ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่6 :: หญิงสาวผู้ลึกลับ
ตอนที่6 หญิงสาวผู้ลึกลับ
\"ครึกๆ ครึกๆ โครม!!!\"เสียงโคมไฟใบใหญ่สีขาวนวลตกลงมาจากโต๊ะ
\"เกิดอะไรขึ้น!!!\" อลันสะดุ้งขึ้นมาตื่นพร้อมซีเนรี่
\"ข้าก็ไม่รู้... เรือจะจมไหมอลัน ข้ากลัวนะ ข้าไม่อยากจมน้ำตาย ข้ายังสาวยังสวยอยู่แท้ๆ ข้า... ข้า...\"
\"เงียบๆ ข้าจะนอน!!!\" เซมัสตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลยซะด้วยซ้ำ
\"เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง ดูซิ เรือเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ ข้ายังไม่อยากตายนะ!!!\" ซีเนรี่กล่าวอย่างหวาดกลัวสุดๆ
\"ฮ่าๆๆๆ!!! เจ้านี่ไม่รู้อะไรเลย\" เมื่อเซมัสหัวเราะจบ เขาก็คลุมโปรงนอนตามปกติ
\"อย่าพึ่งนอนสิ หัวเราะเยาะข้าทำไม!!! ลุกขึ้นมาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ\" ซีเนรี่ดึงผ้าห่มของเซมัสออกแล้วปลุกเซมัสให้ตื่นขึ้น
\"ก็ตั้งแต่เรือเมอร์รี่ฮิลสร้างมาเป็นพันๆปี ก็ยังไม่เคยเกิดอุบัติเหตุใดๆเกิดขึ้นเลยน่ะสิ พวกเจ้าก็นอนกันได้แล้วล่ะข้าง่วงจะตายอยู่แล้ว\" เซมัสพูดพลางหยิบผ้านวมนุ่มๆที่ซีเนรี่กระชากมาห่มต่อ
\"แล้วข้าจะมั่นใจได้ยังไง!!!\" ซีเนรี่พูดขึ้นอีกครั้ง เขาดูไม่พอใจเซมัสมากๆ
\"ซีเนรี่นอนต่อเถอะ เซมัสเขารับประกันไว้แล้วน่า...\" อลันกล่าว
เมื่ออลันกล่าวจบ พวกเขาก็เข้าที่นอนแล้วก็หลับกันตามเดิม เว้นแต่ซีเนรี่ที่ข่มตานอนเท่าไรก็ไม่หลับเพราะความหวาดกลัวนั่นเอง และในทันใดนั้น...
\"ปัง!!!\" เสียงประตูกระแทกอย่างรวดเร็ว พวกเขาทั้งสี่สะดุ้งโหยงตื่นขึ้นมาในทันใด...
\"กรี๊ดดดดดดด!!! นั้นมันใครกัน...\" ซีเนรี่พูดพลางชี้ไปที่หญิงสาวแวมไพร์ร่างบอบบางผู้หนึ่ง ดูท่าทางมันจะกระหายเลือดน่าดู และมันก็มีเขี้ยวที่ยาวและแหลมคมมาก
\"พะ พะ พี่ เซ..มัส..นี่มันผู้หญิงที่พี่ชนวันนี้นี่ ผมจำดวงตาคู่นั้นได้...\" เซมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
\"ชะ ชะ ชั่ยๆ หรือว่ามันจะมาแก้แค้นพี่กันแน่!!! ผะ ผะ ผมขอโทษ อย่าโกรธเคืองกันเลย!!!\"
แวมไพร์สาวมันได้วิ่งมาที่พวกเขาทั้งสี่อย่างรวดเร็ว มันวิ่งเข้ามาหาเซมัสก่อน แต่เซมัสก็สามารถหลบได้ทัน เจ้าแวมไพร์สาวมันจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปหาอลัน มันจับตัวของอลันไว้ และดูท่าทางมันจะหิวเลือดอย่างสุดๆ...
