ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 :: จุดเริ่มต้นของการเดินทาง
ตอนที่1 จุดเริ่มต้นของการเดินทาง
\"อลัน\" เด็กหนุ่มผมน้ำตาล ดูกระเซอะกระเซิง มีแววตาสีฟ้า เขาเป็นเด็กหนุ่มที่น่าเอ็นดูในสายตาของหลายๆคนที่รู้จักกับเขา เขาเป็นคนที่มีความกตัญญูมาก... ทุกวันนี้เขาต้องอาศัยอยู่ในกระท่อมหลังเล็กๆเพียงลำพัง
\"อลัน!!! ตื่นได้แล้วๆ มันถึงเวลาที่เจ้าสมควรออกเดินทางแล้วนะ\" นางฟ้าตนหนึ่งปลุกอลันอย่างใจร้อน
\"ครับๆ ผมจะรีบออกเดินทางเดี๋ยวนี้แหละครับ\" เด็กหนุ่มผมน้ำตาล ลุกขึ้นด้วยท่าทางที่แสนจะงัวเงีย
\"ก่อนเจ้าจะออกเดินทางข้ามีของวิเศษอย่างหนึ่งให้ท่านด้วยนะ จงรักษามันไว้ให้ดีล่ะ\" นางฟ้าพูดพร้อมกับหยิบสร้อยคอเส้นหนึ่งให้อลัน
\"สร้อยคอนี่ครับท่าน ท่านจะให้ผมทำไมหรอครับ แล้วนี่มันสร้อยคอของใครกัน??\" อลันสงสัย
\"ที่เป็นสร้อยของพ่อแม่เจ้า เขาทั้งสองได้ฝากมาให้ข้านำมาให้เจ้าเมื่อเจ้าโตขึ้น สร้อยนี้ดูจะไม่ใช่สร้อยธรรมดานะ มันเป็นของวิเศษ แต่ข้าก็ไม่สามารถล่วงรู้ได้หรอกว่ามันทำอะไรได้\"
\"ขอบคุณท่านมากนะครับ... ผมจะรักษาไว้อย่างดีเลยฮะ!!! สร้อยนี้ช่างสวยงามมาก ขอบคุณท่านมากเลยครับ\" อลันระรึกถึงพ่อแม่อยู่ซักครู่ เขาก็สวมสร้อยเส้นนั้น ดูท่าทางเขาจะรักสร้อยเส้นนั้นมาก เพราะดูเหมือนว่าสร้อยเส้นนั้นจะเป็นของอย่างเดียว ที่พ่อแม่ของเขาสามารถเหลือไว้ให้เขาได้ สร้อยคอที่นางฟ้าให้อลันเป็นสร้อยคอทองคำล้วน สลักด้วยลวดลายสวยงามมาก จี้ของส้อยเส้นนั้นทำจากมรกตเม็ดใหญ่ล้อมรอบด้วยเพชรส่องประกายงดงามเสียยิ่งกว่าสร้อยคอเส้นไหนที่เขาเคยพบเห็นมา
เมื่ออลันพูดจบ ก็ได้กล่าวลานางฟ้า แล้วเขาก็หยิบธนูที่ดูเก่าๆของเขาขึ้นมาพร้อมรีบวิ่งออกนอกเมืองคาเนซัสไปอย่างรวดเร็ว....
