ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2 :: เพื่อนร่วมทางคนใหม่
ตอนที่2 เพื่อนร่วมทางคนใหม่
แววตาคู่นั้นค่อยๆเข้ามาหาอลันเรื่อยๆ... เรื่อยๆ... และในที่สุด...
สาวน้อยขี่ไม้กวาดคนหนึ่ง แต่เปี่ยมไปด้วยเวทมนต์อันน่าเกรงขาม เธอช่างดูเป็นสาวน้อยที่ร่าเริงยิ่งนัก... สาวน้อยคนนั้นเดินมาหาอลัน พร้อมกับยิ้มกว้างๆให้เขา
\"จะ จะ เจ้า... เป็นใครกัน\" อลันพูดติดอ่างถามสาวน้อยด้วยความแปลกใจ
\"ข้าคือแม่มดน้อย เดินทางมาจากเมืองเพนซิเนีย ข้ามีชื่อว่าซีเนรี่ แล้วเจ้าล่ะ?\" สาวน้อยคนนั้นพูด
\"ข้าชื่ออลัน เอ่อ..แล้วเจ้ามาทำอะไรในป่านี่ล่ะ\" อลันถาม
\"ข้าจะเดินทางไปยังวงแหวนดราคาฟ เพื่อจะไปเก็บดอกรูฟมาทำยารักษาโรคให้แม่ของข้าน่ะ แม่ของข้าเป็นโรคร้ายแรงมาก\" ซีเนรี่พูดพลางร้องไห้
\"เอ่อ...เจ้า อย่าร้องไห้สิ ข้าก็จะไปวงแหวนดราคาฟเหมือนกัน เมืองของข้ากำลังจะถูกแม่มดเซอร์รีน่ายึดครอง ข้าต้องนำคฑาของพ่อมดโคโรครอฟกลับมาเพื่อช่วยเมืองของข้า\" อลันกล่าว
\"แม่มดเซอร์รีน่า!!!\" ซีเนรี่กล่าวอย่างตกใจ และเธอก็หยุดร้องไห้อย่างฉับพลัน
\"เจ้ารู้จักด้วยหรอ?\"
\"รู้จักสิ แม่มดเซอร์รีน่าเกิดที่เมืองของข้าเอง เมืองของข้ามีนักเวทย์อาศัยอยู่มากมาย แต่เหล่าพ่อมดแม่มดเมืองข้าส่วนใหญ่ก็ล้วนเป็นคนดีมีเวทย์ขาวประจำตัวกันนะ แต่ยัยแม่มดเซอร์รีน่าเธออยากจะยึดครองดินแดนมหัศจรรย์น่ะสิ เธอจึงไปฝึกเวทมนต์ดำและมีบริวารเป็นเหล่าปีศาจมากมาย และที่สำคัญ... เขาเป็นคนสาบให้แม่ของฉันมีโรคร้ายแรง!!!\" ซีเนรี่กล่าวพลางร้องไห้อีกรอบ
\"เอาล่ะ...เจ้าหยุดร้องไห้เสียเถอะ นั้นเราก็มาช่วยกันปราบแม่มดร้ายด้วยกันเถอะ และเราก็เดินทางไปวงแหวนดราคราฟด้วยกันซะเลย\" อลันพูด
\"นั้นก็ดี ข้าเดินทางคนเดียวน่าเบื่อชะมัด... นั้นคืนนี้เราก็พักกันก่อนเถอะแล้วพรุ่งนี้ก็เริ่มออกเดินทางกันต่อ\" ซีเนรี่กล่าว
เมื่อแม่มดน้อยพูดจบเธอก็นอนลงบนไม้กวาดอันงดงามของเธอ และอลันก็นอนหลับลงอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทาง
\"จุ๊กกรู้ววววว!!!! จุ๊กกรู้ววววว!!!!\"
เมื่อยามรุ่งเช้า ตะวันเริ่มส่องแสง เสียงไพเราะของนกขันก็ได้ปลุกอลัน อลันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้า และเขาก็เห็นแม่มดน้อยซีเนรี่กำลังขี่ไม้กวาดบินร่อนไปร่อนมาอยู่บริเวณใกล้ๆ
\"อ้าว!!! อลันตื่นแล้วหรอ!!!\"
\"อื้ม...ชั่ย หลับสนิททั้งคืนเลยแฮะ อ้อ!!!... แล้วเจ้ากินไรยังล่ะถ้ายังเด๋วข้าหาอาหารมาให้เจ้าล่ะกัน\" อลันกล่าว