\"พวกเจ้า!!! ทำอะไรซักอย่างสิ\" อลันพูดระหว่างที่เขาโดนแวมไพร์บีบคออยู่
\"ข้าจะทำไงดี... ข้าจะทำไงดี...\" ซีเนรี่กล่าวอย่างรุกรน ดูเหมือนเวทมนตร์ของเขาจะไม่มีเวทย์ใดที่ช่วยได้เลย
\"ตุบ!!! ตุบ!!!\" เสียงพี่น้องฝาแฝดช่วยกันเอาไม้ตีแวมไพร์ เมื่อซีเนรี่เห็นฝาแฝดทั้งสองใช้ไม้ตี เธอก็เลยหยิบไม้กวาดของเธอขึ้นฟาดแวมไพร์ในทันใด แต่ดูเหมือนว่าเจ้าแวมไพร์มันจะไม่สะทบสะท้านเลยซักนิด
\"ควับ!!!\" แวมไพร์ซัดฝาแฝดทั้งสองและซีเนรี่กระเด็นไปติดข้างฝา มันกำลังจะดูดเลือดของอลัน!!! แต่ทันใดนั้นเอง...
\"ตูม...!!!\" เสียงแวมไพร์สาวตัวนั้นได้กระเด็นไปชนรูปภาพใบใหญ่และข้าวของระเนระนาด มันทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้น และมันก็สลบไป
\"ซะ ซะ ซีเนรี่!!! จะ จะ เจ้าร่ายเวทมนตร์ใส่แวมไพร์ตัวนี้หรอ\" อลันพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังช๊อคกับสถานการณ์อยู่
\"ข้าเปล่านะ... ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ...\"
\"อลัน!!!... ดูที่สร้อยคอของนายสิ!!!\" เซมัสพูดพลางชี้ไปที่สร้อยคอทองคำของอลัน มันมีแสงส่องสว่างประกายอยู่
\"สร้อยของพ่อแม่ข้านี่!!!\" อลันพูดอย่างตกใจ
\"ดูเหมือนสร้อยเส้นนั้นจะช่วยชีวิตพวกเราไว้นะอลัน!!!\" ซีเนรี่กล่าวขึ้นพลางหอบแฮ่กๆ
\"ข้า... ข้าไม่รู้หรอกว่าสร้อยเส้นนี้มีความสามารถยังไงบ้าง ข้า...\"
\"ช่างเถอะอลัน!!! เรามาคิดซิ ว่าจะทำยังไงกับแวมไพร์เจ้าปัญหาตัวนี้ดี\" เซมัสกล่าว
\"จับมันโยนไปนอกห้องเลยดีมั้ยครับพี่!!!\" เซมเสนอความคิดของตนขึ้น
\"ไม่ได้หรอก ถ้าผู้คนมาเห็นคงแตกตื่นกันทั้งเรือแน่ๆ\" อลันกล่าว
\"แล้วเราจะทำยังไงกับมันดี!!!\" เซมัสถามขึ้น
\"ข้าว่าเราคงต้องยืนเฝ้ามันทั้งคืนนี่แหละ มันคงสลบอีกนาน และนี่ก็ใกล้เช้าแล้วด้วย\" อลันเสนอความคิดเห็น
เขาทั้งสี่ยืนเฝ้าแวมไพร์อยู่ได้ซักพักรุ่งเช้าก็เริ่มมาเยือน ดวงอาทิตย์เริ่มส่องแสงรอดเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ และเจ้าแวมไพร์มันก็กลับมาเป็นหญิงสาวเหมือนเดิม
\"ข้า... ข้ามาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน\" หญิงสาวสะลึมสะลือตื่นขึ้น
\"เจ้าอย่าทำไรข้านะ ข้ามีไม้นะ ถ้าเจ้าทำไรข้า... ข้าจะฟาดเจ้า!!!\" ซีเนรี่กล่าวขึ้น
\"หยุดก่อนซีเนรี่ ข้าคิดว่าเขากลับมาเป็นคนปกติแล้ว\" อลันกล่าวอย่างมั่นใจ
\"เกิดอะไรขึ้นกับข้าหรอ เจ้าช่วยเล่าให้ข้าฟังหน่อย...\" หญิงสาวถามขึ้น
