ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผู้มีพลัง
ปวหัวมามายรู้สึเหมือนารมีอะไรมาระแทหัวอย่ารุนแรเลยแฮะ ผมรู้สึัวาารสลบไปแ่ทำไหมหัวมันรู้สึนิ่มๆ ผมพยายามลืมาื่นมาูพบ ริว เอาหัวผมไปนอนหนุนัเธออยู่ ื่นแล้วหรอะ เธอถามลับมาพร้อมรอยยิ้มโล้อ อนนี้พวเราอยู่ที่นั่รอรถไฟฟ้าผมระัวลุึ้นอย่ารวเร็วเพราะวามเินอายและลัว ทำไหมเธอถึ้อมา่วยผมนานี้เราพึ่เอันวันแรเอ แล้วเ้าโรนั้นละ ผมรีบถามเธอ โรนนั้นหรอเราเห็นมาับัวไลและ็ปล่อยแล้วทำเสียเหมือนเ็แรเินะแล้วำรว็มาแ่โรลับไม่ทำอะไรแล้วนั่ลานบนพื้นนะ ันทั้สถานีเลยละ เธออบลับมาพร้อมรอยยิ้ม แล้วผมหลับไปนนานเท่าไหร่แล้วหรอ ผมพลาถามเธอไป ็ประมาั่วโม2ั่วโมละมั้ ผมไ้ยินอย่านั้นิทันที มัน้อมีมือีถ่ายไปลเน็้อหาหนุ่มสาวมานั่นอนรที่นั่รถไฟไม่ให้มีนอื่นมานั่อย่าแน่นอนิแล้วะบ้าะมั ั้นลับันเถอะ ผมหันไปบอเธอ
ผ่านไปไม่ี่นาทีรถไฟฟ้า็มาถึ ผมับริวนั่รถไฟามปิ แ่ที่ไม่ปิผมะไม่นั่ที่นั่รถไฟเ็าเพราะแม่ม้อมีพวมนุษย์ล้อแอบถ่ายอย่าแน่นอน ผมให้ริวนั่ที่ไปและยืนพิรที่ั้นระรอรถไฟไปถึสถานี่อไป ไม่ี่นาที็ถึสถานีXXXแล้ว ผมและริวลสถานีันอย่ารวเร็ว ือบ้านเราอยู่อนโXXXนะอไลแถวไหนหรอ เธอถามผมมา้วยรอยยิ้มบ้านั้นอีแล้ว ผมอยู่อนโXXXเหมือนเธอนะแหละห้อ27 ผมอบเธอไป ริหรอเราอยู่ห้อ26นะ ทำไหมไม่เยเห็นไลเลยอะ เธอถามมา้วยรอยยิ้มนั้นอีแล้ว ็พอีผมไม่่อยออาบ้านบ่อยๆอะนะแฮะๆ ผมอบเธอไปแบบเรียบๆแ่วามริผมแทบไม่ออเลย่าหาอนลาึเที่ยืนผมะออไปร้าน5-55เพื่อื้อเส บี ย ไว้ินในห้ออผมเวลาลาึนั้นแทบไม่มีนเป็นอะไรที่โรสบายในารเินื้ออโยที่้อไม่ระแวนอื่น ถึแล้วละ ริวสะิบอผม ั้นหรอ เธอเินไปทัทายุป้าที่อนโำลัพาหมาน้อยมาเินเล่นแล้วพลานั่เล่นับเ้าหมานั้นผมพยายามทำท่าทีะึ้นไปที่อนโแ่เธอลับรมาที่ผมอย่ารวเร็ว นี่ไลือิน้าวเย็น้วยันไหม ือว่า...พอีอยาลอิน้าวเย็นับเพื่อนมานานแล้วอะ เธอถามผม้วยวามเินอาย ผมพลาิไปสบายละูไม่้อเสียเินื้อ้าวินแ่อย่าบอนะว่าเธอไม่มีเพื่อนเลยเหมือนัน ผมและเธอแยย้ายเ้าไปในห้ออัวเอริวบอไว้ว่าทำเสร็แล้วเียวมาเรียนะ ผม็เรียมัวอาบน้ำปิใ้เวลาอันน้อยนิ็เสร็ พลานั่อ่าน่าวสารในอมพิวเอร์ไปพลาๆับเอแ่นแร์ลิปมายาลลอยสิ่อผมึไม่รอ้าสสัยึเ้าไปู แ่ภาพที่เห็นรหน้านั้นเป็นผู้หินนึทีุ่้นๆหน้าแ่็นึไม่ออแหะ าอเธอเปลี่ยนเป็นสีเทาอ่อนและทำให้สิ่อรหน้าเธอนั้นรอยึ้นมาไ้เหมือนมายาล ไม่ใ้เธอมีพลัแบบผม และลิปนั้น็บลไปโยที่ผมยัสสัยอยู่ว่าเธอนนั้นือใรและไ้พลันี้มายัไ อนผมไ้พลันี้มาผม็ำแไ้แ่วามทรำ่วไ้พลัมาหายไปนหม นี่ๆไม่ไ้แอบูลิปอะไรอยู่ใ้มั้ย เธอถามมา้วยสีหน้านึสนุ ผมพลาหันไปเธอเ้าห้อผมไ้ยัไแ่็ไม่มีอะไรมาผมบอเธอไปำลัูลิปมายาลที่ำลััอยู่ ริหรอเรา็ูมาแล้ว รู้ไหมว่านที่เล่นมายาลนนั้นอยู่ห้อเียวับเรานะ ผมอบผมลับมา ริหรอ ผมถามเธอไป ริสิแ่อนนั้นไลยัไม่มาเธอแนะนำัวไปและทุน็ให้เธอแสมายาลใหู้้วยละสุยอไปเลยละ ั้น็่ายละพรุ่นี้เราะไ้ไปเ้าไปในหัวอเธอและูวามทรำว่าเธอไ้พลัมายัไ นี่ๆเียว้าวเย็น็เย็นหมหรอ เธอสะิบอผม อ้ะริสิั้นินันเถอะผมลับเธอิน้าวเย็นไปธรรมาไม่มีอะไรมาและ็แยย้ายันลับห้อัวเอพรุ่นี้ผม้อเรียมแรเพื่อ้นวามทรำเธอว่าที่มาพลันี้ืออะไร
วัน่อมาเวลา 7.07น.
ผมเินออมาาประูห้อเห็นริวยืนรออยู่ ทำไหมยัยนี่้อมารอผม้วยละน่าลัวะมั อ้ะสวัสีอนเ้า เธอหันมาสวัสีผม อ่าสวัสี ผมและเธอรีบไปที่รถไฟฟ้าเพื่อไปลสถานีแถวโรเรียนXXXเพื่อไปเ้าเรียน เวลาผ่านไปไม่นานผม็ถึห้อเรียนแล้ว
เวลา 7.45น.ผมับริวถึห้อเรียนโยสวัสิภาพและผม้อ้อมอหานที่มีพลัมายาลนั้น เอแล้วเธอเป็นผู้หิล้ายๆสาวห้าวๆแ่น่าาันน่ารัใ้ไ้ะั้น ผม้อไปที่วาเธอาผมเปลี่ยนสีเป็นสีฟ้าอ่อนทันที เอาละวามทรำ่วที่ไ้พลัมาอยู่่วไหนันผม้นไปเรื่อยนเอวามทรำ่วนึที่แสนโหร้ายพ่อแม่เธอเป็นประธานบริษัทให่โมา แ่ลับโนพว้อาริำแหน่่าายที่บ้านอเธอ แล้วเธอำลัะโน่า้วยมีอเ้านั้นแ่วาเธอเปลีั่ยนเป็นสีเทาอ่อนทันทีและมีนั้นเสียบไปที่เ้านั้นนระอัเลือใส่เธอและเ้านั้น็ายไป ไลระวั ผมสะุ้าเสียที่ไ้ยินและยเลิใ้พลัและมีล่อเล็มาลอยใส่หัวผมทันที เ็บะมั นี่นายนะใ้พลัแบบนั้นไ้สินะ เธอเ้ามาถามผม ใ้ผมใ้พลัไ้ ผมอบเธอลับไป แล้วนายมีพลัอะไรันแน่ทำไหมถึ้อมาที่ันัน เธอับอเสื้อผมและพลาถามผม ผะผมว่าเราไปุยัน้านอ่อนเถอะ ในสภาพนี้ทั้ห้อ้อมาที่พวผมสอนอยู่ ั้น็ไ้เธออบลับมาและปล่อยมือาอเสื้อผม ผมและเธอเินไปุยันที่หลัโรเรียน ือผมมีพลัในารอ่านวามทรำและแ้ไมันไ้ ผมอบเธอไป ั้นหรอพลัสุยอะมัแล้วใรายละนายถึไ้พลัมา เธอถามผม ใรายนะหรอ?