ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่5 :: เรือเดินสมุทรเมอร์รี่ฮิล
ตอนที่5 เรือเดินสมุทรเมอร์รี่ฮิล
\"นี่พวกเรา!!! เราคงต้องรีบไปให้ทันเรือออกแล้วล่ะ เรามีเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้นนะ\" เซมัสกล่าว
\"ชั่วโมงกับอีกห้านาทีครับพี่!!!\" เซมกล่าวพลางหยิบนาฬิกาโบราณเรือนหนึ่งขึ้นมาดู
\"หนอย... มันก็ใกล้ๆเคียงกันแหละน่า!!!\"
\"ว่าไงนะ!!! พวกเราต้องขึ้นเรือกันด้วยหรอ\" อลันถาม
\"ก็แหงล่ะสิ... มันเป็นทางเดียวที่พวกเราจะข้ามไปฝั่งนู้นได้นี่นา...\" เซมัสตอบอลัน
\"งั้นก็ดี... ข้าล่ะเดินจนเมื่อยจะแย่อยู่แล้ว\" ซีเนรี่บ่นพึมพำ
\"ข้าเห็นเจ้าขี่ไม้กวาดทั้งวัน!!! ข้าต่างหากที่น่าจะเมื่อยมากกว่า\" เซมัสกล่าว
\"ไม้กวาดของข้าก็ต้องสึกหลอบ้างแหละ!!!\" ซีเนรี่ตะหวาดใส่เซมัส
\"พวกเจ้าเลิกเถียงกันได้แล้ว!!! รีบไปกันเถอะเดี๋ยวก็ไม่ทันเรือออกหรอก!!!\" อลันกล่าว
พวกเขาทั้งสี่ได้รีบไปที่ท่าเรืออย่างรวดเร็ว... และเมื่อพวกเขามาถึงพวกเขาก็ต้องแปลกใจ
\"ว้าววววว!!!~ นี่มันเรืออะไรกันนี่... มีปีกด้วย!!!\" ซีเนรี่กล่าวอย่างตะลึง
\"เรือนี้มีชื่อว่าเมอร์รี่ฮิล เป็นเรือที่ใหญ่และสวยงามที่สุดของดินแดนมหัศจรรย์เลยล่ะ\" เซมัสกล่าว
เรือเมอร์รี่ฮิลนั้นทำจากเหล็กที่ดูแข็งแกร่งมาก มันมีปล่องควันอยู่ถึงห้าอัน มีกระจกบานใหญ่ๆมากกว่าร้อยบาน แต่ที่น่าแปลกที่สุดคือ... เรือลำนี้มันมีปีกด้วย!!! ปีกของมันเป็นปีกสีขาวคล้ายปีกเทวดาที่มีขนาดใหญ่ ซึ่งปีกข้างหนึ่งของมันนั้นใหญ่ราวๆกับเครื่องบินหนึ่งลำเลยทีเดียว
\"น่าแปลกแฮะ... ทำไมเรือลำนี้ถึงมีปีกด้วยล่ะ\" อลันถามอย่างสงสัย
\"เมื่อเจ้าขึ้นไปเจ้าก็จะรู้เองล่ะน่า...\" เซมัสตอบ
\"พวกเรารีบไปซื้อตั๋วกันเถอะครับ เรือใกล้จะออกแล้วนะ\" เซมกล่าวอย่างรีบร้อน
\"แต่ข้าไม่มีเงินนี่ ข้าจะซื้อตั๋วได้ยังไง...\" อลันกล่าว
\"องค์หญิงทอเรนซ์ได้ให้เงินพวกเรามาแล้ว เรื่องเงินไม่ต้องห่วงหรอกครับ\" เซมกล่าวขึ้น
เมื่อพวกเขาซื้อตั๋วเสร็จ... เขาก็รีบขึ้นเรือกันอย่างรวดเร็ว
\"ว้าววววว!!!~ ข้าไม่เคยขึ้นเรือที่สวยหรูขนาดนี้มาก่อนเลย\" ซีเนรี่กล่าวขึ้น
\"ข้า... ข้าก็เหมือนกัน\" อลันกล่าวอย่างตะลึง
\"เรารีบไปเลือกห้องพักกันเถอะน่า ตั้งหนึ่งวันกว่าจะถึงฝั่งนู้นได้\" เซมัสกล่าวขึ้น
\"โอ้ย!!!.... เจ้าเดินยังไงของเจ้าเนี่ย...\" เซมัสบ่นขึ้นเพราะเขาเดินชนกับผู้หญิงคนหนึ่ง... ท่าทางของผู้หญิงคนนั้นดูหวาดกลัวอะไรซักอย่าง ผู้หญิงคนนั้นใส่เสื้อคลุมแขนยาวที่มีหมวกคลุมหัว เขาใช้ผ้าบางๆสีดำเข้มปิดหน้าของเขาให้เห็นแต่ดวงตาเท่านั้น
