คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 4 [rewrite]
"..นี่..ยุนโฮ...คุณหมี...ยังอยู่มั้ย"
ร่างสูงหันขวับมาทางต้นเสียงของร่างบางทันที
ขาเรียวยาวเดินเข้าไปใกล้ร่างบางทันที และที่สำคัญเงียบที่สุด
"คุณหมียังอยู่มั้ย" มือเรียวของร่างบางคว้าสะเปะสะปะไปทั่ว
ยุนโฮดีใจมากจนเผลอคว้าตัวร่างบางเข้ามากอด
"อ๊ะ ยังอยู่เหรอ นึกว่าไปแล้วซะอีก" แจจุงพูดอีก
"ยอม.... ยอมพูดแล้วเหรอ!!!"
ยุนโฮพูดออกมาด้วยความดีใจพลางกระชับอ้อมกอดตัวเองเข้ามาอีก
แจจุงเริ่มดิ้นน้อยๆเมื่อสาเหตุที่ทำให้เค้าต้องเรียกยุนโฮเริ่มก่อกวนเค้าอีก
"ดิ้นอะไรเล่า ขอกอดหน่อยสิ คนมันดีใจนะ นายเรียกชื่อฉันด้วย"
ยุนโฮพูดออกมาอีก
"ไหนนายเรียกชื่อฉันอีกซิ ว่าแต่ คุณหมีงั้นเหรอ นายเอามาจากไหนน่ะ"
"เอ่อ ฉันก็คิดว่าเสียงนายมันเหมือนจะใหญ่ๆทุ้มๆเหมือนหมี" แจจุงพูด
"เหรอ
โชคดีนะที่นายไม่เห็นหน้าฉันไม่งั้นนายต้องบอกว่าหน้าฉันเหมือนหมีแน่เลย"
"...." ร่างบางเงียบไป
"เอ่อ ขอโทษนะ" ยุนโฮเพิ่งจะรู้ตัวว่าพูดอะไรไปพูดขึ้น
"อือ ช่างมันเถอะ"
"งั้น นายเรียกชื่อฉันอีกได้มะ"
"คุณหมี"
"เรียกชื่อฉันสิ"
"หมี"
"ยุนโฮ ฉันชื่อยุนโฮไม่ใช่หมีซะหน่อย"
"หมี"
"ยุนโฮ"
...โอ๊ยค่อยเรียกได้มั้ย ไม่ไหวแล้วนะ
"เรียกยุนโฮซิ" ยุนโฮสั่งอีก
"ยุนโฮ!!!! ยุนโฮ ยุนโฮ ยุนโฮ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆพอใจรึยัง"
"....^O^"
"นี่ฉันพูดแล้วนาย..."
"อะไร"
"พา...."
"อะไร"
แจจุงหน้าแดงแล้วพูดเบาๆ
"พาไปห้องน้ำหน่อย"
"O๐O"
"เร็วสิ จะไม่ไหวแล้วนะ!!!" แจจุงพูดออกมาอีกครั้ง
"อ...อืม" ยุนโฮรีบพาร่างบางเข้าไปในห้องน้ำทันที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"คุณชางมินครับ" ผู้กำกับจางฮวันซินเดินเข้ามาหาร่างสูงในบ้าน
"ครับ สวัสดีครับ คุณลุง"
"วันนี้มีข่าวคืบหน้าของพ่อแม่และพี่แจจุงบ้างมั้ยครับ"
ชางมินถามจางฮวันซินพลางเดินนำเข้าไปในบ้าน
"ครับ วันนี้วันนี้ลุงมาเรื่องนี้แหละ"
จางฮวันซินพูดแล้วนั่งลงบนโซฟานุ่มของบ้านตระกูลคิมตามคำเชิญของชางมิน
"คือว่าเมื่อวานนี้เราได้ข่าวว่าพบร่มชูชีพที่บริเวณใกล้เคียง
ทางเราจึงสันนิถานว่า
พวกท่านทั้งสองอาจจะลงมาจากเครื่องบินทันก่อนที่มันจะระเบิดน่ะครับ"
"งั้นเหรอ งั้นก็ดีสิฮะ แสดงว่าพ่อกับแม่ยังไม่ตายสินะฮะ"
"มีเปอร์เซ็นสูงมากครับ"
"รบกวนคุณลุงช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อนนะฮะ
และช่วยบอกพวกสื่อด้วยว่าเรายังไม่พบอะไรทั้งสิ้นนะฮะ" ชางมินพูด
"เอ่อ ก็ได้ว่าแต่...เธอมีเหตุผลอะไรงั้นเหรอ"
"ไว้ผมแน่ใจแล้วผมจะบอกนะฮะ" ชางมินพูดแล้วส่งยิ้มเล็กให้จางฮวันซิน
"แล้วเรื่องพี่แจจุงล่ะฮะ" ชางมินเปลี่ยนเรื่อง
เรื่องนี้ผมยังไม่แน่ใจไว้ก่อนนะฮะคุนลุง....
