Promise of Girl

ลำดับตอนที่ #1 : Promise of Day (วันแห่งสัญญา)

 เคนอิจิ เด็กหนุ่มที่กำลังศึกษาในระดับ ม.ปลาย วันนี้เป็นวันแรกของการเรียนม.6 ของเค้า เคนอิจิ อายุ 18 ปี เวลาตอนนี้ 7.45 ทำให้เค้าต้องรีบมากกว่าเดิม เพราะด้วยความเป็นคนที่ตื่นสาย เคนอิจิ อาศัยอยู่กับแม่และก็พ่อเลี้ยง แต่ เคนอิจิ ก็รักพ่อเลี้ยงเหมือนพ่อแท้ๆ
         "เคน วันนี้สายเหมือนเดิมเลยนะ โตแล้วนะ หัดเร่งตัวเองหน่อยสิตอนนี้ม.ปลายแล้วนะไม่ใช่ประถม" 
เสียงแม่ของเคนอิจิดังมาแต่ไกลแต่ทุกครั้งก็จะกลบด้วยเสียงของพ่อเลี้ยงของเคนอิจิ
     "แหม่! แม่สายนิดสายหน่อยจะเป็นอะไร ลูกเรามันผู้ชายไม่เป็นอะไรหรอก เห็นบ่นทุกวันลูกมันก็เหมือนเดิม ปล่อยๆมันบ้างเถอะ" 
   คำพูดประจำทุกเช้าซึ่งฟังดูเหมือนประชดเคนอิจิ   พ่อจะคอยสอนเคนอิจิตลอดไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ช่าง จนบ้างครั้งมันก็ทำให้เคนอิจิเซ้งเหมือนกัน เฮ้อ!
  "ผมไปนะคับคุณพ่อ คุณแม่ เอ้ เห็น สเก็ตบอร์ด ของผมรึเปล่าคับ"
  "วางอยู่ข้างที่วางรองเท้านะลูก รีบไปล่ะ" แม่หันมาตอบพร้อมชี้ให้ดู
  "ไปเรียนให้สนุกล่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะ" พ่อพูดเหมือนทุกๆวันที่เคยพูด
  "ครับผม สบายอยู่แล้วล่ะน่า ไปก่อนนะคับคุณพ่อคุณแม่ แล้วเจอกัน" เคนอิจิตอบพร้อมกับออกจากบ้านโดยแล่นไปกับเจ้าสเก็ตบอร์ดคู่ใจ อาศัยการชำนาญช่องทาง ทำให้เคนอิจิสามารถไปได้เร็วกว่ารถยนตร์บางคันซะอีก แต่ก็ต้องมาหยุดอยู่จุดเดิมทุกที 
  "พี่เคน วันนี้มีขนมมาให้เค้ารึเปล่า" 
  เจ้าชิพ เด็กชิบหายประจำตระกูล แม่ของชิพตายตั้งแต่มันเกิด พ่อของชิพก็ล้มละลายหลังจาก 
ชิพเกิดได้ไม่นาน ญาติพี่น้อง ก็ไม่มีใครสนใจ  แต่พ่อเจ้าชิพเป็นคนที่ดีมากๆ ไม่เคยทิ้งลูก 
แต่เจ้าชิพมันไม่ค่อยมีเพื่อน คงมีแต่เคนอิจิ กับสุนัขของชิพ คือเจ้าบ๊อก ชิพเป็นเด็กน่ารัก และกตัญญูมากๆ เคนอิจิรักชิพเหมือนน้องชายของตัวเอง ทุกวันเคนอิจิ ต้องเตรียมขนมหรือไม่ก็ลูกอม มาให้เจ้าชิพ แม้จะเสียเวลานิดแต่มันก็ทำให้เคนอิจิมีรอยยิ้ม
  "อ่ะ เนี่ย ขนมสำหรับชิพ และก็เนี่ย สำหรับเจ้าบ๊อก ตอนเย็นพี่จะไปเล่นด้วยนะ"
  "ครับผม ผมกับเจ้าบ๊อกจะรอนะครับพี่"
  และแล้วเคนอิจิก็ต้องรีบออกแล่นอีกครั้ง เพื่อให้ไปให้ทันเวลา 
 ทันทีที่มาถึง ก็จะมาเจอกับเพื่อนจอมมาสายของเคนอิจิ ถือเป็นคู่หวุดหวิด เพราะทั้งสองคนจะมาแบบวินาทีสุดท้ายของทุกวัน คู่หู่คนนั้นก็คือ Jerry
  "ไงเคน มาเร็วกว่าเราเหมือนเคยเลยนะ แล้ววันนี้เจอกันที่สนามบาส" เสียงพูดของ Jerry มาพร้อมกับความหอบ และเหนื่อยเอามากๆ
  "อืม งั้นเรารีบไปกันเถอะ " 
  เคนอิจิตอบ แล้วทั้งสองคนก็จะติดเกียร์สุนัข วิ่งเข้าแถวทันที ที่จะขึ้นพยางค์แรกของเพลงชาติ หลังจากนั้นก็เริ่มการเรียน การสอน เคนอิจิมีเพื่อนที่สนิทที่เป็นผู้ชายอยู่ 3 คน ในห้องเรียน ไม่รวมเจ้า Jerry คู่หูจอมสาย ซึ่งอยู่คนละห้อง 
  "เฮ้ เคน วันนี้ฉันว่าจะไปที่ห้องสมุดซะหน่อยไปด้วยกันป่ะ" 
     Danny หนุ่มเรียนดีมาก แต่ก็ใช่ว่าเรื่องอื่นเค้าจะไม่ได้เรื่อง  Danny เล่นไวโอลินเนี่ย เก่งมากๆ ทำเอาสาวกรี๊ด Danny เยอะเหมือนกัน
  " หนิ Danny นายเล่นชวนมันไปแต่ห้องสมุด ไปห้องดนตรี เอ้อ เคนวันศุกร์นี้ไปเที่ยวกัน
