คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : special part Lee Siwon [rewrite]
ตอนพิเศษ ความรักของซีวอน
บรรยายโดย ลีซีวอน
ความรักคืออะไร...คนเราจำเป็นต้องมีมันมั้น?.......บางคนบอกว่าความรักจะเอาชนะทุกสิ่งได้....ความรักสามารถทำให้เราใความสุข....ผมว่าไม่จริงหรอก....เพราะความรักทำใหเผมเจ็บปวด....เพราะความรักที่ทำให้ผมต้องแพ้....เพราะเป็น....ความรักข้างเดียว....
......................................................................................................
ฤดูร้อนปี 2005
“นี่!! ลีซีวอน!!! ทำไมทำตัวแบบนี้ !!!ถ้าแกยังแกล้งครูสอนพิเศษอีกละก้อ!!!
ฉันจะหักค่าขนมแก!!!!”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดอันนี้เป็นของแม่เองครับ ก้อแหม มันช่วยไม่ได้นี่
ครูพวกนี้มาสอนอะไรให้ผมก้อไม่รุ้ ต่อหน้าแม่ก้อดีอยู่หรอก
แต่พอลับหลังแม่เท่านั้นแหละ
ก้อเข้ามายั่วผม เฮ้อ เกิดมาหน้าตาดีนี่ก้อลำบากนะ คุณคิดเหมือนผมมั้ย?
ตั้งนานแล้ว คุรรู้จักชื่อผมรึยัง? ผมจะมาบรรยายชั่วคราวนะครับ
เพราะว่าถ้าบรรยายเองค่าตัวมันแพงดี
อ่อ....ไม่ใช่!!!เพราะนี่มันเป็นเรื่องของผมครับ
เข้าเรื่องดีว่านะครับ ผมลีซีวอน ตอนนี้ผมเรียนอยู่ที่มัธยม SJ ครับ
โรงเรียนนี้เ ป็นโรงเรียนที่เคี่ยวมาก
เด็กนักเรียนทุกคนล้วนสอบกันเข้ามาทั้งนั้น ยกเว้นผมที่เข้ามาได้ง่ายๆ
เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก้อแม่ผมเป็นเจ้าของโรงเรียนนี้น่ะสิครับ
แล้วผมเองก้อไม่ต้องทำอะไรมากอยู่แล้ว
อาจารย์คนไหนไม่มีใครกล้าแตะผมเพราะผมเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน
แล้วสาเหตุที่ทำให้แม่ผมเกรี้ยวกราดได้ขนาดนั้นเหรอครับ? โอ๊ย
มันจะไปยากอะไรล่ะ
ก้อเรื่อง ครูสอนพิเศษพวกนั้นนั่นแหละ
“ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย?!!!!”
“เฮ้อ ครับ” ระหว่างเงินกับการแกล้งครูพวกนั้น ผมก้อต้องเลือกเงินสิครับ
“มีลูกอย่างแกนี่มัน...เฮ้อ~แกจะไปทำอะไรก้อไป พรุ่งนี้แม่จะพาครูคนใหม่มา
เพราะแกต้องสอบเข้าหมาลัยแล้ว!!!ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ!!!ครูคนนี้เค้าเป็นเพื่อนพี่แก!!!จำไว้!!!!!!”
แม่พูดแล้วเดินจากไปทันที ไม่ปล่อยให้ผมท้วงอะไรสักนิด
ครูคนใหม่ เพื่อนพี่งั้นเหรอ น่าสนุกแฮะ จะแกล้งให้ร้องไห้กลับบ้านไปเลย
“นี่พี่ เพื่อนพี่หน้าตาเป็นไงเหรอ ถ้าขี้เหร่ผมไม่เอานะ”
ถ้าครูขี้เหร่จะมีอารมณ์เรียนเรอะ ต้องสวยสิจะได้มีอารมณ์ (อารมณ์อะไร)
“ไม่ต้องห่วงหน่า คนนี้สวย”
พี่ชายผมพูดแล้วเก็บหนังสือที่อ่านอยู่แล้วเดินขึ้นห้องไป
แปลกใจทำไมคนบ้านนี้มันชอบเดินหนีผมนักนะ
สวยงั้นเหรอ ก้อแสดงว่าต้องเป็นผู้หญิง อ่าดีเลย....
