เรื่องโชคร้ายของด.ญ.ลำดวน

เนื้อเรื่อง

เช้าอันโหดร้ายของเด็กหญิงลำดวนเธอเพิ่งรู้สึกตัวก็เพราะเธอถูกเตะออกจากเตียงและกระแทกโต๊ะอย่างแรง “ โอ๊ย! หนูทำอะไรผิด กำลังนอนเพลินอยู่เลย”  ด.ญ.ลำดวนร้องออกมา “นี้! ยัยลำดวนเธอไม่ต้องทำเป็นไขสือเลย ทำไมเธอถึงแกล้งน้องอีก”แม่ของลำดวน ตะโกนด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดพร้อมกับได้ยินเสียงน้องหน้าเบ้ร้องไห้ดังขึ้นก้องกังวานตามหลังมา “พี่ทำ!  พี่ทำ!”  ก่อนที่เธอจะหาข้ออ้างทันแม่ของเธอก็จับเธอไปตีก้น100ทีรวดจนด้ามไม้กวาดทางมะพร้าวหัก10 นาทีต่อมาเธอเพิ่งจะรู้สึกเจ็บก้นอย่างหนักเธอร้องโอดโอยเดินเข้าไปในห้องนอนกะจะนอนต่อแต่ทว่า”นี่คุณนายลำดวนคุณจะนอนให้ตะวันเตะก้นเลยหรือค่ะ ถ้ายังไม่ตื่นเดี๋ยวอิฉันจะป้อนยาตื่นตลอดชีวิตเอาไหมเจ้าค่ะ” แม่ของลำดวนชม้อยหางตามา พร้อมกับจับไม้เรียวอีกครั้ง ดังนั้นลำดวนจึงส่ายหน้าไม่ขอรับขอเสนอ  “งั้นก็ดีไปทำสำรับให้น้องไมเคิลด้วย ”เธอพูดแล้วเดินไปดูละครน้ำเน่าของเธอต่อ    “จะบอกให้ไหมผมอยากกินเสต็กน่ะ”  น้องของเธอเอ่ยอย่างกวนอารมณ์ “ทำเองสิ  พี่ไม่มีปัญญาทำหรอก  พ่อคนต่างชาติ”  ลำดวนย้อน “พี่นี่นะเป็นคนที่โง่สมชื่อจริงๆ” น้องของเธอเอ่ยขึ้นมาอีกพลางทำหน้าตากวนๆ “ชื่อฉันโง่อย่างไงเหรอ” ลำดวนสงสัย”โธ่เอ่ยถูกหลอกอีกแล้วชื่อพี่ไม่ได้โง่ซะหน่อยแต่ตัวพี่เองนั่นแหละที่โง่”ไมเคิลพูดเหมือนศาสตราจารย์ยังไงยังงั้น “แล้วคืออะไรล่ะ” ลำดวนถามอีกครั้งด้วยความโง่ ประกอบกับความซื่อ ไมเคิลเกาหัวแกรกๆ “โอ๊ย พี่นี่โง่หรือซื่อนี้” ลำดวลทำอาหารให้น้องหรือยัง อย่าให้แม่ต้องลุกไปเองนะ” แม่ของเธอพูดตอนที่ละครน้ำเน่าของเธอโฆษณาอยู่ “แม่ครับผมอยากกินเสต็กแต่พี่ลำดวนเขาว่าผม ขู่ผมด้วย” ไมเคิลแกล้งสะอื้น “ลำดวนอย่าให้ฉันต้องลุกไปนะไม่งั้นเธอโดนหนักแน่ ไปทำเสต็กให้น้องกินบัดเดียวนี้ “ แม่ของเธอใช้วาจาแบบหนังเรื่องกษัติยา น้องของเธอยิ้มอย่างร้ายกาจ “ผมจะกินเสต็กพี่ไปกินม่ามาแทนแล้วกัน” ไมเคิลเอ่ยอย่างเห็นแก่ตัวที่แสดงออกมาให้เห็นอย่างน่ารังเกียจและยังแสยะยิ้มอย่างทุเรศด้วย ลำดวนไม่มีทางเลือกนอกจากทำเสต็กให้น้องชายกิน เพราะถ้าไม่ทำมีหวังว่าเธอจะต้องเจ็บตัวอีกแน่นอน แท้จริงแล้วผู้เขียนก็อยากจะบรรยายลักษณะของลำดวนให้ฟังแต่อาจจะมีผู้อ่านบางคนเมื่ออ่านแล้วอาจจะต้องช็อคถึงขั้นโคม่า