\"ขะ ขะ ข้าขอโทษ ข้า... ไปก่อนนะ\" หญิงคนนั้นกล่าวขึ้น แล้วเธอก็รีบวิ่งหนีไป
\"เฮ้!!!เจ้าขอโทษข้าแค่นี้แล้วข้าจะหายเจ็บรึไง!!!\"
\"พอเถอะน่าเซมัส รีบไปหาที่พักกันเถอะ\" อลันกล่าว
\"ข้าเหงว่ามันเป็นผู้หญิงนะ... ไม่งั้นล่ะน่าดู...\"
เขาทั้งสี่เดินหาที่พักกันได้ไม่นาน เขาก็เจอห้องที่ว่างอยู่
\"นี่ไง!!! เจอแล้ว... ห้องนี้ยังไม่มีคนพัก\" เซมัสกล่าว
\"เอาล่ะ ข้าจองที่ตรงนี้นะห้ามใครแย่งที่ข้าด้วย\" ซีเนรี่กล่าว
\"ยัยนี่เรื่องมากจังแฮะ...\" เซมัสบ่นพึมพำ
\"เจ้าว่ายังไงนะ!!!\"
\"ป่าวนี่!!!~ ข้าไม่ได้ว่าอะไรเจ้าซักหน่อย\"
และเมื่อพวกเขาถึงที่พักได้ไม่นานเรือเมอร์รี่ฮิลก็เริ่มออกจากท่าเรือ เขาทั้งสี่มองผ่านบานกระจกบานใหญ่เพื่อชมทิวทัศน์ภายนอก
\"เฮ้....!!! เรือลำนี้มันบินนี่นา...\" ซีเนรี่กล่าว
\"ใช่แล้วครับ เรือลำนี้มันบินได้\" เซมแฝดผู้น้องกล่าวขึ้น
\"แล้วทำไมเขาไม่เรียกว่าเป็นเครื่องบินไปเลยล่ะ??\" อลันถามขึ้น
\"ก็เพราะว่า...\"
\"เรือลำนี้มันบินได้ก็ต่อเมื่ออยู่เหนือมหาสมุทรเท่านั้นครับ\" เซมพูดแทรกเซมัสอีกครั้ง
\"เจ้าพูดแทรกข้าอีกแล้วนะ!!!\"
\".................\" เซมยืนนิ่งอยู่พักใหญ่
\"ยืนนิ่งอยู่ได้ ยังไม่ขอโทษข้าอีก วอนหาเรื่องแล้วไหมล่ะ\"
\"ก็พี่บอกผมว่าพี่เบื่อที่จะฟังคำขอโทษนี่ครับ\" เซมกล่าว
\"หนอยยยย...!!!!!!!!~\" เซมัสยืนอึ้งอยู่พักใหญ่ แต่ดูท่าทางเขาจะโมโหสุดๆ
\"น้องเจ้าก็พูดถูกแล้วนี่ อิอิ\" ซีเนรี่พูดขึ้นพลางขำเยาะเย้ยเซมัส
\"เจ้าเงียบไปเถอะ อย่ามายุ่ง!!!\" เซมัสตะหวาดใส่ซีเนรี่ และดูเหมือนความโมโหของเขาจะยิ่งเพิ่มขึ้นเข้าไปใหญ่
\"ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้ พวกเราโตกันแล้วนะ!!!\" อลันกล่าวขึ้น
\"ข้านอนพักก่อนละกัน!!!\" เมื่อเซมัสกล่าวจบ เขาก็ขึ้นไปบนที่นอนและเขาก็ปิดม่านอย่างหงุดหงิด
\"ข้าก็เริ่มง่วงแล้วล่ะ ข้าเพลียเหลือเกิน ขอนอนพักก่อนละกันนะ\" ซีเนรี่กล่าว
\"แล้วพี่ยังไม่ง่วงหรอครับ...\" เซมกล่าวถามอลัน
\"ข้ายังไม่ง่วงหรอก เจ้าไปนอนก่อนเถอะ\" เมื่ออลันพูดจบเซมก็ได้ขึ้นนอนไปอีกคน
อลันนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่นั้น ท้องฟ้าภายนอกก็เริ่มมืดลงเรื่อยๆ ดาวบนท้องฟ้าก็เริ่มส่องแสงเป็นประกาย
\"ป่านนี้เมืองคาเนซัสจะเป็นยังไงบ้างนะ\" อลันบ่นกับตัวเองซักพัก และไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงมาจากเซมัส...
