Academic Spirit บันทึกไร้ลับแห่งเสาหลักโลกคู่ขนาน [ Yaoi / Yuri ]

ลำดับตอนที่ #2 : Academic Spirit : Hadrian [30%]

T
B

Hadrian

    ความหงุดหงิดใจแทรกเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้ตัวของชายหนุ่มจะเรียกได้ว่าอยากจะตะโกนออกไปให้โลกรับรู้ถึงความหงุดหงิดใจที่แทบจะระเบิดออกมา หลังจากนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มลืมตาตื่นขึ้นมาจากการหลับเป็นพันๆปี ใช่แล้วพันปีที่แสนสงบสุขของตัวเขา มันหายวับไปเพียงแค่เหตุการณ์เดียวที่เกิดขึ้น โลกมนุษย์เกิดความบ้าอะไร จึงทำให้สั่นสะเทือนไปจนถึงโลกที่พวกเขาอาศัยอยู่นามว่า ‘เบรนด์โอฟีเลีย’

    เหตุการณ์อะไรที่เกิดขึ้น แน่นอนว่า ตัวของเขา ‘ฮาเดรียน’ ไม่สามารถตอบได้ เนื่องจากตัวของเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรจึงทำให้ตัวของเขาต้องตื่นขึ้น สิ่งที่เห็นและติดอยู่ในความทรงจำคือเสานับสิบกว่าอันถล่มลงมา และร่างก็ถูกดีดตกลงมาสู่โลกมนุษย์

    อ๋อ จะถามว่าตัวของฮาเดรียนเป็นใครเหรอ ? เขาเป็นจิตวิญญาณ ใช่ คุณฟังไม่ผิดหรอก เขาเป็นจิตวิญญาณหรือที่ภาษาอังกฤษ อืม อ่า ที่ ‘สเปลเวิร์ธ’ เคยบอกเขาว่ามันเรียกว่า สปิริต (Spirit) ตัวของฮาเดรียนอยากจะให้พ่อคุณผู้ดีเลิศประเสริฐศรีในด้านภาษาออกมาอธิบายจัง เพราะตัวของฮาเดรียนไม่ได้เก่งในเรื่องของการอธิบายอะไรที่มันยุ่งยากซับซ้อน

    แต่ฮาเดรียนก็คงพูดได้แค่ว่า จิตวิญญาณมันก็ก่อเกิดมาจากทุกสิ่งได้ทั้งนั้น จิตวิญญาณก็คือความคิดศรัทธา แรงกล้าและเชื่อมั่น มันน่าจะเกิดมาจากสิ่งเหล่านี้ อันนี้ฮาเดรียนตอบไม่ได้ แต่สำหรับตัวของเขาและคนอื่นๆที่ตัวเขารู้จัก และหลับใหลมานานนับหลายปี พวกเขาคือกลุ่มที่ตั้งตนเรียกตนเองว่า ‘จิตวิญญาณแห่งวิชาการ’ พวกเราทั้งหมดมีกายคลับคล้ายมนุษย์ อ่า ไม่คล้ายหรอก แต่ร่างกายของพวกเราเป็นมนุษย์ มีส่วนโครงสร้างองค์ประกอบทั้งหมด --- อ่า ตัวเขาอธิบายไม่ถูก ไว้จะกลับไปถาม ‘วาฟเฟิล’ ให้ล่ะกันนะ

    สรุปได้สั้นๆว่าตัวของเขาเปรียบเสมือนมนุษย์ผู้ชายทุกประการทั้งรูปร่างหน้าตา ฮาเดรียนมีรูปลักษณ์เป็นผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้ม และ มีนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มอีกด้วย ทั้งนี้ตัวของเขาคือจิตวิญญาณที่แตกต่างจากคนอื่น ทั้งนี้เขาไม่ได้เกิดมาจากองค์ความรู้ หลักการ เหตุผล ตามแบบฉบับกลุ่มของจิตวิญญาณทางวิชาการทั้งหลาย ฮาเดรียนเกิดมาจากเพียงความเชื่อเท่านั้น เพราะเขาคือ ‘จิตวิญญาณแห่งไสยศาสตร์’

    ฟังและดูขลังและเท่ชะมัด !

    ไม่คิดแบบเดียวกันเหรอ?