\"เมื่อคืนเจ้าเกือบฆ่าพวกเราตายรู้มั้ย!!! ดีนะที่รอดมาได้...\" เซมัสกล่าวขึ้นอย่างฉุนๆ
\"ข้ากลายเป็นแวมไพร์อีกแล้วหรอ...!!!\"
\"ก็ใช่น่ะสิ!!! ทำพวกเราเกือบช๊อคตายกันหมดแล้ว\" ซีเนรี่กล่าว
\"ข้า... ข้าขอโทษ แต่...เอ๊ะ!!!\" หญิงสาวผู้นั้นดูท่าทางดีใจกับเรื่องอะไรซักอย่าง
\"เจ้าดีใจอะไรกัน ดีใจที่พวกเราเกือบตายเนี่ยนะ!!!\" เซมัสกล่าวขึ้นอีกครั้ง
\"เปล่า... เพียงแต่ปกติข้าโดนแดดไม่ได้ แต่นี่... ข้าโดนแดดได้โดยไม่เป็นอะไรเลย ซึ่งก็แสดงว่าข้า... ข้าไม่ได้เป็นแวมไพร์แล้ว!!!\" หญิงสาวผู้นั้นกล่าวขึ้นอย่างดีอกดีใจราวกับว่านี่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอ
\"นั้น... ข้าก็ดีใจกับเจ้าด้วยนะ!!!\" อลันกล่าวแบบงงๆ
\"ข้าต้องขอบใจพวกท่านมากๆ เจ้าทำให้ข้าหายเป็นแวมไพร์ ข้าขอบใจท่านจริงๆ ข้าไม่รู้จะตอบแทนเจ้ายังไงดี...\"
\"ไม่เป็นไรหรอก... พวกเรารีบลงเรือกันเถอะ เรือจอดแล้วนะ!!!\" เมื่ออลันกล่าวจบพวกเขาก็เดินลงเรือเมอร์รี่ฮิลไป
\"ครึกๆ ครึกๆ โครม!!!\"เสียงโคมไฟใบใหญ่สีขาวนวลตกลงมาจากโต๊ะ
\"เกิดอะไรขึ้น!!!\" อลันสะดุ้งขึ้นมาตื่นพร้อมซีเนรี่
\"ข้าก็ไม่รู้... เรือจะจมไหมอลัน ข้ากลัวนะ ข้าไม่อยากจมน้ำตาย ข้ายังสาวยังสวยอยู่แท้ๆ ข้า... ข้า...\"
\"เงียบๆ ข้าจะนอน!!!\" เซมัสตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลยซะด้วยซ้ำ
\"เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง ดูซิ เรือเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ ข้ายังไม่อยากตายนะ!!!\" ซีเนรี่กล่าวอย่างหวาดกลัวสุดๆ
\"ฮ่าๆๆๆ!!! เจ้านี่ไม่รู้อะไรเลย\" เมื่อเซมัสหัวเราะจบ เขาก็คลุมโปรงนอนตามปกติ
\"อย่าพึ่งนอนสิ หัวเราะเยาะข้าทำไม!!! ลุกขึ้นมาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ\" ซีเนรี่ดึงผ้าห่มของเซมัสออกแล้วปลุกเซมัสให้ตื่นขึ้น
\"ก็ตั้งแต่เรือเมอร์รี่ฮิลสร้างมาเป็นพันๆปี ก็ยังไม่เคยเกิดอุบัติเหตุใดๆเกิดขึ้นเลยน่ะสิ พวกเจ้าก็นอนกันได้แล้วล่ะข้าง่วงจะตายอยู่แล้ว\" เซมัสพูดพลางหยิบผ้านวมนุ่มๆที่ซีเนรี่กระชากมาห่มต่อ
\"แล้วข้าจะมั่นใจได้ยังไง!!!\" ซีเนรี่พูดขึ้นอีกครั้ง เขาดูไม่พอใจเซมัสมากๆ
\"ซีเนรี่นอนต่อเถอะ เซมัสเขารับประกันไว้แล้วน่า...\" อลันกล่าว
เมื่ออลันกล่าวจบ พวกเขาก็เข้าที่นอนแล้วก็หลับกันตามเดิม เว้นแต่ซีเนรี่ที่ข่มตานอนเท่าไรก็ไม่หลับเพราะความหวาดกลัวนั่นเอง และในทันใดนั้น...
