คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ ๖ ข้าอยากรู้ [Rewrite]
รุ่อรุสาแสระทบหยาน้ำ้าบนผืนห้า ลิ่นอไม้หอมรัวนใพัมาแะมู วาู่สวยเบิึ้น มอเห็นภาพวามามอธรรมาิที่ยัรึใาเหุาร์เมื่อืน ภาพร่าายำยำออ์ายลำับที่สาม ยัวนเวียนอยู่ในหัวที่ไม่ไ้ทำให้เิวามั้ใ
ัา้าวเท้าไปยัที่ประทับเ้ารู่ พระนาสีาและพระรามำลัหยอล้อันอย่าใล้ิ วามรัอันบริสุทธิ์อทั้สอทำให้วใอนาอบอุ่น ายพับเพียบ้มราบบาทา พระรามหันมายลนาเ้า ึเอ่ยปาิเียน้วยวามเป็นห่วหฤทัยวสมร
" น้อสีา "
" เพะ? พี่ราม "
" ้ารับใ้น้อ อบมาอบหายทุเพลา หานาประพฤิมิวร เ้าะว่าเยี่ยใ " พระนาสีาเ้าใวามรู้สึอนาอย่าี ึอธิบายให้พระรามฟัอย่านุ่มนวล
" พี่ราม นาเป็นสหายแลพระพี่เลี้ยหม่อมัน หาั่พระรามเอ่ยแล้วไร้ หม่อมันะัเือนนาเอเพ่ะ "
ะที่ทุนำลัสนทนาอยู่นั้น พระลัษม์็้าวเ้ามาแ้ว่า
" บวนเส็พร้อมแล้วพ่ะย่ะ่ะ พี่ราม " พระรามเห็นันั้นึไม่ถือสา่อนา แ่เป็นำล่าวโยนัยว่านาัอยู่ในสายพระเนรพระรามแล้ว
" เ้ารีบไปเรียมัวเถิ " พระรามพยัหน้ารับรู้ ่อนะหันไปยิ้มให้พระลัษม์เล็น้อย
นาน้อมไหว้้วยวามอบุ ่อนะรีบลุามหลัพระนาสีา เินโน้มาย แ่ลับถูพระลัษม์ัไว้ ใบหน้าหล่อเหลาเปี่ยม้วยวามปิพัทธ์
" เี๋ยว!! " นาะั้มหน้า้มารอวาา พระลัษม์ยื่นเศษผ้าแผ่นสี่เหลี่ยมัสุรัสห่อหุ้มให้นา ใบหน้าอพระอ์แเรื่อ
" ้าอมอบให้เ้า " ลิ่นหอมหวนวนให้หลใหลทำให้นารับถุหอมมาโยไม่ลัเล แ่ลับทำให้นารู้สึใสั่นเล็น้อย
" อบพระทัยเพ่ะ " พระลัษม์ยิ้มให้เบา ๆ ่อนะล่าว่อ
" ้าะประทับับพระบิา เ้าไปหาอัสรามเส็พระนาสีาเล่า " นาพยัศีรษะ ้มลไหว้พระลัษม์อีรั้ึเร่ลาไลไปเรียมัวเพื่อามเส็พระนาสีา รอยยิ้มอันแฝวามหมายลึึ้
พระลัษม์รู้สึัวลใเมื่อ้อานาเอไป
ระหว่าบวนพระรามทรยิ้มอย่าอ่อนโยนเมื่อเห็นพระลัษม์ำลัเินผ่านัวเอไป พระอ์ทรนึถึวันวานที่ทั้สอเยวิ่เล่น้วยันอย่าสนุสนาน
" ลัษม์ " พระอ์รัสเรียื่อน้อายเบาๆ
" เ้าึัเ่นนี้ มีสิ่ใเร่่วนหรือ " พระลัษม์หันลับมา้วยรอยยิ้ม
" ไม่อันใพระพี่ ้ายินีที่ัใล้ลับรุ "
" ้าะใร่ิเยี่ยเ้า ระวััวให้ีเถิ " ำพูอพระรามทำให้พระลัษม์รู้สึอบอุ่นใ
" พ่ะย่ะ่ะพี่ราม "
นา้าวาึ้นอัสร ลิ่นลุ้เนื่อๆ วนอยาลิ้มลอ มือเปิผ้าออมาู็พบว่าภายในเป็นเนื้อวาิ้นโ มูมฟึ่~ ฟึ่~ ทำเอาอใไม่ไหวมับไปหนึ่ำแล้วนำเนื้อวาไว้ในระเป๋าเสื้อ้วยวามีใ ิว่าะไ้มีอาหารประทัวามหิวระหว่าทา
บวนเส็เลื่อนัวออไปอย่าส่าาม ท้อฟ้าสีรามสใส ทหารหาเินเรียรายเป็นระเบียบ สร้าภาพอันามราวับภาพวา
เมื่อรั้นบวนเส็สู่รุอโยธยา เสียโห่ร้อสรรเสริ
"ท้าวทศรถ เริ!"