บอกได้อย่างเดียวคือเธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะอัปลักษณ์แต่ถ้าเห็นคุณอาจจะพูดว่าเธอเป็นคนที่อัปลักษณ์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกถึงมากที่สุด ตรงกันข้ามกับน้องชายของเธอ เขาทั้งขาว ตี่ หล่อ และเก่ง เก่งที่สุดในระดับชั้นก็แน่อยู่แล้วว่าแม่บางคนจะต้องชื่นชมลูกที่เก่งในใจอย่างเล็กๆจนถึงออกนอกหน้า เช่นแม่ของลำดวนอยู่ในขั้นออกนอกหน้าแต่ว่าลำดวนเป็นคนที่ค่อนข้างโง่ดังนั้นเธอจึงไม่หนักใจกับเรื่องนี้นัก                                                                                                                            
          
          เสต็กทำที่ลำดวนอย่างสุดฝีมือก็ปรากฎอยู่ที่จานของไมเคิลภายนอกถ้าคุณเห็นคุณจะต้องเอ่ยว่า”โอ้โหน่ากินจริงๆ” ไมเคิลก็เป็นอย่างนั้นเช่นกันเขารีบหั่นเนื้อและเอาเข้าใส่ปากทันที ลำดวนรู้สึกภูมิใจอยู่เล็กแต่ทว่า “ แหวะ นี่มันเนื้อเพ็ตดีกรีนี่ “ไมเคิลร้องขึ้นและคายเนื้อออกมาไว้ข้างจาน”พอดีเนื้อหมดนะ ก็เลยไปขอยืมอาหารข้างบ้านมาสุนัขกินได้คนก็กินได้นั้นแหละ” เธอกล่าวอย่างไม่แยแสพลางตักกินม่ามารสต้มยำกุ้งอย่างเอร็ดอร่อย น้องของเธอกลืนน้ำลายเฮือกเฮือก จ้องมองพี่สาวกินอย่างเอร็ดอร่อย “แม่พี่ลำดวนเอาอาหารหมาให้ผมกิน”ลำดวนไม่สนใจเพราะแม่ของเธอดูละครน้ำเน่าอยู่ เธอรู้นิสัยของแม่ดีว่าละครน้ำเน่ามาเมื่อไรแม่จะต้องไปนั่งเฝ้าโทรทัศน์เมื่อนั้น แต่โชคร้ายไปหน่อยเพราะ“ลำดวนมาทำน้องยังงี้ได้ไง”แม่ของ เธอปรากฎกายหน้าธรณีประตูพร้อมด้วยเสียงอันหน้าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง “แม่ไม่ไปดูละครเหรอ “ ลำดวนสงสัย “มันจบไปแล้วล่ะ อู้ย ! เสต็กใครนะน่ากินเชียว “ “อย่านะแม่ “ ช้าไปเสียแล้วแม่ของเธอได้รับประทานชิ้นเนื้ออันน่าสยดสยองเข้าไปและแล้ว “ ยายลำดวน แหวะนี้มันอาหารหมานี้ “เธอร้องและหันมาจ้องลำดวน “ ก่อนที่แม่ลำดวนจะรู้ตัวลำดวนก็รีบวิ่งหนีออกจากบ้านที่อยู่ในชุมชนแออัดไปด้วยความเร็ว 90กิโลเมตร / ชั่วโมง “ พอกันทีสำหรับบ้านหลังนี้ ว่าแต่เราจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ “ เธอเริ่มใช้สมองอันเล็กเท่าเมล็ดถั่วเขียวคิดอย่างหนัก และ อย่างแรง จนสมองเมล็ดถั่วเขียวของเธอนั่นเริ่มมึนงง ( ลืมบอกไประหว่างที่เธอคิดก็เดินไปด้วย ) จนในที่สุดเธอก็มาหยุดที่ ร้านขายโทรทัศน์ “ เออ ตอนนี้ผมจะยังไม่กล่าวอะไรทั้งนั้นนะครับ จนกว่าจะได้คำตอบที่ชัดเจนจากท่านนายก “ “ พ่อนี่ ! “ ใช่นั่นแหละพ่อบังเกิดเกล้าของเธอปรากฎอยู่ในจอทีวี