สงสัยมั้ยครับ ว่าพี่ผมคือใคร ใครคือพี่ผม พี่ผมมีนามว่าลีฮันกยอง
เป็นพี่ชายคนเดียวของผม ตอนนี้เค้าเรียนอยู่มหาลัยโซล ปี 4 แล้ว
เราเป็นพี่น้องกันก้อจริง แต่ว่า ผมกับพี่ต่างกันมาก
เค้าชอบเรียน............. ผมชอบเล่น...............
เค้าเงียบขรึม...... ผมร่าเริง ……….
เค้าจริงจังกับชีวิต......... ผมรักสนุก………..
เค้าเรียนเก่ง ..........ส่วนผมโง่………….
แล้วยังมีอะไรอีกน้า อ้อ เค้าชอบผู้หญิง ส่วนผมชอบผู้ชาย เอ๊ยไม่ใช่ครับ
เค้ามีแต่คนรัก............ แต่ผมมีแต่คนเกลียด............
ช่างเป็นความแตกต่างที่โหดร้ายเหลือเกิน.........
แต่ว่า คนอ่านอย่าเพิ่งเศร้านะครับ เพราะผมบอกให้ยัยเก่งสร้างนางฟ้ามาให้ผม
และเธอก้อเข้ามาป่วนหัวใจดวงน้อยๆของผม..........
เช้าวันรุ่งขึ้น
“นี่!!!ลีซีวอน ลีซีวอน!!!ตื่นได้แล้วนะ!!!”
อะไรกันเนี่ยคนกำลังจะนอน คือเงี้ยครับ
ผมกำลังนอนของผมอยู่ในห้องนอนของผมย้ำในห้องนอนของผมเพราะเมื่อวานผมโดนแม่กักบริเวรอยู่ในบ้านเลยอดๆไปหาสาว
แล้วนี่ใครมาตะโกนปาวในห้องผม ไม่ใช่แม่แน่นนอน เพราะคงไม่เสียงแหลมขนาดนี้
“โอ๊ย โหวกเหวกโวยวายอยู่ได้คนจะนอน!!!” ผมตะคอกแล้วเอาหมอมาปิดหู
“ไม่ต้องมาปิดหูเลยนะ ตื่นเดี๋ยวนี้!!!” ถ้าไม่ตื่นซะอย่าง จะทำอะไรผมได้
“ไม่ตื่นใช่มั้ย ได้”
ผัวะ ตุบ อ๊ากกกกกกก
ตอนนี้ผมรู้วึกว่าตัวเองกำลังโดนอะไรสักอย่างที่แรงมากๆกระทบเข้ามาที่ลำตัวของผม
เจ็บชะมัด
“เธอเป็นใครเข้ามาได้ยังไง”
ผมลุกขึ้นมาหลังจากที่สามารถเอาของหนักๆนั้นลงจากตัวได้ ปรากฏว่าเป็นคนครับ
แถมสวยซะด้วย ชักถูกใจผมซะแล้ว
“ฉันเป็นครูคนใหม่ของเธอนะ เคารพด้วย ฉันชื่อ ฮีซอล คิมฮีซอล”
น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวของเธอทำให้ผมหายงัวเงียทันที
“เอาล่ะ ลีซีวอน ก่อนอื่นไปอาบน้ำแต่งตัวซะ ให้เร็วด้วย 10นาที”
พอเธอพูดจบก้อเดินไปนั่งที่โซฟาในห้อง ปล่อยให้ผมยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
ให้ตายสิเผด็จการชะมัด
10 นาทีต่อมา
“เอาล่ะ พอดีเป๊ะเลย งั้นเริ่มเลยนะ
เอาล่ะฉันว่าจะสอนเธอเรื่องของ.............”