"ท้าวทศรถ เริ!"
"ท้าวทศรถ เริ!"
ัึ้อไปทั่ว รุอโยธยาอันรุ่เรือประับประาไป้วยอไม้หลาสี ลีบอไม้สีมพูและสีาวร่วหล่นราวับหิมะฤูหนาว ท่ามลาเสียนรีอันไพเราะและลิ่นหอมออไม้ที่ลอยฟุ้ ไปทั่วบวนแห่เลื่อนผ่านประูเมือ
ท่ามลาสายาที่เปี่ยม้วยวามเารพอาวรุอโยธยา ทุน่าโบไม้โบมือส่เส็้วยวามปลาบปลื้มนไปถึ
บวนเส็มาถึหน้าท้อพระโร พระมเหสีทั้สาม พระนาเาสุริยา พระนาไยเษี พระนาสมุทรเทวี พร้อม้วยเหล่า้าราบริพาร่าอยรับเส็อยู่ ที่นั้น
พระนาทั้สามไ้โปรยลีบอไม้ลมาเบื้อหน้าท้าวทศรถอย่านุ่มนวล ่อนะ้มลราบแทบพระบาท้วยวามเารพยิ่
นาเอไ้โอาสเห็นพระบิาอพระรามและพระลัษม์อย่าใล้ิแม้เพียนั่แอบเยมอัหวะ้อนรับ พระพัร์อท้าวทศรถเปี่ยม้วยพระเมา แม้พระอ์ะมีพระนมายุมาแล้ว แ่็ยัวามส่าามราวับเทพ"
เป็นรั้แรที่นาไ้เห็นพระอ์อันามอท้าวทศรถอย่าัเน พระอ์ูมีพระวรายแ็แรและส่าาม
นารู้สึประทับใในพระมหารุาธิุอท้าวทศรถยิ่นั พระอ์ทรเป็นพระราาที่เปี่ยม้วยเมาและธรรมะ และื้นันใเมื่อพระอ์ทรเป็นัวอาทิย์ที่ส่อแสสว่าให้แ่ปวน
สระบัวที่ใสราวับระหน้าท้อพระโร
ฝีเท้า้าวเ้าสู่พระราวั นาราวับหลุพระราวัแห่วิมานทออร่าม ะนำหน้า้าราบริพาร วามเียบสบ เพานที่สูระห่านราวับท้อฟ้าราวับท้อฟ้ายาม่ำืน ลิ่นหอมออไม้
วเนรอนาไล่สายามอไปรอบๆ ้วยวามทึ่ใ เสียนรีไพเราะั้อัวานไปทั่วบริเว ทำให้นารู้สึราวับำลัฝันไป วามื่นเ้นอนาเพิ่มึ้นเรื่อยๆ
ำหนัพระราม
พระรามและนาสีา้าวเินเียู่ันอย่า้าๆ ทอพระเนรมวามามอำหนัล้ายวัวาอารามแ่นี่ือำหนั ที่ประับประาอย่าวิิรบรร ทุย่า้าวที่พระอ์ทั้สอเหยียบย่าไป สวนอไม้ที่เบ่บานสะพรั่
เมื่อมาถึสระบัวนาให่ที่มีน้ำใสราวระ พระนาสีาลายราพระราม ึ่แ้นเยมมลพราระิบัา้วยน้ำเสียเบาๆ ว่า
" ที่นี่่าสวยามยิ่นั หาใล้เียรุมิถิลาอ้าเลย "
พระรามเมื่อไ้ยินันั้น็ทรรู้สึสะท้อนพระทัยเล็น้อย เหุวสมรวาาับพระพี่เลี้ยนสนิท
" น้อสีเ้าอยู่นี่เถิ "
" น้อมิิเลยว่าำหนัพี่รามะน่าอยู่เ่นนี้ "