        ถ้าจะให้ผู้เขียนพูดถึงละก็เขาเนี่ยน่ะ เป็นคนขี้ประจบที่สุดในโลก  ไม่มีใครสามารถเลียขาเจ้านายได้ดีเท่านี่อีกแล้ว จนในตอนนี้เขาได้ดิบได้ดีจนถึงเลขาส่วนตัวของนายก ระหว่างที่เขาจะได้เลื่อนตำแหน่ง เขามาพูดกับแม่ของลำดวนอย่างโหดร้ายว่า “ นี่คุณผมมีเหตุจำเป็นที่จะต้องเลิกกับคุณ เพราะ ถ้าให้ผมใช้ชีวิตกับคน  Low class  อย่างคุณเนี่ยนะ ชีวิตของผมคงตกอับไปตลอดชีวิตแน่  พรุ่งนี้เจอกันที่ว่าการอำเภอ เขต บางซื่อน่ะ “แล้ว พ่อของเธอก็สบัดตูดเชิดเดินขึ้นรถหรูหราสีดำที่มาจอดหน้าซอย เขาก้าวขึ้นไปในรถมีผู้หญิงคอยปรณเปรอ 1 คน ทิ้งให้แม่ของเธอต้องร้องไห้3วัน 7วัน โดยไม่กินข้าว (ดูเศร้าจริงๆเนอะ)  “อ้อ รู้แล้วไปอาศัยพ่อกินดีกว่า “ ไอเดียของเธอปิ๊งเข้ามาในสมองอันเล็กของเธอว่าแต่เธอคิดได้ไงเนี่ย ! คิดได้แล้วสมองของเธอก็พาส่วนสัดในร่างกายของเธอเคลื่อนไหวไปทันที แต่ทว่า “ เออแล้วพ่อข้าอยู่ที่แห่งใดเล่า “อย่าว่าแต่แม่เธอเลยเธอก็ดูกษัติยาเหมือนกัน อย่างแรกเธอจึงเดินไปถามอาแปะร้านขายกาแฟ “ อาแปะ พ่ออั๊วอยู่ไหน “ “ แล้วอั๊วจะรู้ไหมเนี่ย พ่อลื๋อแท้แท้ลื๋อยังเออไม่รู้เลยว่าแต่จะดื่มโก้โก้ก่อนไหมล่ะ “ ตาแปะถามอย่างใจดี “ เอาสิเอาสิ เอาแบบเย็นนะ ยิ่งเหนื่อยๆอยู่ “ลำดวนกล่าวเสร็จสรรพก็ไปนั่งโต๊ะไม้ที่โบร๊าณ โบราณ “อาโกโก้เย็นมาแล้ว “ ลำดวนจ้องมองสักครู่แล้วก็ซดหมดถ้วย “ปั๊ก…… อาฮ์ …….ชื่นใจ “ ความเย็นของโกโก้ทำให้ลำดวนเย็นขึ้นสมองและปวดหัว “ โอ๊ย โอ๊ย “ เธอคราง30นาทีแล้วก็ ค่อยๆพยุงตัวเองออกจากร้านอาแปะ “ลื๊อจะไปไหนนะ จ่ายค่าโกโก้มาก่อน 5 บาท “ “ อ้าวอาแปะ อั๊วไม่มีเงินหรอก นึกว่าลื๊อจะใจดีเลี้ยง “” จะบ้าเหรอ ถ้าลื๊อไม่มีเงินลื๊อจักต้องชดใช้ “ ( คนทั้งชุมชนรู้สึกจะดูกษัติยาหมดเลยนะเนี่ย ) “แล้วจะให้อั๊วชดใช้ยังไงล่ะ “ “ ลื๊อจะต้อง จะต้อง จะต้อง “ ตาแปะทำหน้าตาหื่นใส่ ( แต่อย่างลำดวนเนี่ยนะ หมายังไม่กล้าขมขื่นเลย ) “ จะต้อง….ล้างจานให้อั๊ว1อาทิตย์ “ “ หา 1อาทิตย์แล้วอั๊วจะตามหาพ่ออย่างไงอ่ะ “ “อั๊วไม่รู้แต่ยังไงลื๊อต้องทำให้อั๊วก่อน “ดังนั้นลำดวนจึงต้องทำงานให้ 1 อาทิตย์“นี่คือสถานแห่งบ้านทรายทองที่ฉันปองมาสู่……ฉันยังไม่รู้เขาจะต้อนรับขับสู้เพียงไหน ป่านนี้อาจฉากปนสีหน้าว่ามีน้ำใจ แต่สิ่งซ่อนไว้ในดวงจิต คือ ความริษยา…….. “ “ เห้ยเสียงหมาห้อนที่ไหนวะ เสียอารมณ์กินโอเลี้ยงหมด “ นักเลงในชุมชนนั้นคือนายทองแดงกวาดตาไปรอบๆร้านมองหาคนผิด ก็เหลือบมองเห็นลำดวนกำลังร้องเพลงและทำหน้าเหมือนพจมาน (อย่างตาหวานๆพลางกระพริบ )ในขณะที่ล้างแก้วกาแฟ เธอกำลังฝันหวานที่จะได้เป็นพจมานในบ้านทรายทอง “ เห้ยหยุดเห่าได้แล้ว “ “นี้เฮียเมาโอเลี้ยงแล้วอย่าหาเรื่องเดะ “ “ โอเลี้ยงแค่เนี่ยไม่เมาหรอก ข้านะคอทองเหลืองเว้ย “ นายทองแดงพูดแล้วเดินโซซัดโซเซด้วยฤทธิ์ขมของโอเลี้ยง ตามด้วยกลุ่มนายทองแดงที่เมาโอเลี้ยงไปตามๆกันก่อนที่ทันรู้ตัวลำดวนก็ถูกกลุ่มนายทองแดงอัดให้ทำให้หน้าตาที่เละอยู่แล้วก็ยิ่งเละขึ้น “ หึ รู้ซะบ้างว่าใครหญ่าย “ นายทองแดงเอ่ย แล้วพากันออกไปจากร้านตาแปะ ที่ตอนนี้เละไม่มีชิ้นดี “ อาลำดวนลื๊อทำยังงี้ได้ไงดูร้านอั๊วสิเจ๊งไม่เป็นท่าเลย “ ตาแปะโกรธลำดวนมากจึงเชดหัวลำดวนออกจากร้าน ลำดวนเดินเร่รอนไปเรื่อย “ โอ้….. เมื่อไรข้าจักมีคนรับไปอยู่บ้านทรายทองที่แท้จริงหนอ “ลำดวนอินกับละครอย่างหนักเธอชอบคิดว่าเธอเป็นพจมาน สว่างวงศ์ที่ต้องมารับใช้หม่อมพรรณราย(ซึ่งคือแม่ของเธอ ) และ หญิงเล็ก (นั่นคือน้องของเธอซึ่งมีนิสัยเวอร์เหมือนหญิงเล็ก ) ระหว่างที่เธอเดินไปนั่น ก็ได้เจอกับกลุ่มทัวร์กลุ่มหนึ่งซึ่งเป็นกลุ่มทัวร์จากเผ่าคารามุซเป็นเผ่าที่อยู่ทางตอนใต้ของทวีปแอฟริกาใช้ภาษาคารามุซซิก้าเป็นภาษาหลัก มีผู้นำทัวร์เป็นคนไทยที่หนึ่งในเมืองไทยมีเขาคนเดียวที่พูดภาษาคารามุซซิก้าได้ “ emblhykfd” เป็นภาษาที่เธอไม่เข้าใจอย่างแรงงงงเธอจึงเดินไปแต่จู่ “นี่คุณจงทำความเคารพกับหัวหน้าเผ่าคารามุซเดี๋ยวนี้ “หัวหน้าทัวร์สั่งลำดวนและทำท่าให้ดูลำดวนไม่มีทางเลือกเพราะมีทหารรักษาที่ตัวดำปิ๊ดปี๊อยู่เยอะเธอจึงทำตามซึ่งท่าก็คือ เธอต้องเอาปากเลียกับเท้าหัวหน้าเผ่าแล้วครางหงิงหงิงเหมือนหมา
”kremmd;d,mW” “เอาล่ะ ท่านหัวหน้าบอกว่าดีให้ลุกขึ้น” ลำดวนลุกขึ้นอย่างว่าง่าย แต่จู่ราชินีที่เข้าใจว่าเป็นก็ทำท่าตกใจอย่างแรงและพูดว่า “rmmclr,f;rklw[w\'”คราวนี้ราชาก็ตกใจบ้างและพูดกับผู้นำทัวร์ว่า “ rkemf;smkerllldmd;W”” “และคราวนี้ผู้นำก็ตกใจอีกโอ้ไม่นะ ท่านคือเจ้าหญิงที่พัดพรากจากนครคารามุซไปเมื่อ15ปีก่อน”ว่าแล้วผู้นำทัวร์ก็ทำความเคารพ และในที่สุดลำดวนก็ได้กลับสู่บ้านเกิดเมืองนอนของเธอ โดยได้เป็นเจ้าหญิง คารีมุซีแห่งนครคารามุซอย่างมีความสุข ซึ่งที่นั่นคือบ้านทรายดำของเธอ


                                                                                    !!!!!!จบแล้ว!!!!!!