ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หมากตาแรก...ชูอิจิ
การเดินทางสิ้นสุดลง ทั้งคณะเดินลงที่สนามบินประจำกรุงโซล
“หวาอากาศเย็นชะมัด” ยาชิโร่เปรยๆ
ฮิคารุมองไปรอบๆ เห็นแต่ความจอแจไม่แพ้ที่ญี่ปุ่นเลยทีเดียว อึดอัดพิกล ฮิคารุขยับกระเป๋าแน่นยิ่งขึ้น ขยับขาจะเดินไปด้าน หาก………
“ชินโด” เสียงคุ้นหูเรียกเอาไว้ทำให้ฮิคารุหันกลับไปมอง และก็ต้องเบิกตาอย่างตกใจ
“ซูย่ง หวา นายมาอยู่ได้ไงเนี่ย” ฮิคารุเดินไปหาอย่างตื่นเต้น ซูย่งเองก็อดรำคาญในความไม่รู้เรื่องรู้ราวของฮิคารุ
“ที่นี่เกาหลีนะ แล้วเรื่องนายจะมามันเงียบมากเลย” ซูย่งประชด
“เงียบแล้วนายรู้ได้ยังไง”ฮิคารุถามซื่อๆ ซูย่งปาดเหงื่ออย่างกนักใจ โทยะเดินเข้าาทักทายเป็นภาษาเกาหลี
“สวัสดี รบกวนด้วยนะ”โทยะบอก
“อื ยินดีต้อนรับสู่เกาหลี” ซูย่งว่าและยื่นมือไปจับกับโทยะ
“มาคนเดียวเหรอ” โทยะถามไม่สนใจฮิคารุที่ทำหน้าเลิ่กลั่กที่ฟังไม่ออก
“พูดอะไรกันเนี้ย” ชินโดแหว
“ฉันกับโทยะกำลังว่านายว่าเป็นคนที่น่ารำคาญที่สุดน่ะสิ” ซูย่งหันมาบอกเป็นภาษาญี่ปุ่น
“ฉันไม่ได้มาคนเดียวหรอก มากับยงฮากับเพื่อนเขาน่ะ “ ว่าแล้วก็พลางบุ้ยปากไปทางผู้ชายสูงสองคนที่คนนึงมองก็รูว่าเป็นโคยงฮา แต่….อีกคน ผมสีดำสนิทสะท้อนแสงไฟ สวยงามราวใยไหมชั้นหนึ่ง และผิวขาวละเอียดที่ขาวมากจนราวกับมุกชั้นเลิศ
“ใครอ่ะ” ฮิคารุถาม และชี้ไปยังชายอีกคน
“เพื่อนยงฮา เป็นเจ้าชายนิทราตั้งแต่ 12 ตอนนี้19 แล้ว เพิ่งฟื้นเมื่อเกือบ 4 ปีก่อน”ซูย่งบรรยาย
“หน้าไม่เหมือนเกาหลีเลย” โทยะให้ความเห็น
“ฮื่อ เขาเป็นชาวญี่ปุ่นน่ะ ย้ายมาที่เกาหลีแล้วก็ป่วย” ซูย่งแจง
“ผิวอย่างกับผู้หญิงแน่ะ” ยาชิโร่ว่า เมื่อเดินมาสมทบ หลังจากที่คุณคุราตะเดินไปรับสัมภาระ
“ฟื้นมาก็จำใครไม่ได้เลย ยิ่งนับวันหน้าตาก็ยิ่งเหมือนผู้หญิง” ซูย่งจ้องนิ่งไปทางโคยงฮา และชายอีกคน ผมยาวเรี่ยบ่า
“อื้อ แล้วเราจะพักกันที่ไหน” คุณคุราตะที่เดินมาเสริม ถามขึ้นทำให้ทุกคนละสายตาไปจากสองหนุ่ม
“อ๋อ บ้านของฟูจิวาระ ครับ” ฮิคารุสะดุ้งตกใจ กับนามสกุลนี้ไม่ใช่น่า ฟูจิวาระมีเกลื่อนกราด ฮิคารุว่าก็พลางถอนใจ แต่ก็ไม่พ้นสายาสังเกตของ โทยะ
“อ้าวนึกว่าจะค้างโรงแรม”คุณคุราตะว่า
“ครับตอนแรกก็ว่างั้นแต่ฟูจิวาระ เขาเสนอว่าที่บ้านเขาดีกว่า เพราะผู้แข่งขันจะได้ไม่เกร็ง” ซูย่งบรรยายให้ทุกคนเข้าใจ
“จะไปกันหรือยังซูย่ง” โคยงฮาเดินมาตัวเขาสูงกว่าอีกคนจึงบังอีกคนเสียเกือบมิด
“อา…เอาสิ” ซูย่งรับคำ ยงฮามองตาฮิคารุนิ่งก่อนที่จะเบือนและเดินไปหาคุราตะ เผยให้เห็น…..ชายอีกคน
รอยยิ้มราวกับล้อเลียน เค้าหน้าที่คุ้นเคยดวงตาที่ทอประกายอ่อนโยน
“ซา…..” ฮิคารุเอ่ยเสียงอ่อย รอบดวงตาร้อนผ่าว ริมฝีปากสั่นระริก
“สวัสดีครับ”โทยะทักทายอย่างญี่ปุ่นทำให้ดวงตาเลื่อนไปมองก่อนที่จะโค้งตามเช่นกัน
“ขอบคุณที่ให้ที่พักนะครับ ช่วงหนึ่งเดือนก็ขอรบกวนด้วย” โทยะว่าต่อ พลางเหลือบหางตามามองฮิคารุที่ก้มหน้านิ่ง
“มิได้ครับ ยังไงเราก็คน…ญี่ปุ่น…เหมือนกัน” น้ำเสียงอ่อนโยนที่คุ้นยิ่งทำให้ฮิคารุใจเต้นแรง บ้าน่า ซาอิ ไปเกิดแล้วเขาแค่…เหมือนเท่านั้น
“ไปกันเถอะ “ ซูย่งว่า ฮิคารุเดินตามไปทันที จึงไม่สังเกตว่าชายหนุ่ม มองตามด้วยสายตาที่อ่อนโยน และ แฝงแววคิดถึงไว้ลึกๆ
“ข้าไม่อยากจากฮิคารุไปเลยนะขอรับ”” ฮิคารุหันมามองแต่ก็พบแค่ความว่างเปล่าอีกครั้ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น