\"เจ้าน้องบ้า!!!\" เสียงของเซมัสดังขึ้น อลันจึงเปิดม่านไปดู
\"เจ้ายังไม่เลิก...\" เขายังพูดไม่ทันจบก็เหงเซมัสนอนหลับสนิทอยู่
\"หมอนี่คงละเมอแฮะ\" อลันบ่นพึมพำอย่างเบาๆ เขาคงกลัวว่าเซมัสจะตื่น...
อลันออกมานั่งชมดาวบนท้องฟ้าอีกครั้งและไม่นาน...ซีเนรี่ก็ตื่นขึ้นมา
\"อลัน!!! เจ้ายังไม่นอนอีกหรอ!!! นี่ก็ดึกแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้าไม่มีแรงเดินทางหรอก\" ซีเนรี่กล่าว
\"ข้าอยากนั่งชมดาวอีกซักพัก ดวงดาวบนท้องฟ้ายามราตรีช่างสวยจริงๆ\" อลันกล่าว
ซีเนรี่เดินมานั่งข้างๆอลันและกล่าวว่า...
\"ข้าคิดถึงแม่ข้าเหลือเกิน... ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง\" ซีเนรี่กล่าวน้ำตาคลอ
\"ข้าก็คิดถึงเมืองของข้าเหมือนกัน... ไม่รุว่าเซอร์รีน่าจะทำอะไรกับเมืองของข้าอีก\"
\"เรารีบไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงออกเดินทางกันต่อ... นี่ก็ดึกมากแล้วนะ\" ซีเนรี่กล่าวขึ้นพลางเช็ดน้ำตาของตน
\"อื้มๆ ข้าก็เริ่มง่วงแล้วล่ะราตรีสวัสดิ์นะซีเนรี่\" เมื่ออลันพูดจบเขาทั้งสองก็ได้เข้านอน... เพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในวันต่อไป
\"นี่พวกเรา!!! เราคงต้องรีบไปให้ทันเรือออกแล้วล่ะ เรามีเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้นนะ\" เซมัสกล่าว
\"ชั่วโมงกับอีกห้านาทีครับพี่!!!\" เซมกล่าวพลางหยิบนาฬิกาโบราณเรือนหนึ่งขึ้นมาดู
\"หนอย... มันก็ใกล้ๆเคียงกันแหละน่า!!!\"
\"ว่าไงนะ!!! พวกเราต้องขึ้นเรือกันด้วยหรอ\" อลันถาม
\"ก็แหงล่ะสิ... มันเป็นทางเดียวที่พวกเราจะข้ามไปฝั่งนู้นได้นี่นา...\" เซมัสตอบอลัน
\"งั้นก็ดี... ข้าล่ะเดินจนเมื่อยจะแย่อยู่แล้ว\" ซีเนรี่บ่นพึมพำ
\"ข้าเห็นเจ้าขี่ไม้กวาดทั้งวัน!!! ข้าต่างหากที่น่าจะเมื่อยมากกว่า\" เซมัสกล่าว
\"ไม้กวาดของข้าก็ต้องสึกหลอบ้างแหละ!!!\" ซีเนรี่ตะหวาดใส่เซมัส
\"พวกเจ้าเลิกเถียงกันได้แล้ว!!! รีบไปกันเถอะเดี๋ยวก็ไม่ทันเรือออกหรอก!!!\" อลันกล่าว
พวกเขาทั้งสี่ได้รีบไปที่ท่าเรืออย่างรวดเร็ว... และเมื่อพวกเขามาถึงพวกเขาก็ต้องแปลกใจ
\"ว้าววววว!!!~ นี่มันเรืออะไรกันนี่... มีปีกด้วย!!!\" ซีเนรี่กล่าวอย่างตะลึง
\"เรือนี้มีชื่อว่าเมอร์รี่ฮิล เป็นเรือที่ใหญ่และสวยงามที่สุดของดินแดนมหัศจรรย์เลยล่ะ\" เซมัสกล่าว