อะป่าว ฉันจัดทิปไว้แล้วล่ะ ไปเที่ยวเขา และก็น้ำตก โอเคนะเพื่อน" 
    เด็กหนุ่มคนนี้เนี่ย Tucky หนุ่มรูปหล่อพ่อรวย สเปกสาวหลายๆคน แต่ขอเสีย Tucky คือ เป็นนักเที่ยว เที่ยวได้ทั้งกลางวัน และกลางคืน เป็นหนุ่มPlayboyมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้าม
  " ก็ดีเหมือนกัน ฉันอยากไปปีนเขาอยู่พอดี และก็อยากว่ายน้ำด้วย ฉัน OK" 
   ส่วนคนนี้ Yuto ถือเป็น Sportman ประจำกลุ่ม เล่นฟุตบอล ได้แบบอัจฉริยะ  เป็นนักกีฬาของโรงเรียน เคยติดทีมชาติแต่ Yuto ไม่อยากเล่น เพราะความรับผิดชอบไม่ถึง เป็นที่หมายปองของสาวเล็ก สาวใหญ่ แต่สาวๆก็ต้องใจสลายเมื่อเค้ามีแฟนซะแล้ว 
  " ก็ได้ Tucky ฉันตกลง และก็คงไปด้วยไม่ได้นะ Danny พอดีฉันมีธุระ" 
   เคนตอบรับคำชวนของ Tucky และปฏิเสขคำชวนของ Danny
  " OK เป็นอันว่าทุกคนตกลง นะ Danny แกก็ต้องไปด้วยนะ" 
   Tucky ถามทุกคนเพื่อความแน่ใจ
  " เคน คือว่า..................อืม.........คือ.........."
   เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังของเคนอิจิ เป็นเสียงที่เคนอิจิจำได้ดีคือ Hikari เธอชอบแอบมองเคนอิจิอยู่ไกลๆ แต่พอจะเข้ามาถามอะไรก็จะลากเสียงยาวมากๆ แต่เธอก็ไม่ใช่เด็กที่พูดไม่ชัด 
  " มีอะไรเหรอ Hikari " 
   เคนอิจิหันไปถามพร้อมหันหน้าหน้ามองที่ Hikari
  " คือว่าฉัน.....มี......ของ.............แบบว่า............อืม......" 
   Hikari ยังก้มหน้าก้มตาพูด และหน้าเธอก็เริ่มเปลี่ยนจากสีขาว เป็นสีแดงซะแล้ว
  " มีของจะให้ฉันเหรอ งั้นก็เอามาซิ" 
   เคนอิจิยืนมือไปหยิบกล่องของขวัญของ Hikari
  "จ้า! นี่นะ " 
    แล้ว Hikari ก็จะก้มหน้า แล้วก็วิ่งหายไปทันทีที่ของอยู่ในมือเคนอิจิ
  "ไหนขอดูหน่อยสิว่าในกล่องนี้มีอะไรเหรอ" 
    Tucky หยิบกล่องของขวัญจากมือเคนอิจิ แล้วเปิดดูของในกล่องทันที
  " Wow! ช็อคโกแลต " 
      Yuto อุทานทันทีที่เห็น
  "การให้ช็อคโกแลตกันมันบอกถึงว่าเราชอบคนนั้นนะ ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะก็คงไม่ให้
ช็อคโกแลตใครง่ายๆหรอกนะ และยิ่ง Hikari ล่ะก็คิดได้อย่างเดียว" 
   Danny พูดขึ้น แล้วก็พูดพร้อมกับ Tucky และ Yoto ว่า 
  " ยัย Hikari ชอบแก แน่เลย Kenigi ฮ่าๆๆๆ" 
    ทั้ง 3 คนก็ขำกันใหญ่
  " ไม่หรอกมั้ง อย่าง Hikari เหรอจะชอบฉันนะ" 
   เคนอิจิมองทั้ง 3 คน ด้วยสีหน้าที่ยังงง 
  "วันนี้แกก็ไปเล่นบาสกับพวกเรา และก็เจ้า Jerry เหมือนเดิมก็แล้วกันแต่มีข้อแม้ว่า แกจะต้องพา Hikari ไปเที่ยวกับพวกเราด้วย" 
    Tucky พูดขึ้นแล้วก็หยิบช็อคโกแลตขึ้นมา 
  " นายคิดจะทำอะไร Tucky" 
   เคนอิจิถาม Tucky ด้วยความสงสัย
  " ก็แค่อยากให้นายพิสูจห์ว่าความคิดนายมันถูกไงล่ะ" 
     Danny ตอบแทน Tucky
  " ถ้านายพิสูจห์ได้ว่านายพูดถูกเราจะคืนช็อคโกแลตให้" 
  Tucky พูดจากนั้นก็เก็บ ช็อคโกแลตใส่กระเป๋า และแล้วก็เลิกเรียน พวกเค้าทั้ง 4 คน จึงออกไปเล่นบาสกัน กับ Jerry และก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ทุกวันเคนอิจิจะกลับบ้านเดินไปเรื่อยๆ สักพักเขาจึงหยุดเดิน
  " หนิ Hikari ใจคอเธอไม่เบื่อบางรึไงเดินตามฉันตั้งแต่ฉันอยู่ ม.ต้นแล้วนะ อย่าคิดว่าฉัน
ไม่รู้สิ เธอก็รู้ว่าตาฉันนะไหวเป็นพิเศษ แต่ก็ยังหลบอยู่ได้ ถ้าไม่ออกมาฉันจะ โอ๊ย!" 