"เรายังไม่พบตัวแต่ว่าเราพบแต่รถของเธอ มัน....เกิดอุบัติเหตุน่ะ"
"อะไรนะฮะ เกิดอุบัติเหตุ พี่แจจุงเกิดอุบัติเหตุงั้นเหรอฮะ!!!"
"เอ่อ ใจเย็นก่อนนะ เรายังบอกอะไรไม่ได้ แต่ว่า น่าจะเป็นอย่างนั้น
แต่ว่าเธออย่าเพิ่งกังวลไปนะ เดี๋ยวเร็ววันนี้เราน่าจะได้อะไรบ้าง"
"ครับ เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วยนะฮะ"
......พี่แจจุงฮะ
พี่อยู่ที่ไหนกันแน่ฮะ...ผมเป็นห่วงพี่จัง...พี่ยิ่งไม่สบายง่ายอยู่ด้วย....
แล้วพี่จะกินอิ่มมั้ยฮะ...เป็นอะไรมากหรือปล่าว.....ผมเป็นห่วงพี่นะครับ....
"ชางมินเดี๋ยวลุงขอตัวกลับก่อนนะ" เสียงของจางฮวันซินเอ่ยเรียกชางมิน
"ครับ" ร่างสูงเหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัว ตอบรับคนตรงหน้าไป
ร่างสูงยืนขึ้นเดินนำไป เพื่อที่จะไปส่งฮวันซิน ลุกตามร่างสูงไป ในใจพลางคิด
....ถ้าเป็นนายต้องทำได้แน่ ทำหน้าที่แทนพ่อของนายน่ะ
ฉันเชื่อนะ...เชื่อในตัวนายคิมชางมิน..
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ทำไมไม่บอกล่ะว่าอยากจะเข้าห้องน้ำ" ยุนโฮพูดเสียงทะเล้น
"ก็....เพราะหมีนั่นแหละ" ร่างบางของแจจุงค่อยๆปรากฏต่อสายตาของยุนโฮ
มือเรียวควานหาสะเปะสะปะมาที่ด้านหน้า ยุนโฮรีบส่งมือของตัวเองไปทันที
ร่างบางรีบคว้ามือของยุนโฮไว้ทันที
"หมี? งั้นเหรอ" ยุนโฮพูดแล้วพยุงร่างบางของแจจุงเข้าไปนั่งที่เตียง
"ขอบใจ" แจจุงพูดเมื่อยุนโฮพยุงตัวเองมานั่งที่เตียง
"อืม ว่าแต่นายน่ะ...เมื่อไหร่จะเลิกเรียกฉันว่าหมีสักทีฮะ" ยุนโฮพูด
ทำไมต้องเรียกเค้าว่าหมีด้วยนะ ฉันก็มีชื่อนะ
"ก็นายเหมือนหนิ่" ร่างบางยังเถียง เค้ารู้สึกว่ายุนโฮไม่ได้เป็นคนอื่น
ไม่น่ากลัวเหมือนคนอื่น
ยุนโฮพิเศษสำหรับเค้า!!!
"ห้ามเรียกอย่างนั้นนะ ฉันชื่อว่า ยุนโฮ จุง-ยุน-โฮ"
"อืม ยุนโฮก็ยุนโฮ" เสียงหวานพูดออกมาเบา
เสียงที่ทำให้ยุนโฮมีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที
"อื้อ"
"นี่ ฉันไม่มีชื่อเหรอ อย่างยุนยังมีชื่อ แล้วฉันล่ะ"
ร่างบางพูดขึ้นมาแล้วพองลมเข้าแก้ม
"55 อืม นายอยากมีชื่อเหรอ" ยุนโฮถาม แล้วมองหน้าของร่างบาง
ร่างบางเองก็พยักหน้ารับอย่างเดียว
"นายตั้งให้หน่อยสิ" ร่างบางพูด พลางมองไปทางที่คิดว่ายุนโฮอยู่
ถึงแม่ว่าจะมันจะไม้ค่อยตรงก็ตาม
"ฉันเหรอ..." ยุนโฮเองก็งงกับอาการที่เปลี่ยนของร่างบาง บทจะพูดก็ไม่พูดเลย
พอพูดก็พูดไม่หยุด ร่าเริงจนผิดปกติ หรือว่ามันจะเรียกว่า...คุ้นเคย
คิดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้...