เรือเมอร์รี่ฮิลนั้นทำจากเหล็กที่ดูแข็งแกร่งมาก มันมีปล่องควันอยู่ถึงห้าอัน มีกระจกบานใหญ่ๆมากกว่าร้อยบาน แต่ที่น่าแปลกที่สุดคือ... เรือลำนี้มันมีปีกด้วย!!! ปีกของมันเป็นปีกสีขาวคล้ายปีกเทวดาที่มีขนาดใหญ่ ซึ่งปีกข้างหนึ่งของมันนั้นใหญ่ราวๆกับเครื่องบินหนึ่งลำเลยทีเดียว
\"น่าแปลกแฮะ... ทำไมเรือลำนี้ถึงมีปีกด้วยล่ะ\" อลันถามอย่างสงสัย
\"เมื่อเจ้าขึ้นไปเจ้าก็จะรู้เองล่ะน่า...\" เซมัสตอบ
\"พวกเรารีบไปซื้อตั๋วกันเถอะครับ เรือใกล้จะออกแล้วนะ\" เซมกล่าวอย่างรีบร้อน
\"แต่ข้าไม่มีเงินนี่ ข้าจะซื้อตั๋วได้ยังไง...\" อลันกล่าว
\"องค์หญิงทอเรนซ์ได้ให้เงินพวกเรามาแล้ว เรื่องเงินไม่ต้องห่วงหรอกครับ\" เซมกล่าวขึ้น
เมื่อพวกเขาซื้อตั๋วเสร็จ... เขาก็รีบขึ้นเรือกันอย่างรวดเร็ว
\"ว้าววววว!!!~ ข้าไม่เคยขึ้นเรือที่สวยหรูขนาดนี้มาก่อนเลย\" ซีเนรี่กล่าวขึ้น
\"ข้า... ข้าก็เหมือนกัน\" อลันกล่าวอย่างตะลึง
\"เรารีบไปเลือกห้องพักกันเถอะน่า ตั้งหนึ่งวันกว่าจะถึงฝั่งนู้นได้\" เซมัสกล่าวขึ้น
\"โอ้ย!!!.... เจ้าเดินยังไงของเจ้าเนี่ย...\" เซมัสบ่นขึ้นเพราะเขาเดินชนกับผู้หญิงคนหนึ่ง... ท่าทางของผู้หญิงคนนั้นดูหวาดกลัวอะไรซักอย่าง ผู้หญิงคนนั้นใส่เสื้อคลุมแขนยาวที่มีหมวกคลุมหัว เขาใช้ผ้าบางๆสีดำเข้มปิดหน้าของเขาให้เห็นแต่ดวงตาเท่านั้น
\"ขะ ขะ ข้าขอโทษ ข้า... ไปก่อนนะ\" หญิงคนนั้นกล่าวขึ้น แล้วเธอก็รีบวิ่งหนีไป
\"เฮ้!!!เจ้าขอโทษข้าแค่นี้แล้วข้าจะหายเจ็บรึไง!!!\"
\"พอเถอะน่าเซมัส รีบไปหาที่พักกันเถอะ\" อลันกล่าว
\"ข้าเหงว่ามันเป็นผู้หญิงนะ... ไม่งั้นล่ะน่าดู...\"
เขาทั้งสี่เดินหาที่พักกันได้ไม่นาน เขาก็เจอห้องที่ว่างอยู่
\"นี่ไง!!! เจอแล้ว... ห้องนี้ยังไม่มีคนพัก\" เซมัสกล่าว
\"เอาล่ะ ข้าจองที่ตรงนี้นะห้ามใครแย่งที่ข้าด้วย\" ซีเนรี่กล่าว
\"ยัยนี่เรื่องมากจังแฮะ...\" เซมัสบ่นพึมพำ
\"เจ้าว่ายังไงนะ!!!\"
\"ป่าวนี่!!!~ ข้าไม่ได้ว่าอะไรเจ้าซักหน่อย\"
และเมื่อพวกเขาถึงที่พักได้ไม่นานเรือเมอร์รี่ฮิลก็เริ่มออกจากท่าเรือ เขาทั้งสี่มองผ่านบานกระจกบานใหญ่เพื่อชมทิวทัศน์ภายนอก
\"เฮ้....!!! เรือลำนี้มันบินนี่นา...\" ซีเนรี่กล่าว
\"ใช่แล้วครับ เรือลำนี้มันบินได้\" เซมแฝดผู้น้องกล่าวขึ้น
\"แล้วทำไมเขาไม่เรียกว่าเป็นเครื่องบินไปเลยล่ะ??\" อลันถามขึ้น
\"ก็เพราะว่า...\"
\"เรือลำนี้มันบินได้ก็ต่อเมื่ออยู่เหนือมหาสมุทรเท่านั้นครับ\" เซมพูดแทรกเซมัสอีกครั้ง
\"เจ้าพูดแทรกข้าอีกแล้วนะ!!!\"
\".................\" เซมยืนนิ่งอยู่พักใหญ่
\"ยืนนิ่งอยู่ได้ ยังไม่ขอโทษข้าอีก วอนหาเรื่องแล้วไหมล่ะ\"
