ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : อยู่ด้วยกันอีก...กับความสงสัยที่เพิ่มพูน
“สวัสดีครับ คุณป้า แล้ว…ชู….อิจิ”ยงฮา ทักทาย และมองเหลือบไปที่สวน
“อ้าว หนูซูย่งไม่ได้บอกเหรอ เขาไปร้านโกะกันน่ะ” ว่าก็พลางจัดอาหารลงในกล่องข้าวอย่างเรียบร้อย
“ไปกันสองคนเหรอครับ” ยงฮาถามอย่างแปลกใจ
“เปล่าจ๊ะ ไปกับทีมญี่ปุ่น เดี๋ยวก็กลับแล้ว เห็นว่าซูย่งจะพาไปปิคนิคน่ะจ๊ะ”
“อ๋อ…” ยงฮารับและหยิบส้มในตะกร้าขึ้นมาปอกเปลือก
“แคลิฟอร์เนียเหรอครับหวานจัง” ยงฮาว่า ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มรับ
“อ๊ะ กลับกันมาแล้วล่ะ” คุณนายฟูจิวาระเดินไปยกโทรศัพท์เพื่อปลดล็อคประตูก่อนที่จะเดินมานั่งที่โต๊ะรับแขก เพื่อหยิบส้มใส่ตะกร้าสัมภาระ
“เย็นใจกันจริงนะ” ยงฮาทักเมื่อซูย่งเดินเข้ามานั่งข้างๆ
“ใจร้อนก็เปล่าประโยชน์….ยังไงก็ต้องแข่งกันพรุ่งนี้” โทยะตอบแทนทุกคน
“หือ” ยงฮามองหน้าโทยะ อากิระ แววตาดูรุ่มร้อนด้วยแววตาอยากเอาชนะ
“หนอย นายแย่งฉันกินอีกแล้ว “ ฮิคารุโวยวายขึ้น และกระชากแขนของชูอิจิ ที่ชูส้มไว้เหนือหัว
“นายไปอดอยากมาจากไหนน้~า” ฮิคารุบ่นและทรุดตัวลงนั่ง
“หึ….ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้” ยงฮาบ่น แต่ฮิคารุกับยาชิโร่ก็ได้แต่งง
“ว่า’ไรว้~า” ฮิคารุตะโกนอย่างฉุนๆ แต่ชูอิจิก็ก้มลงกระซิบบอก
“หนอย…..”ฮิคารุทั้งแลบลิ้น ปลิ้นตาทำให้ยงฮายัวะใหญ่ จนซูย่งต้องฉุดไว้
“ยงฮาต่างหากที่เป็นเด็ก”ชูอิจิพูดและหัวเราะออกมา และหันไปแปลให้ฮิคารุฟังซึ่งฮิคารุก็หัวเราะออกมา
“พรุ่งนี้ฉันจะทำให้นายแพ้กลางกระดานเล้ย” ยงฮาว่า
“ไม่มีทางหรอก…มือหนึ่งคราวนี้คือฉัน” โทยะตอบแทน
“ก็ดี นายกับฉัน”ยงฮาส่อแววตาเดิมออกมาอีกครั้ง
“โย้ ลูกทีม อ๋าว” คุณคุราตะ ทักทายขึ้น เมื่อเปิดประตูเข้ามา
“สวัสดีครับ คุณคุราตะ”ทั้งหมดทักทายขึ้นพร้อมกัน
“คนนั้น”ชูอิจิชี้หน้าคุราตะ แต่คุราตะก็ได้แต่งงเพราะไม่รู้จัก
“เอ๋”
“เปล่~า” ชูอิจิปิดปากตัวเอง พร้อมๆกับมือฮิคารุที่อุดเอาไว้อีกมือ
“เมื่อวานเห็นไม่เต็มตา ชูอิจิเหรอ” ชูอิจิพยักหน้ารับ
“อ่อนกว่าชั้นนิ้ดส์นึง” คุราตะว่า