   Hikari ที่ยืนอยู่หลังเสาไฟฟ้าหัวใจของเธอเต้นเร็ว และเธอตกใจที่ Kenigi รู้ว่าเธอตามมาแต่ทันที่ได้ยินเสียงร้องของเคนอิจิ 
 "Ken !" 
  Hikari กระโดนออกจากข้างหลังเสาไฟฟ้า แล้วมองไปที่ Kenigi ยืนอยู่
 " ไง เจ้าบ๊อก ฟันเล็กๆ ทำเป็นกัดนะ มารับฉันเร็วกว่าปกตินะ ขอโทษนะ Hikari ฉันนะรู้มาตั้งนานแล้วล่ะ แค่ไม่อยากพูด แต่ที่เธอมาคอยตามฉันโดยไม่ให้ฉันเห็นนะคิดผิดแล้วล่ะ และรวมไปถึงเรื่องที่เธอให้ช็อคโกแลตฉันด้วยนะ ฉันก็คิดไม่ออกว่าเธอคิดอะไรอยู่หรอก แต่ถ้าคิดจะทำอะไรก็พูดมาตรงๆ ไม่ต้องอ้ำอึ้งเสียเวลา"
 Hikari ก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย 
 "แต่ว่า.....Ken...ฉันขอ...โทษนะ"
 "ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ว่าอะไร ถ้าเธอยังเห็นฉันเป็นเพื่อนช่วยพูดให้มันชัดและเร็วกว่านี้ หน่อยได้ไหมล่ะ คือแบบว่าฉันฟังไม่ค่อยรู้เรื่องนะ" 
   Ken ถามพลางเดินไปกับเจ้าบ๊อก 
 "ได้จ๊ะ ฉัน..จะพูด...ให้เร็วกว่านี้นะ" 
   Hikari ตอบแต่ก็ยังไม่เกยหน้า
 "อืม เธอก็เริ่มทำได้แล้วหนิน่า อีกอย่างเธอก็ไม่ใช่คนพูดไม่ชัดซะหน่อย ตอนนี้ว่างรึเปล่า"
 "ว่างค่ะ " 
   Hikari ก็เผลอเงยหน้าขึ้นมา
 " อย่างนี้สิ หันมองหน้าคนสนทนาบ้าง ค่อยเหมือนคนคุยกันหน่อย " 
Ken พูดพร้อมกับมองหน้า Hikari แล้วก็ชี้ไปที่เจ้าบ๊อก
 "เนี่ย เจ้าบ๊อก เป็นหมาที่ฉันรักมันมาก แต่มันไม่ใช่หมาของฉันหรอก วันนี้ฉันจะพาเธอไปหาเจ้าของเจ้าบ๊อกกัน ใช่ไหมเจ้าบ๊อก" 
  Kenigi พูดแล้วก็ลูบหัวเจ้าบ๊อก
 "บ๊อก ๆๆๆๆๆ" เจ้าบ๊อกส่งเสียงรับคำ แล้ววิ่งนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว
 "หนิๆๆ เจ้าบ๊อกเล่นออกก่อนเลยเหรอ ฮาๆๆ" 
  Kenigi พูดแล้วหันไปมองด้านหลัง
 " เจ้าบ๊อกหนีไปแล้ว แล้วมันก็วิ่งเร็วด้วย เราจะ..." 
