คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 6 [rewrite]
"คุณ ชางมินครับ นี่เป็นโทรศัพท์มือถือของคุณที่ตกอยู่ในห้องครับครับ"
"อ่า...ขอบใจนะ" ชางมินพูด มือเรียวยื่นไปรับโทรศัพท์มือถือเครื่องสวย
ราคาแพงซึ่งบ่งบอกถึงฐานะของเจ้าของได้เป็นอย่างดีนิ้วเรียวเลื่อนดูเบอร์โทรที่ไม่รับไปเรื่อยๆ
"อ๊ะ" เผลอร้องออกมาเมื่อเลื่อนมาเจอสามเบอร์สุดท้ายนิ้วเรียวถึงกับชะงักไป
สามสายสุดท้ายเป็นของพ่อกับแม่เค้า ไม่รอสายตาคมรีบมองหารายละเอียดทันที
...โทรมาเมื่อวันที่ 12
วันเดินทางนี่นา!!!แล้วพ่อกับแม่เค้ายังปลอดภัยดีอยู่มั้ยนะ
"มีเรื่องอะไรครับ คุณชางมิน"
ลุกน้องคนสนิทรีบถามเจ้านายทันทีที่เห็นสีหน้าของร่างสูงเปลี่ยนไป
"อ๋อ ปล่าวไม่มีอะไร มีอะไรก็ไปทำก่อนเถอะ ฉันจะออกไปข้างนอกหน่อยนะ"
"ครับ"
ร่างสูงรีบเดินออกมาจากบ้านทันที แล้วรถรถคันหรูก็ขับออกจากคฤหาสถ์หลังใหญ่ไป
ชางมินนั่งคิดเรื่องของพ่อแม่เค้าเงียบๆบนรถ เค้าจะต้องไปหาจางฮวันซินให้ได้
เค้าต้องการคนปรึกษาเรืองนี้
แน่นอนเรืองโทรศัพท์นี่จะบอกให้ซังกวานรู้ไม่ได้เด็ดขาด
"ถึงแล้วครับคุนชางมิน" รถคันหรูจอดเทียบเข้ากับสถานีตำรวจอย่างดี
ขาเรียวก้าวลงมาจากรถแล้วเดินเข้าไปในนั้นทันที
"คุณซังกวานครับ
ชางมินมาที่สถานีตำรวจครับ.......ครับแล้วผมจะคอยดูเค้าต่อครับ....ใต้องห่วงครับ.....เข้าใจแล้วครับ......"
ชายชุดดำสองคนที่ซังกวานสั่งให้สะกดรอยตามชางมินรีบโทรรายงานเจ้านายทันที
++++++++++++++++++++++++++++++
ครึ่ง หลัง
“ฉันอยู่ในห้องเก็บของงั้นเหรอ” เสียงหวานถามร่างสูงอย่างสงสัย
ดวงตากลมโตเหม่อมองไปข้างหน้า ใบหน้าหวานแสดงอาการเหวออย่างเห็นได้ชัด
จนคนมองนึกขำ เป็นผู้หญิงอะไรเดินมายังไงไม่รู้ว่าออกจากห้องแล้ว
“เธอชื่ออะไร” ซีวอนถามออกไป คุยกันมาก็แล้ว ปลอบก็แล้วยังไม่รู้ชื่ออีก
“เธอ?” แจจุงถามออกมาอย่างแปลกใจ ทำไมถึงพูดคำนี้กับเขาล่ะ
“อืม เธอนั่นแหละ ชื่ออะไร” แปลกคนถามชื่อยังจะมางงอีก
“ซารัง...ฉันชื่อซารัง”
“ซารัง ชื่อน่ารักดีนี่ ฉันลีซีวอนนะ” ร่างสูงแนะนำชื่อตัวเองกลับบ้าง
ดูก้อรู้ว่าคนตรงหน้าหวงชื่อนี้มาก เพราะตอนที่พูดพูดไปยิ้มไปอีก
“นี่ ซีวอนช่วยพาฉันกลับห้องได้มั้ย” เสียงหวานเอ่นถามแกมอ้อนนิดหน่อย
ไออ้อนเนี่ยถนัดล่ะ
“เธออยู่ห้องอะไรล่ะ”
“เอ่อ....ฉัน...”