\"ก็พี่บอกผมว่าพี่เบื่อที่จะฟังคำขอโทษนี่ครับ\" เซมกล่าว
\"หนอยยยย...!!!!!!!!~\" เซมัสยืนอึ้งอยู่พักใหญ่ แต่ดูท่าทางเขาจะโมโหสุดๆ
\"น้องเจ้าก็พูดถูกแล้วนี่ อิอิ\" ซีเนรี่พูดขึ้นพลางขำเยาะเย้ยเซมัส
\"เจ้าเงียบไปเถอะ อย่ามายุ่ง!!!\" เซมัสตะหวาดใส่ซีเนรี่ และดูเหมือนความโมโหของเขาจะยิ่งเพิ่มขึ้นเข้าไปใหญ่
\"ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้ พวกเราโตกันแล้วนะ!!!\" อลันกล่าวขึ้น
\"ข้านอนพักก่อนละกัน!!!\" เมื่อเซมัสกล่าวจบ เขาก็ขึ้นไปบนที่นอนและเขาก็ปิดม่านอย่างหงุดหงิด
\"ข้าก็เริ่มง่วงแล้วล่ะ ข้าเพลียเหลือเกิน ขอนอนพักก่อนละกันนะ\" ซีเนรี่กล่าว
\"แล้วพี่ยังไม่ง่วงหรอครับ...\" เซมกล่าวถามอลัน
\"ข้ายังไม่ง่วงหรอก เจ้าไปนอนก่อนเถอะ\" เมื่ออลันพูดจบเซมก็ได้ขึ้นนอนไปอีกคน
อลันนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่นั้น ท้องฟ้าภายนอกก็เริ่มมืดลงเรื่อยๆ ดาวบนท้องฟ้าก็เริ่มส่องแสงเป็นประกาย
\"ป่านนี้เมืองคาเนซัสจะเป็นยังไงบ้างนะ\" อลันบ่นกับตัวเองซักพัก และไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงมาจากเซมัส...
\"เจ้าน้องบ้า!!!\" เสียงของเซมัสดังขึ้น อลันจึงเปิดม่านไปดู
\"เจ้ายังไม่เลิก...\" เขายังพูดไม่ทันจบก็เหงเซมัสนอนหลับสนิทอยู่
\"หมอนี่คงละเมอแฮะ\" อลันบ่นพึมพำอย่างเบาๆ เขาคงกลัวว่าเซมัสจะตื่น...
อลันออกมานั่งชมดาวบนท้องฟ้าอีกครั้งและไม่นาน...ซีเนรี่ก็ตื่นขึ้นมา
\"อลัน!!! เจ้ายังไม่นอนอีกหรอ!!! นี่ก็ดึกแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้าไม่มีแรงเดินทางหรอก\" ซีเนรี่กล่าว
\"ข้าอยากนั่งชมดาวอีกซักพัก ดวงดาวบนท้องฟ้ายามราตรีช่างสวยจริงๆ\" อลันกล่าว
ซีเนรี่เดินมานั่งข้างๆอลันและกล่าวว่า...
\"ข้าคิดถึงแม่ข้าเหลือเกิน... ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง\" ซีเนรี่กล่าวน้ำตาคลอ
\"ข้าก็คิดถึงเมืองของข้าเหมือนกัน... ไม่รุว่าเซอร์รีน่าจะทำอะไรกับเมืองของข้าอีก\"
\"เรารีบไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงออกเดินทางกันต่อ... นี่ก็ดึกมากแล้วนะ\" ซีเนรี่กล่าวขึ้นพลางเช็ดน้ำตาของตน
\"อื้มๆ ข้าก็เริ่มง่วงแล้วล่ะราตรีสวัสดิ์นะซีเนรี่\" เมื่ออลันพูดจบเขาทั้งสองก็ได้เข้านอน... เพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในวันต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น