\"เจ้าไม่ต้องหามาให้ข้าหรอกน่า... ข้ากินเรียบร้อยแล้วล่ะ แล้วเจ้าล่ะอยากกินไร?\" ซีเนรี่ถาม
\"ถ้าถามข้าว่าอยากกินอะไร ข้าก็คงตอบว่าอยากกินไก่งวงตัวโตๆ หรือเนื้อแพะนุ่มๆล่ะมั้ง นึกแล้วน้ำลายไหล... แต่ข้าคงหาไม่ได้หรอกน่า...\" อลันพูดพลางกลืนน้ำลาย
\"ได้สิ!!!...\" ซีเนรี่ตอบพร้อบกับร่ายมนต์เสกไก่งวงย่าง และเนื้อแพะชิ้นโตๆ มีควันหอมกรุ่นบ่งบอกให้รู้ว่าอาหารพึ่งทำเสร็จใหม่ๆ
\"โอ้ว!!! ข้าฝันไปรึป่าวนี่\" อลันพูดอย่างตะลึง
\"เจ้ารีบกินเข้าสิ จะได้เดินทางกันต่อ\" ซีเนรี่กล่าว
อลันกินอาหารอย่างหิวโหย แต่เขาก็รักษามารยาทไว้อย่างดี... และระหว่างที่เขากินอาหารอยู่นั้น เขาก็หาเรื่องพูดคุยกับซีเนรี่ไปด้วย
\"เธอเก่งจังแฮะ มีเวทมนต์ด้วย เธอเสกได้ทุกอย่างเรยรึเปล่า?\" อลันถาม
\"ไม่หรอก ข้าก็เสกได้แค่เวทมนต์พื้นฐานต่างๆเท่านั้นเอง และข้าก็ฝึกเวทมนต์ที่ง่ายๆอีกนิดหน่อย ถ้าข้าเสกได้ทุกอย่างนะ ข้าก็คงไม่ต้องมาเหนื่อยเดินทางไปวงแหวนดราคราฟอยู่อย่างนี้หรอก\" ซีเนรี่ตอบ
\"มีเวทมนต์อย่างเจ้าก็น่าสนุกดีแฮะ...\" อลันกล่าว
\"ก็ไม่เสมอไปหรอกน่า... มีนักเวทย์บางคนใช้เวทมนต์ผิดทำให้ไฟไหม้บ้านตัวเองมาแล้วก็มีนะ\" ซีเนรี่กล่าว
อลันและซีเนรี่พูดคุยกันเรื่อยๆจนอลันรับประทานอาหารเสร็จ และทั้งคู่ก็ได้ออกเดินทางกันต่อไป... แต่ระหว่างที่พวกเขาเดินทางกันอยู่ซักพักซีเนรี่ก็ร้องด้วยความตกใจ
\"กรี๊ดดดดดดดดด!!! ช่วยด้วย\" ซีเนรี่ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือพลางชี้ไปที่ขาของตน
\"อะไรหรอ!!!\" อลันถามอย่างรุกรน
\"หนะ หนะ หนะ หนอน!!!~ มันเกาะที่ขาฉัน เอามันออกไปที\" ซีเนรี่บอกอลัน
\"โถ่... ข้าก็นึกว่ามีอะไร\" อลันหยิบหนอนที่ขาของซีเนรี่ออก
\"ขอบใจนะ...\" ซีเนรี่ตอบอย่างโล่งใจ
\"ไม่เป็นไร เดินทางกันต่อเถอะ\" อลันกล่าว
และเขาทั้งสองก็เดินทางกันต่อไป... บริเวณรอบๆทางเดินนั้น เป็นป่าดงดิบ มีสัตว์แปลกๆมากมาย เขาทั้งสองคนจึงพยายามหาเรื่องพูดคุยกันอยู่ตลอด เพื่อความกลัวของพวกเขาจะได้ลดลงไปบ้าง...
\"แล้วทำไมเซอร์รีน่าถึงสาบให้แม่เจ้าเป็นโรคร้ายแรงล่ะ\" อลันเอ่ยถามขึ้น
\"ก็แม่ของข้าต่อสู้กับแม่มดเซอร์รีน่าเพื่อปกป้องเมืองเพนซิเนียไว้น่ะสิ แต่เซอร์รีน่ามีเวทมนต์ดำที่ร้ายกาจมาก แม่ของข้าจึงเสียทีให้แม่มดเซอร์รีน่า และแม่ข้าก็เลยโดนสาบยังนี้ล่ะ\" ซีเนรี่ตอบ
\"แม่มดเซอร์รีน่านี่ช่างร้ายกาจเสียจริงๆ!!!\" อลันพูดด้วยความโกรธแค้นเซอร์รีน่าอย่างมาก...