\"ปัง!!!\" เสียงประตูกระแทกอย่างรวดเร็ว พวกเขาทั้งสี่สะดุ้งโหยงตื่นขึ้นมาในทันใด...
\"กรี๊ดดดดดดด!!! นั้นมันใครกัน...\" ซีเนรี่พูดพลางชี้ไปที่หญิงสาวแวมไพร์ร่างบอบบางผู้หนึ่ง ดูท่าทางมันจะกระหายเลือดน่าดู และมันก็มีเขี้ยวที่ยาวและแหลมคมมาก
\"พะ พะ พี่ เซ..มัส..นี่มันผู้หญิงที่พี่ชนวันนี้นี่ ผมจำดวงตาคู่นั้นได้...\" เซมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
\"ชะ ชะ ชั่ยๆ หรือว่ามันจะมาแก้แค้นพี่กันแน่!!! ผะ ผะ ผมขอโทษ อย่าโกรธเคืองกันเลย!!!\"
แวมไพร์สาวมันได้วิ่งมาที่พวกเขาทั้งสี่อย่างรวดเร็ว มันวิ่งเข้ามาหาเซมัสก่อน แต่เซมัสก็สามารถหลบได้ทัน เจ้าแวมไพร์สาวมันจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปหาอลัน มันจับตัวของอลันไว้ และดูท่าทางมันจะหิวเลือดอย่างสุดๆ...
\"พวกเจ้า!!! ทำอะไรซักอย่างสิ\" อลันพูดระหว่างที่เขาโดนแวมไพร์บีบคออยู่
\"ข้าจะทำไงดี... ข้าจะทำไงดี...\" ซีเนรี่กล่าวอย่างรุกรน ดูเหมือนเวทมนตร์ของเขาจะไม่มีเวทย์ใดที่ช่วยได้เลย
\"ตุบ!!! ตุบ!!!\" เสียงพี่น้องฝาแฝดช่วยกันเอาไม้ตีแวมไพร์ เมื่อซีเนรี่เห็นฝาแฝดทั้งสองใช้ไม้ตี เธอก็เลยหยิบไม้กวาดของเธอขึ้นฟาดแวมไพร์ในทันใด แต่ดูเหมือนว่าเจ้าแวมไพร์มันจะไม่สะทบสะท้านเลยซักนิด
\"ควับ!!!\" แวมไพร์ซัดฝาแฝดทั้งสองและซีเนรี่กระเด็นไปติดข้างฝา มันกำลังจะดูดเลือดของอลัน!!! แต่ทันใดนั้นเอง...
