คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3 (100%)
chapter 3
ร่างบางค่อยๆเดินอย่างเอื่อยเฉื่อย ทำไมวันนี้ ทางมันถึงได้ไกลนักนะ ร่างบางคิดระหว่างที่ขาก็เดินไปอย่างช้า ชื่นชมกับธรรมชาติข้างทาง
กริ้ง กริ้ง
เสียงกระดิ่งดังข้างหลัง ร่างบางของแจจุงรีบเดินชิดทางเดินมากขึ้นก่อนจะมาหยุดอยู่ข้างๆร่างบาง
"แจจุง ขึ้นมาดิ ทำไรอยู่"
เสียงแหบเสน่ของร่างสูงที่กำลังคร่อมจักรยานคันสวย ร้องเรียกร่างบาง แจจุงทำหน้างงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วเดินเข้าไปซ้อนท้ายร่างสูง
ร่างสูงยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะออกแรงปั่นจักรยานอีกครั้ง
"จะไปแล้วนะ จับแน่นๆล่ะ"
"คิกคิก อืม"
+++++++++++LOVESICKเป็นคำคุณศัพท์หมายถึงการทรมานเพราะรัก+++++++++++++++++++
"นั่นๆๆ!!! พวกเค้ามาแล้ว อุ๊ยดูสิเธอ พวกเค้ามาด้วยกันด้วยแหละ"
"หืม งั้นเรื่องนั้นก็เป็นเรื่องจริงนะสิ"
"คบกันแล้วแน่ๆเลย"
"พวกเค้าดูสมกันจัง"
"ม่ายยยยยนะ แจจุงของฉัน"
"กรี้ด ยูชอนถือกระเป๋าให้แจจุงด้วย สุภาพบุรุษจัง"
"ฉันเสียดายยูชอนสุดหล่อ"
เสียงวิพากวิจารณ์ของเหล่านักเรียน ที่ไม่น่าจะเป็นแค่เสียงซุบซิบนินทา เพราะพวกเค้าที่ถูกกล่าวถึงอยู่นั้น ได้ยินเต็มสองหู ต่างก็หน้าแดงกันไปตามๆกัน
คงเป็นภาพที่น่ารักน่าดู ที่หนุ่มหล่อเจ้าของร่างสูงสง่า รอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าคมเข้ม ริมฝีปากอิ่มหยักงดงามเอื้อนเอ่ยคำพูดกับร่างบางข้างเจ้าของใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโตที่จ้องมองคนสูงกว่าก่อนที่ริมฝีปากอิ่มสวยจะค่อยคลี่ยิ้มออกมา
ใบหน้าแดงระเรื่อ น่ามอง เมื่อทั้งคู่มาเดินด้วยกันแล้ว ช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน
"ขอโทษนะ แจจุง ฉันไม่รู้ว่า เรื่องมันจะไปเร็วขนากนี้" ร่างสูงพูดกับเพื่อนสนิทตนเองอย่างเกรงใจ
แม้ว่าใยใจจะอยากให้มันเป็นอย่างที่พวกนั้นพูด แต่ว่าเค้ายังไม่กล้าบอกแจจุง เพราะกลัวว่า แจจุงจะไม่เหมือนเดิม เพราะสนิทกันเกินไป
"คิก ยูชอน ก็ ไม่เป็นไรหรอกน่า เค้าเข้าใจน่า ไม่เห็นเป็นไรเลย เป็นแฟนยุชอนดีออก" ว่าแล้วมือบางก็คว้าเข้าที่ต้นแขนของร่างสูงข้างๆ ก่อนจะออกเดินไปอย่างร่าเริง ลืมเรื่องเมื่อเช้าไปจนหมดสิ้น
ผิดกับร่างสูงที่ตอนนี้หน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินที่อยู่ร่างบางมาเกาะแขน ไม่ต่างจากคนที่พบเห็นต่างก็หน้าแดงไปตามกัน
