ใครบอกว่าผมเป็นโอเมก้า - นิยาย ใครบอกว่าผมเป็นโอเมก้า : Dek-D.com - Writer
×

    ใครบอกว่าผมเป็นโอเมก้า

    "ขอร้องล่ะ! มาเป็นแฟนกับผมเถอะครับ!" "ฉันเป็นเบต้าโว้ย!"

    ผู้เข้าชมรวม

    125

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    4

    ผู้เข้าชมรวม


    125

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    1
    หมวด :  นิยายวาย
    จำนวนตอน :  0 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  19 ก.ย. 67 / 01:46 น.
    e-receipt e-receipt
    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    "ทำไร?" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของห้องน้ำ เสียงนั้นดังพอที่จะทำให้เหล่าเด็กน้อยทั้งสามคนที่กำลังกลั่นแกล้งเด็กชายอีกคนหยุดชะงัก พวกเขาหันไปมองต้นเสียงด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปโดยทิ้งเด็กชายผมสีขาวตัวเล็กไว้ข้างหลัง

    เด็กชายผมขาวยังคงยืนอยู่ตรงนั้น สะอื้นเบาๆ ริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาเอ่อไหลจากดวงตา เมื่อเหล่าคนที่แกล้งเขาจากไป

    "ฮึก...ฮืออ..." เสียงสะอื้นของเขาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของบริเวณด้านหลังห้องน้ำ แสงอาทิตย์ยามเย็นที่สาดส่องผ่านกำแพงให้ความรู้สึกอบอุ่นแต่เศร้าหมอง

    เด็กชายอีกคนเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาบึ้งตึง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววไม่พอใจ แต่ก็แฝงด้วยความสงบ

    "เลิกร้องได้แล้ว เป็นเด็กขี้แยรึไง?" เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามด้วยน้ำเสียงแห้งแล้งขณะมองคนที่ตัวเล็กกว่าที่กำลังสะอึกสะอื้น น้ำตาไหลไม่หยุด

    "แงง!" เด็กชายผมขาวที่ถูกเรียกว่า 'เด็กขี้แย' ร้องออกมาอย่างดัง ราวกับคำพูดนั้นทำให้เขารู้สึกแย่กว่าเดิม

    "เฮ้ย! ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!" เด็กชายอีกคนเบิกตากว้าง เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอนหลังพิงกำแพงห้องน้ำอย่างไม่แยแส ปล่อยให้เด็กชายร้องไห้ต่อ

    เวลาผ่านไปสิบนาที...เด็กชายตัวเล็กเริ่มเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าด้วยแขนเสื้อ หยุดร้องแล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่

    "หยุดร้องแล้วนี่?" เขายืนตัวตรงและทำท่าจะเดินออกไป แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกว่าชายเสื้อถูกดึงเอาไว้เบาๆ

    เด็กชายผมขาวที่ตัวเล็กกว่าดึงชายเสื้อของเขาไว้ มือเล็กๆที่จับชายเสื้อนั้นสั่นเล็กน้อย ดวงตายังคงแดงจากการร้องไห้ แต่ก็มีแววความกล้าที่จะพูดอะไรบางอย่าง

    "ผ-ผม..." เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย

    "อะไร?" อีกคนขมวดคิ้ว น้ำเสียงติดรำคาญ

    "ขอบคุณ...นะครับ..." เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้แต่จริงใจ

    เขามองเด็กชายผมขาวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ

    "อืม ทีหลังก็อย่าทำตัวขี้แยอีกล่ะ" น้ำเสียงของเขาแข็งกระด้าง แต่แววตาที่มองลงมาเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย

    "ค-ครับ..." เด็กชายผมขาวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ดวงตากลมโตเปล่งประกายเล็กน้อย ขณะที่มองอีกฝ่ายเดินออกไปจากบริเวณด้านหลังห้องน้ำ แสงอาทิตย์ยามเย็นที่สาดลงมาส่องให้เห็นเงาของเขาที่ค่อยๆ หายไปพร้อมกับสายลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่าน

    "คุณเบต้าคนนั้น...น่ารักจัง..." เสียงกระซิบเบาๆ ของเขาดังขึ้นเมื่อมองตามแผ่นหลังของอีกคนที่ค่อยๆ ลับไปจากสายตา

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น