮันบินสู้พวกที่มาแกล้งเขาอีก
”กลับมาแล้วนะ เขาคนนั้นน่ะ” จุนฮเวพูดระหว่างทางเดินออกไปจากรถ เขาคนนั้นที่จุนฮเวว่าฮันบินรู้ดีว่าหมายถึงใคร
“อ่า…” ฮันบินไม่รู้จะพูดยังไง ไม่รู้จะตอบยังไงมากกว่า ร่างบางเดินก้มหน้าทันทีโดยอัตโนมัติ
“เอาน่า นายเลิกกลัวมันได้แล้ว มันผ่านมานานแล้วนะฮันบิน นายไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว” จุนฮเวบอกก่อนจะกอดคอฮันบินไว้แล้วมองเพื่อนของเขา
“ฉันจะพยายาม ไปดูห้องเรียนกันเถอะ” ฮันบินถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินออกจากโรงจอดรถไปพร้อมกับจุนฮเว
ว่าแต่เขาคนนั้นคือใครกันนะ
…
การไปโรงเรียนวันแรกของฮันบินไม่ได้แย่อย่างที่คิดอาจจะมีตอนแรกที่เขาเดินไปเพื่อที่จะเข้าห้องเรียนแล้วโดนสายตาจากพวกแวมไพร์ หมาป่า ทิ่มแทงเอาน่ะนะ ด้วยความที่ฮันบินไม่ค่อยมีเพื่อนอยู่แล้วเลยทำให้นิสัยเฟรนลี่ของเขาไม่ทำงาน แต่ก็มีคนเข้ามาทักฮันบินบ้างส่วนใหญ่จะเป็นพวกในห้องทั้งนั้นล่ะ ที่โรงเรียนนี้จะแบ่งการเรียนเป็นสายๆไป เหมือนว่าใครที่เป็นแวมไพร์ก็ไปเรียนของสายแวมไพร์ ใครเป็นหมาป่าก็ไปเรียนของสายหมาป่า แล้วมนุษย์อย่างฮันบินล่ะควรเรียนสายไหน คำตอบคือง่ายมาเขาเรียนสายทั่วไปที่ไม่ค่อยได้สอนอะไรมากนอกจากการเอาตัวรอดโน้นนี้นั้น น่าแปลกที่โรงเรียนนี้มีสอนวิชาเหมือนที่มนุษย์เรียนกันทั่วไปนั้นทำให้ฮันบินต้องเลือกสายนี้ เพราะถ้าโผล่ไปอยู่สายแวมไพร์คงโดนดูดเลือดตั้งแต่วันแรก แล้วถ้าเลือกไปเรียนสายหมาป่าเขาคงโดนขย้ำเหมือนกัน ยังดีหน่อยที่จุนฮเวเลือกมาเรียนสายเดียวกับเขาเพราะให้เหตุผลว่าที่ฝูงของเขาสอนเรื่องแบบนี้อยู่เป็นประจำอยู่แล้ว เลยไม่ต้องเรียนก็ได้
“การมาโรงเรียนนี้น่าเบื่อชะมัด” จุนฮเวบ่นพัมพำขึ้นมา
“เรียนบ้างเหอะ สมองจะได้ไม่ว่าง” ฮันบินบอกไปจุนฮเวเลยหันมามองอย่างค้อนใส่ทันที ฮันบินยักไหล่ให้จุนฮเวก่อนจะหยิบหนังสือวิชาถัดไปขึ้นมารอ
ขณะที่กำลังนั่งรอเรียนวิชาต่อไปผู้ชายร่างสูงผิวเข้มที่ตอนนี้อยู่ในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดตัวใหญ่กับรองเท้าบูทสีน้ำตาลอ่อนผมที่ตอนนี้ถูกเซตให้เป็นทรงพร้อมกับถือหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ในมือ สาวๆในห้องพากันมองไปที่กระดานจนตาเป็นประกายกันทั้งนั้น ไม่มีใครในเมืองรู้จักคนๆนี้หรอก เสน่ห์ของผู้ชายคนนี้ดังออกจากตายไป ฮันบินกับจุนฮเวที่ต่างมองว่าผู้ชายคนนี้มาทำอะไร หรือว่าจะ …