"อืม งั้นชื่อนี้มั้ย"
"ชื่อไหนเหรอ!!" แจจุงพุดตัด
"ชื่อจุนจินน่ะ"
"ไม่เอาอ่ะ มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้" ร่างบางแย้งออกมาอย่างรวดเร็ว
เค้าอยากได้ชื่อที่มันมีความหมายมากกว่านี้
"งั้น......ฮันโซ"
"ไม่เอา!!" ร่างบางของแจจุงพูดอย่างเอาแต่ใจ
"แล้วจะเอาชื่อไหนล่ะ โน่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา"
"....จะเอาชื่อแรก"
"หา!!ชื่อแรกงั้นเหรอ"
"ชื่อ จุนจินน่ะเหรอ"
ร่างบางของแจจุงส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย
เขาก็ไม่รุ้เหมือนกันว่ามันชื่อไหนอีก
แล้วนี่เค้าจะสันหาเอาชื่อไหนมาให้อีกล่ะ
"จะเอาชื่อไหนอีกล่ะ"
"ชื่อแรกล่ะ"
"แรก"
"แรกสุด"
"เด๋ยวนะ" ร่างสูงเริ่มที่จะจำได้ขึ้นมาแล้ว
เค้าเรียกร่างบางตรงหน้าเป็นชื่อแรกก็คือ
"ซารางเหรอ!!!"
"อือ อื้อ ซาราง ฉันจะชื่อซาราง" แจจุงพูดแล้วยิ้มหวานออก
"เมื่อกี้ยังหน้าบูดอยู่เลยนะ ซาราง"
"บ้าเหรอ" ร่างบางพูดอย่างอายๆ
"555+"
ซารางยื่นมือมาควานหาเหมือนกับว่าจะหายุนโฮ ซึ่งยุนโฮเองก็รู้ดี
เค้ารีบยื่นมือไปให้ร่างบางจับทันที
"ขอบใจนะ ยุนยุน"
"ยุนยุน?"
"อื้อ ต่อไปนี้ ซารังจะเรียกว่ายุนยุนนะ"
"อื้อก็ได้ ยุนก็จะเรียกว่าซารางเหมือนกันเพราะ...."
"เพราะ?"
"เพราะว่า...."
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างสูงของยูชอนวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาล เค้ารีบวิ่งไปที่ห้องพัก
เสียงหัวเราะดังเล็ดลอดออกมา ทไห้ยูชอนหยุดชะงักอยู่ที่หน้าห้อง
"ยุนยุน"
""ยุนยุน?"
"อื้อ ต่อไปนี้ ซารางจะเรียกว่ายุนยุนนะ"
"อื้อก็ได้ ยุนก็จะเรียกว่าซารางเหมือนกันเพราะ...."
"เพราะ?"
"เพราะว่า...."
เสียงของทั้งคู่ดังรอดออกมาจากห้อง ยูชอนมองดูภาพตรงหน้าแล้วเจ็บที่หัวใจอย่างไม่รู้สาเหตุ
...สนิทกันขนาดนี้เลยเหรอ....
"เพราะว่า..นายคือความระ..."
ร่างสูงไม่รอช้าเข้าไปในห้องทันที เค้าไม่รู้ว่าต่อไปยุนโฮจถพูดอะไรแต่ว่าเค้าไม่อาจรออีกต่อไปแล้ว
"อ้าว ยูชอน นายเองเหรอ" ยุนโฮถามออกมาอย่างฉุนๆ นายเข้ามาขัดจังหวะฉันนะ
เค้ากำลังจะบอกรักซารางอยู่แล้วนะ
"อือ ฉันเอง"
"ใครเหรอ ยุนยุน" ซารางพูดแล้วควานหามือของยุนโฮ โดยอัตโนมัติ
ร่างสูงรีบยื่นมือไปทันที เมื่อร่างบางเจอมือหนาของยุนโฮแล้ว ก็ยกยิ้มขึ้น
"นี่ คุณหมอ ยูชอนนะ เป็นคุณหมอเข้าของไข้ของซารางนะ"
"คุณหมอเหรอ"
"อืม แถมยังเป็นเพื่อนของฉันด้วยน่ะ"
"สวัสดีครับ คุณหมอยูชอน" แจจุงทักทายอย่างเป็นมิตร แต่ว่ามันไม่สนิทเท่ากับยุนโฮ เค้ายังไม่อยากจะคุยกับใคร
ตอนนี้ ถ้าไม่ใช่ยุนโฮ
"สวัสดีครับ" ยูชอนมองคนไข้ของเค้า แล้วยิ้มก่อนจะเอนตอบ
"นี่ซารางนายอย่าบืบมือฉันแน่นสิ" ยุนโฮพุดเมื่อแจจุงเริ่มบีบมือเค้าเล่น คิดว่าเป็นซอสมะเขือเทศรึไงบีบอยู่นั่น
"แหะๆๆ"
"ซาราง? เหรอ" ยูชอนเอ่ยถามตรงเพื่อนของเค้าอย่างสนใจ กับสรรพนามใหม่ที่ยุนโฮเรียกร่างบาง
"อือ ชื่อใหม่น่ะ ยุนยุนเป็นคนตั้งให้ซารางเลย" แจจุงพูดอย่างอารมณ์ดี เค้าชอบชื่อที่ยุนโฮตั้งให้มากๆ
ฟังแล้วมันอบอุ่นดีนี่นา....