   Hikari มองไปที่เจ้าบ๊อกที่วิ่งออกไปไกลซะแล้ว
 " ใครว่าล่ะ ฉันแค่ต่อให้มันก่อนเฉยๆ" 
   Ken พูดแล้ววางสเก็ตบอร์ด  
 " Hikari เธอไปยืนด้านหน้าของสเก็ตบอร์ด ยืนนิ่งๆล่ะ" 
   หลังจากนั้น Ken ก็ยืนอยู่บนสเก็ตบอร์ดด้านหลังของHikari
 " เธอจะทำอะไรเหรอ Ken ฉันไม่เคยยืนบนสเก็ตบอร์ดนะ" 
   Hikari เริ่มแสดงอาการประหม่าเพราะไม่เคยเล่นสเก็ตบอร์ดมาก่อน
 "ยืนนิ่งๆ และฉันก็ขอโทษนะ ที่ต้องจับเธอไว้ เพื่อไม่ให้เธอตก" 
   และแล้ว Ken ก็เอามือข้างขวาไปกอดที่เอวของ Hikari ไว้ แล้วก็เริ่มแล่นสเก็ตบอร์ดไปทันที
 "Ken เร็วไปแล้วมั้ง" 
   Hikari เริ่มรู้สึกกลัว
 "ตัดความรู้สึกกลัวออกไปซะ Hikari เชื่อสิว่ามันไม่มีอะไร ฉันไม่ปล่อยให้เธอตกหรอก" 
 "จ๊ะ " Hikari รู้สึกสบายใจและไม่กลัว หลังจากได้ยินคำพูดของเคนอิจิ
 "ไปเลย Ken เย้! " 
   Hikari ร้องออกมาด้วยความรู้สึกสนุกและมีความสุขพร้อมด้วยรอยยิ้ม
 "ดีล่ะ งั้นเร่งให้เร็วสุดๆ ล่ะนะ วู้!" 
   Ken เริ่มเร่งความเร็วขึ้น จนถึงเร็วมากๆ แล้วก็ตามเจ้าบ๊อกทันและเลี้ยวเข้าบ้านของชิพได้ก่อนเจ้าบ๊อกหลายเมตร 
 " พี่เคนคับ มาแล้วเหรอ รู้สึกว่าจะมาช้ากว่าเดิมนะคับ " 
   ชิพพูดขึ้นพลางหยิบน้ำให้เคนและ Hikari ดื่มหลังจากที่เห็นทั้งสองเหนื่อยกัน
 " เกิน 10 วินาที แค่นั้นเองนะ ชิพ อ้อนั้น พี่ Hikari เพื่อนร่วมชั้นกับพี่เอง" เคนอิจิตอบด้วยอาการที่เหนื่อยและหอบแล้วชี้ไปที่ Hikari
 " น่ารักจัง แฟนพี่เคนเหรอครับ สวัสดีครับ พี่สะใภ้" 
    แล้วชิพก็เดินเข้าไปกอด Hikari
 " ไม่ใช่โว้ยๆ แค่เพื่อนเฉยๆ ไม่ใช่แฟนเข้าใจอ่ะเปล่าเจ้าน้องชายบ้า หนิแล้วเดินเข้าไปกอดเค้าได้ไงเค้าเป็นผู้หญิงนะ ออกมา "  
     Ken ก็พยายามดึงเจ้าชิพออกมา แต่เจ้าชิพก็ไม่ปล่อย
  " ไม่เป็นไรหรอกเคน น้องน่ารักจะตาย และฉันก็ไม่ได้ถือสาอะไรด้วย" 
  " เหรอ งั้นตามใจเธอก็แล้วกันนะ " 
    เคนปล่อยมือออกจากชิพแล้วเดินไปเล่นกับเจ้าบ๊อก
  " ชื่อชิพเหรอคับ อายุเท่าเหรอค่ะ " 
    Hikari นั่งลงถามชิพ แล้วลูบที่หัวชิพ
  " อายุ 5 ขวบครับ พี่สาวสวยน่ารักจังครับ พี่เป็นแฟนพี่เคน เชิญในบ้านก่อนครับ พี่สะใภ้" 
   ชิพพา Hikari เดินเข้าไปในบ้าน แล้วก็มีเสียงตามมา
  " ก็บอกกี่ครั้งแล้วว่า ไม่ใช่แฟน และก็ไม่ต้องเรียกเค้าว่าพี่สะใภ้ " 
   เคน ตะโกนเสียงดัง ด้วยความไม่พอใจ จนเจ้าบ๊อกกลัว
  " นี่ครับ อาหารที่ผมทำไว้" 
   ชิพหยิบถ้วยที่มีผัดผัก ที่ชิพทำเอง
  " เก่งจัง อายุแค่เนี่ย ทำอาหารได้ด้วย " 
    Hikri มองไปที่ถ้วยแล้วก็ลองชิม
  " อร่อยด้วย เก่งจัง"
  " แฮ่ๆๆ จริงๆ เหรอคับ พี่เคนเค้าสอนให้ผมทำอาหารเป็น  เพราะทุกวันพี่เคนจะมาเล่นที่บ้านผม   แล้วก็จะมาทำอาหารเย็นให้ผมกินทุกวัน  และบ้างวันถ้าพ่อผมกลับดึกก็จะอยู่เป็นเพื่อนผม  พี่เคนบอกว่าถ้าเรารู้จักที่จะทำอะไรกิน  เราก็จะไม่อดตาย  และก็ไม่ต้องง้อใครมาทำให้ คำพูดของพี่เคนคำนั้นทำให้ผมตั้งใจเรียนทำอาหาร และผมก็ทำอาหารเช้าให้พ่อทานทุกวัน แรกๆ ผมก็ทำไม่อร่อยหรอกคับ พี่เคนเค้าก็บอกตรงๆ ว่าใช้ไม่ได้ ทำให้ผมตั้งใจทำ แต่พี่เคนก็ไม่เคยบ่นซักคำจนกระทั่งผมทำได้รสชาติอย่างที่พี่กินอยู่นี้แหละครับ อาหารพวกเนี่ยถือเป็นความผูกพันธ์ระหว่างผมกับพี่เคน เลยล่ะ" 
   ชิพก้มดูจานอาหาร น้ำตาคลอ เมื่อคิดถึงสิ่งที่เคยทำด้วยกันกับ Kenigi 
  Hikari มองไปที่หน้าบ้าน ที่ Kenigi เล่นกับเจ้าบ๊อก 
  "นายเนี่ยดูมีอะไรน่าสนใจอีกมากเลยนะ ในกลุ่มของพวกนาย นายก็เป็นคนที่มีคนชอบมากๆคนหนึ่ง ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างนายจะสอนเด็กคนนี้ได้ทุกอย่างผ่านอาหารแค่ไม่กี่จาน นายทำให้ฉันชอบนายมากกว่าเดิมซะอีกนะ"
  Hikari คิดพลางแล้วนั่งลงทานอาหารกับชิพ
  "แล้ววันนี้พ่อกลับดึกรึเปล่าครับ" 
   Hikari ถามแล้วก็มองไปที่นาฬิกาบนผนังบ้าน
  "วันนี้พ่อกลับดึกครับ เพราะงานของพ่อกำลังเร่ง ช่วงนี้พ่อก็กลับดึกเกือบทุกวัน"
   แล้วก็วิ่งไปหาเคนอิจิ แล้วก็ตะโกนออกมา
  "ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วพี่เคน...........!"