    เอาล่ะ คุณคงรู้สึกเบื่อหน่าย...ที่ต้องมาฟังตัวเขาบ่นอะไรไม่รู้

    ตอนนี้สถานะต่างๆของเขาไม่ต่างจากมนุษย์เลยสักนิด ทั้งร่างกายและจิตใจ จิตใจเขาเป้นมนุษย์อยู่แล้วล่ะก็เขาเกิดจากความเชื่อของมนุษย์หลายคนนี่น่า ส่วนร่างกายตั้งแต่ถูกดีดลงมายังโลกมนุษย์ร่างกายของเขามันก็ไม่ได้โปร่งแสงอีกต่อไป กลับกันร่างทั้งร่างมันดูแจ่มชัดขึ้น ตกลงมาก็รู้สึกถึงความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เจ็บเหรอ ?

    จะว่าไปตั้งแต่ตกลงมา ก็ยังไม่เห็นจิตวิญญาณตนอื่นๆเลย สายตาพยายามกวาดตามองหาไปรอบๆอย่างเชื่องช้าก่อนจะสะดุดตากับร่างของชายร่างโปร่งผู้ที่มีแพขนตาสวยจนแอบน่าอิจฉาไปบ้าง และดูเหมือนคนที่เขาสะดุดตาจะเห็นตัวเขามาแต่แรกอยู่แล้ว อย่างน้อย ‘จิตวิญญาณแห่งภาษา’ ตรงหน้าของเขาก็น่าจะพอมีประโยชน์บ้างนะ

    “สเปลเวิร์ธ”

    เขาเรียกอีกฝ่ายอย่างเชื่องช้า ไม่ใช่เพราะอะไรกลัวว่าตัวเองจะออกเสียงชื่ออีกฝ่ายผิดเหลือเกิน แลดูท่าทางภูมิใจของเจ้าของใบหน้าที่มีทั้งส่วนผสมของความหล่อเหลาและสวยงามพยักหน้าอย่างพึงพอใจกับการออกเสียงของเขาสิ ! นี่! เห็นว่าเขาเล่นตลกเหรอ!

    “ว่ายังไง?”

    “เรากำลังอยู่โลกมนุษย์ใช่ไหม?”เหมือนถามคำถามโง่ๆดีๆออกไปโดยจะไม่รู้ตัวแปลกๆ สิ่งที่ได้เพียงแค่รอยยิ้มอันเปี่ยมด้วยไมตรีจิตของสเปลเวิร์ธอันแสนใจเย็น

    เดี๋ยวนะ พี่ท่านยังใจเย็นได้อยู่เหรอ ?!

    “ใช่ครับ”แล้วตอบกลับมาราวกลับว่าพึ่งเห็นว่าตัวของชายหนุ่มที่สูงพอๆกับตัวเองอยู่ในสายตา ฮาเดรียนไม่ชอบใจในตัวของสเปลเวิร์ธเลยจริงๆนะ ไม่รู้ว่าทำไม แต่พอรู้จักกันมา สำหรับเขาแล้วรู้สึกว่าสเปลเวิร์ธเป็นคนที่ร้ายกาจอย่างอธิบายไม่ได้ “ขอโทษทีนะครับ ฮาเดรียน พอดีไม่ได้สนใจ”

    คำตอบอย่างแน่ชัด โอเคครับคุณสเปลเวิร์ธ ผมขอให้คุณเอาตามที่ตัวคุณสบายใจนะครับ

    แต่ก่อนจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น ตัวอีกฝ่ายก็เริ่มออกเดินไปในทันที จนชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มที่ยังคงงุนงง ไม่เข้าใจ และไม่มีวันเข้าใจแบบเขา ต้องรีบเร่งฝีเท้าของตัวเองให้ตามอีกฝ่ายทัน สเปลเวิร์ธมาหยุดยืนอยู่ตรงป้ายสีน้ำเงินอะไรสักอย่าง ตรงจุดนี้ยังมีมนุษย์อยู่อีกสองสามคนยืนอยู่

    ปากของฮาเดรียนอยากจะถามออกไป แต่ก็ไม่อยากถามเพราะสีหน้าของคนข้างๆ สายตาจึงเลื่อนไปมองตัวอักษรบนป้ายสีน้ำเงินแทน พยายามจะขยับอ่านตามแต่ก็ได้เพียงสิ่งที่เรียกว่า ‘อ่านไม่ออก’ และต่อให้ถึงอ่านออกก็ไม่เข้าใจในความหมายอยู่ดี