"งั้นก็สวัสดี ซาราง" ยูชอนทักใหม่
"ครับ คุณหมอ ผมรู้แล้วว่าคุณหมอสวัสดีผม จะพูดบ่อยๆทำไมกัน" ร่างบางพูดแบบส่งๆ
..น้อยใจ ความรู้สึกนี้กำลังอยู่ในใจขอยูชอน เค้าทั้งน้อยใจทั้งอิจฉายุนโฮ
อยากได้บ้าง..รอยยิ้มนั่น...รอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่นของร่างบางตรงหน้า......ทำไมไม่มีให้เค้าบ้าง นี่ฉันต้องทำยังไง....
"งั้นฉันขอตัวก่อนนะ" ว่าแล้วร่างสูงก็เดินออกจากห้องนั้นทันทีเค้าไม่อยากอยู่ในห้องนี้อีกแล้ว มันทำให้เค้ารู้สึกว่า ตัวเองกำลังเป็นคนไม่ดี
ยังไม่ทันเดินผ่านพ้นไป เสียงหัวเราะอันสดใสของร่างบางก็ดังขึ้นทันที
หมดแล้วความรักของเค้า....ความห่วงใย...หมดแล้ว...อยากได้.....อยากได้รอยยิ้มนั้นบ้าง...
..จุงยุนโฮนาย.....ทำไมถึงได้รอยยิ้มนั้นคนเดียว...ทั้งที่ฉันมีทุกๆอย่างเเหนือกว่านาย
ร่างสูงเดินห่างมาเรื่อยๆ เดินเหมือนคนไร้สติ เค้ากำลังคิดอะไรบางอย่าง
....จะทำยังไงให้ร่างบางยิ้มกับเค้า...สนิทสนมกับกับเค้าเหมือนยุนโฮ.......
ภายในวันเดียวกันคนสองคนกำลังมีความสุข
.........แจจุงกับยุนโฮกำลังมีความสุข..........
แจจุงกำลังจะมีความสุขดับคนใจดีและคนพี่เศษของเค้าและชื่อใหม่...ยุนโฮกำลังมีความสุขเมื่อได้มองซารางและ......ภายในวันเดียวกันคนอีกสองคนกำลังทุกข์.....
จุนซูกับยูชอนกำลังทุกข์เหมือนกัน
ต่างที่แต่ความรู้สึกเดียวกัน.....พระเจ้าจะเล่นตลกอะไรกับพวกเค้านะ..........
.ในห้องสีฟ้าคราม
แสงแดดในยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านสีฟ้ารับกับสีห้อง...สีฟ้า..สีโปรดของจุนซู
ร่างเล็กของจุนซูที่นอนอยู่บนเตียง ร่างกายนิ่งสนิท
นัยน์ตาเรียวเล็กเหม่อมองไปที่เพดานห้อง
คราบน้ำตาแห่งความเจ็บปวดยังคงหลงเหลือให้เห็นอยู่ ดวงตาเรียวเล็กแดงก่ำ
บ่งบอกว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก จุนซูกำลังนอนมองเพดาน
ในใจยังคิดถึงยูชอน ผู้เป็นรักครั้งแรกของตัวเอง เวลาที่ผ่านมา
ทุกครั้งอยู่ด้วยกัน เค้าจะมีความสุขมาก
สุขที่มองคนที่ตัวเองรัก.....สุขที่ได้มองหน้ายูชอนยามยิ้ม.....แต่ว่าตอนนี้
เค้ามองได้เพียงแค่แผ่นหลังของยูชอนเท่านั้น.... แผ่นหลังที่มีไว้เพื่อคนอื่นไม่ใช่เค้า!!!