“สวัสดีทุกคน ฉันชื่อ มินโฮ จะมาเป็นครูสอนวิชาฟิสิกส์ของสายนี้ ฝากตัวด้วยล่ะ” มินโฮโค้งให้ก่อนจะเงยขึ้นมายกยิ้มให้ฮันบิน ทำให้ฮันบินรีบหันออกไปมองที่หน้าต่างเพราะไม่อยากเห็นรอยยิ้มนั้น ผิดกับจุนฮเวที่จ้องหน้ามินโฮด้วยสายตาที่เหมือนจะหาเรื่องเต็มที่ ทุกคนในนี้รู้เหมือนว่ามินโฮเป็นใคร แล้วอย่างที่รู้กันว่าแวมไพร์กับหมาป่าไม่ถูกกันตั้งแต่สมัยไหนมาแล้ว นั้นทำให้จุนฮเวเกลียดแวมไพร์แต่เขาไม่ได้เกลียดทุกคนที่เป็นแวมไพร์ จุนฮเวเลือกจะเกลียดพวกต้นตระกูลมากกว่า ส่วนฮันบินจะเลี่ยงทุกทางเพื่อไม่ให้ตัวเองเข้าไปสุงสิงกับพวกต้นตระกูลเด็ดขาด
“เอาล่ะ เริ่มเรียนกันเลยแล้วกัน” ดูเหมือนว่าวันนี้มันชักจะน่าเบื่อสำหรับฮันบินซะแล้วสิ
ààààà
หลังจากเสร็จการสอนมินโฮได้ข่าวมาว่าน้องชายต่างแม่ของเขามาแล้ว มินโฮเลยแปลกใจว่าทำไมน้องของเขาไม่โผล่ไปที่บ้านหลังจากที่กลับมา แล้วอีกอย่างที่เขามาหาก็เพราะว่าพ่อมีเรื่องฝากมาบอกมันซะด้วยสิ ร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านหลังหนึ่งที่มีสองชั้น ชั้นล่างจะประกอบไปด้วยห้องโถงใหญ่ มีชุดเฟอร์นิเจอร์ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องโถง มีบนไดทางขึ้นไปชั้นสองอยู่ทางขวามือ มินโฮใช้สายตามองก่อนจะพบว่าน้องตัวเองไม่ได้อยู่ที่ชั้นล่างเลยตัดสินใจเดินขึ้นไปชั้นสอง ผ่านห้องมากมายที่เขาคุ้นเคยก่อนจะไปหยุดอยู่หน้าห้องแห่งหนึ่งที่เป็นห้องนอน
พอเปิดประตูเข้าไปแล้วเข้าก็เจอเจ้าของห้องกำลังเล่นบทรักอันร้อนแรงกับสาวคนหนึ่งอยู่ในห้อง แต่เหมือนบทรักครั้งนี้จะรุนแรงใช้ได้เพราะดูจากผ้าปูที่นอนตอนนี้มีแต่เลือดเต็มไปหมด แน่ล่ะเขารู้ดีว่าน้องชายของเขาไม่ถนอมคู่นอนเลยซักนิด ตั้งแต่เป็นพี่น้องกันมาเกือบพันปีก็ไม่เคยเห็นคนที่นอนกับน้องชายตัวเองกลับไปด้วยสภาพดีๆซักคน ถ้าพูดถึงความอ่อนโยน เขามีมากกว่าน้องคนนี้แน่ๆ ดูเหมือนเจ้าตัวยังไม่รู้เลยว่ามินโฮมายืนพิงประตูมองอยู่เพราะตอนนี้ยังคงกัดไปตามตัวคนใต้ร่างอย่างสนุกสนาน
“มายืนดูอยู่แบบนั้นอยากเข้ามารวมวงด้วยมั้ยพี่ชาย?” เสียงแหบทุ้มประจำตัวกับใบหน้าที่ทรงเสน่ห์เพราะสันกรามนั้นเงยหน้าขึ้นมาทักมินโฮที่อยู่ตรงประตูพร้อมกับเลียเลือดที่เลอะอยู่ตรงมุมปาก
“เก็บของแกไว้เถอะ ฉันจะลงไปรอข้างล่างนะบ๊อบบี้ มีเรื่องจะคุย” มินโฮบอกก่อนจะลงไปรอจีวอนข้างล่างเพื่อให้เวลาจีวอนในการจัดการตัวเอง
“งั้นฉันว่าเราพอแค่นี้ก่อนนะที่รัก” จีวอนพูดก่อนจะก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากของหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างที่สถาพในตอนนี้ดูไม่ดีเท่าไรนัก นี้ถ้าเธอเป็นมนุษย์ล่ะก็ป่านนี้ได้ตายคาเตียงจีวอนไปแล้วแน่ๆ จีวอนลุกขึ้นไปจัดการเนื้อตัวของตัวเองก่อจะลงไปหามินโฮที่อยู่ข้างล่าง
