คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 4 100
chapter 4
"ไปไหนมา"
เสียงเย็นๆของร่างสุงดังขึ้นมา ทำเอาร่างบางที่ยืนอยู่ตรงประตูบ้านสะดุ้งตัวโยน
"เอ่อ ยุน..ฉัน....ไป...เอ่อ....ไปเที่ยวมา"
แจจุงไม่อาจจะโกหกได้เลยเมื่อสบกับดวงตาคมกราดเกรี้ยวที่จ้องเค้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
คำตอบของแจจุงทำให้ยุนโฮผิดหวัง ในใจนึกตัดพ้อร่างบางตรงหน้า เค้าเองอุตส่ารอกินข้าว ทั้งๆที่เค้าไม่สบาย
แทนที่เลิกเรียนแล้วจะรีบกลับบ้าน แต่คนตรงหน้ากลับไปเที่ยว กับผู้ชาย
ความน้อยใจบังเกิดกลายเป็นโทสะ ให้กับร่างสูง สายตาของยุนโฮเริ่มแข็งกร้าวขึ้นอีก
ร่างสูงลุกจากโซฟาสีเข้มก่อนจะเดินมาหาร่างบางของแจจุงที่ยืนอยู่ตรงประตู
ก่อนจะกระชากแขนเรียวอย่างแรงจนร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
"โอ๊ย!! ยุนโฮ !!! ฉันเจ็บนะ"
ร่างบางร้องโอดครวญ เมื่อถูกร่างสูงกระชากแขนอย่างแรง จนกลัวว่าจะหักซะก่อน
"ยุนโฮ ปล่อยนะ" ร่างบางพูดอีกครั้งเมื่อร่างสูงเองยังคงเฉยชา
" เจ็บเหรอ แจจุง นายต้องถูกทำโทษซะบ้าง!!! ฉันคงจะใจดีไป นายเลยกลายเป็นคนอย่างนี้
ไปอ่อยผู้ชายหน้าบ้าน กลับบ้านไม่ตรงเวลา ฉันจะทำอย่างไงกับนายดี!!!!"
ยุนโฮตวาดใส่แจจุงอย่างโกรดเกรี้ยว ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เค้าพูดไปแบบนั้น แต่โทสะที่มีทำให้ร่างสูง
ไม่อาจมองเห็น น้ำใสที่รื่นออกมาเต็มดวงตากลมโตของร่างบางของแจจุง
ถ้อยคำเชือดเฉือนจิตใจที่เค้าได้ยืน มันทำให้เค้าอดร้องไห้ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา
ยุนโฮเห็นเค้าเป็นคนอย่างนั้นเองเหรอ
"ปล่อยฉัน!!!! ฉันเจ็บนะ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน!!!!"
ร่างบางพูดด้วยความน้อยใจก่อนจะพยายามสบัดมือตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมของร่างสูง
แต่กลับกลายเป็นว่ามันยิ่งรัดแน่นขึ้นอีก
"มานี่!!!!"
ร่างสูงออกแรงลากแจจุงให้ออกเดินตามตัวเอง โดยไม่สนใจความรู้สึกของร่างบางเลยแม้แต่น้อย
"ฮึก ปล่อยแจจุงนะ ยุนโฮ ทำไมไม่มีเหตุผล ทำไมแค่นี้ต้องโกรธกันด้วย!!!"