“ม่ายจริงอ่~~า เขาหน้าเด็กกว่าตั้งเย้อะ” ฮิคารุทำหน้าไม่เชื่อ ซึ่งคุราตะก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเป็นชุด
“หนอย นายนี่”
“คุณคุราตะมาคนเดียวเหรอ” ยาชิโร่ว่าหลังจากเงียบไปนาน
“ป๋าว เจ้าอันเตซอน แวะซื้ออะไรไม่รู้”
“คุณอัน มาด้วยเหรอครับ”ซูย่งว่า ซึ่งคุราตะก็พยักหน้า
“นี่ทุกคน ไหนว่าจะไปปิคนิคไงล่ะ” คุณนายฟูจิวาระ เตือนขึ้นมา
“เย้” ฮิคารุ และชูอิจิร้องอย่างดีใจ ทุกคนมองสองคนนี้ที่ทำท่าเหมือนรู้จักกันมานานมากอย่างนั้นแหละ
“นี่ นายทำท่ายังกับซี้ปึ้กกับ คุณฟูจิวาระ ยังงั้นแหละ”ยาชิโร่ว่า ยงฮาก็หันไปฟังคำแปลจากซูย่ง
“ถูกคอกั้น” ฮิคารุแก้ไปข้างๆคูๆ
“ฉันบอกนายแล้วให้ไปเรียนภาษาญี่ปุ่น ก็ไม่เชื่อ” ซูย่งบ่น
“ฉันก็ว่างั้นล่ะถ้ายังต้องติดต่อกับเจ้าตัวยุ่งนี่” ยงฮาบ่นและมองหน้าของชินโด
“อ้าว เตซอน” คุณนายฟูจิวาระทัก เมื่ออันเตซอลเดินเข้ามา
“ครับ”
“ซื้ออะไรมาล่ะ” คุราตะถามเป็นภาษาเกาหลี เล่นเอาทุกคนอึ้ง
“นิตยสารโกะน่ะ”
“คุณคุราตะ…พูดภาษาเกาหลีได้ด้วยเหรอครับ” โทยะถามขึ้น
“อือ เพิ่งเรียนเอง”
“หวาว” ฮิคารุส่งเสียงและปรบมือ
“ก็มีนายคนเดียวล่ะ เฟ้ย ที่อุดอู้นะ” ทั้งซูย่งและโทยะตะโกนพร้อมกัน จนต้องหันมามองหน้ากันอย่างละอาย
“นายว่าอะไรน่ะ ซูย่ง” ยงฮาถามขึ้น
“ฉันว่าชินโด ว่า ……..”ซูย่งเล่าเป็นภาษาเกาหลีอย่างคล่องแคล่ว ฮิคารุมองแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“ท่าทางฉันจะไม่ใช่พวก”อุดอู้คนเดียวแล้วล่ะ” ฮิคารุแขวะมาทางยงฮา
“อย่างน้อย ยงฮาเขาก็พูดภาษาอังกฤษได้ละกัน” ซูย่งเถียงให้อย่างไม่ลดละ
“เอาอีกละ ไปเลย….อ๋อชูจัง ถ้าจะไปเที่ยวไกลหน่อยก็อย่าให้เลยสะพานมาโปล่ะ” คุณนายฟูจิวาระย้ำ ทุกคนพยักหน้ารับไม่เว้นแม้กระทั่งอันเตซอน ชูอิจิ ยื่นมือไปรับตะกร้ามา
“เอากระดานโกะไปด้วยมั้ย” คุณนายทักขึ้น
“เอาครับ ฮิคารุไปหยิบให้หน่อยสิครับ อยู่ข้างๆกับกระดานไม้คายะน่ะแหล่ะครับ” ฮิคารุพยักหน้ารับ โทยะมองตามไปก่อนที่จะเดินตามออกมา แววตาเอาเรื่อง
“ชินโด” โทยะส่งเสียงเรียก
“นี่มันเรื่องอะไร”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น