KNB : Rhythm of Love [Aomine x Momoi]

ตอนที่ 18 : Cats. Pizza.

Cats. Pizza.

[ By : aeygeol , Translate : พลอยใส * ]

 

อาโอมิเนะ ไดกิ ควรจะทำความเข้าใจโมโมอิ ซัทสึกิ ในเมื่อในเป็นช่วงนั้นของเดือน ฉะนั้นแม้แต่เรื่องแมวและพิซซ่าก็สามารถกลายเป็นเรื่องคอขาดบาดตายได้.

-----------

“ฉันอยากเลี้ยงแมว, ไดจัง”

เด็กหนุ่มผิวสีแทนชะงักจากการอ่านนิตยสารวาบหวิว ละสายตาขึ้นมามองเจ้าของเรือนผมสีชมพูสลวย เขาจ้องมองเข้าไปที่ลูกตาของหล่อนที่มีประกายเข้มกว่าผมของเธอ ก่อนที่เขาจะขยับตัวย้ายที่นั่งแล้วเริ่มต้นทำสิ่งที่เขาทำก่อนหน้านี้

“ฉันจริงจังนะ” เธอพูดพึมพำ

เด็กสาวสามารถได้ยินเพียงเสียงที่เปล่งออกจากจมูกและเสียงพลิกเปลี่ยนหน้ากระดาษ หล่อนกระพริบตาหลายต่อหลายครั้ง, ทำแก้มป่อง, กวาดสายตามองออกไปรอบๆห้อง, ฮัมเพลง, ถูมือและแขนไปมา, และเริ่มถอนหายใจอย่างหนักหน่วง อาโอมิเนะสังเกตเห็นทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงวางแมกกาซีนของตัวเองลงบนโต๊ะกาแฟ แล้วจ้องมองเด็กสาวที่นั่งตรงข้ามอีกครั้ง

“ซัทสึกิ” อาโอมิเนะเรียก

โมโมอิจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ

“ฉันกำลังรอให้เธอบ่นกวนฉันอยู่นะ” เขาบอกเธอ

เงียบ...

“โอเค เธอจริงจัง ไหนลองพูดมาสิ”

รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของเธอ “แมวน่ะน่ารักมาก!” โมโมอิเริ่มพูด อีกฝ่ายเพียงแค่พยักหน้า ส่งสัญญาณให้เธอพูดต่อไป

“พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารัก แถมยังดูแลไม่ยากหรอก เสียงร้องเหมียวเหมียวของพวกมันอาจทำให้เธอกลัวได้ แต่ถึงอย่างนั้น แค่พวกมันขยับตัวเล็กๆน้อยๆก็เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่เธออยากจะเห็น พวกมันน่ารักจริงๆนะ”

อาโอมิเนะพยักหน้าให้เธอเป็นการตอบรับ ลึกๆในใจเขา ชายหนุ่มแปลกใจว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรที่เพื่อนวัยเด็กของเขาสามารถพูดเรื่องแมวได้เป็นเรื่องจริงจังคอขาดบาดตายขนาดนี้ เหมือนเธอกำลังพูดเรื่องชายหนุ่มที่เธอแอบชอบ เขาอยากหลับมากในตอนนั้น แต่เขาควรจะอดทน เด็กหนุ่มรู้ว่ามันเป็นช่วงเวลานั้นของเดือนของโมโมอิอีกครั้ง เขาไม่อยากทำให้เรื่องมันกลายเป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นเขาต้องทำเหมือนว่าเข้าใจหล่อนตลอดเวลา ซ่อนอาการบ่นและการกระทำแย่ๆเป็นอาทิตย์, อ่า... อาโอมิเนะ ไดกิ

“มาจิเบอร์เกอร์ขายพิซซ่ารึเปล่านะ?” เด็กสาวผมชมพูถามเขาทันทีทันใด

เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง เขาพยายามอดกลั้นอาการหัวเราะ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ความพยายามของเขาล้มเหลว เด็กหนุ่มปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเสียงดัง น้ำลายกระเด็นไปทั่ว

โมโมอิรู้สึกทั้งผิดหวังและสะอิดสะเอียน เธอผิดหวังก็เพราะว่าเขาหัวเราะเธอแทนที่จะตอบคาม เมื่อเขารู้สึกได้ว่าเธอกำลังบ่นอะไรพึมพำ เธอก็คิดว่าอาโอมิเนะจะเปลี่ยนท่าทีมาดีกับเธอ เธอคาดหวังว่ามันคงเป็นแค่การหัวเราะสั้นๆ นั่นแหละ เธอเลยรู้สึกสะอิดสะเอียนเพราะน้ำลายของไอ้ดำตับเป็ดมันกระจายไปทั่วเลย

“เธอลืมไปแล้วเหรอว่าฉันกำลังจริงจังอยู่ ฮึ? กันกุโร่?” โมโมอิตะโกน

มันเป็นโอกาสที่ดีที่ทำให้อาโอมิเนะหยุดหัวเราะ เขาปาดน้ำตาออกจากขอบตาทันที จากนั้นเด็กหนุ่มก็พึมพำขอโทษ

“สั่งพิซซ่ามาสามถาด เดี๋ยวนี้”

น้ำเสียงของเธอดุดัน คำพูดที่ออกจากปากของเธอฟังดูไม่หวานเอาเสียเลย มันฟังดูเหมือนคำสั่ง

“ตายล่ะ อาคาชิ, นายอยู่ที่นี่หรอกเหรอ?”

โมโมอิฉวยนิตยสารหน้าปกของไม โฮริกิตะขึ้นมา แล้วใช้มันฟาดเข้าที่หลังหัวของเขา อาโอมิเนะร้องสะดุ้งออกมาด้วยความเจ็บปวด

“หุบปากซะ ไดกิ”

เพื่อเป็นการป้องกันตัวเขาเองจากการบ่นไม่มีที่สิ้นสุดและสันหนังสือ เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วทำการสั่งอาหารทันที

  

- THE END -

.

  

CR.SHL