“อย่าบอกนะว่าไม่รู้”
อยากจะบ้าตายให้เค้าพากลับห้องทั้งที่ไม่รู้นี่นะว่าห้องอะไร
“อืม ขอโทษ” ร่างบางพูดเสียงเบาพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ
“เอ่อ อย่าเพิ่งร้องนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอ” เฮ้อ ลีซีวอน
นายจะทำผู้หญิง?ร้องไห้อีกแล้วเหรอทั้งชีวิตเพิ่งจะเจอคนแปลกอย่างนี้เป็นครั้งแรก
กับคนนั้นเค้ายังไม่เคยช่วยถึงขนาดนี้เลย
“จริงนะ” ในตาหวานช้อนมองขึ้นมา ถึงแม้ว่ามันจะผิดทิศทางไปหน่อยก็เถอะ
มือเรียวควานหาซีวอน แต่ไม่นานก็เจอ
คว้ามือหนาขึ้นมากุมไว้แน่นก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ขอบใจนะ ซีวอนนายใจดีจัง” ปากอิ่มยกยิ้มอีกครั้ง
“////* *///// อ่ะ อืม”
เล่นเอาคนมองหน้าแดงกับสัมผัสนั่นกับรอยนิ้มหวานๆของแจจุง
”งั้นเราออกจากที่นี่กันแถอะ” ซีวอนพูดแล้วเหิดประตูออกไป
จนลืมไปซะสนิทว่าตัวเองกำลังหนีอะไรอยู่ ทันทีที่ตัวเค้าออกมาได้
ก็ยื่นมือไปช่วยร่างบางที่กำลังพยายามอย่างมากที่จะอกมาจากตู้เก็บของนั่น
“มานี่ ฉันช่วยไม่งั้นเมื่อไหร่จะออกได้หะ”
พุดแล้วมือแกร่งสอดเข้าไปที่ใต้แขนจองร่างบางก่อนจะออกแรงช้อนตัวร่างบางขึ้นมา
ในขณะที่อุ้มร่างบางอยู่นั้น เสื้อของโรงพยาบาลที่ค่อนข้างบางก็เลิกขึ้นมา
ทำให้เผลให้เห็นผิวขาวใสของร่างบาง ซีวอนรีบวางแจจุงลงแล้วหันหน้าหนี
มือแกร่งยกขึ้นมาปิดหน้าไปกว่าครึ่งหน้า
ยัยนี่เซ็กซี่เกินไป.....ยั่วยวนเราชะมัด
“นี่ อยู่ไหนอ่ะ ซ๊วอน” ร่างบางที่ออกมาแล้วควานหาอยู่นานไม่เจอใคร
เอ่ยเรียกร่างสูงทันที
“เอ่อ ฉันอยู่นี่ เราไปประชาสัมพันธ์กันเถอะ” ไม่ได้ๆ
เราต้องช่วยยัยนี่ถึงจะถูก อย่าเพิ่งมาตะบะแตกตอนนี้นะเว้ย
“อืม ไปสิ” มือเรียวจับมือหนาเอาไว้เพราะกลัวหลง
อึ่ก ซีวอนลอบกลืนน้ำลายตัวเอง ก่อนจะเป็นฝ่ายจูงมือร่างบาง
แล้วเดินนำไปประชาสัมพันทันที
ร่างสูงถึงแรงบีบที่เสื้อของเค้า.......กลัวเหรอ......
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ภายในโรงพยาบาลกว้าง ยุนโฮยังคงวิ่งตามหาแจจุงไม่หยุด
ความกลัวเริ่มถาโถมเข้าสู่ยุนโฮ เค้ากลัว กลัวว่าแจจุงจะเป็นอะไร
โรงพยาบาลตั้งกว้างอย่างนี้ คนตาบอดคนเดียวจะเดินถูกได้ไง
เกิดไปเจอคนไม่ดีละ....ยิ่งคิดก็ยิ่งห่วง ขายาวยังคงวิ่งไม่หยุด
“เห็น ผู้ชาย หน้าหวานๆ ผิวขาวตาโตๆตัวผอมๆ สูงประมาณนี้
เดินผ่านมาบ้างมั้ยครับ” ไม่ว่าจะเจอใคร ยุนโฮก็ถามคำถามนี้ตลอด
แต่ก็ไม่มีใครเห็นเลย ร่างสูงทรุดตัวลงกับกำแพงด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ไปอยู่ไหนนะ” กลับมาซะทีสิ!!!!!!