ทันใดที่อลันออกมานอกเมือง บริเวณภายนอกของเมืองนั้นแตกต่างจากภายในอย่างสิ้งเชิง รอบๆตัวของอลันเต็มไปด้วยเปลวเพลิงจากมังกรไฟเต็มไปหมด ท้องฟ้านั้นดูเหมือนสีแดงพร้อมมีควันพวยพุ่งบริเวณรอบๆเมือง อลันพยายามวิ่งเลี่ยงเปลวเพลิงเหล่านั้น แล้วเขาก็วิ่งลับหายจากรอบๆเมืองคาเนซัสไป... ทันใดที่พ้นเขตรอบเมืองคาเนซัสแล้ว บริเวณที่อลันอยู่นั้นล้วนเป็นป่าทั้งสิ้น จึงทำให้เขาเริ่มสับสนกับเส้นทาง อลันจึงหยิบแผนที่ขึ้นมา
\"เอ... นี่มันตรงไหนของแผนที่เนี่ย\" อลันดูแผนที่ไปพลางบ่นกับตัวเอง
\"เอ๊ะ?? นี่มันป่าของเจ้าปารากอส*นี่!!!\" อลันพูดอย่างตกใจ
เมื่ออลันพูดยังไม่ทันขาดคำ เขาก็สะดุ้งโหยง เพราะเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาจากแผนที่ก็เจอเจ้าปารากอสตัวสีเขียว กลิ่นตัวมันเหม็นมาก และดูท่าทางมันจะไม่พอใจซะด้วยสิ ที่อลันมาบุกรุกป่าของมัน...
\"แย่แล้ว!!!\" เมื่ออลันพูดจบ เขาก็รีบวิ่งหนีในทันใด
เจ้าปารากอสตัวเหม็นวิ่งตามอลันอย่างติดๆ และค่อยๆใกล้อลันเข้ามาเรื่อยๆ... แต่ด้วยไหวพริบของอลัน... เขาเหลือบไปเห็นก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่ง เขาจึงหยิบก้อนหินก้อนใหญ่นั้นปาใส่หัวของเจ้าปารากอสเต็มๆเปา
ตุ๊บ!!!!!!!~
เจ้าปารากอสยืนมึนอยู่พักใหญ่ จึงเป็นโอกาสดีที่อลันจะหาทางหนีเจ้าปารากอสตัวเหม็นนั่นได้ซะที และเขาก็วิ่งหนีมันอย่างไม่คิดชีวิต... เขาวิ่งหนีมันอยู่พักใหญ่จึงสามารถออกมานอกเขตของป่าปารากอสนั่นได้ เขายืนถอนหายใจอยู่เฮือกใหญ่พลางหยิบแผนที่ขึ้นมาดูอีกรอบหนึ่ง
\"คอยยังชั่ว มาถูกเส้นทางซะที...เกือบไปแล้วไหมล่ะ\" เขาพูดขึ้น พร้อมมุ่งหน้าไปยังเส้นทางตามแผนที่
ตะวันเริ่มตกดิน ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มเรื่อยๆ มีเสียงเจ้าเหล่าค้างคาวบินว่อนออกหากินมากมาย อลันหาฟืนมาจุดและตัดสินใจพักกลางป่าในคืนนี้ เขานำใบไม้มารวมๆกันเพื่อทำเป็นที่นอน และเมื่อเขานอนลงไม่นานเขาก็หลับไปในทันใดเนื่องจากการเดินทางและหนีเจ้าปารากอสมาเกือบทั้งวัน
ในกลางดึกคืนนั้นเขาตื่นขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ เพราะเขาได้ยินเสียงแปลกๆ ที่เขานั้นรู้สึกคุ้นหูมากๆ เขามองไปรอบๆป่าที่มืดสนิท พร้อมกับหยิบธนูของเขาขึ้นมา เขามองไปรอบๆป่าลึกด้วยความหวาดกลัว
\"เจ้าเป็นใคร!!! ออกมาซะดีๆนะ\" อลันตะโกนขึ้น
ซักพักเขาก็เหลือบไปเห็นแววตาอันน่ากัวคู่หนึ่งจ้องมองเขาอยู่ในป่า เขารู้สึกคุ้นๆกับแววตาคู่นั้นมาก แววตาคู่นั้นมีสีแดงอันน่ากลัว ดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย แววตาคู่นั้นค่อยๆเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆและจ้องอลันอยู่ตลอด อลันจ้องมันพร้อมกับเล็งธนูไปที่ตามแววตาคู่นั้น และเมื่อมันออกมาจากป่า อลันก็ต้องตกใจอีกครั้งเพราะนั้นคือ\"ปารากอส\"ตัวเดิมนั่นเอง อลันเล็งธนูไปที่ตัวมันและยิงแล้วยิงเล่า...แต่ก็ไม่โดนเจ้าปารากอสนั่นซักที เพราะเจ้าปารากอสมันมีความว่องไวมาก มันค่อยๆวิ่งเข้ามาใกล้อลันเรื่อยๆอย่างไม่ยอมหยุด... อลันไม่มีทางหนีมันได้เลย... รอบตัวเขานั้นมืดสนิท เขาคิดว่าเขาคงต้องตายแล้วแน่ๆ
\"ไม่นะ... ข้าต้องตายแน่ๆ ไม่มีทางหนีแล้ว\" อลันพูดอย่างหมดหวัง
\"ตึก!!! ตึก!!! ตึก!!!\" เสียงเจ้าปารากอสค่อยๆย่างกรายเข้ามาใกล้อลันเรื่อยๆ เรื่อยๆ...แต่ทว่า...
