ภรรยาของผมเป็นวิญญานร้าย (นิยายสั้น)

ลำดับตอนที่ #3 : บทพิเศษ : ยินดีต้อนรับกลับบ้าน

นิยายสั้น

บทพิเศษ : ยินดีต้อนรับกลับบ้าน

หลังจากนั้นก็ผ่านมา 2 ปี ผมชื่อ ฟุคาเบะ เรียวจิ อายุ 25 ปี สถานะ แต่งงานแล้ว ภรรยาเสียชีวิต ปัจจุบันยังไม่วางแผนที่จะแต่งงานใหม่…

ผมเป็นพนักงานของบริษัทแห่งหนึ่งเป็นบริษัทที่ใหญ่พอสมควร ผมยังอยู่อพาร์ทเม้นที่เดิม…

ตอนนี้ผมกำลังแวะซื้อของไปให้ ยูอิ ทำกับข้าว.. อ่อ เผื่อใครไม่รู้ เธอเป็นรุ่นร้องตั้งแต่เรียน ม.ปลาย ปัจจุบันเธออายุ 24 สถานะ โสด เป็นกิ๊กผมเอง ว่าไปนั้น…

เธอมีแฟนแล้ว อายุ 25 เท่าชั้น แต่ชั้นไม่เคยเห็นหน้าหรอกนะ เห็นบอกแต่ว่าคบกันมาปีกว่าแล้วชั้นก็ไม่แส่หาหรอก..

เธอชอบมาทำกับข้าวให้ชั้นที่บ้านบ่อยๆ เอาจริงๆชั้นเคยดุเธอตอนเธอพยายามจะฆ่าตัวตาย…

คือเอาตรงๆผมก็พึ่งจำได้ไม่นานมานี่เองล่ะ… วันนี้กินไรดีหว่า… ในตอนนั้นเอง

“รุ่นพี่ ~”

“อ๊ะ อ่าว ยูอิ ชั้นบอกให้เธอรออยู่บ้านไม่ใช่รึไง”

“ก็ใช่นะคะ.. แต่รออยู่บ้านมันไม่สนุกไงค่ะ งั้นซื้อกันเลย!”

เธอส่งเสียงโหวกเวกโวยวายออกมา เอ่อ ชั้นลืมบอกไปเลยเธอทำงานที่เดียวกับบริษัทของชั้นแต่คนล่ะแผนกงานเฉยๆ ชั้นนี่ล่ะเป็นคนแนะนำน่ะนะ

“เฮ้ยๆ อย่าเสียงดังนักสิ เห็นคนมองมาหมเดและ เดี่ยวก็โดนเข้าใจผิดว่าเป็นสามีภรรยากันหรอก!”

“นั่นสินะคะ… แต่รุ่นพี่มีภรรยาแล้วนี่น่า”

“นั่นสินะ”

“งั้นชั้นเป็นที่หนึ่งไม่ได้ ก็เป็นที่สองก็ได้ค่ะ เป็นเมียน้อยก็ได้”

“เฮ้ยๆ”

“แน่นอนว่าล้อเล่นค่ะ”

“ยัยบ้า”

ชั้นเขกหัวเธอทีหนึ่งก่อนที่จะเลือกวัตถุดิบไปทำอาหาร

และกลับบ้านไปทำอาหาร…

ทานข้าว

ไปส่งยูอิที่อพาร์ทเม้นใกล้ๆนี่

มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ.. ชีวิตที่น่าเบื่อแบบนี้… ชั้นออกจากบ้านเดินไปส่งยูอิ… ในตอนที่ออกจากบ้านนั้นเองก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นอีกฝากของถนนโดยชั้นไม่รู้ตัว…

ชั้นไปส่งยูอิเสร็จก็กลับมาอพาร์ทเม้น.. เดินขึ้นบันได.. ชั้นจำได้ว่าชั้นเคยจูบกับอลิชตรงนี้สินะ… อลิชหรอ… นี่อลิชเมื่อไหร่เธอจะกลับมาหาผมงั้นหรอ? ผมต้องรอเธอไปอีกนานแค่ไหน…. ผมถอนหายใจออกมาก่อนที่จะเดินกลับขึ้นไปห้อง..

“เอ๊ะ ?”

ประตูเปิดทิ้งไว้นี่หว่า ไม่สิชั้นจำได้ว่าชั้นปิดไปแล้วนี่น่า… ชั้นเปิดประตูออกช้าๆในนั้นมันมืดชั้นจำไดว่าชั้นเปิดไฟทิ้งไว้นะแต่ในตอนนั้นเอง

“แต๊บ”

เสียงเปิดหลอดไฟดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างของหญิงสาวสูง 160-165 เซนติเมตร สวมชุดวันพีชสีขาวบางๆให้เห็นถึงชุดชั้นในอย่างน่ารักน่าชัง.. ใบหน้าเป็นเหมือนคนในความทรงจำของผม…

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ.. คุณสามี…”

“อ….อลิช!”

ผมวิ่งเข้าไปกอดเธอทันที.. เวลาที่สัมผัสถูกร่างของเธอเป็นผิวหนัง ผิวหนังจริงๆของเธอ… ไม่เหมือนตอนเป็นวิญญาน…

“อลิช!.. เธอ-----”

ก่อนที่ผมจะพูดเธอเอามือมาปิดปากผมก่อน..

“ชู่!!! คุณสามี…”

“ภรรยาที่รักของผม”

“ยังงี้สิคะ!”

เธอจูบลงบนที่ริมฝีปากผมทำให้ร่างผมสั่นสะท้านขึ้นมาทันที…

ผมจะขอพูดใหม่อีกรอบ.. ผมชื่อ ฟุคาเบะ เรียวจิ อายุ 25 สถานะ แต่งงานแล้ว ภรรยาผมกลับมาแล้ว.. แถมยังเป็นเวอร์ชั่นคนธรรมดา.. ในรูปร่างเดิมอีกด้วย…

“กลับมาแล้วครับ!”

นั่นคือคำพูดที่ผมพูดส่งท้าย…