มินโฮนั่งรอจีวอนอยู่ที่โซฟาข้างล่างก่อนจะมองน้องชายตัวเองที่กำลังเดินลงบนไดมาพร้อมกับแก้วสองใบกับเหล้าชั้นดีในขวดที่เจ้าตัวถือมา จีวอนนั่งตรงข้ามกับมินโฮก่อนจะจัดแจงเทเหล้านั้นลงในแก้วล่ะส่งให้พี่ชายของตน
“กลับมาไม่คิดจะไปที่บ้านเลยรึไง” มินโฮถามก่อนจะยกแก้วในมือขึ้นดื่ม
“ก็เพิ่งมาถึง ว่าตอนเย็นจะไปอยู่” จีวอนตอบก่อนจะยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่มบ้าง
“งั้นก็ดี พ่อให้มาบอกว่าวันนี้เขาจะจัดงานเลี้ยงตอนรับนาย” มินโฮบอกก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนที่จีวอนนอนด้วยเมื่อกี้ แน่นอนว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแวมไพร์ไม่งั้นเธอคงตายคามือจีวอนไปแล้ว ดูเหมือนมินโฮจะคุ้นหน้าคุ้นตาเธออยู่เหมือนกันเพราะเธอคงเป็นแวมไพร์ที่อยู่ในเมืองนี้
“เจอกันที่ไหนล่ะ? อย่าบอกนะว่ามาวันแรกก็หิ้วสาวมากินที่บ้านเลย” มินโฮถามขึ้นเกี่ยวกับผู้หญิงคนที่นอนอยู่กับจีวอน ดูก็รู้ว่าเธอเป็นแวมไพร์เพราะไม่งั้นได้ตายคามือจีวอนไปแล้วแน่ๆ
“ก็แถวนี้ล่ะ พอดีถูกใจ” จีวอนตอบพลางยักไหล่
จีวอนเป็นไฮบริด จีวอนไม่ได้เป็นแวมไพร์เหมือนมินโฮ แต่จีวอนเป็นครึ่งแวมไพร์ครึ่งหมาป่า แล้วไม่มีใครเป็นเหมือนเขาได้อีกแล้ว เหมือนกับว่าคนแบบจีวอนมีคนเดียวในโลก จีวอนมีนิสัยค่อนข้างจะใจร้อน โหดร้าย และป่าเถื่อน แต่ถึงแบบนั้นในบรรดาพี่น้องจีวอนจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด และคอยปกป้องครอบครัวของตัวเองเสมอ
“คิดยังไงถึงกลับมาล่ะ?” มินโฮถาม
“ก็ไม่คิดจะกลับมาหรอก ถ้าแม่ไม่มาเข้าฝัน” จีวอนตอบก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม
“แม่ แม่เนี้ยนะมาเข้าฝันแก?” มินโฮถามขึ้นอย่างงๆ อย่างที่รู้แม่ของจีวอนได้ตายไปนานแล้ว จีวอนได้แต่พยักหน้าไม่ยอมพูดอะไร
“เอาเถอะ ยังไงก็อย่าลืมไปงานเย็นนี้ด้วยล่ะ”
“จำเป็นต้องไปรึไง?” จีวอนถามขึ้นเพราะไม่อยากไปเจอหน้าพ่อของตัวเองซักเท่าไร
“ต้องไปเพราะมันเป็นงานของนาย” มินโฮบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินจากไป เหมือนกับเป็นการบังคับว่ายังไงจีวอนก็ต้องไปงานตอนเย็นนี้ให้ได้ห้ามปฏิเสธ ในบรรดาพี่น้องทั้งหมด จีวอนอาจจะสนิทกับมินโฮที่สุด เชื่อฟังมินโฮที่สุดแต่มันก็มีบางครั้งที่พวกเขาทะเลาะกัน แต่ก็ยังกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิมทุกที ก็อย่างว่าล่ะนะ พี่น้องยังไงก็ตัดกันไม่ขาดหรอก
ààààà
To Be Continued
ààààà
Talk ::
มาต่อให้แล้วเนอะ หวังว่าฟิคเรื่องนี้จะอยู่ในใจทุกคนนะค่ะ เราจะพยายามแต่งให้ดีอย่างสุดฝีมือเลย เรื่องนี้ไม่ได้มีแค่แวมไพร์ แม่มด หรือหมาป่าอย่างเดียวนะ มันมีอะไรมากกว่านั้น(?) ยังไงก็ขอฝากไว้ด้วยนะคะ ขอบคุณงับ
ความคิดเห็น