\"ฟี้ววววววว!!!~\"
ทันใดนั้นเอง ก็มีแสงสีขาวสว่างพุ่งออกมาจากป่ามุ่งตรงเข้าสู่ตัวปารากอสอย่างเต็มๆ
\"ตูม!!!\"เสียงดังออกมาจากเจ้าปารากอส เจ้าปารากอสมันระเบิดแล้ว มันสลายกลายเป็นผุยผงไป
อลันรู้สึกโล่งใจมาก!!! แต่อีกใจนึงเขาก็คิดว่าแสงสีขาวๆนั้นอาจมาจากปีศาจที่ร้ายกว่าเจ้าปารากอสก็ได้ เขามองเข้าไปในป่าบริเวณที่มีแสงสีขาวๆนั้นออกมาอีกครั้ง แล้วเขาก็พบแววตาเป็นประกายอีกคู่หนึ่งค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ... แววตาคู่นั้นคือใคร เป็นปีศาจชั่วร้ายหรือไม่...?
\"อลัน\" เด็กหนุ่มผมน้ำตาล ดูกระเซอะกระเซิง มีแววตาสีฟ้า เขาเป็นเด็กหนุ่มที่น่าเอ็นดูในสายตาของหลายๆคนที่รู้จักกับเขา เขาเป็นคนที่มีความกตัญญูมาก... ทุกวันนี้เขาต้องอาศัยอยู่ในกระท่อมหลังเล็กๆเพียงลำพัง
\"อลัน!!! ตื่นได้แล้วๆ มันถึงเวลาที่เจ้าสมควรออกเดินทางแล้วนะ\" นางฟ้าตนหนึ่งปลุกอลันอย่างใจร้อน
\"ครับๆ ผมจะรีบออกเดินทางเดี๋ยวนี้แหละครับ\" เด็กหนุ่มผมน้ำตาล ลุกขึ้นด้วยท่าทางที่แสนจะงัวเงีย
\"ก่อนเจ้าจะออกเดินทางข้ามีของวิเศษอย่างหนึ่งให้ท่านด้วยนะ จงรักษามันไว้ให้ดีล่ะ\" นางฟ้าพูดพร้อมกับหยิบสร้อยคอเส้นหนึ่งให้อลัน
\"สร้อยคอนี่ครับท่าน ท่านจะให้ผมทำไมหรอครับ แล้วนี่มันสร้อยคอของใครกัน??\" อลันสงสัย
\"ที่เป็นสร้อยของพ่อแม่เจ้า เขาทั้งสองได้ฝากมาให้ข้านำมาให้เจ้าเมื่อเจ้าโตขึ้น สร้อยนี้ดูจะไม่ใช่สร้อยธรรมดานะ มันเป็นของวิเศษ แต่ข้าก็ไม่สามารถล่วงรู้ได้หรอกว่ามันทำอะไรได้\"