ร่างบางพูดด้วยนำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น น้ำใส ไหลออกมาจากดวงตาแดงก่ำ
น้ำหนักที่มากขึ้นทำให้ยุนโฮหันกลับมามองก่อนจะออกแรงกระชากร่างบางรุนแรงขึ้น ตัวของแจจุงครูดไปตามพื้น
จนเจ็บไปหมด ยุนโฮเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง ห้องที่คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนเป็นเจ้าของ ร่างสูงหันมาพูดกับร่างบางอีกครั้ง
"เข้าไปในนี้แล้วอย่าออกมาอีกจนกว่าฉันจะมาปล่อย"
ร่างสูงพูดแล้วเหวี่ยงร่างบางที่ร้องไห้สะอื้นจนตัวโยนเเข้าไปในห้องอย่างแรง
แจจุงที่ยังไม่ทันตั้งตัวจึงล้มลงไปกับพื้นกระเบื้องแรง แจจุงพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปหาร่างสูงของคนที่กำลังจะปิดประตูห้อง
"เดี๋ยว !!! แล้วโรงเรียนล่ะ"
ร่างบางถามออกมาก่อนจะรั้งมือร่างสูงไว้
"หึ ยังคิดจะไปอีกเหรอ อยู่ตรงนี้ไปจนกว่าจะสำนึก"
ร่างสูงพูดก่อนจะสะบัดมือร่างบางก่อนจะปิดประตู แล้วล็อคกุญแจ
กุญแจที่เหมือนกับปิดตายหัวใจของแจจุง ไปมืดมิดไป
"ฮึก ฮือ ฮือ ทำไม...ทำไมยุนโฮ.....ไม่ฟังแจจุง...ไม่เคยเชื่อใจแจจุงเลย...ฮึก...."
เมื่ออยู่คนเดียวร่างบางก็ทรุดตัวลงนั่งพิงประตูร่ำไห้อย่างน่าสงสาร
นึกน้อยใจร่างสูงที่ทำเหมือนกับไม่รู้จักเค้า ทำเหมือนเค้าเป็นคนใจง่าย
ในเมื่อไม่ไว้ใจกัน ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องอธิบายอีก
ร่างบางนั่งร้องไห้เสียงสะอื้นดังเข้าสู่โสตประสาทของร่างสูงที่ทรุดตัวนั่งอยู่ด้านนอกอย่างหมดแรง
เสียงที่ได้ยินยิ่งทำให้ร่างสูงรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก เค้าทำเกินไปจริงๆ
แจจุงคงเจ็บมาก แล้วทำไมเรื่องแค่นี้ต้องโกรธด้วย นายเป็นอะไรกัน
"ฮึก...ฮือ..ฮึก...ทำไม...ฮึก...มิ้คกี้...ฮือ...มิคกี้อยู่ไหน...ช่วย...ฮือ แจที"
แต่เสียงต่อมาทีได้ยินทำให้ร่างสูงหยุดความรู้สึกผิดทันที
เรียกหามันงั้นเหรอ คงจะหลงมันมากสินะ หึ ฉันข้าใจไม่ผิดหรอกแจจุง นายมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดนั่นแหละ ไม่เหมือนแม่นายสักนิด!!!
เจจิน ผมจะทำยังไงกับแจจุงดี
ร่างสูงหวนคิดถึงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเค้า ทำไม คุณถึงต้องจากผมไปอย่างนี้
ร่างสูงลุกขึ้นเดินออกมาจากหน้าห้องของแจจุง ก่อนจะเข้าห้องของตัวเองกับคนรัก หรือ แม่ของแจจุงนั่นเอง
ความทรงจำครั้งเก่ายังคงฉายทวนซ้ำไปซ้ำมา ร่างสูงตกอยู่ในห้วงแห่งความทรงจำที่แสนปวดร้าว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อน้ำตาที่ไหลจนไม่มีอะไรจะให้ไหลแล้ว แจจุงก็ค่อยพยุงตัวลุกจากพื้นก่อนจะค่อยเดินไปที่เตียง ร่างบอบบางค่อยๆ
เอนกายลงนอนคว่ำลงบนเตียงนุ่ม ปวดระบมไม่หมด ทั้งแผลที่ข้อศอก หัวเข่า ตามตัวของเค้ามีแต่แผลถลอก
แค่ที่หนักสุดคงเป็นแผ้นหลังเนียนสวย แสบไปหมด แต่ตอนนี้ ร่างบางไม่มีแรงจะทำแผล แจจุงหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย
ก่อนจะค่อยหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน สักพักร่างบางก็เข้าสู่ห้วงนิทราที่มีแต่เรื่องขแงยุนโฮไป ปากบางยังคงพึมพำคำเบาๆ
"ยุนโฮ...ทำไม..ม่"
+++++++++++LOVESICKเป็นคำคุณศัพท์หมายถึงการทรมานเพราะรัก++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น