" เ้า้าในันเถิ " ายเียวัมรโอบเอวัลยาเหยียบำหนั พระนาสำรวเพลิเพลินในำหนั พระรามหันเอ่ยับนา
" อย่าไ้แอบฟั้าแลนาวาาัน เ้าใหรือไม่ " น้ำเสียทุ้ม่ำ
" เพ่ะ " นาเอเมื่อไ้ยินันั้น็ยืนันอยู่รู่หนึ่ แล้วึิในใ
' ะไปแอบฟัทำไมเล่า ไม่ใ่เรื่ออเราสัหน่อย ' แ่แล้วพระลัษม์็มาถึพอี โยมี่าวาท้าวทศรถ
" พระพี่ราม "
" น้อมไหม้เพ่ะ "
" มีอันใหรือลัษม์ "
" เส็พ่อทรมีพระประส์ให้พี่รามเ้าเฝ้าเป็นารส่วนพระอ์ " พระรามสับรับึ้อำาพระนาสีา้วยวามเสียาย พระสีารัสถามพระราม้วยน้ำเสียหวานื่น
“ พี่รามะเส็ไปไหนเพะ” พระรามรัสอบ้วยรอยยิ้ม
“ พี่ะเ้าเฝ้าเส็พ่อเพียรู่หนึ่ แล้วะลับมาหาเ้า ”
“ น้อะรอพี่เพ่ะ ” เมื่อพระรามทรโบพระหัถ์ลาพระนาสีา แล้วเส็ออไป พระนาสีา็ทรเฝ้ามอามหลัพระอ์ไปนลับาสายา
พระนาสีาทรหันไปยันาเอที่ยืนอยู่้าาย แล้วทรึแนนาเอเบาๆ ประทับั่พร้อมรัสถาม้วยวามสสัยว่า
ู่ววววว!!~~ นิ้วี้ระหว่าริมฝีปา
" มีอันใหรือเพะ " พระสีาทร้มหน้าลเล็น้อย ใบหน้าแเรื่อราวับอบัว
“ เ้ารู้หรือไม่? เหุใึะมีพระโอรสพระธิา ้อระทำอะไรันบ้าเล่า” น้ำเสียเอ่ยิบ นายิ้มำพลาิในใว่า พระนายัทรไร้เียสาอยู่มา
“ เ้าอายุยัน้อย ำถามเ่นนี้ไม่เหมาะสมับเ้าหรอ ”
" เ้า่วยลายสสัย้าหน่อยไ้หรือไม่ " สอมือโอบแนเย่าวเนรอ่อนวอน พระนาสีาลับทรเี่ยวเ็นให้นาอบำถามอพระนาให้ไ้
" ไว้เ้ามีอายุวบ 18-19ปีเถิ อย่าึันเลย " พระนาถอถอนพระทัย
" แลเ้ามิมีหรือ ลูอเ้าน่ะ อายุวบเ้า 25 หรือมิเยย.. " ัายิ้มมุมปาอวามไร้เียพระนามิไ้
" เ้าให้้าอบอย่าใ ้ามิมีอ แ่ราวเรื่อทำลู้ารู้แล้วัน " นายิ้มเ้าเล่ห์
" แลเิมีผู้มาหลใหลอบเ้าเล่า ะว่าเยี่ยไร " พระนาสีาทรทอพระเนรไปยันาพลารัส้วยน้ำเสียที่เปี่ยมไป้วยวามสสัย
" ไม่มีผู้ใ อยาไ้สรีเ่น้าเป็นู่รอหรอ " ำถามอ้า่าูพิลึนัหนา โยเพาะในโลแห่รามเียริ์นี้ ที่สรี้อรันวลสวนัว ไม่วรแสวามิเห็นใๆ ที่ัับบุรุษ
พระนาทรล่าวพลาทรนึถึบทวามที่เยอ่านมาเี่ยวับบทบาทอสรีในสัมสมัย่อน