\"ขอบคุณท่านมากนะครับ... ผมจะรักษาไว้อย่างดีเลยฮะ!!! สร้อยนี้ช่างสวยงามมาก ขอบคุณท่านมากเลยครับ\" อลันระรึกถึงพ่อแม่อยู่ซักครู่ เขาก็สวมสร้อยเส้นนั้น ดูท่าทางเขาจะรักสร้อยเส้นนั้นมาก เพราะดูเหมือนว่าสร้อยเส้นนั้นจะเป็นของอย่างเดียว ที่พ่อแม่ของเขาสามารถเหลือไว้ให้เขาได้ สร้อยคอที่นางฟ้าให้อลันเป็นสร้อยคอทองคำล้วน สลักด้วยลวดลายสวยงามมาก จี้ของส้อยเส้นนั้นทำจากมรกตเม็ดใหญ่ล้อมรอบด้วยเพชรส่องประกายงดงามเสียยิ่งกว่าสร้อยคอเส้นไหนที่เขาเคยพบเห็นมา
เมื่ออลันพูดจบ ก็ได้กล่าวลานางฟ้า แล้วเขาก็หยิบธนูที่ดูเก่าๆของเขาขึ้นมาพร้อมรีบวิ่งออกนอกเมืองคาเนซัสไปอย่างรวดเร็ว....
ทันใดที่อลันออกมานอกเมือง บริเวณภายนอกของเมืองนั้นแตกต่างจากภายในอย่างสิ้งเชิง รอบๆตัวของอลันเต็มไปด้วยเปลวเพลิงจากมังกรไฟเต็มไปหมด ท้องฟ้านั้นดูเหมือนสีแดงพร้อมมีควันพวยพุ่งบริเวณรอบๆเมือง อลันพยายามวิ่งเลี่ยงเปลวเพลิงเหล่านั้น แล้วเขาก็วิ่งลับหายจากรอบๆเมืองคาเนซัสไป... ทันใดที่พ้นเขตรอบเมืองคาเนซัสแล้ว บริเวณที่อลันอยู่นั้นล้วนเป็นป่าทั้งสิ้น จึงทำให้เขาเริ่มสับสนกับเส้นทาง อลันจึงหยิบแผนที่ขึ้นมา
\"เอ... นี่มันตรงไหนของแผนที่เนี่ย\" อลันดูแผนที่ไปพลางบ่นกับตัวเอง
\"เอ๊ะ?? นี่มันป่าของเจ้าปารากอส*นี่!!!\" อลันพูดอย่างตกใจ
เมื่ออลันพูดยังไม่ทันขาดคำ เขาก็สะดุ้งโหยง เพราะเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาจากแผนที่ก็เจอเจ้าปารากอสตัวสีเขียว กลิ่นตัวมันเหม็นมาก และดูท่าทางมันจะไม่พอใจซะด้วยสิ ที่อลันมาบุกรุกป่าของมัน...