....พี่ยุชอน จุนซูไม่เคยมองเห็นพี่เป็นแค่พี่ชายเลยสักครั้ง
พี่เป็นรักครั้งแรก
และครั้งเดียวของจุนซูเลยนะ....พี่รู้บ้างรึปล่าว.....จุนซูรักพี่ยูชอน...รักจนจะบ้า....รักจนหมดหัวใจ!!!......
จุนซูตระโกนบอกรักยูชอนจนสุดเสียง....แต่ว่ามันก็แค่การตะโกนในใจเท่านั้น......
"จุนซู เป็นอะไรไปลูก" เสียงผู้เป็นแม่เรียกลูกตัวเอง
ตั้งแต่เมื่อว่านกลับมาก็ไม่ยอมกินข้าวขึ้นมาห้องแล้วสายป่านนี้ก็ยังไม่ลงไป
"....." ไร้เสียงตอบรับออกมา จุนซซูอยากจะตอบผู้เป็นแม่ไป
แต่ว่าเค้าไม่มีเรี่ยวแรงแม้กระทั่งการเปล่งเสียงออกมา.....
...แม่ฮะผมรู้นะฮะว่าทำอย่างนี้จะแม่ไม่สบายใจ ...ผมขอโทษนะฮะ
"จุนซู!!"
"แม่ฮะ ผมของนอนต่ออีกหน่อยนะฮะ ไม่ต้องรอผมกินข้าวนะฮะ"
จุนซูเปล่งเสียงออกไป
"จ้า ถ้ามีอะไรก็บอกแม่ได้นะลูก ไม่สบายก็บอกนะ
เดี๋ยวแม่จะบอกพี่ยูชอนให้นะจ๊ะ"
พี่ยูชอนเค้าไม่มีเวลาใฟ้กับผมอีกแล้วฮะ เค้ากำลังยุ่งกับคนนั้น
จุนซูยิ่งคิดแล้วน้ำตาพาลจะไหลอีก
"ฮะ" เสียงแหลมๆตอบเสียงอ่อย
"งั้นแม่ไปนะจ๊ะ"
"...."
ปาร์คยางจินไม่พูดอะไรอีก เธอเดินลงไปข้างล่าง
ถึงแม่ว่าจุนซูจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของเธอแต่ว่าเธอก็รักจุนซูพอๆกับยูชอน
จุนซูเป็นลูกของรยูจินซอกที่เกิดกับปาร์คจางจินน้องสาวของเธอ
แต่ว่าโชคร้ายที่ทำให้พวกเค้าเกิดอุบัติเหตุตกเครื่องบินเลยทำให้จุนซูกำพร้า
เป็นโชคดีของจุนซูที่ไม่ได้ขึ้นเครื่องไปกับพ่อแม่
ตั้งแต่นั้นมาจุนซูเลยมาอยู่ที่บ้านของเธอ ยูชอนคอยปลอบใจจุนซู
จนทำใจเรื่องพ่อแม่ได้ ตั้งแต่นั้นจนถึงตอนนี้
จุนซูเลยติดยูชอนลูกชายแท้ๆของเธอ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"นี่ยุนยุนซารังเบื่ออ่ะ" แจจุงพูดออกมาพร้อมกับพองลมที่แก้มอย่างน่ารัก
ถึงแม้ว่าดวงตาสีนิลของร่างบางตรงหน้าดูเหมือนขาดอะไรไปบางอย่างแต่ว่ามันก็สุกใสแวววาว
จนสะกดให้ยุนโฮต้องมอง
ไหนจะรอยยิ้มหวานละมุนที่ร่างบางมักจะส่งให้เค้าบอกได้อย่างเดียวนี้เค้ากำลัง....เคลิ้ม.....
"ยุนยุน ทำไมไม่ตอบซารังอ่ะ" แจจุงพูดออกมาอีกครั้งหนึ่ง
มือเรียวเริ่มควานหามือของยุนโฮอีกครั้ง พอคิดว่ายุนยุนไม่อยู่
ร่างบางก็เริ่มกระวนกระวายทันที ใบหน้าหวานเริ่มงอง้ำ
รอบของตากลมโตเริ่มระรื้นไปด้วยน้ำตา
ความกลัว...ความอ้างว้างเริ่มเข้ามาเกาะกุมใจของแจจุง
แม้ว่าจะร่าเริงแค่ไหน แต่นั่นมันก็แค่ภายนอกเท่านั้น ตัวเองก็ยังคงกังวลอยู่ว่า ร่างสูงที่มาคอยดูแลเค้าสารพัดจะเบื่อเค้าแล้วไม่มาหาอีก ที่เค้าเป็นอยู่ทุกวันนี้ เพราะว่าเค้ามียุนยุนอยู่ด้วย ถ้ายุนยุนไม่อยู่ ก็เหมือนกับว่า กำลังใจที่สำคัญที่สุดเพียงหนี่งเดียวของเค้าถูกดึงไป
"ยะ...ยุนยุน" ร่างบางเริ่มอยู่ไม่สุข
เริ่มพยุงตัวขึ้นเพื่อจะเดินตามหาร่างสูง ยุนโฮมองดูอาการของร่างบางเงียบๆ
...นี่ซารงงเห็นฉันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ....
