ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ม่านหมอก
“อ้าวชูจัง พวกเขามาแล้วใช่มั้ย “ หญิงสาวหน้าตาสวยงามทักขึ้นเมื่อฟุจิวาระ เดินเข้าไปในบ้านที่สวยสะอาด เขาก็ได้แต่เพียงยักหน้านิดๆ
“บ้านแบบยุโรปจ๋าเลย”ยาชิโร่ว่าออกมา
“ไม่หรอกจ๊ะก็แค่ห้องรับแขกเท่านั้น พอเข้าไปจะเป็นแบบญี่ปุ่นแท้เลยจ๊ะ” คุณนายฟูจิวาระ บอกยิ้มๆ
“ชูจังชอบแบบเก่าๆน่ะ พอฟื้นมากลับถึงบ้านก็ขลุกอยู่ที่ห้องในสวน มองก้อนหินบ่อยๆ” คุณนายยกมือขึ้นกุมแก้มแววตาทุกข์ใจ
“เวลาฝนตก ก็จะกางร่มออกไปยืนกลางฝน หุบๆเปิดๆร่มบ้างล่ะ ไหนจะจ้องทีวีนิ่งๆบ้างล่ะ จน คุณพ่อแกแนะยงฮากับซูย่งให้รู้จักน่ะแหละ เขาถึงดูสดใสขึ้น” คุณนายปิดปากอย่างลืมตัว
“แหมเชิญจ๊ะ สงสัย ชูจังคงไปที่ห้องที่สวนแล้วล่ะ” คุณนายคนสวยว่าแล้วก็พาเดินตัดสวนญี่ปุ่นไปทางห้องที่ทำแบบญี่ปุ่นแท้ๆ
“มีห้องติดกันสองห้องจ๊ะนอนได้ห้องละสอง-สามคน ห้องทางนี้ใครจะพักดีล่ะจ๊ะ”คุณนายว่า
“ให้คุณคุราตะ กับ คุณ..นักข่าวละกัน”
“อ๋อไม่ต้องหรอกครับ ผมถูกจองตัวไปพักกับ เจ้าอันเตซอนแล้ว ส่วนคุณโคเซมูระเองก็จองโรงแรมไว้แล้ว”
“แหมน่าเสียดายจัง”
“งั้น โทยะคุง ก็พักกับ…”
“ชินโดพักห้องผมก็ได้ครับ” ชูอิจิ บอกขึ้น จากข้างหลังที่เขาเปิดประตูออกมา ฮิคารุทำหน้าตกใจ จ้องหน้าของชูอิจิ อย่างแปลกใจ
“ห้องเราเปิดหากันได้ไม่มีปัญหาหรอกครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้มารดาเขาพยักหน้ารับ
“จ๊ะจะได้ซ้อมโกะกัน อาหารกลางวันเรียบร้อยแล้วนะ” เธอว่าก่อนที่จะเดินไป ทิ้งไว้เหลือแค่ ยาชิโร่ โทยะ ฮิคารุ และ ชูอิจิ เพราะทั้งยงฮา และซูย่งขอตัวไปตั้งแต่มาถึงบ้านแล้ว
“สวัสดีครับ ผมยาชิโร่ คิโยฮารุ” ยาชิโร่ว่า และค้อมตัวอย่างสวยงาม
“ผม…” แต่ทางชูอิจิยกมือขึ้นห้าม
“โทยะ อากิระ” รอยยิ้มอ่อนโยนแย้มขึ้นอีกครั้ง “เธอเก่งขึ้นมากเลยนะ และยังมีชื่อเสียงด้วย” โทยะคลายความแปลกใจก่อนที่จะยิ้มให้เช่นกัน
“ผม ชินโด ฮิคารุ” ฮิคารุค้อมตัวทักทาย และเมื่อเหลือบตาขึ้นมอง สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความแฝงมากมาย แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว
“จะเล่นกับผม สักกระดานมั้ยล่ะครับ” เขาถาม โทยะพยักหน้า รวมทั้งยาชิโร่ มีเพียงฮิคารุที่ยืนนิ่ง
โทยะแพ้ไปอย่างราบคาบ เช่นเดียวกับยาชิโร่
“หมากที่มีทั้งเก่าและใหม่ เป็นหมากที่คุ้นมาก แต่ก็ไม่ใช่” โทยะว่าเบาๆ ฮิคารุขยับตัวไปหน้ากระดาน และเริ่มทายหมาก ผลคือฮิคารุได้หมากขาว
“ถ้าผมได้ถือหมากดำล่ะก็ ไม่เคยแพ้ใคร” ชูอิจิ บอกออกมาอย่างหยอกล้อ ยิ่งสะกิดใจฮิคารุเข้าไปอีก
“เพียะ” เสียงเม็ดหมากกระทบแผ่นไม้ โคะโมขุซ้ายบน รังสีคุกคามมากมายแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา
“เพียะ” ฮิคารุตีกระหนาบไปทางด้านข้างแต่หมากดำก็หนีรอดออกไปได้อย่างหวุดหวิด จนกระทั่งฮิคารุวางหมากเม็ดขาวลงที่ทางด้านบนแล้วต่อหมากอย่างพลิกแพลงจึงเอาชนะ ไป เพียงครึ่งแต้ม
“ช่างเป็นตาที่งดงามเหลือเกิน” ไม่รู้ว่าพัดฮิคารุเลื่อนไปที่มือคู่ต่อสู้เมื่อไหร่ ทั้งรอยยิ้ม แววตาและท่าทาง ราวกับพิมพ์เดียวกับซาอิ
แต่ฮิคารุไม่ได้รู้สึกว่าชนะเลย หากเมื่อครู่หมากดำเดินปิดที่ด้านบนเขาก็ไม่สมารถต่อหมากได้ แต่เขากลับไปเดินตาเปล่าๆ แทน
“บ้าน่าถ้าเมื่อกี้ปิดที่นี่นายก็หมดทางเดินแล้ว” โทยะบอกขึ้นแต่ดูว่าทั้งคู่จะไม่สนใจ
“นายเป็นใคร” ฮิคารุตะโกนถามด้วยความสะเทือนใจ น้ำตาพากันหลั่งรินออกมา
ชูอิจิยืนขึ้นก่อนจะคลี่พัดออก และมองออกไปด้านนอก
“ไม่น่าเชื่อว่าสวรรค์จะให้โอกาสข้าอีกครั้ง” ทุกคนพากันงงในคำพูดมีเพียงฮิคารุที่เข้าใจและซับน้ำตาเงียบๆ ชูอิจิเดินเข้าไปนั่งบนพื้นเสื่อ และยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ฮิคารุเองก็เดินตามเข้าไปก่อนที่จะปิดประตูอย่างเงียบ ทิ้งให้ทั้งยาชิโร่และโทยะ พากันมองหน้าเพื่อหวังว่า อีกฝ่ายจะให้คำตอบได้
“อื้อ ฉันรักษาสัญญา ต่อไปนี้ ฉันจะให้นายเดินให้หมดเลย” ฮิคารุว่าเสียงแข็ง เมื่อทั้งห้องเงียบกริบลง
“หึ ฮิคารุ 4 ปีมานี่ข้าเข้าใจแล้วล่ะ ข้าอยากให้ฮิคารุก้าวต่อไป ยังหัตถ์เทวะ เส้นทางที่ข้าไม่อาจไปต่อได้”
“ไม่เอาล่ะ นายมาต่อสิฉันยกให้นาย”ฮิคารุเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ชูอิจิยิ้มละไม
“ฮิคารุ ข้ารู้ตัวว่าอีกไม่นานหรอกข้าก็ต้องทิ้งร่างนี้ไปอีกครั้ง แต่ข้ายังดื้อรั้นที่จะรอมองฮิคารุก่อน” น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือ แต่ก็กลับเหมือนปกติอีกครั้ง
“ข้าอดห่วงฮิคารุไม่ได้” ซาอิในร่างชูอิจิยิ้มกับตัวเอง
“งั้นนายก็มาอยู่กับฉันอีกสิ นะ มาเล่นด้วยกันอีก” ฮิคารุส่งเสียงดีใจ
ซาอิชี้พัดไปที่ดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงผ่านมู่ลี่ ที่นิ้วเรียวของชูอิจิกรีดเปิดมันออกก่อนที่จะพูดว่า
“เห็นไหมขอรับ ดวงตะวัน มันยืนหยัดทอแสงได้ด้วยตัวเอง ฮิคารุก็เช่นกัน ”
“ฮิคารุ แปลว่า เป็นประกาย ฮิคารุเองก็ต้องเปล่งประกายให้งดงามที่สุดนะขอรับ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น