หลังจากนั้นฮีซอลพูดอะไรผมก้อไม่รู้เรื่องหรอกนะครับ
เพราะว่าท้องของผมมันร้องเรียกหาอาหารยกใหญ่ แถมใบหน้าสวยๆนั่นเข้ามาใกล้ผม
ทำให้อดมองไม่ได้เลย ให้ตายสิ นี่ผมกำลังเขินเหรอเนี่ย
“นี่ ฟังฉันอยู่รึปล่าว!!!” แต่ว่า จะมากกว่านี่ถ้าเธอลดเสียงแหลมของเธอลงไป
“หา !!! ฉันหิว” ผมบอกออกไปเพราะเริ่มทนไม่ไหว
“นั่นสิ ฉันลืมไปเลย ว่านายยังไม่ได้กินข้าว งั้นกินนี่ซะเป็นการไถ่โทษ
ขอโทษด้วยนะ”
ฮีซอลพูดแล้วยื่นขนมปังใส่ชอคโกแลตให้ผมอันหนึ่งแล้วส่งยิ้มน่ารักมาให้
ให้ตายเถอะ เวลาเธอยิ้มที่น่ารักชะมัด
ช่างถูกใจผมซะจริง
“อือ ขอบใจ” ผมรีบคว้าเอามันมากินอย่างรวดเร็ว
ไม่นานน้องปังก้อเข้ามาอยู่ในท้องของผม
“55นายกินแล้วน่าอร่อยดีนะ งั้นถ้านายอิ่มแล้วก้อคงไม่มีปัญญาอะไรแล้วนะ
งั้นเริ่มเรียนได้แล้ว”
“ฮีซอลพุดแล้วเดินเข้ามาข้างหลังผม แล้วเริ่มสอนต่อ ช่วงที่เธอเดินเข้ามาใกล้
ผมสังเกตเห็นว่า เธอ
ไม่มีหน้าอก!!!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
30%
“นี่ฮีซอลทำไมเธอถึงไม่มีหน้าอกล่ะ”
ผมถามคำถามที่ผมค้างคามานานตั้งแต่เริ่มเรียนถึงเรียนเสร็จ
“หา!!!หน้าอก ฉันจะมีได้ยังไง ก้อฉันเป็นผู้ชายนี่”
ฮีซอลพูดออกมาหน้าตาเฉยทำเอาผมชอค
“หา!!! เธอเป็นผู้ชายงั้นเหรอ !!!แล้วไหนพี่ฮันบอกว่าสวยไง!!!”
“ฮันกยองบอกว่าฉัน0......สวยเหรอ”
ฮีซอลพูดแล้วหน้าแดงปมสังเกตได้เพราะเธอก้มหน้างุดๆ
“หือ อือ โถ่ฉันก้อคอดว่านายเป็นผู้หญิงซะอีก แย่ชะมัดเลย”
เสียดายจังทำไมคนที่ผมปิ้งต้องเป็นผู้ชาย
“ทำไม!!!ฉันเป็นผู้ชายแล้วมันผิดตรงไหน ฉันมาสอนพิเศษไม่ได้มาทำอย่างอื่นนะ”
ฮีซอลพูดหรือถ้าจะเรียกให้ถูกตะโกนมากกว่า
“ช่างเถอะ ฉันจะนอนแล้วนายออกไปได้แล้ว”
ผมพาร่างที่สะโหลสะเหลของผมเดินไปที่เตียงนุ่มแล้วหย่อนตัวลงไปนอน
“นี่ลุกขึ้นมาเด๋วนี่นะ !!!ฉันบอกให้ลุกขึ้นมา”
ตอนนี้เรื่องก้อกำลังจะถึงตอนที่ทำให้ผมมีความรัก แล้วละครับ
คือเรื่องเป็นแบบนี้ครับ
ซิน เป็นชื่อที่ผมไว้เรียกเธอสั้นๆนะครับ
เพราะฮีซอลเหมือนซินเดอเรล่าผมเลยเรียกเธอว่าอย่างนั้น
“ลุกขึ้นมาน้าซีวอนนนนนน”
เสียง18200000เดซิเบลของซินก้อดังขึ้นพร้อมมือเรียวที่เข้ามากระชากผม
สุดแรงขอย้ำอีกครั้งหนึ่งว่า กระชากอย่างสุดแรงเกิด
แต่ว่าผมขืนตัวไว้ไม่ยอมขยับไปไหนเพราะการที่ผมรับเอาความรู้เกินวันละสองหน้ากระดาษมันทำให้ผมหนักหัว
“ตื่นเซ่” ซินยังไม่ละความพยายามที่จะลากผมไปเรียนต่อ
ผมเลยถือจังหวะที่ซินเผลอ กระตุกแขนเรียวเข้ามาแล้วกอดไว่แน่น
ทำให้ตอนนี้ซินอยู่บนตัวผมทั้งตัว
“นายทำบ้าอะไร!!!!” ซินโวยวายเสียงดัง
แต่ผทก้อยังกอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อยแม้ว่าซินจะดิ้นแค่ไหน
แต่ว่าพอด นานๆเข้าก้อเริ่มจิก ข่วน ถีบและอีกสารพัด ผมเลยลืมตาขึ้นมาทันที
พร้อมกับจับมือของซินที่กำลังข่วนผมอย่างเมามันเอาไว้แล้วอดซินลงไปกับเตียงนอนแล้วก้อขึ้นไปคร่อมบนตัวซินทันที
และนั่นก้อทำให้ผมกับซินอยู่ใกล้มากกว่าเดิม ได้มองหน้าซินใกล้ๆ ก้อยิ่งสวย
ดูเหมือนว่าซินกำลังเขินอยู่เพราะหยุดการกระทำทุกอย่างทันที
เรามองตากันนานมาก
เหมือนมีแรงดึงดุดให้ผมค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกช้หน้าของซิน
ใจผมเต้นระรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
และตอนที่ริมฝีปากผมกำลังจะแนบชิดกับริมฝีปากของซิน ซินก้อขยับหน้าหนี
นั่นทำให้ผมได้สติผละออกมาจากตัวซิน ผลรีบเดินเข้าห้องน้ำไป
“ขอโทษนะ เดี๋ยวมา”
ผมหวังว่าน้ำเย็นจะช่วยหยุดความคิดบ้าๆของผมไว้ได้ ตอนที่ซินปฏิเสธผม
ผมก้อรู้เลยว่ารักแรกของผมคงเป็นไปได้ยากซะแล้ว ผมวักน้ำใส่หน้าสองสามที
แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
ผมคงต้องตัดใจแล้วล่ะ มันคงไม่ยากนักหรอก ซีวอนซะอย่าง.......
