ขุนศึกตระกูลผี...

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 ผีผลัก

                    ปียนาท เที่ยงธรรมชัยวงศ์ หญิงสาวผู้มีหน้าตาสะสวย รูปร่างดี แน่นอนว่าเธอย่อมเป็นที่หมายปองของผู้ชายทั่วไป ตั้งแต่เกรดต่ำ จนถึงเกรดดี เพราะฉะนั้นเธอจึงมีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาจีบเธอสม่ำเสมอ แต่เธอก็มีนิสัยที่เสียอย่างหนึ่งคือ “พรึ่บ หลีกหน่อย” เธอเพิ่งจะผลักเพื่อนร่วมชั้นของเธอให้หลีกทางไป(ลืมบอกไป เธอยังเรียนอยู่ชั้นม.5อยู่) การผลักคนอื่นเป็นกิจกรรมที่เธอชอบทำอย่างยิ่ง เธอมักจะคิดว่า เมื่อเธอเดินมาทุกคนก็ต้องหลีกให้เธอซี ไม่ใช่มัวแต่ยืนบื้ออยู่ได้



    “โอ๊ย!!!!” นิดาคือคนที่โดนปียนาทผลักไปเมื่อกี้ เธอร้องไม่ใช่การแสดงความอ่อนแอ แต่ร้องไปเพราะ ความเจ็บ เนื่องจากการผลักครั้งนั้นทำให้หัวของเธอไปกระแทกกับโต๊ะอย่างจัง “ไงก็โทษนะ” ปียนาทไม่วายหันมาเยาะเย้ย แล้วก็เดินสะบัดตูดไปอย่างหน้าตาเฉย “เป็นไรเปล่า นิด”กาญจเนศ  เพื่อนรักของนิดาเข้ามาประคองนิดาให้ลุกขึ้น “ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจมาก” นิดายิ้มให้เพื่อนรัก แล้วก็หันไปมองปียนาทที่กำลังหัวเราะร่ากับเพื่อนของเธอด้วยสายตาเคียดแค้น



    ไม่ใช่นิดาคนเดียวที่โดนผลักโดยปียนาท คนเกือบทั้งห้องม.5/3 ก็โดนมาหมดแล้ว ยกเว้น เพื่อนของเธอ และคนที่เธอรู้สึกถูกชะตา  จึงทำให้คนส่วนมากในห้องรู้สึกอาฆาตแค้นเธอเป็นอย่างมาก



    กิจกรรมยามว่างของเธอมิใช่มีเพียงเท่านี้ “โทษทีนะ คือว่าเราคงจะคบกับเธอไม่ได้แล้วล่ะ เพราะงั้นไปซะเถอะ” ปียนาทเพิ่งจะหักอกผู้ชายคนหนึ่งไปอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจสักเท่าไร นั้นคือกิจกรรมยามว่างของเธอ ซึ่งก็คือการคบกับผู้ชายวันนี้ แล้วพรุ่งนี้ก็หักอก เนื่องจากเธอมั่นใจในความสวย และ เสน่ห์ที่เธอมีอยู่ในตัว



    “นี่เธอ เมื่อวันนี้นะพี่บาสมาหาเราด้วยแหละ”ปียนาทพูดกับเพื่อนอย่างหน้าชื่นตาบาน “พี่บาสพี่ม.6ที่เท่ๆใช่ป่ะ” “ใช่แล้วล่ะ คนนั้น”“อ้าวแล้วโอมละ” “อ้อ โอมเหรอ อือ เพิ่งเลิกกันเมื่อวานนะ”ปียนาทพูดอย่างหน้าตาเฉย “เอ่ แต่โอมเขาก็ใช่ได้นิ” “สู้พี่บาสของฉันไม่ได้หรอก” “แล้วเธอแน่ใจเหรอว่าคนนี้นะใช่” คำถามนี่ทำให้ปียนาทอึ้งไปเล็กน้อย “ไม่รู้เหมือนกันต้องดูๆกันไปก่อน”ปียนาทกล่าว  “ยังไงก็แล้วแต่วันนี้พวกเธอไม่ต้องรอฉันหรอกนะ ไปกินกันก่อน พี่บาสนัดกินข้าวเที่ยง” “งั้นเหรอ อิจฉาจัง มีแต่หนุ่มๆเลี้ยงข้างเธอยะยาย ปี”



    “รอนานไหมค่ะ พี่บาส” “ไม่หรอกจ้ะ ปี” ปียนาทวิ่งเข้ามาหาชายหนุ่มที่ยืนรอหน้าประตูโรงอาหารซึ่งก็คือพี่บาสหนุ่มที่เท่ที่สุดในโรงเรียน “น้องปี ไปซื้อข้าวก่อนซิ แล้วมาเจอพี่ที่โต๊ะนั้น”บาสชี้ไปที่โต๊ะว่างๆตัวหนึ่ง “ค่ะพี่” ปียนาทจึงเดินออกไป