ึ่มัะถูำัอยู่ในรอบอารเป็นภรรยาและแม่บ้านที่ี ้อมีวามอ่อนหวานและเื่อฟัสามีเท่านั้น พระนาทรรู้สึัแย้ภายในใอย่ายิ่
เพราะถึแม้พระนาะทรเป็นพระธิาอษัริย์ แ่พระนา็ยัถูำั้วยนบธรรมเนียมประเพีเหล่านี้
พระนาสีามอนา้วยวามเห็นใ
" แลเ้ามิายามอผู้ใเลยหรือึัรู้ บาที- "
" เ้าเริ่มะพูอะไรแปลๆ แบบ้าแล้วนะ " ัาเยหน้าึ้นมอเพานถอถอนหายใ ราวับพระนาอรรไปไ้สับรับอันใมาทว่านาไม่เอ๊ะเป็นพิเศษ
เฮ้ออ!~นารู้สึถึวามเหาและวามสิ้นหวัอย่าลึึ้
"เรื่อพวนี้มันูไร้สาระสำหรับ้าไปเสียแล้วเพะ ้าใ้ีวิมาทั้ีวิโยไม่มีใรเลย วามเื่อในวามรัอ้า็เลือนลาไปหมแล้ว" น้ำเสียเรียบเย
ำพูอนาเอทำให้พระนาสีาทรรู้สึสะเทือนใยิ่นั พระนาทรระหนัไ้ว่าวามเื่อและวามหวัในวามรัอนานั้นไ้ถูทำลายไปเสียแล้ว
" ้าอยาะ่วยเ้าหาู่รอสันนะ " พระนาสีาทรเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียอ่อนโยน ะที่พระเนรู่สวยสบับนาเอ นาเียบสัพัหนึ่
" ???! เ้าเพิ่เส็มาถึรุอโยธยามินาน ะรู้ัใรในเมือนี้บ้าเล่า " พระนาสีาบันเบาๆ อย่าพอใ
"้าเพียอำเ้าเท่านั้นเอ" พระนาทรเอียพระศีรษะเล็น้อย
" แ่เ้าอย่าใส่ในั วามรันั้นเป็นสิ่สวยาม แ่็้อใ้เวลาในาร้นหา "
☆☆☆รุ่อรุสาแสแรอวันใหม่ลบนรุอโยธยา นาพึ่ล้าหน้าเสร็ึมา้วยวามระือรือร้นที่ะเ้าเฝ้าพระนาสีา แ่แล้วพระรามทรัห้ามปรามไว้หน้าำหนั นาน้อมัวไหว้หวัอทาไป
" มิไ้เ้าะ้อัแำหนั้าเสีย "
" ัา ้าฝา้วย เสร็สิ้นแล้ว่อยาม้าไป " พระนาสีาโอบแนพระราม อาภร์เรื่อลายทอำสไบพริ้ว เรื่อพระเศาสมระัหน้า เล้ามวยผม
" เพ่ะ " ้วยเหุผลอันน่าประหลาใ ัาไม่ิัำสั่พระนา นั่นือ
นา้อ่วย้ารับใ้ใหม่สอนาัเรียมห้อบรรทม ทั้พี่วรา์ หิสาววัยลานรูปร่าอวบอิ่ม ท่าทาสุุมเยือเย็น เ้าระเบียบและวิมล สาวน้อยหน้าใสผุผ่อทีู่อ่อน่อโลว่า
นาเอึำ้อละทิ้วามั้ใเิม มุ่หน้าไปยัห้อบรรทมเพื่อ่วยเหลือานบ้านามที่พระรามทรสั่