แต่ผมคิดผิด......
การตัดใจครั้งนั้นมันไม่ได้ทำให้ผมลืมซินได้เลย ผมยังคงคิดถึงเค้าอยู่ตลอด
ยิ่งมองก้อยิ่งชอบ จากความชอบก้อเปลี่ยนเป็นความรัก ตั้งแต่วันนั้นมา
ผมก้อรอคอนการที่ซินจะมาสอนพิเศษ ผลการเรียนผมดีขึ้นจนน่าตกใจ
และนั่นก้อทำให้ทุดคนมีความสุข
ถ้ารู้ว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างนี้ผมก้ออยากจะทำมันตั้งแต่แรก
“ดีมาก ผลสอบคราวนี้ดีมาก ต้องอย่างสิซีวอน”
เสียงของซินที่เอ่ยชมผมนั้นมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองลอยได้อย่างนั้นแหละ
“แน่นอนถ้าฉันตั้งใจล่ะก้อฉันทำได้อยู่แล้ว”
“อืม งั้นวันนี้เราไม่ต้องเรียน เราไปฉลองกัน
ที่ฉันอุตส่าสอนเด็กอย่างนายให้เรียนดีได้”
ผมจะดีใจมากกว่านี้ ถ้าซินไม่เรียกผมว่าเด็ก สำหรับซินฉันเป็นแค่งั้นเหรอ
ทำไมต้องมีอแต่ฉันคนเดียวด้วยที่คิดกับนายเกินเลย......ทำไม............
“เอ๋ ไม่อยากไปเหรอ วันนี้ฉันเลี้ยงเองน่า รู้หรอกว่าชอบของฟรี”
“เอาสิ ไป”
คิดไปก้อเท่านั้น น่าจะสนุกกับการฉลองมากกว่า
แล้วผมกับซินก้อออกไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ซินบอกว่ามันอร่อยมาก
แต่ผมไม่รุ้เลยว่า การฉลองครั้งนั้นจะเป็นการจากลาระหว่างผมกับซินด้วย
+++++++++++++++++++++++++++
“ฉันรักนาย”
ผมตัดสินใจพูดกับซินไปเมื่อเราเข้ามาในร้านอาหารและดูเหมือนว่าบรรยากาศมันเป็นใจให้ผมพูดแบบนั้นออกไป
ซินนิ่งไปนิดหน่อย ท่าทางแบบนั้นมันทำให้ผมใจเสีย
“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับนาย”
เหมือนกับฟ้าผ่าลงมาที่ตัวผม เมื่อได้ยินคำพูดของซิน
นายไม่ได้คิดอะไรกับฉันจริงๆใช่มั้ย
แล้วทำไมนายต้องทำดีกับฉันให้ฉันรักนายงั้นเหรอ
“.....แล้วทำไมต้องมาทำดีกับฉัน”
“...........ซีวอน...” ซินเงยหน้าขึ้นมาหลังจากที่เอาแต่ก้มหน้า
“ตอบความจริงมา!!!ทำไม!!!” ผมตะหวาดออกไป ผมรู้ว่ามันไม่ดี
แต่ว่าจะให้ทำยังไงได้ล่ะตอนนี้ผมเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้เอาซะเลย
“ฉัน.....คือ....ฮันขอมา” ซินเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก้อยังได้ยินมันก้องอยู่มนหัวผมอยู่ดี
....อย่างนี้เองเหรอที่นายมาทำอย่างนี้กับฉันเพราะพี่ฮันขอมางั้นเหรอ.....หึ....น่าขำ.....