"ยุนยุน!!" ใบหน้าหวานวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด เสียงเรียกชื่อตัวเองยังคงคดังอย่างต่อเนื่องแต่ร่างสูงก็ยังคงเฉย
ยุนยุนเบื่อซารางแล้วเหรอ....
"หึหึ" คนที่ถูกเรียกว่ายุนยุนหลุดหัวเราะออกมาจนได้
"อ๊ะ ยังอยู่นี่ ยุนยุน" พอรู้ว่ายุนยุนยังอยู่ ก็ยิ้มหวานออกมาได้ ทั้งที่เมื้อกี้ยังร้องไห้อยู่แท้ๆ
มือเรียวคว้าไปมา ยุนโฮเอื้อมมือไปทันที แจจุงคว้ามือยุนโฮมากุมไว้
"นึกว่าทิ้งซารางแล้วซะอีก ยุนยุนอย่าเพิ่งเบื่อซารางนะ
ซารางจะไม่ทำตัวให้เป็นภาระของยุนยุนนะ"
ร่างบางสั่นเทิ้มน้อยๆน้ำตาไหลลงมาจากดวงตากลมโต
เสียงหวานดังขึ้นอย่างรวดเร็ว แจจุงกอดมือของยุนโฮไว้แน่น
จนคนขี้แกล้งรู้สึกผิด
"ขอโทษนะ ซาราง ยุนยุนของโทษนะ อย่าร้องไห้นะครับ คนดี"
ยุนโฮเดินเข้าไปใกล้ร่างบางแล้วกอดเบาๆ
"ฮือๆ...อย่าแกล้งซารางอีกนะ...อย่าทำเหมือนว่าหายไปไหนนะ"
แจจุงยังคงร้องไห้ในอ้อมกอดของยุนโฮ งานนี้ได้กำไรไปเน็ดๆ
"อือ ยุนของโทษนะ จะไม่ทำอีกแล้วนะ" พูดแล้วกอดคนในอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก
"......สำคัญนะ...."
"หา ว่าอะไรนะไม่ได้ยิน"
เสียงของร่างบางตรงหน้าอู้อี้เนื่องจากยุนโฮกอดเค้าแน่น
"ยุนยุนสำคัญกับซารางมากนะ...เป็นคนสำคัญที่สุดสำหรับซารางนะ"
///- --//// ยุนโฮหน้าแดงกับคำพูดของร่างบางตรง
....ซารางมีเสน่มากเกินไป...ใบหน้าคมหันไปทางอื่น
กลัวว่าร่างบางจะมองเห็นว่าตัวเองอาย
....บ้าสิ ซารางจะมองเห็นได้ยังไง ตาเค้ามองไม่เห็นนี่ โชคดีไป...
"อือ"
"อ๊ะ!!"
แจจุงดิ้นน้อยๆเมื่อรู้ตัวว่ากอดยุนยุนนานไปแล้ว
ยุนโฮเลยปล่อยร่างบางออกจากอ้อมกอด พอร่างบางเงยหน้าขึ้นมา
///๐_๐/// ใบหน้าหวานซับสีเลือด
....อายเหมือนกันเหรอ..ฮิฮิ น่ารักจัง....