ฟีโรโมนของสองคนนี้น่ากลัวจริงๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++LOVESICKเป็นคำคุณศัพท์หมายถึงการทรมานเพราะรัก++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"อืม เสียงครางในลำคอของร่างสูงที่นอนซมอยู่บนที่นอนมาเกือบครึ่งวัน ตาเรียวค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ ก่อนจะปิดลงอีกครั้งเมื่อมีแสงส่งเข้าตา อาการปวดหัวยังมีอยู่เล็กน้อย ร่างสูงค่อยยันกายลุกขึ้น
เหลือบมองนาฬิกา บนหัวเตียง
10 โมง หลับนานขนาดนี้งานคงไม่ได้ไปแน่
ก่อนดวงตาเรียวจะเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่วางอยู่ข้างๆกัน กับถาดยาและน้ำ ดวงตาเรียวกรอกสายตาอ่านข้อความนั้นทันที
' นายไม่สบาย เพราะงั้นกินยาก่อนนะ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้อยู่ดูแลวันนี้มีเรียนหนัก มีข้าวต้มในหม้อ ถ้าลุกไหวก็อุ่นกินนะแล้วเรื่องงานก้ไม่ต้องห่วงโทรไปบอกเลขานายให้แล้ว หายไวๆ แจจุง '
ร่างสูงอ่านจบแล้วนิ้มออกมา ก่อนจะเกห็บกระดาษแผ่นนั้นไว้ในลิ้นชัก ก่อนจะค่อยพยุงตัวลงไปข่างล่าง ก่อนจะอุ่นเข้าต้ม แล้วนั่งกิน รสมือของร่างบางยังคงอร่อยไม่เปลี่ยน
หึ เย็นนี้กลับมาต้องให้รางวัลหน่อยแล้ว ลูกคนนี้ ร่างสูงคิดจะกินยา แล้วนำจานไปไว้ในอ่าง ก่อนจะเดินที่โซฟาแล้วเอนตัวลงนอนพัก
"เฮ้อ....เจจิน ผมจะทำยังไงดี"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++LOVESICKเป็นคำคุณศัพท์หมายถึงการทรมานเพราะรัก++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
50%
หลังเลิกเรียน
"มิคกี้ วันนี้ เค้าจะไปเที่ยวอ่า ตัวไปกับเค้านะ" ร่างบางพูดอ้อนร่างสูงก่อนจะส่งสายตาน่ารักที่คนมองอดหน้าแดงไม่ได้
"เอ่อ...ฉันป.."
"ไม่เอา!!! ตัวต้องพูดว่า 'เค้า' สิ !!!" แจจุงพูดตัดตั้งแต่ยูชอนยังไม่ทันตอบเสร็จ
"เอ่อ "
จริงๆ มันก็พูดได้หรอกนะ แต่ว่ามันอายปาก คิดดูสิ เวลาแจจุงพูดมันก็น่ารักดีอยู่หรอกก็เจ้าตัวเล็กน่ารักนี่นา แต่เค้าตัวเบอเริ่มเทิ่มพูดแบบนี้ มัน...
"ยูชอนอ่า...พูดสิเค้าเคยบอกตั้งหลาบทีแล้วว่าให้พูดเหมือนเดิมอ่า" ร่างบางเอ่ยเสยงกระเง้ากระงอด
"ทีตอนเด็กๆยังพูดได้ ทำไมพอโตแล้วต้องเลิกพูดด้วยล่ะชิ" ร่างบางบ่นกระปอดกระแปด ก่อนส่งเสียงให้อีกฝ่ายรู้ว่า เค้างอนแล้วนะ ง้อด้วย
"โอ๋ๆ อย่างอนนะ เค้าจะพูดตามที่โบแจงต้องการเลยนะ" ร่างสูงพูดเสียงอ่อน ก่อนจะหันไปจ้องเขม็งคนที่แอบมองแจจุงของเค้า
"คิกคิก เห็นมั้ย พูดแล้วน่ารักจะตาย เหมาะกับมิคกี้มากเลย" ร่างบางพูดอย่างอารมณ์ ยิ้มพราวเสน่ถูกเผยให้เห็นอีกครั้ง
"แล้วตกลงวันนี้ มิคกี้จะไปเที่ยวกับเค้ามั้ย" พูดอ้อนเสียงหวาน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า คนฟังไม่มีทางปฏิเสธลงแน่
ก็เล่นอ้อนซะขนาดนั้น ใครจะไปทนลูกอ้อนของแจจุงได้ล่ะ
"อืมไปสิ"
.