\"ตูม...!!!\" เสียงแวมไพร์สาวตัวนั้นได้กระเด็นไปชนรูปภาพใบใหญ่และข้าวของระเนระนาด มันทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้น และมันก็สลบไป
\"ซะ ซะ ซีเนรี่!!! จะ จะ เจ้าร่ายเวทมนตร์ใส่แวมไพร์ตัวนี้หรอ\" อลันพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังช๊อคกับสถานการณ์อยู่
\"ข้าเปล่านะ... ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ...\"
\"อลัน!!!... ดูที่สร้อยคอของนายสิ!!!\" เซมัสพูดพลางชี้ไปที่สร้อยคอทองคำของอลัน มันมีแสงส่องสว่างประกายอยู่
\"สร้อยของพ่อแม่ข้านี่!!!\" อลันพูดอย่างตกใจ
\"ดูเหมือนสร้อยเส้นนั้นจะช่วยชีวิตพวกเราไว้นะอลัน!!!\" ซีเนรี่กล่าวขึ้นพลางหอบแฮ่กๆ
\"ข้า... ข้าไม่รู้หรอกว่าสร้อยเส้นนี้มีความสามารถยังไงบ้าง ข้า...\"
\"ช่างเถอะอลัน!!! เรามาคิดซิ ว่าจะทำยังไงกับแวมไพร์เจ้าปัญหาตัวนี้ดี\" เซมัสกล่าว
\"จับมันโยนไปนอกห้องเลยดีมั้ยครับพี่!!!\" เซมเสนอความคิดของตนขึ้น
\"ไม่ได้หรอก ถ้าผู้คนมาเห็นคงแตกตื่นกันทั้งเรือแน่ๆ\" อลันกล่าว
\"แล้วเราจะทำยังไงกับมันดี!!!\" เซมัสถามขึ้น
\"ข้าว่าเราคงต้องยืนเฝ้ามันทั้งคืนนี่แหละ มันคงสลบอีกนาน และนี่ก็ใกล้เช้าแล้วด้วย\" อลันเสนอความคิดเห็น
เขาทั้งสี่ยืนเฝ้าแวมไพร์อยู่ได้ซักพักรุ่งเช้าก็เริ่มมาเยือน ดวงอาทิตย์เริ่มส่องแสงรอดเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ และเจ้าแวมไพร์มันก็กลับมาเป็นหญิงสาวเหมือนเดิม
\"ข้า... ข้ามาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน\" หญิงสาวสะลึมสะลือตื่นขึ้น
\"เจ้าอย่าทำไรข้านะ ข้ามีไม้นะ ถ้าเจ้าทำไรข้า... ข้าจะฟาดเจ้า!!!\" ซีเนรี่กล่าวขึ้น
\"หยุดก่อนซีเนรี่ ข้าคิดว่าเขากลับมาเป็นคนปกติแล้ว\" อลันกล่าวอย่างมั่นใจ
\"เกิดอะไรขึ้นกับข้าหรอ เจ้าช่วยเล่าให้ข้าฟังหน่อย...\" หญิงสาวถามขึ้น
\"เมื่อคืนเจ้าเกือบฆ่าพวกเราตายรู้มั้ย!!! ดีนะที่รอดมาได้...\" เซมัสกล่าวขึ้นอย่างฉุนๆ
\"ข้ากลายเป็นแวมไพร์อีกแล้วหรอ...!!!\"
\"ก็ใช่น่ะสิ!!! ทำพวกเราเกือบช๊อคตายกันหมดแล้ว\" ซีเนรี่กล่าว
\"ข้า... ข้าขอโทษ แต่...เอ๊ะ!!!\" หญิงสาวผู้นั้นดูท่าทางดีใจกับเรื่องอะไรซักอย่าง
\"เจ้าดีใจอะไรกัน ดีใจที่พวกเราเกือบตายเนี่ยนะ!!!\" เซมัสกล่าวขึ้นอีกครั้ง
\"เปล่า... เพียงแต่ปกติข้าโดนแดดไม่ได้ แต่นี่... ข้าโดนแดดได้โดยไม่เป็นอะไรเลย ซึ่งก็แสดงว่าข้า... ข้าไม่ได้เป็นแวมไพร์แล้ว!!!\" หญิงสาวผู้นั้นกล่าวขึ้นอย่างดีอกดีใจราวกับว่านี่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอ
\"นั้น... ข้าก็ดีใจกับเจ้าด้วยนะ!!!\" อลันกล่าวแบบงงๆ
\"ข้าต้องขอบใจพวกท่านมากๆ เจ้าทำให้ข้าหายเป็นแวมไพร์ ข้าขอบใจท่านจริงๆ ข้าไม่รู้จะตอบแทนเจ้ายังไงดี...\"
\"ไม่เป็นไรหรอก... พวกเรารีบลงเรือกันเถอะ เรือจอดแล้วนะ!!!\" เมื่ออลันกล่าวจบพวกเขาก็เดินลงเรือเมอร์รี่ฮิลไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น