"นี่!! หลับตาก่อนสิ" แจจุงสั่งยุนโฮ เค้าไม่อยากให้ร่างสูงรู้ว่าเค้าอาย
ไม่รู้เลยว่าทันแล้ว
"ทำไมล่ะ" ถามร่างบางอย่างไม่เข้าใจ ซารังเป็นอะไร
"เถอะน่า ยุนยุน" แจจุงเร่งอีก
"อือ อือ" รับคำ แต่ว่านัยน์ตาคมยังคงมองอยู่ อยากรู้ว่า ซารังจะทำยังไง
"หลับแน่นะ"
"อืม"
พอได้รับคำยืนยันจากยุนโฮแล้ว มือเรียวก็ยกขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง
แล้วนวดมันเบาๆ ยุนโฮมองคนตรงหน้า แล้วระบายยิ้มออกมา
"เฮ้อ" ร่างบางถอนหายใจออกมาอีก
มือเรียวยังคงนวดไปเรื่อยๆ แล้วเปลี่ยนมาพัดไป
พัดมาใกล้ๆหน้าแทน
"อย่าเพิ่งลืมตานะยุนยุน" แจจุงพูดจับหน้าตัวเองอีกครั้ง
"อือ" ยุนโฮมองแล้วเอามือมาปิดปากไว้กันเสียงหัวเราะของตัวเอง
"เอาล่ะ ลืมตาได้แล้ว ยุนยุน"
พอจัดการกับหน้าของตัวเองเสร็จแล้วก็บอกให้ยุนโฮลืมตาได้
"อืม นายทำอะไรตั้งนานเหรอ" แกล้งถามออกไป..อยากรู้จริงๆว่านายจะตอบยังไง
"เอ่อก็......" จะบอกยังไงดี หนอยคุณหมีนี่ ช่างถามจริงๆ
"ฉัน...ก็เอ่อ.." อะไรดีล่ะ
"อะไร"
"ฉัน...จัดเสื้อผ้าน่ะ" ตะโกนเสียงสูง
"งั้นเหรอ ทำไมไม่บอกล่ะ ฉันจะได้ช่วยจัดให้" 555 จัดเสิ้อผ้าเนี่ยนะ
ข้ออ้างฟังไม่ขึ้นเลยซารัง
"ฉันจะจัดให้เป็นพิเศษเลย" ก้มลมไปกระซิบใกล้ๆกับหูของแจจุง
เมื่อรู้สึกว่ายุนโฮเข้ามาใกล้ ลมหายใจที่รดอยู่ตรงต้นคอ
เสียงกระซิบที่ดังใกล้ๆหูทำเอาหน้าที่หายแดงแล้ว แดงจัดอย่างเห็นได้ชัด
"55555" น่ารักชะมัด
"นี่ ยุนยุนทำอะไรน่ะ" พูดแล้วผลักยุนโฮให้ออกห่างจากตัวเอง
"ก็จะจัดเสื้อให้นายไง" พูดแล้วเอามือไปแกล้งจับแถวๆหน้าอกของร่างบาง
"ทำ...อะ..อะไร" แจจุงพูดออกมาไม่เป็นคำ
"ช่วยไง" จงใจพูดใกล้หูของร่างบางอีกครั้ง
"บ้าเหรอ ถอยออกไปนะ!!" ตวาดออกไปด้วยความขวบเขิน
"555" ยุนโฮหัวเราะชอบใจ แกล้งนายได้อีกแล้ว สนุกซะจริง
"โรคจิต ชอบแกล้งคนอื่น หมียุนโรคจิต"
"5555 น่ารักจัง" คว้าตัวร่างบางตรงหน้าเข้ามากอด แจจุงหน้าแดงอีกรอบ
ดิ้นน้อยๆแต่ว่าสักพักก็หยุด ดิ้น อ้อมกอดของยุนโฮทั้งอบอุ่น และแข็งแรง
เหมือนเป็นที่พึ่งให้กับเค้า สัมผัสของยุนโฮเข้ารับรู้ได้ถึงความอ่อนโยน
......อยากรู้จัง..นายจะหน้าตาเป็นยังไงนะ...ยุนยุน.....ร่างบางคิดจนเผลอหลับไป
ยุนโฮรู้สึกว่าคนในอ้อมกอดนิ่งไปเลยผละออกมาดู
"อ้าว หลับแล้วเหรอ" พูดแล้วยิ้มน้อยๆ วางร่างบางลงบนเตียง
ห่มผ้าให้อย่างแผ่วเบา ปัดผมออกให้ร่างบางอย่างอ่อนโยน
เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ร่างบาง
ปากหยักประทับลงบนหน้าผากขาวเนียนอย่างแผ่วเบา....สัมผัสที่อบอุ่น....อยากให้ช่วงเวลานี้อยู่นานๆ......
ตอนที่ยุนโฮจะเคลื่อนตัวออกไปนั้น ร่างบางก็คว้ามือหยาบไว้
"อ๊ะ" ยุนโฮตกใจหันไปมอง ..........ละเมอรึไง.........
"อย่า....ไป....อย่าไปไหน...อยู่กับฉันนะ...."
"อย่า...ไป...ยุนยุน"
"อืม ไปไหน หรอก นอนซะนะ" ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆร่างบาง
มือหยาบกระชับมือของร่างบางไว้แน่น
ความอบอุ่นจากมือยุนโฮส่งผ่านไปยังมือเรียวของแจจุง......