    “ฮาเดรียน”

    “อ่านไม่ออกจริงๆสินะครับ”

    เม้มริมฝีปากแน่นด้วยความอับอายอย่างถึงขีดสุด ก่อนจะผงกหัวรับคำของสเปลเวิร์ธไป มือของบุคคลที่เรียกได้ว่ามีความสูงเท่ากัน เอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากของเขา ดวงตาของสเปลเวิร์ธจ้องมาก่อนจะพึมพำอะไรบางอย่าง ฉับพลันเหมือนร่างทั้งร่างของฮาเดรียนจะรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว สมองที่แต่เดิมจะนึกอะไรไม่ออก นอกจากความมืด และพืนที่ที่อัดแน่นไปแต่เรื่องของโชคลาง ภูติผี มีข้อมูลใหม่เข้ามาแทรก

    ตัวอักษร

    หรือแม้กระทั่งสัญลักษณ์เฉพาะ

    สายตาจับจ้องไปยังป้ายสีน้ำเงินอีกครั้งจึงเข้าใจว่ามันคือจุดรอรถโดยสาร สเปลเวิร์ธเมื่อเห็นว่าตัวของเขาเข้าใจแล้วเปลี่ยนจากการแตะเป็นการดีดหน้าผากอย่างแรง จนตัวของฮาเดรียนต้องชักสีหน้าใส่ แต่ก็ได้การตอบกลับเพียงว่า เพื่อความสมจริงในการเป็นมนุษย์จากอีกฝ่ายที่เข้ามากระซิบข้างหู

    แต่ก็เอาเถอะ เรื่องนั้นค่อยพูดคุยกันทีหลังล่ะกัน

    ชายหนุ่มหวังว่าอีกฝ่ายคงจะพึ่งพาได้ล่ะนะ !

    แต่อยากจะบอกว่าพลังของจิตวิญญาณแห่งภาษาตรงหน้ามันน่าอึ้งมากเลย นี่กระมังที่เรียกได้ว่าความแตกต่างระหว่างบุคคลที่มีความรู้กับบุคคลที่ไม่มีอะไรเลยอย่างตัวเขา ไม่สิ เขาจะไม่มีอะไรได้ยังไง ในเมื่อ ‘คอร์ดีเลีย’ ที่เกิดมาจากความเชื่อเช่นเดียวกับตัวของเขา ยังมีพลังและความสามารถ

    “เรากำลังจะไปไหน?”เอ่ยถามออกไป

    “ห้องสมุด”

    “หา?”

    “ไม่ต้องหาอะไรทั้งนั้น ไปก็ไป”ตอบออกมาคำพูดคำจาใช้คำว่าไร้เยื่อใยเลยก็ได้นะ “หรือจะไม่ไปก็ได้นะครับ”

    “ไปสิ”ตัวของฮาเดรียนเอ่ยออกไป “เราจะไปกันได้ยังไง”คำถามของฮาเดรียนถูกถามออกไปจากปากของผู้ที่เรียกตนเองว่าจิตวิญญาณแห่งไสยศาสตร์ ดวงตาคมของจิตวิญญาณเลื่อนขึ้นมามองเขาก่อนจะเบนสายตาไปอีกทาง ริมฝีปากเริ่มเอ่ยขึ้นพร้อมยกมือขึ้นแตะหน้าผากของตนเล็กน้อย ทำท่าทำทางหน่ายใจอย่างถึงที่สุด

    “แม้จะได้พลังที่อ่านภาษาไป แต่คุณมันก็ยังไม่ฉลาดขึ้นเลยสินะครับ”

    คิ้วของฮาเดรียนกระตุกรวมไปถึงเท้าที่เหมือนอยากจะเอาไปฟาดหน้าอีกฝ่าย

    “ห้องสมุดอยู่ห่างจากที่นี้ประมาณสองร้อยเมตรจากตามที่ป้ายบอก”แต่ก็ยังใจดีที่เฉลยให้คนแบบฮาเดรียนได้รู้เรื่องอะไรกับชาวบ้านชาวช่องเขาเสียบ้าง

       นี่เขาไม่ได้ยอมรับว่าตัวเองโง่ออกมาโต้งๆใช่ไหม !

    [30%] โปรดรออีกสัก [70%]

**********

ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งในรอบปีนะครับ !