ผม็ไม่รู้เหมือนัน ผมอบเธอไป พลันี้นะนใล้ัวเราายแบบไม่าฝันะไ้พลัมา รอบรัวอันนะโน่าหั่นศพ่อหน้าันเลยละ เธออบลับมาพร้อมน้ำา ผมรู้แล้วละผมอ่านวามทรำเธอแล้ว ผมบอเธอไป ไอ้สารเลวใรใ้ให้อ่านวามทรำันยะ เธอทำท่าเหมือนะปล่อยอะไรสัอย่าแ่ไม่สำเร็ พลัันหายไปไหนแล้ว พลัเธอหายไปั้นหรอแล้วอนที่อยู่ห้อเรียนละเธอไม่ไ้ใ้พลัั้นหรอ ใ้ันแ่ว้าล่อินสอใส่นาย รึว่าผมลอูวาเปลี่ยนเป็นสีเทาผมหาสิ่ที่ะยึ้นลับลายเป็นไปยระโปรเธอรหน้าะั้นาเในสีาวลายหมีน้อยโผล่ออมามีรูปาวลอยอยู่บนหน้าผมอย่าแปลๆใ้ผมโนเธอเะเ็มหน้านสลบไปเห็นาวเลย
ผมื่นมาที่ห้อพยายามเห็นเธอำลันั่อ่านหนัสืออยู่นี่ ทำไหมพลัอเธอถึมาอยู่ะบันละ ผมพลาถามเธอไปเธอใเล็น้อย ันะไปรู้ไหมนายไ้ทำอะไรับวามทรำอันไหมละ ผมพลาิเล็น้อยึใ้พลัอผมเ้าในในหัวเธออีรั้และลับไปอ่านวามทรำ่วที่เธอไ้พลัมา นี่พลัันลับมาแล้วละ เธอหันมาบอผมและวาเธอเปลี่ยนเป็นสีเทาอ่อน ั้น็หมายวามว่าผมอ่านวามทรำ่วที่ไ้พลัมาผม็ะไ้พลัอนนั้นมาแ่ถ้าอ่าน้ำอีผม็ะเสียพลันั้นไปั้นสินะ ผมบอให้เธอรู้ ั้นมั้ เธออบลับมาแบบิวๆ แล้วนายื่อไลใ้ไหมันอลิส เธอหันมาบอื่อเธอับผมเ็สาวผมยาวสีทออ่อนาสีฟ้าเหมือนลูรึ่ อ่าใ้ผมไล อยู่ๆเธอ็ถามผมมา แล้วลใรายนายถึไ้พลัมาละ ผมำไม่ไ้ ผมอบลับไป ห๋านายำไม่ไ้รึนายลบวามทรำัวเอไป อาะใ้ผมอบลับเธอไป แ่แล้วใรายละถึนาที่ผมลบวามทรำไป ันะไปรู้ไหมละยะ เธออบลับมาพลาโมโหเล็น้อย ั้นหรอผมพลาเสียใเล็น้อยที่ไม่รู้ว่าใรายไปถึทำให้ผมลบวามทรำัวเอไป ั้นลับห้อเรียนันเถอะ เธอหันมาบอผมและเรียมัวออาห้อพยาบาล อ่่าผมอบลับไปและเินเ้าห้อเรียนเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น นี่ๆไลเิอะไรึ้นหรอหายไปับอลิสัอะ ริวหันมาถามผมหลัานั้นที่นั่ผมไ้ไม่นานยุ่ะมัเลยยัยนี่ ็แ่มีเรื่อนิหน่อยนะ ผมอบลับไป
ู่ๆทาโรเรียนมีเสียประาศแ้ว่าะมีารรวร่าายทันทีโยไม่บอสาเหุและมีพวแ่ัวล้ายนัวิทยาศาสร์มาว่าหมอเยอะแยะไปหม หมอนั้นไู่ๆนัวิทยาศาสร์ี้ไปที่ผู้ายที่ห้อเรียนนึแล้วให้พวแ่ัวุเราะพร้อมรบมาับัวไปนัเรียนทุนในโรเรียน่าว่าเิอะไรึ้นไม่นานผมและอลิส็โนับัวไป้วยและนัเรียนนอื่นๆอี4-5นึ้นรถู้ันให่พวใุ้เหมือนะรบนั้นเอาผ้ามาปิาพวผมไว้โยไม่พูบออะไรเลยผมไม่สามารถทำอะไรไ้เพราะพวมันใส่หมวปิาันหมผมึไม่เห็นวาพวนั้น รึว่าพวนั้นมาับพวผมที่มีพลัพิเศษ ู่ๆผม็หลับไปเพราะแ๊สยาสลบที่พวมันปล่อยเ้ามาในรถ
โลอผมไ้มืลอีรั้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น