เมื่อเ้ามาใน้าวเ้ามาในห้อบรรทม้วยรอยยิ้ม แ่รอยยิ้มนั้นเลือนหายไป รั้นไ้ยินสับน้ำเสียโวยวายอหิสาว ป้าวรา์ยืนออิ้วมวมุ่น ส่วนวิมลยืนัวสั่นเทาอยู่มุมห้อ รอยน้ำาไหลอาบแ้ม
ทั้สอำลัวุ่นวายับารัเีย นาทำทีเินมาหน้าั่บนผืนผ้าำลัสะบัอย่าเบามือ แสแอ่อนโยนสาส่อที่ผ้า แ่แล้วเสียร้อแหลมอพี่วรา์็ัึ้นทำ
ว๊ายยย!!!~~ ให้นาเอเยหน้าึ้นมอ้วยวามใ มือที่ำลัพับผ้าสั่นเทาเล็น้อย ่อนะวาลบนั่อย่าแผ่วเบา
" เ้าทำอันใ เห็นรึไม่มันัมิาน มานี่้าทำเอ " ป้าวรา์พับเ็บไว้ในู้
นาสัเวิมลนั่พับเพียบอยู่มุมห้อ ใบหน้าบเา วาลมโลอ้วยหยาน้ำา ป้าวรา์เห็นันั้นอธิบาย้าหู
" นาเพียแ่สำออย แ่สูเสียแม่ะทำมาเป็นอ่อนแอ หา้ออ้าี้เียทำหรือวิมล " น้ำเสียหุหิ
วาอนาเอเปี่ยมไป้วยวามเห็นอเห็นใ บรรยาาศในห้อบรรทมูอบอุ่นึ้นเล็น้อย เมื่อนาเ้าโน้มายลูบศีรษะไปปลอบโยนวิมล
รอยยิ้มอ่อนโยนอนาเอราวับแสะวันยามเ้าที่ส่อลมาบนใบหน้าอวิมล ทำให้วิมลรู้สึอบอุ่นใึ้นมาบ้าเล็น้อย วาอทั้สอ้อมอันและัน้วยวามรู้สึที่ไม่อาบรรยายออมาเป็นำพู
" ้าเ้าใ หัวอสูเสียผู้เป็นที่รั "
" เ้าลับไปพัทำใเถิ " เสียอนาที่แผ่วเบาเหมือนเสียเพลล่อม ทำให้วิมล่อยๆ ปล่อยให้น้ำาไหลออมาอย่าอิสระ โผล่โอบอัา
วามเมาอนาเอทำให้วิมลรู้สึอบอุ่นใเป็นอย่ายิ่ นารู้สึอบุนาเอที่เ้าใและเห็นใในวามรู้สึอนเอ แม้ว่าทั้สอะเพิ่รู้ัันไม่นาน
" มิไ้ "
" ทำไม? "
" รั้้าสูเสียแม่ ้า็มาทำิวัรปิมิไ้ร้อห่มไห้ฟูมฟายเยี่ยนาอ "
" แ่นี่เป็นวิมล หาใ้ป้าวรา์นิ เิเป็นมนุษย์็้อเ็บปวธรรมา ้ารู้ และนี่ไม่ให้นาทำใเลยเหรอ ป้าเยเ้าใหัวอผู้ใมั้ย "
" ว๊ายยย!~ ปาเสียนั ไปพัย่อมไ้ แ่เ้า้อรีบลับมารู้ัวหรือไม่ "
" เป็นบ่าวอันใ มิสำรวมายนั เหอะ " ป้าบ่นพึมพำ ป้าวรา์สะบับั้นท้าย้วยวามอับอายใ นาพึ่ถูนาเอโ้แย้นเถียไม่ออ
ป้าวรา์หันหลัลับไปอย่าถือสา นาเินไปมา้วยท่าทาหุหิ ใบหน้าแ่ำราวับมะเือเทศ วามเียบแผ่ปลุมไปทั่วห้อ
วามภูมิใที่ปะทุึ้นในใอนาเอเมื่อเห็นป้าวรา์เินหนี้วยสายาที่เยเมย
" ปะเี๋ยว้าไปส่ "