แววตาคู่นั้นค่อยๆเข้ามาหาอลันเรื่อยๆ... เรื่อยๆ... และในที่สุด...
สาวน้อยขี่ไม้กวาดคนหนึ่ง แต่เปี่ยมไปด้วยเวทมนต์อันน่าเกรงขาม เธอช่างดูเป็นสาวน้อยที่ร่าเริงยิ่งนัก... สาวน้อยคนนั้นเดินมาหาอลัน พร้อมกับยิ้มกว้างๆให้เขา
\"จะ จะ เจ้า... เป็นใครกัน\" อลันพูดติดอ่างถามสาวน้อยด้วยความแปลกใจ
\"ข้าคือแม่มดน้อย เดินทางมาจากเมืองเพนซิเนีย ข้ามีชื่อว่าซีเนรี่ แล้วเจ้าล่ะ?\" สาวน้อยคนนั้นพูด
\"ข้าชื่ออลัน เอ่อ..แล้วเจ้ามาทำอะไรในป่านี่ล่ะ\" อลันถาม
\"ข้าจะเดินทางไปยังวงแหวนดราคาฟ เพื่อจะไปเก็บดอกรูฟมาทำยารักษาโรคให้แม่ของข้าน่ะ แม่ของข้าเป็นโรคร้ายแรงมาก\" ซีเนรี่พูดพลางร้องไห้
\"เอ่อ...เจ้า อย่าร้องไห้สิ ข้าก็จะไปวงแหวนดราคาฟเหมือนกัน เมืองของข้ากำลังจะถูกแม่มดเซอร์รีน่ายึดครอง ข้าต้องนำคฑาของพ่อมดโคโรครอฟกลับมาเพื่อช่วยเมืองของข้า\" อลันกล่าว
\"แม่มดเซอร์รีน่า!!!\" ซีเนรี่กล่าวอย่างตกใจ และเธอก็หยุดร้องไห้อย่างฉับพลัน
\"เจ้ารู้จักด้วยหรอ?\"
\"รู้จักสิ แม่มดเซอร์รีน่าเกิดที่เมืองของข้าเอง เมืองของข้ามีนักเวทย์อาศัยอยู่มากมาย แต่เหล่าพ่อมดแม่มดเมืองข้าส่วนใหญ่ก็ล้วนเป็นคนดีมีเวทย์ขาวประจำตัวกันนะ แต่ยัยแม่มดเซอร์รีน่าเธออยากจะยึดครองดินแดนมหัศจรรย์น่ะสิ เธอจึงไปฝึกเวทมนต์ดำและมีบริวารเป็นเหล่าปีศาจมากมาย และที่สำคัญ... เขาเป็นคนสาบให้แม่ของฉันมีโรคร้ายแรง!!!\" ซีเนรี่กล่าวพลางร้องไห้อีกรอบ
\"เอาล่ะ...เจ้าหยุดร้องไห้เสียเถอะ นั้นเราก็มาช่วยกันปราบแม่มดร้ายด้วยกันเถอะ และเราก็เดินทางไปวงแหวนดราคราฟด้วยกันซะเลย\" อลันพูด
\"นั้นก็ดี ข้าเดินทางคนเดียวน่าเบื่อชะมัด... นั้นคืนนี้เราก็พักกันก่อนเถอะแล้วพรุ่งนี้ก็เริ่มออกเดินทางกันต่อ\" ซีเนรี่กล่าว
เมื่อแม่มดน้อยพูดจบเธอก็นอนลงบนไม้กวาดอันงดงามของเธอ และอลันก็นอนหลับลงอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทาง
\"จุ๊กกรู้ววววว!!!! จุ๊กกรู้ววววว!!!!\"
เมื่อยามรุ่งเช้า ตะวันเริ่มส่องแสง เสียงไพเราะของนกขันก็ได้ปลุกอลัน อลันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้า และเขาก็เห็นแม่มดน้อยซีเนรี่กำลังขี่ไม้กวาดบินร่อนไปร่อนมาอยู่บริเวณใกล้ๆ
\"อ้าว!!! อลันตื่นแล้วหรอ!!!\"
\"อื้ม...ชั่ย หลับสนิททั้งคืนเลยแฮะ อ้อ!!!... แล้วเจ้ากินไรยังล่ะถ้ายังเด๋วข้าหาอาหารมาให้เจ้าล่ะกัน\" อลันกล่าว
\"เจ้าไม่ต้องหามาให้ข้าหรอกน่า... ข้ากินเรียบร้อยแล้วล่ะ แล้วเจ้าล่ะอยากกินไร?\" ซีเนรี่ถาม