“ฉันขอโทษนะ”
นายจะขอโทษฉันทำไมนายไม่เคยผิด.....ถ้าจะโทษใครล่ะก้อ......คนนั้นต้องเป็นฉันสิ....”
“ฉันผิดเอง...ที่ไปรักนาย..”
ตอนนั้นผมรู้แค่ว่าผมไม่อาจจะเจอหน้าซินอีกแล้ว ซินไม่ได้ชอบผม
ไม่แม้แต่จะชอบสักครึ่งหนึ่งที่ซินชอบฮัน....ผมพอดูออก......ผมหน้าจะดูออกตั้งแต่แรกแล้ว....ตั้งแต่ตอนที่ซินหน้าแดงตอนที่รู้ว่าฮันบอกว่าตัวเองสวย....ตั้งแต่เห็นสายตาที่ซินมองฮัน.....
“โทษนะ....ลืมเรื่องเมื่อกี้ไปซะ....ฉันล้อเล่นน่ะ...อย่าสนใจ......อย่าสนใจฉันอีก....”
“ซีวอน..”
“ไปนะ...บาย” ผมพูดแล้วเดินออกจากร้านทันที
ผมพยายามที่จะบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น ซึ่งผมก้อทำมันได้ดี
ผมไม่สนใจว่าซินจะเป็นยังไงต่อ เพราะผมไม่สามารถมองหน้าซินได้อีก
ให้ตายสิ...ตอนนี้ลีซีวอนกำลังเศร้างั้นเหรอ?....ตอนนี้ลีซีวอน....กำลังร้องไห้งั้นเหรอ....ให้ตายสิ..
...ความรักนี่งี่เง่าชะมัด...
.....มันไม่ได้สวยหรูเลยสักนิดเดียว....
.......มันมีแต่ความเจ็บปวดทั้งนั้น………..
.........มันทำให้ผมเจ็บปวด....
.......เจ็บ……
......จนชาไปหมดทั้งตัวแล้ว……….
........เจ็บชะมัด……….
.......ความรักคืออะไรกันแน่?...........
........ความสุข?.....
........ความทุกข์?.....
.....รึว่า?.......
.......ความเจ็บปวด?.......
.......แต่ผมจะไม่ขอรักซินอีก...
...ฉันจะพยายามลืมนายให้ได้นะซิน.........
.....แต่มันคงจะยากหน่อย……..
........เพราะนาย....คือคนแรก...ของฉัน…..
......เพราะนาย........คือความรัก...ของฉัน
เพราะนาย.......คือคนที่สอนเรื่องความรักแก่ฉัน
......ฉันคงจะลืมนายยาก……..
..........แต่.....ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวด แต่ฉันก้อเลือกที่จะทำมัน.....
.....ฉันจะตัดใจจากนาย...ซิน.....
ผมเดินออกไปเรื่อยๆเดินไปอย่างไม่รู้จุดหมาย เดินไปจนไปชนกับคนหนึ่งเข้า
และคนนั้นคงจะโมโหมาก จะว่าไปผมก้อไม่ได้มีเรื่องนายแล้วนะ
ตั้งแต่รู้จักกับซิน แล้วผมจะไปคิดถึงนายทำไม รอหน่อยนะท่านผู้อ่าน
อีกไม่นานลีซีวอนคนเดิมจะกลับมา
เฮ้ย !!!!ลุยเลย
แล้วผมก้อเลยตอบสนองพวกมันที่ทำท่าจะมีเรื่องกับผม
ผัวะ ตุบ อั่ก
มีแต่เสียงหมัดกระทบกัน
“หยุดนะ!!!พวกนายทำอะไรกัน”
อ่าว ตำรวจมากงั้นเหรอ งั้นต้องวิ่งแล้วสิ เรื่องเศร้าไว้ที่หลัง
ตอนนี้ต้องวิ่งก่อน
อ๊ะ นั่น โรงบาล งั้นเข้าไปก่อนดีกว่า
....ตอนที่ผมวิ่งเข้าในนั้นทำให้ผมเจอกับ.....นางฟ้าตัวน้อยน่ารัก.....โบแจ....
ความคิดเห็น