  "รู้แล้วน่าเจ้าชิพ แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันล่ะ อืมในตู้เย็นเหลืออะไรบ้างล่ะ"
  เคนอิจิเดินเข้าไปในบ้าน แล้วมองไปที่ตู้เย็นเห็น Hikari กำลังเปิดตู้เย็น
  "มีกะหล่ำปลี ผักบุ้ง ไข้ และก็เต้าหู้"
  Hikari ตอบหลังจากดูของในตู้เย็น ซึ่งมีอยู่ไม่มากเท่าไหร่นัก
  "วันนี้ เราจะทำเต้าหู้ทรงเครื่อง และแกงจืดเนื้อ"
  เคนตอบหลังจากคิดอยู่สักพัก แล้วก็เดินไปที่ตู้เย็น
   "เย้ ! วันนี้จะได้กินเต้าหู้ทรงเครื่อง และก็แกงจืดเนื้อ"
   ชิพกระโดดร้องดีใจ แล้วรีบวิ่งไปที่โต๊ะทำอาหารแล้วจัดเครื่องครัวไว้รอ
   "เดี๋ยวสิเคน วัตถุดิบแค่ทำนี้เธอจะทำเต้าหู้ทรงเครื่อง และก็ไม่มีเนื้อซักหน่อย นายจะทำแกงจืดเนื้อได้ยังไงล่ะ" 
    Hikari ตะโกนถามด้วยความสงสัย
   "เถอะน่า คอยดูก็แล้วกันนะ ฉันจะทำให้เธอเห็นเอง ฮ่าๆๆๆ" 
   เคนอิจิ ก็หยิบวัตถุดิบในตู้เย็นเดินมาที่โต๊ะแล้วก็เริ่ม ทำทันที 
   Hikari เห็นทั้ง 2 ตั้งใจทำอาหารด้วยความสนุกสนาน
   "เคนให้ฉันช่วยได้ป่ะ" 
   Hikari ถามแล้วมองไปที่โต๊ะว่าพอจะทำอะไรได้
   "เธอช่วยคลุก และคนเครื่องปรุงที่เราเตรียมไว้หน่อยสิ" 
    เคนอิจิ พูดแต่ก็ไม่มองเพราะยังทำซุปอยู่
  "ได้จ๊ะ" 
   Hikari รับคำแล้วรีบทำทันที 
   ภายห้องเล็กๆ พื้นที่ใช้ทำอาหารมีแค่เล็กน้อย แต่กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข Hikari เริ่มรู้ถึงความรู้สึกของชิพ ที่เคยบอกตอนนั้นที่ว่า อาหารพวกเนี่ยเป็นความผูกพันธ์ระหว่างชิพกับเคนอิจิ เธอเริ่มเข้าใจ เมื่อเห็นแววตาของทั้งคู่และรอยยิ้มที่ทำอาหารร่วมกัน Hikari เลยรู้สึกมีความสุขไปด้วย และรู้สึกสนุกที่ได้ทำอาหาร
    "ชิพ ช่วยหั่นเต้าหู้ให้พี่ด้วยนะ และก็เอาเต้าหู้ให้พี่ Hikari และก็ Hikari พอชิพส่งเต้าหู้ให้เธอแล้วก็ช่วยผสมเต้าหู้ด้วยนะ" 
   เคนอิจิ หันไปหา Hikari แล้วก็ยิ้ม แต่ สีหน้าของ Hikari กลับตกใจและสงสัย
   "เดี๋ยวสิ! เคนอิจิ เธอจะให้ชิพจับมีดเหรอ มันอันตรายไปนะ"
   "รู้แล้วนะว่าอันตราย แต่ถ้าเธอหันไปดู ที่ด้านขวามือของเธอ ก็จะรู้เอง"
    จากนั้นเคนก็ชี้นิ้ว ไปที่ชิพเพื่อให้ Hikariดูที่ชิพ
   เมื่อ Hikari เห็นก็รู้สึกตกใจ และประหลาดใจ ในภาพที่เห็น คือ ชิพสามารถ ใช้มีดได้ดีกว่าผู้ใหญ่บางคนซะอีก และหั่นเต้าหู้ได้รูปมากๆ