.
.
.
.
.
.
"ตายแล้ว แย่แน่ๆ มิคกี้ รีบๆปั่นเร็วเข้า" เสียงหวานเอ่ยอย่างร้อนรน เมื่อตัวเองเที่ยวเล่นเพลินจนลิมไปว่า ยุนโฮไม่สบาย ป่านนี้จะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้
"อืม เร็วสุดแล้ว โบแจเค้าจะหมดแรงแล้วนะ" ร่างสูงพลางพยายามเร่งความเร็วขึ้นอีก
ในที่สุดก็ถึงที่หมาย ตอนนี้ เกือยสองทุ่มแล้ว เข้าไปโดนดุแน่ๆ
"โบแจจะให้ฉันเข้าไปช่วยพูดให้มั้ย" ร่างสูงถามอย่างรู้ทัน
"ไม่ต้องหรอกมิคกี้ เดี๋ยวเค้าพูดเอง แต่ว่า ตัวพูดแบบนั้นอีกแล้วนะ"
"โถ่ตอนนี้ยังจะมาพูดเรื่องนี้อีก รีบเข้าบ้านไปเร็วเดี๋ยวก็โดนตีหรอก" ร่างสูงพูดติดตลกก่อนจะดันหลังร่างบางให้เข้าบ้านไป
แจจุงหันมายิ้มให้น้อยๆก่อนเดินเข้าบ้าน ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าบ้านไป ก็วิ่งกลับมาหอมแก้มร่างสูงอย่างรวดเร็วแล้วเดินเข้าบ้านไป
"ฝันดีนะ มิคกี้"
ร่างบางเข้าไปนานแล้วแต่ว่า ร่างสูงยังคงยืนนิ่งเหมือนหุ่น มือหนายกขึ้นมาจับบริเวณที่ร่างบางหอมใบหน้าหล่อเหลาแดงเล็กน้อยก่อนจะค่อยเดินไปที่จักรยานแล้วขี่เพื่อกลับบ้าน
ในใจหวนคิดถึง รอยยิ้มหวาน ใบหน้าหวาน ของคนที่เพิ่งเข้าบ้านไป
"ฮ้าา วันนี้อากาศดีจัง"
ร่างสูงนิ่งไปซักพักก่อนจะหัวเราะกับสิ่งที่ตัวเองพูด อากาศดีบ้าอะไร ฝนจะอยู่แล้ว
"นอนหลับฝันดีแน่ๆ" ร่างสูงขี่นรถซิกแซกไปมา รอยยิ้มถูกโปรยมาไม่ขาด
"ฮุ้ เย้!!!"
คืนนั้นทั้งคืน ร่างสูงนอนยิ้มกับตัวเองจนเผลอหลับไป
แจจุงเองก็คงจะมีใจให้กับเหมือนกันสินะ
.
.
.
.
.
.
.
"กลับมาแล้วครับ!!!!" เมื่อร่างบางเข้ามาในบ้านก็พูดเสียงร่าเริง
"ไปไหนมา!!!ทำไมกลับมาเอาป่านนี้!!!!" เสียงทุ้มดังขึ้นทันทีที่รับรู้ว่า คนที่ปล่อยให้เค้ารอกินข้าวตั้งนาน แล้วพอมาถึงบ้านก็ไปหอมแก้มเจ้าเด็กที่ไหนก็ไม่รู้
หึ มันน่าจับขังซะให้เข็ด
เสียงนั้นทำให้ร่างบางของแจจุงสะดุ้งตัวโยน ก็ยุนโฮกำลังโกรธแล้วนะสิ!!!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++LOVESICKเป็นคำคุณศัพท์หมายถึงการทรมานเพราะรัก++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น