\"แย่แล้ว!!!\" เมื่ออลันพูดจบ เขาก็รีบวิ่งหนีในทันใด
เจ้าปารากอสตัวเหม็นวิ่งตามอลันอย่างติดๆ และค่อยๆใกล้อลันเข้ามาเรื่อยๆ... แต่ด้วยไหวพริบของอลัน... เขาเหลือบไปเห็นก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่ง เขาจึงหยิบก้อนหินก้อนใหญ่นั้นปาใส่หัวของเจ้าปารากอสเต็มๆเปา
ตุ๊บ!!!!!!!~
เจ้าปารากอสยืนมึนอยู่พักใหญ่ จึงเป็นโอกาสดีที่อลันจะหาทางหนีเจ้าปารากอสตัวเหม็นนั่นได้ซะที และเขาก็วิ่งหนีมันอย่างไม่คิดชีวิต... เขาวิ่งหนีมันอยู่พักใหญ่จึงสามารถออกมานอกเขตของป่าปารากอสนั่นได้ เขายืนถอนหายใจอยู่เฮือกใหญ่พลางหยิบแผนที่ขึ้นมาดูอีกรอบหนึ่ง
\"คอยยังชั่ว มาถูกเส้นทางซะที...เกือบไปแล้วไหมล่ะ\" เขาพูดขึ้น พร้อมมุ่งหน้าไปยังเส้นทางตามแผนที่
ตะวันเริ่มตกดิน ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มเรื่อยๆ มีเสียงเจ้าเหล่าค้างคาวบินว่อนออกหากินมากมาย อลันหาฟืนมาจุดและตัดสินใจพักกลางป่าในคืนนี้ เขานำใบไม้มารวมๆกันเพื่อทำเป็นที่นอน และเมื่อเขานอนลงไม่นานเขาก็หลับไปในทันใดเนื่องจากการเดินทางและหนีเจ้าปารากอสมาเกือบทั้งวัน
ในกลางดึกคืนนั้นเขาตื่นขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ เพราะเขาได้ยินเสียงแปลกๆ ที่เขานั้นรู้สึกคุ้นหูมากๆ เขามองไปรอบๆป่าที่มืดสนิท พร้อมกับหยิบธนูของเขาขึ้นมา เขามองไปรอบๆป่าลึกด้วยความหวาดกลัว
\"เจ้าเป็นใคร!!! ออกมาซะดีๆนะ\" อลันตะโกนขึ้น
ซักพักเขาก็เหลือบไปเห็นแววตาอันน่ากัวคู่หนึ่งจ้องมองเขาอยู่ในป่า เขารู้สึกคุ้นๆกับแววตาคู่นั้นมาก แววตาคู่นั้นมีสีแดงอันน่ากลัว ดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย แววตาคู่นั้นค่อยๆเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆและจ้องอลันอยู่ตลอด อลันจ้องมันพร้อมกับเล็งธนูไปที่ตามแววตาคู่นั้น และเมื่อมันออกมาจากป่า อลันก็ต้องตกใจอีกครั้งเพราะนั้นคือ\"ปารากอส\"ตัวเดิมนั่นเอง อลันเล็งธนูไปที่ตัวมันและยิงแล้วยิงเล่า...แต่ก็ไม่โดนเจ้าปารากอสนั่นซักที เพราะเจ้าปารากอสมันมีความว่องไวมาก มันค่อยๆวิ่งเข้ามาใกล้อลันเรื่อยๆอย่างไม่ยอมหยุด... อลันไม่มีทางหนีมันได้เลย... รอบตัวเขานั้นมืดสนิท เขาคิดว่าเขาคงต้องตายแล้วแน่ๆ
\"ไม่นะ... ข้าต้องตายแน่ๆ ไม่มีทางหนีแล้ว\" อลันพูดอย่างหมดหวัง
\"ตึก!!! ตึก!!! ตึก!!!\" เสียงเจ้าปารากอสค่อยๆย่างกรายเข้ามาใกล้อลันเรื่อยๆ เรื่อยๆ...แต่ทว่า...
\"ฟี้ววววววว!!!~\"
ทันใดนั้นเอง ก็มีแสงสีขาวสว่างพุ่งออกมาจากป่ามุ่งตรงเข้าสู่ตัวปารากอสอย่างเต็มๆ
\"ตูม!!!\"เสียงดังออกมาจากเจ้าปารากอส เจ้าปารากอสมันระเบิดแล้ว มันสลายกลายเป็นผุยผงไป
อลันรู้สึกโล่งใจมาก!!! แต่อีกใจนึงเขาก็คิดว่าแสงสีขาวๆนั้นอาจมาจากปีศาจที่ร้ายกว่าเจ้าปารากอสก็ได้ เขามองเข้าไปในป่าบริเวณที่มีแสงสีขาวๆนั้นออกมาอีกครั้ง แล้วเขาก็พบแววตาเป็นประกายอีกคู่หนึ่งค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ... แววตาคู่นั้นคือใคร เป็นปีศาจชั่วร้ายหรือไม่...?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น