\"ถ้าถามข้าว่าอยากกินอะไร ข้าก็คงตอบว่าอยากกินไก่งวงตัวโตๆ หรือเนื้อแพะนุ่มๆล่ะมั้ง นึกแล้วน้ำลายไหล... แต่ข้าคงหาไม่ได้หรอกน่า...\" อลันพูดพลางกลืนน้ำลาย
\"ได้สิ!!!...\" ซีเนรี่ตอบพร้อบกับร่ายมนต์เสกไก่งวงย่าง และเนื้อแพะชิ้นโตๆ มีควันหอมกรุ่นบ่งบอกให้รู้ว่าอาหารพึ่งทำเสร็จใหม่ๆ
\"โอ้ว!!! ข้าฝันไปรึป่าวนี่\" อลันพูดอย่างตะลึง
\"เจ้ารีบกินเข้าสิ จะได้เดินทางกันต่อ\" ซีเนรี่กล่าว
อลันกินอาหารอย่างหิวโหย แต่เขาก็รักษามารยาทไว้อย่างดี... และระหว่างที่เขากินอาหารอยู่นั้น เขาก็หาเรื่องพูดคุยกับซีเนรี่ไปด้วย
\"เธอเก่งจังแฮะ มีเวทมนต์ด้วย เธอเสกได้ทุกอย่างเรยรึเปล่า?\" อลันถาม
\"ไม่หรอก ข้าก็เสกได้แค่เวทมนต์พื้นฐานต่างๆเท่านั้นเอง และข้าก็ฝึกเวทมนต์ที่ง่ายๆอีกนิดหน่อย ถ้าข้าเสกได้ทุกอย่างนะ ข้าก็คงไม่ต้องมาเหนื่อยเดินทางไปวงแหวนดราคราฟอยู่อย่างนี้หรอก\" ซีเนรี่ตอบ
\"มีเวทมนต์อย่างเจ้าก็น่าสนุกดีแฮะ...\" อลันกล่าว
\"ก็ไม่เสมอไปหรอกน่า... มีนักเวทย์บางคนใช้เวทมนต์ผิดทำให้ไฟไหม้บ้านตัวเองมาแล้วก็มีนะ\" ซีเนรี่กล่าว
อลันและซีเนรี่พูดคุยกันเรื่อยๆจนอลันรับประทานอาหารเสร็จ และทั้งคู่ก็ได้ออกเดินทางกันต่อไป... แต่ระหว่างที่พวกเขาเดินทางกันอยู่ซักพักซีเนรี่ก็ร้องด้วยความตกใจ
\"กรี๊ดดดดดดดดด!!! ช่วยด้วย\" ซีเนรี่ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือพลางชี้ไปที่ขาของตน
\"อะไรหรอ!!!\" อลันถามอย่างรุกรน
\"หนะ หนะ หนะ หนอน!!!~ มันเกาะที่ขาฉัน เอามันออกไปที\" ซีเนรี่บอกอลัน
\"โถ่... ข้าก็นึกว่ามีอะไร\" อลันหยิบหนอนที่ขาของซีเนรี่ออก
\"ขอบใจนะ...\" ซีเนรี่ตอบอย่างโล่งใจ
\"ไม่เป็นไร เดินทางกันต่อเถอะ\" อลันกล่าว
และเขาทั้งสองก็เดินทางกันต่อไป... บริเวณรอบๆทางเดินนั้น เป็นป่าดงดิบ มีสัตว์แปลกๆมากมาย เขาทั้งสองคนจึงพยายามหาเรื่องพูดคุยกันอยู่ตลอด เพื่อความกลัวของพวกเขาจะได้ลดลงไปบ้าง...
\"แล้วทำไมเซอร์รีน่าถึงสาบให้แม่เจ้าเป็นโรคร้ายแรงล่ะ\" อลันเอ่ยถามขึ้น
\"ก็แม่ของข้าต่อสู้กับแม่มดเซอร์รีน่าเพื่อปกป้องเมืองเพนซิเนียไว้น่ะสิ แต่เซอร์รีน่ามีเวทมนต์ดำที่ร้ายกาจมาก แม่ของข้าจึงเสียทีให้แม่มดเซอร์รีน่า และแม่ข้าก็เลยโดนสาบยังนี้ล่ะ\" ซีเนรี่ตอบ
\"แม่มดเซอร์รีน่านี่ช่างร้ายกาจเสียจริงๆ!!!\" อลันพูดด้วยความโกรธแค้นเซอร์รีน่าอย่างมาก...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น