    “น้องปีไม่ทานถั่วงอกเหรอจ้ะ”บาสถามขณะที่มองชามก๋วยเตี๋ยวของปียนาท “ค่ะพี่ ปีละเกลี๊ยด เกลียด” ปียนาทพูดพลางเขี่ยถั่วงอกทิ้ง “ไม่ได้นะจ้ะปี ถั่วงอกดีต่อสุขภาพร่างกายมากเลยนะจ้ะ เพราะฉะนั้นน้องปีต้องกินเดี๋ยวนี้”บาสสั่ง “พี่บาสมีสิทธิ์อะไรมาบังคับปีอย่างเนี่ย ว่าจะต้องกินอะไร หรือไม่กินอะไร” ปียนาทเริ่มโมโห “สิทธิ์ในการเป็นแฟนไง”บาส

กล่าว “งั้นเราเลิกกัน ลาก่อนค่ะพี่บาส” ปียนาทตัดสินใจ เธอลุกขึ้นและเดินจากไปพร้อมน้ำตา



    “เป็นอะไรอ่ะยายปี”สมจิตรเพื่อนของเธอถาม “เราเลิกกับพี่บาสแล้วล่ะ แงแงแงแงแงแง” “โอ้ โอ้ โอ้ไม่เป็นไรนะคนดี” สมจิตรปลอบ “เป็นอะไรเปล่าปี” พีเพื่อนร่วมห้องหน้าตาดีถาม “ไม่เป็นไรหรอกพี ขอบใจ” ปีหันมามองพีพร้อมปาดน้ำตา “งั้นวันนี้เป็นเกียรติให้ผมหน่อยได้ไหม” พีถาม “อะไรเหรอ” “ไปกินข้ามเย็นกับเรานะ” “อืม  ก็ได้” ปียิ้มได้อีกครั้ง“งั้นเจอกันหน้าโรงเรียนนะ” “อืม”



    คาเฟ่ เดอะ ริปเปอร์ ร้านอาหารฝรั่งเศษชื่อดังระดับแนวหน้า บรรยากาศโรแมนติก เพราะใกล้กับแม่น้ำเจ้าพระยา  ซึ่งเป็นแบบโอเพนแอร์ สามรถมองทิวทัศน์ของแม่น้ำเจ้าพระยาได้ในเวลาค่ำคืน และนี่ก็เป็นสถานที่ที่พีพาปีมา “เป็นไงบ้างปี ถูกใจไหม” “อืม สวยมากเลยล่ะ” ปียนาทมองไปรอบๆด้วยความตื่นเต้น “เชิญครับ” พนักงานต้อนรับพาทั้งสองไปนั่งที่โต๊ะที่ข้างแม่น้ำเจ้าพระยา และจุดเทียบนบนโต๊ะให้ “เชิญสั่งอาหารได้เลยครับ……”



    หลังจากที่ทั้งสองทานอาหารเสร็จแล้ว พีจึงพาปีไปที่ท่าน้ำซึ่งเป็นที่ที่ไม่มีคนอยู่ พีและปีหันหน้าชมทิวทัศน์ที่สวยงามของแม่น้ำเจ้าพระ“พีพาปีมาที่นี้ทำไมค่ะ” ปียนาทถาม “ปีรู้เปล่าจ้ะ เมื่อมีคนทำให้พีโมโหพีมักจะมาที่นี้ เพราะมันเป็นที่ที่พีคิดอะไรออกได้หลายอย่าง” พีกล่าวแต่สายตาก็ยังจับจ้องที่แม่น้ำเจ้าพระยา “หมายความว่าไงอ่ะ ปีไม่เข้าใจ” “ปีจำได้ไหมจ้ะ วันนั้นวันที่ปีผลักพีแล้วพีล้มลงไปกองกับพื้น……มันทำให้พีคิดว่าพีควรทำอย่างนี้ลาก่อน….” พูดจบพีก็ผลักปีลงไปในแม่น้ำเจ้าพระยา “กรี๊ดดดดด !!!!!!!!!!” ร่างของปีค่อยจมดิ่งลงไปในแม่น้ำอย่างรวดเร็ว น้ำในแม่น้ำ ทะลักเข้าที่ปากและจมูก ปีกำลังจะตาย!!!!!สิ่งสุดท้ายที่เธอนึกก็คือการ







                                                                                



                                                                             “แก้แค้น”