++++++++++++++++++++++++++
“โทษนะครับ ไม่ทรายว่าคนไข้คนนี้พักอยู่ท้องไหนครับ”
ซีวอนเอ่นถามพนักงานหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังส่งสายตาหวานซึ้งใหกับร่างบางข้างหลังเค้าอยู่
“เอ่อ ไม่ทรายว่าชื่ออะไรครับ” ถามพลางมองไปทางร่างบางที่เกาะซีวอนแน่น
“ซารังครับ” ตอบไป
“สักครู่กลับ”
พนักงานหนุ่มละสายตาจากแจจุงก่อนจะมองไปทางคอมพิวเตอร์ตรงหน้าแทน
“ครับ” ให้ตายสิ ถ้านายตั้งใจทำงานมากกว่านี้นะ
ป่านนี้ฉันคงเจอยัยนี่ไปนานแล้ว
“รอแป๊ปนะซารัง” หันไปพูดร่างบางที่ยังเกาะเค้าแน่น เสื้อเค้าจะขาดมั้นเนี่ย
“อะ อืม” ยุนโฮป่านนี้จะทำอะไรอยู่ จะหาซารังบางมั้ย จะเป็นห่วงบ้างรึปล่าว
“นี่ นาย หยุดนะ” ในตอนที่กำลังรอก็มีเจ้าหน้าที่สองคนวิ่งมาทางซีวอน
ร่างสูงหันไปมองตามเสียง ก่อนที่ขายาวจะออกวิ่ง
โดยไม่ลืมลากร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่ให้วิ่งไปด้วย
“ซวยแล้ว”
“เดี๋ยวจะไปไหน รู้ห้องฉันแล้วเหรอ”
แจจุงถามแต่ขาก็ยังคงวิ่งตามร่างสูงไปเรื่อย และแน่นอน
เจ้าหน้าที่สองคนนั้นยังวิ่งตามมาด้วย
ทั้งสองคนยังวิ่งไปด้วยความเร็ว ชนใครบ้างก็ไม่รู้
รู้แต่ว่าตอนนี้ถ้าเค้าหนีไม่พ้น แย่แน่....
พรึ่บ~ ~ ~ ~ ~ผลั่ก
ในตอนที่วิ่งอยู่ ซีวอนวิ่งไปชนคนหนึ่งที่วิ่งมาอีกทางหนึ่งเหมือนกัน
และนั่นก็คือ ยุนโฮ
แต่ดูเหมือนว่า ซีวอนจะไม่สนใจที่จะขอโทษร่างสูงเลย เขายังคงวิ่งต่อไป
และหันมาพูดกับร่างบางที่วิ่งตามเค้าอยู่
“เด๋วนะ พวกที่ตามจับฉันนะ วิ่งหน่อยนะซารัง” ซีวอนวิ่งสุดชีวิต
แล้วตัดสินใจวิ่งเป็นวงกล้างแล้วเข้าไปในห้องๆหนึ่ง
ยุนโฮมองตามคนที่วิ่งเข้าไปในห้องของซารังก็อึ้ง เห็นหลังไวๆ นั่นมัน
“ซารัง!!!!!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างสูงรีบวิ่งตามเข้าไปในห้องทันที มือหยาบเปิดประตูออก
ภาพข้างในห้องปรากฏให้เห็น
ดวงตาคมมองไปที่ข้อมือของร่างบางที่ถูกจับอยู่โดยหนุ่มแปลกหน้า!!!!
“แกเป็นใครพาซารังไปไหนมา” ถามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด
“ยุนยุนเหรอ” เสียงหวานถามออกมา เมื่อจำเสียงของคนคุ้นเคยได้
“ซารังมานี่!!!” พูดจบก็คว้าเอาข้อมือบาง
ออกแรงดึงให้ร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดตัวเอง
“อะ อื้อ ยุนยุน” แจจุงรู้สึกได้ถึงการกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
ผลั่ก !!!! เสียงวัตถุหนักๆกระทบเข้าที่หน้าของซีวอน
ร่างสูงล้มลงไปกับพื้นเพราะไม่ทันตั้งตัว รุ้สึกถึงความเค็มในปาก
ปากเค้าแตก!!!!
“ยุนยุน!!!!” แจจุงรู้สึกถึงความผิดปกติ เรียกชื่อร่างสูงออกมาเสียงดัง
“แกทำอะไรวะ!!!!” ซีวอนพูดอย่างเกรี้ยวกราดไม่แพ้กัน
“ใครใช้ให้แกพาเค้าไปเล่า!!!!”
คนนี้เป็นอะไรกับซารัง ทำไมถึงยังหวงขนาดนี้
แต่ว่า.....ไม่มีใครที่ต่อยหน้าฉันแล้วจะไม่โดนกลับ!!!!!
ผลั่ก !!!
หมัดหนักๆถูกประเคนเข้าที่หน้าของยุนโฮ ร่างสูงสัมผัสได้ถึงรสเลือด
“ฮึ่ย!!!!!” ทั้งสองคนกระโจนเข้าใส่กัน กระหน่ำรัวหมัดใส่กันไม่ยั้ง
อีกคนไม่ยอมแพ้ อีกคนก็หน้ามืดเพราะความโกรธ ข้าวของในห้องเริ่มกระจัดกระจาย
“ยุนยุน ซีวอน ทำอะไรกัน อย่าสู้กันนะ!!!” แจจุงที่ถูกทิ้งยืนอยู่ที่มุมห้อง
เสียงปึงปึงที่เค้าได้ยิน มันเกิดอะไรขึ้น แจจุงพยายามควานหาใครสักคน
มือเรียวเริ่มสัมผัสถูกอะไรบางอย่าง หลังของยุนโฮ....