นา่วยพาวิมลเินไปยัหน้าำหนั้วยวามระมัระวั ะที่ำลัะเอ่ยถามถึที่พัอยู่นั้น พระลัษม์็เส็มาพอี ารปราัวออ์ายทำให้้อน้อมพับเพียบไหว้เารพทันวัน
พระอ์ูามราวับเทพบุรที่ลมาาสวรร์ พระพัร์อพระลัษม์แ่ำราวับลูเอรี่ ใเ้นระรัว
" ไหว้พระลัษม์เพ่ะ/น้อมไหว้เพ่ะ!! " ฝีเท้าพระลัษม์ลาไลสวน สอายพยุพับเพียบมอแผ่นหลัพระลัษม์
" เ้ามิ้อไปอ ้าอบใเ้าหนา ้าลับเอไ้ "
" ถ้าั้นาเ้าสะว "
' ไปันหมแล้ว ' วาอนาเอเบิว้าสายลมพัโยเบาๆ พัพาเอาเสียอพระลัษม์มาถึหูอนาเอ ทำให้ประหม่า
" เ้า!! "
" น้อมไหว้ "
" พอเถิเ้ามิ้อน้อมแล้ว " นาหรี่วา
" มันอันใหรือเพะ "
" ้ามีอันใะมอบให้แ่เ้า " สิ่หนึ่ที่พระลัษม์ล่าวถึนั้นืออะไรันแน่? ำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวอัา ทำให้นายิ่อยารู้อยาเห็นมาึ้นไปอี
" ยามเ้า้าเรว่าเ้าัระหาย ้าเลยนำนมนี้มามอบให้ับเ้า " พระหัถ์อพระลัษม์ยื่นเศษผ้าบาห่อหุ้ม้วยผมไม้และไ่้มให้
นายลพระอ์ลับทรปิบัิ่อนา้วยวามเมา เหมือนในเนื้อเรื่อที่พระอ์มีอุปนิสัยเสียสละลอ
ทว่าัาไม่ไ้สัเใบหน้าพระลัษม์แเรื่อเพราะวามเินอายและื่นเ้น และนา็รับสิ่อาพระลัษม์มา้วยวามนอบน้อม
" หม่อมันาบึ้ในพระมหาารุาธิุยิ่เพ่ะ "
" หาหมธุระแล้วหม่อมันอัวนะเพ่ะ "
" ย่อมไ้ แล้ายัมิลืมที่ะลโทษเ้า แ่้าิมิออ ไว้ราวหน้าแล้วัน " นาาาร์ไว้แล้ว แ่ลับลายเป็นว่าพระอ์ทรรัสว่าิไม่ออ และะพิาราอีรั้ในภายหลั ทำให้นาเอโล่ใในเวลาเียวันอย่าบอไม่ถู
" น้อมไหว้เพ่ะ "
___________________________________________________________________
ไรท์ะลับมาเียน่อวันที่ 11/พ.ย./67 นะับเพราะมีสอบที่มหาลัยับ ้อเรียมัวอ่านหนัสือ ไว้เอันใหม่นะ๊าบบบ
___________________________________________________________________
ไรท์ะลับมาเียน่อวันที่ 11/พ.ย./67 นะับเพราะมีสอบที่มหาลัยับ ้อเรียมัวอ่านหนัสือ ไว้เอันใหม่นะ๊าบบบ
___________________________________________________________________
ความคิดเห็น