   "เข้าใจแล้วซินะ เจ้าชิพไม่เด็กอย่างที่เธอคิดหรอกนะ ชิพเป็นลูกคนเดียวของบ้านนี้ เป็นลูกกำพร้าและตอนนี้ก็มีแค่พ่อมัน ญาติพี่ของเจ้าชิพก็ไม่สนเพราะ เห็นเจ้าชิพเป็นตัวชิบหาย ทำให้แม่ตายตอนที่เจ้าชิพเกิด แล้วสุดท้ายพ่อก็ล้มละลาย แต่พ่อของเจ้าชิพก็เป็นพ่อที่ดีไม่ทิ้งลูก เลี้ยงลูกอย่างดีถึงแม้ว่าต้องทำงานหนัก ตอนนี้ก็เช่าบ้านอยู่ เป็นบ้านหลังเก่าของพ่อฉัน พ่อเห็นน่าสงสารเลยคิดค่าเช่าในราคาถูก ตอนแรกก็จะให้อยู่ฟรี แต่พ่อเจ้าชิพไม่ยอม พ่อก็เลยคิดค่าเช่าไม่มาก พ่อของชิพทำงานหนัก แต่เจ้าชิพก็ไม่เป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่นซักนิด เป็นเด็กที่เข้มแข็ง ฉันเลยรักเจ้าชิพเหมือนน้องชายของฉัน และสอนทุกอย่างให้ เพื่อให้เจ้าชิพช่วยเหลือตัวเองได้ และก็โตกว่าเด็กทั่วไป อาจเป็นเพราะฉันกับเจ้าชิพเหมือนกันมั้ง"
  เคนอิจิ เริ่มมีสีหน้าที่เศร้า และท่าทางก็เริ่มเปลี่ยนไป
  ทันทีที่เห็นสายตาของ เคนอิจิ ที่เปลี่ยนไป Hikati  จึงอดใจไม่ได้ที่จะถามว่า
   "เหมือนกันยังไงเหรอเคน"
   "ก็เป็นลูกกำพร้าเหมือนกันไงล่ะ" 
    เคนพูดแล้วก็ก้มหน้าลง
   "เคนมีทั้งพ่อ และก็แม่ไม่ใช่เหรอ จะเป็นลูกกำพร้าได้ยังไงล่ะ"
     Hikari ถามด้วยความสงสัย
   "ก็มีแค่แม่เท่านั้นแหละนะ  ส่วนคุณพ่อก็เป็นแค่พ่อบุญธรรมหรือว่าพ่อเลี้ยงนั้นแหละ แต่ผมก็รักท่านเหมือนพ่อแท้ๆ ฉันโตมากับแม่แค่คนเดียว แม่เลี้ยงฉันมาเพียงคนเดียวตั้งแต่ฉันจำความได้  แม่ต้องทำงานหนักทุกวัน แถบไม่ได้พัก ตอนนั้นที่ฉันเป็นเด็กฉันกลับไม่อยากเล่นสนุกเหมือนเด็กทั่วไปคงเป็นเพราะฉันเป็นลูกกำพร้ามั้ง ฉันอยากเห็นแม่สบาย เด็กๆ ฉันเลยหัดทำอาหารด้วยตัวเอง แรกๆก็ไม่ได้เรื่อง และอาหารที่ฉันทำให้แม่กินจานแรกก็เป็นแค่ผัดผักธรรมดา รสชาติก็ไม่ได้ดีอะไรเลย แต่คำแรกที่แม่กิน แม่ร้องไห้ แม่บอกว่าแม่ภูมิใจในตัวฉัน เราทานอาหารด้วยกัน ถือเป็นอาหารมื้อหนึ่งที่ฉันทานแล้วอร่อยที่สุด ฉันทำทุกอย่างเป็นหมดตั้งแต่เด็ก โดยไม่มีใครสอน แผลเป็นก็เลยเยอะหน่อย"
  ว่าแล้วเคนก็แสดงแผลเป็นที่แขนขวาให้ Hikari ดู
  "นั้นมัน!" 
    Hikaru เห็นแล้วก็ตกใจ
  " แค่แผลเป็นนิดหน่อยนะ"
 " เล็กนิดเดี๋ยวเอง" แล้วเคนอิจิก็ยิ้ม และขำเล็กๆๆ
  " มันไม่ใช่ แผลเป็นเล็กๆ เลยนะ " 
    Hikari รู้สึกตกใจและอุทานออกมาอย่างดัง
    "คิดมากไปได้ เพราะแผลเป็นพวกนี้แหละ ทำให้ฉันทำทุกอย่างเป็น อืม...แล้วทุกครั้งที่ฉันถามเรื่องพ่อของฉันกับแม่ แม่ก็จะเงียบไม่พูด  แล้วก็เดินไปหลบมุมทุกครั้ง ฉันแค่อยากถามแค่ว่า พ่อฉันทำไมถึงทิ้งแม่ หรือว่าพ่อหายไปไหน หรือว่าพ่อตายไปซะแล้ว ฉันก็แค่อยากรู้ แต่เมื่อถามแล้วแม่ไม่ตอบ และมันทำให้แม่ร้องไห้ฉันเลยไม่ถามอีกเลย "
    เคนอิจิ นิ่งไปสักพักแล้วก็เงยหน้าขึ้นมา เพื่อทำอาหารต่อ
    " เคนอิจิ แต่ว่าเธอก็ยังมีฉา...."