“ยุนยุน พอเถอะ เค้าไม่ได้ทำร้ายซารังนะ!!” ร่างบางพูดออกมา
ยุนโฮกำลังขึ้นคร่อมซีวอน รัวหมัดเข้าที่หน้าของซีวอนไม่ยั้ง
ความโกรธทำให้เค้าขาดสติ
มือหยาบสะบัดออกจากการเกราะกุมของร่างบางที่มาเกาะเค้า
“ปล่อยฉัน ฉันจะฆ่ามัน” ยุนโฮพูดออกมา เสียงนั่น ทำให้ร่างบางรู้สึกกลัว
แต่เมื่อได้ยินเสียงรัวหมัดไม่ยั้ง แจจุงก็ควานหาร่างสูงอีกครั้ง
“ยุนยุน พอเถอะนะ” น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตากลมโต
“อย่ามายุ่ง ถอยไป!!!” ยุนโฮ สะบัดแจจุงให้ออกไป แต่ด้วยแรงที่มีมากเกินไป
บวกกับอารมณ์โกรธที่มีอยุ่ตอนนี้ แรงสะบัดนั้น
ทำเอาร่างบางกระเด็นไปกระแทกผนังอย่างแรง
“โอ๊ย!!!” เสียงร้องนั้นทำให้ สองคนที่กำลังนัวเนียกันอยู่ ชะงัก
ทั้งคู่หันไปดูร่างบางที่อยู่ที่กำแพง
“ซารัง” เสียงเรียกนั้นทำเอาร่างบางที่นั่งเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
เงยหน้าขึ้นมา แรงกระแทกที่อยู่ตรงหลังทำเอาร่างบางเจ็บจนลุกไม่ขึ้น
“ซารังเป็นไรมากมั้ย !!!!ฉัน......ขอโทษนะ” ยุนโฮรีบผละออกจากซีวอนทันที
ความเจ็บปวดที่ใบหน้ากับตามลำตัว
ทำให้ซีวอนไม่สามารถุลุกขึ้นไปดูร่างบางที่นั่งอยู่ไม่ไหว
“ยุนยุน.....ซีวอนไม่ใช่คนไม่ดีนะ
......เค้าช่วยซารังเอาไว้นะ......ซารังผิดเองที่เดินออกจากห้องไป
เพียงเพราะอยากแกล้งยุนยุน ซารังขอโทษนะ” ร่างบางพูดออกมา
ดวงตาสนิลเริ่มมาน้ำมาคลอหน่วยอีกครั้ง
“อืม ยุนเข้าใจแล้วนะ ซารังไม่ต้องร้องไห้นะ ยุนผิดเองที่ใจร้อน”
พูดแล้วอุ้มร่างบางไปที่เตียง วางร่างบางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล
“ยุนขอโทษนะ เจ็บมากมั้ย” ถามออกมาอย่างรู้สึกผิด
เค้าทำให้คนที่เค้ารักเจ็บตัว แย่ที่สุด
“ไม่เท่าไหร่หรอก ซารังดีใจนะที่ยุนยุนเข้าใจ” ร่างบางพูดออกมาแล้วยิ้ม
ถึงแม้ว่ายุนโฮจะแรงเยอะไปหน่อยก็เถอะ
“เฮ้ย ลืมแล้วเรอะว่าฉันยังอยู่ เธอลืมฉันแล้วเหรอ”
ซีวอนพูดออกมาพลางพยุงตัวเองขึ้นมา
“โอ๊ะ ยุนยุนช่วยซีวอนขึ้นมาหน่อยสิ” ยุนแรงเยอะจะตาย
ขนาดฉันโดนเหวี่ยงแค่นั้นยังเจ็ยเลย แล้วนี่ซีวอนจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
“อืม” ร่างสูงเดินเข้าไปพยุงซีวอนอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
“แกไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ” ซีวอนพูด
พลางพลางนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับยุนโฮ
“ฉัน...ขอโทษที่เข้าใจผิด” พูดเสียงเบาเทียบไม่ได้ยิน
นั่นทำให้ร่างบางที่นั่งบนเตียงหัวเราะเบาๆก่อนจะพูดอกมา
“คิก ดีแล้วยุนยุนกับซีวอนเป็นเพื่อนกันไว้นะ ซารังจะได้มีเพื่อนเพิ่มอีกคน”
เสียงพูดอย่างร่าเริง พลางหัวเราะน้อยๆมือเรียวยกขึ้นมาปิดปากอย่างมีมารยาท
เสียงหัวเราะเล็กลอดออกมา
สิ่งเดียวทิ่อยู่ในหัวสองหนุ่มก็คือ.........น่ารักชะมัด............
+++---------------++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น