    " มีอะไรเหรอ Hikari "
    "เปล่าจ๊ะ" 
  Hikari ปฏิเสขออกไป ได้เพียงแต่พูดในใจ
    " เธอคงจะเจ็บปวดน่าดูนะ เคนอิจิ ตลอดเวลาที่ผ่านมา แต่เธอก็โตมาได้ด้วยตัวของเธอถ้าเทียบกับเด็กที่อายุเท่ากันแล้ว เธอโตกว่าพวกเราซะอีก แต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่า เธอมียังฉัน และเพื่อนเสมอ ที่ฉันบอกให้เธอรู้ แต่ก็ไม่กล้าพูดอยู่ดี"

    "ฉันนะรักเจ้าชิพ แต่บางครั้งฉันก็อิจฉามันที่มันมีพ่อที่ดี แต่ฉันก็รู้สึกสงสารมันที่ไม่มีแม่ ฉันยิ่งรักมันมากขึ้นถึงมันจะกวนๆ แต่เจ้าเนี่ยก็เป็นเด็กดี และก็กตัญญู มันทำให้ฉันเห็น
ตัวเองตอนเป็นเด็ก"
   "พี่เคนคับ ล้างเสร็จแล้วคับผม"
    เสียงของชิพดังมาจากหลังบ้าน แล้วก็เอาเต้าหู้ให้ Hikari
   "ขอบใจจ๊ะ เก่งจังนะ"
    Hikari รับเต้าหู้จาก ชิพ แล้วก็ผสมเต้าหู้ใส่เครื่องปรุง แล้วส่งให้เคนอิจิ
   "OK เอาล่ะ ทุกอย่างครบแล้ว เหลืออีกนิดเดียว" 
  จากนั้นเคนอิจิก็เอาเครื่องปรุง และส่วนผสมลงกระทะ
   "เรียบร้อยแล้ว อาหารเย็นวันนี้"  
    เคนอิจิจัดหน้าตาอาหารให้ดูหน้าทานขึ้นอีก
   "ว๊าว! หน้าทานจัง ไม่น่าเชื่อว่าแค่ของไม่กี่อย่างจะทำอาหารได้น่าทานขนาดนี้"
   "ระดับพี่เคน ทำอะไรก็น่าทาน อยู่แล้วล่ะ จะบอกให้"
   "โป๊ก!" 
   เสียงเขกมะกอกของเคนอิจิดังขึ้น บนหัวของชิพ
   "นี่คือการลงโทษในข้อหาขี้โม้ เวลากินข้าว" 
   "แหม่ พี่เคนผิดนิดผิดหน่อยไม่ได้เลยนะ เป็นต้องเขกกระโหลกผมทุกที มันเจ็บนะพี่"
    แล้ว ชิพ ก็เดินไปทำหน้าที่คือ ตักข้าว ให้กับเคนอิจิ และ Hikari
   ."ทานได้แล้วครับผม"
    "อืม! อร่อยจังเลย ไม่น่าเชื่อจริงๆ อร่อยกว่าร้านอาหารบ้างร้านซะอีก"
    Hikari ชมในรสชาติอาหารหลังจากกินไปแค่คำแรกเท่านั้น
    "ฮ่าๆๆๆๆๆ ระดับพี่เคนของมันแน่นอนอยู่แล้ว"
    ชิพ ยืนขึ้นและทำท่าทางประหลาดๆ
    "ถ้ายังไม่นั่งลงกินดีๆ ล่ะก็ฉันจะ....."  
    เคนพูดเสียงลากยาวอย่างน่ากลัว
   "ครับผมนั่งแล้ว ขอรับท่านพี่"
   "ฮิๆๆๆ พวกเธอเนี่ยน่ารักจังนะ "
    Hikari รู้สึกขำกับการกระทำของทั้งสองคน
     บรรยากาศ ในบ้านหลังเล็กก็มีทั้งเสียงหัวเราะ เสียงร้องเพลง และก็เสียงเขกกระโหลก ทุกคนหลังทานข้าวเสร็จก็ช่วยกันเก็บจาน แล้วก็เล่นการ์ดเกมส์ เคนอิจิชนะชิพ แต่ก็ต้องแพ้ให้กับ Hikari
   " พี่เคนแพ้ผู้หญิง ฮ่าๆๆๆๆ"
  "โป๊ก!"
  "หยุดพูดได้ไหมจะพูดอะไรกันขนาดนั้น เดียวปะเนี่ยวเลย"
  ทุกคนสนุกกับการเล่น และตั้งคำถาม เล่นเกมจนกระทั่งเที่ยงคืน พ่อของชิพก็กลับมาพร้อมกับสภาพที่เหนื่อยเอามากๆ
   "ดีจ้า อ้าว! เคน"
   "สวัสดีคับลุง Sand วันนี้เหนื่อยมากไหมคับ อ้อ เนี่ยเพื่อนผมครับชื่อ Hikari" 
    เคนชี้ไปที่ Hikari
   "สวัสดีค่ะ ลุง Sand ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ หนูชื่อ Hikari หนูได้ยินเรื่องของลุงจาก Kenigi แล้วล่ะค่ะ ลุงเป็นคนดีจริงๆค่ะ" 
    "เพื่อนเคนเหรอ น่ารักดีนะ แฟนเคนเหรอ" 
       ลุง Sand หันไปมองหน้า Hikari
    "เห็นเปล่าพ่อ ยังคิดเหมือน ชิพเลย" 
       ชิพกระโดดปรบมืออย่างพอใจ
    "ไม่ใช่นะครับลุง เพื่อนครับ ๆ" 
       เคนปฏิเสขเสียงแข็ง
    "แหม่ ! เคน แฟนมันก็เริ่มจากคำว่าเพื่อนนั้นแหละ ฮาๆๆๆ" 
     ลุง Sand ขำด้วยความชอบใจ
    "งั้นผมขอตัวกลับก่อนล่ะครับ ราตรีสวัสดิ์ คับ"
    "หนูก็ขอตัวกลับก่อนนะคะคุณลุง แล้วเจอกันค่ะ"
    และแล้วทั้งสองก็ออกมาจากบ้านของชิพ พร้อมเจ้าบ๊อกที่มาส่งถึงจุดหนึ่งแล้วมันก็กลับไป
    "โชคดีนะเจ้าบ๊อก แล้วเจอกันพรุ่งนี้" 
    เคนอิจิ โบกมือบ๊ายบาย เจ้าบ๊อก ซึ่งวิ่งกลับไปแล้ว
    จากนั้นทั้งสองก็เดินต่อไป
   "วันนี้เดี๋ยวฉันเดินไปส่งเธอที่บ้านก็แล้วกันนะ มันดึกแล้วฉันไม่อยากให้เธอกลับคนเดียว เธอเป็นผู้หญิงมันอันตราย และฉันก็มีเรื่องจะพูดกับเธอด้วย" 
     เคนอิจิหันไปมอง Hikari 
   "ก็ได้แล้วมีเรื่องอะไรจะพูดกับฉันเหรอ"
   "วันศุกร์นี้นะซิ เจ้า Tucky เพื่อนของฉันมันชวนไปเที่ยว" 
       พูดแล้วก็เงยหน้ามองขึ้นบนฟ้า
   "แล้วทำไมเหรอ" 
       Hikari ถามด้วยความสงสัย
   "ฉันก็จะชวนเธอไปด้วยนะซิ แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะไปไหม "
   "จริงเหรอ" 
    Hikari เริ่มยิ้ม
   "เธอจำของขวัญที่เธอให้ฉันได้ป่ะ เจ้าพวกนั้นเห็นหมดแล้ว มันก็เลยตั้งขอแม้ขึ้นมาว่าฉันต้องชวนเธอไปเที่ยวด้วยถึงจะได้คืน "
   "อ้อ เข้าใจแล้วล่ะจ๊ะ" Hikari พยักหน้า
   "แต่เธอจะไม่ไปก็ได้นะ ฉันไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว แต่ฉันก็ไม่อยากให้ของที่คนอื่นให้มาเสียเปล่า"
   " ฉันตกลงจ๊ะ ฉันสัญญาว่าจะไปแต่เห็นหมดแล้วเหรอ" 
      Hikari ตอบตกลงทันที แล้วก็ก้มหน้าลง
   "ใช่ ถึงบ้านเธอแล้วล่ะ เจอกันที่โรงเรียนนะ และเธอสัญญากับฉันแล้ว  วันศุกร์เตรียมตัวด้วยล่ะ บ๊าบบาย" 
     แล้วเคนก็เดินต่อไป
    แต่ Hikari ที่ตอนนี้มองเห็นแค่แผ่นหลังของเคน ก็อดร้องและตะโกนออกมาไม่ได้
   " เคน ขอบใจมากนะ ขอบคุณที่มอบความกล้าให้ฉัน วันนี้ฉันสนุกมากเลย  ฉันชอ..................."
    เคนอิจิที่เดินออกไปไกลได้วางสเก็ตบอร์ดลง  ชูสองนิ้วเป็นสัญลักษณ์แล้วก็แล่นออกไปในความมืด เหลือเพียง Hikari ที่ยืนยิ้มอย่างดีใจ เธอรอให้ถึงเช้าวันพรุ่งนี้เพื่อจะได้เจอหน้าเคนอิจิ ส่วนตัวเคนอิจินั้นก็รู้สึกดีที่ได้เห็น Hikari พูดชัด และรู้สึกดีที่ได้เห็นรอยยิ้มของ Hikari
ทั้งสองต่างกลับไปเพื่อรอเช้าวันใหม่ และวันแห่งสัญญาที่ได้ตกลงกันไว้จะมาถึง