"ฝันดีนะ ซารางของฉัน"
“นี่ ยุนยุน นายน่าตาเป็นแบบไหนนะ” ร่างบางที่นั่งพิงหลัง
ดวงตากลมโตเหม่อมองไปข้างหน้าบนเตียงของโรงพยาบาลเอ่ยถามจุงยุนโฮ
มือหยาบชะงักจากการปลอกแอปเปิ้ลของโปรดของร่างบางตรงหน้า
ก่อนที่เสียงทุ่มต่ำจะเล็ดลอดออกมาจากหยัก
“ก็....หล่อไง” ปากหยักคลี่ยิ้มทะเล้นแม้ว่าร่างบางจะไม่มีโอกาสได้เห็น
แต่ก็รู้ได้จากน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“บ้ารึไงยุนยุน พูดอะไรอย่างนั้น ฉันจริงจังนะ” ดวงหน้าหวานมุ่ยลง
แก้มขาวเนียนนูนขึ้นมา เพราะเจ้าตัวพองลมเข้าแก้ม
“555 ก็ต้องรีบๆหายนะ ซารัง นายต้องรีบๆหาย แล้วก็จะได้เห็นหน้าฉันนะ”
ยุนโฮพูดแล้วเอาแอ๊ปเปิ้ลที่บอกแล้ววางลงบนจาน
แจจุงไม่ค่อยให้ความร่วมมือเวลาที่ยูชอนเข้ามาตรวจหรือไปตรวจที่ห้อง
“อือ ซารางจะไม่ดื้อคุณหมออีกแล้ว จะรีบๆหายแล้วจะได้มองหน้ายุนยุนนะ”
แจจุงพูดเสียงใส
“ดีมาก แล้วจะกินเลยมั้ยอ่ะ แอ๊ปเปิ้ลอ่ะ” ถามร่างบางที่นั่งบนเตียง
และเริ่มพลิกไปพลิกมา เหมือนเด็กๆ
“อือ ก็ได้ อยู่ไหนล่ะ ส่งมาดิ”
ว่าแล้วยื่นมือมาข้างๆแต่ว่ามันไปอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ร่างสูงหัวเราะนิดหน่อย
มือหยาบหยิบแอปเปิ้ลมาแล้วป้อนให้ร่างบาง
“อ้าปากสิ ยุนยุนจะป้อนนะ”
“อื้อ ไม่เอาอ่ะ จะกินเอง ซารังก็มีมือนะ” ร่างบางส่ายหน้า
แล้วพยายามควานหามือของยุนโฮ
“ไม่เอาอ่ะ ก็เค้าอยากปผ้อนตะเองนี่นา”
ยุนโฮทำเสียงน่ารักแล้วยื่นแอปเปิ้ลเข้าไปใกล้กับปากอิ่มอีก
“ก็ได้” เสียงน่ารักของยุนโฮทำให้ร่างบางต้องใจอ่อน ปากอิ่มเผลอขึ้นเล็กน้อย
ค่อยๆรับเอาแอปเปิ้ลเข้าปาก
“อืม ดีมาก”
ยุนโฮพูดแล้วเขยิบเข้าไปใกล้กับร่างบางอีกเพื่อความสะดวกในการป้อน
“เอาอีก” เสียงหวานร้องขอแอปเปิ้ล
“งั้นเอางี้นะ แอปเปิ้ลนี่อร่อยมั้ย” ถามร่างบาง เค้ามีเกมแล้ว
“อร่อย”
“งั้นซารังต้องตอบคำถามของยุนยุนให้ถูกก่อนแล้วจะให้กินนะ”
“คำถาม? ยากมั้ยอ่ะ ถ้ายากก็ไม่เอา” แจจุงพูดแล้วหันหน้าไปทางขวา
เหมือนกับจำพูดกับร่างสูง แต่มันกลับเป็นทิศตรงข้ามกับร่างสูงซะนี่
“นี่ซารางฉันอยู่ทางนี้” แม้ว่ามันจะผิดก็เถอะ
“ไหนอ่ะ” ร่างบางพูดแล้วยกมือเรียวควานหายุนยุนของเค้า
“นี่ไง ยุนโฮยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆร่างบางอีก
“อ๊ะ” ทั้งสองคนร้องออกมา เมื่อมือเรียวสัมผัสถูกดวงหน้าคมของยุนโฮ
ดวงหน้าหวานเลื่อนเข้าหาใบหน้าคมของยุนโฮ
ยุนโฮหน้าแดงเมื่อเห็นว่าหน้าหวานของแจจุงเลื่อนเข้ามาใกล็
“จะทำอะ....ร...ไร” พูดออกมาไม่เป็นคำ
“อยู่เฉยสิ” แจจุงจับหน้าของยุนโฮ แล้วคลำไปทั่วหน้าของยุนโฮ
นิ้วเรียวคลำไปทั่วบริเวณของหน้าของยุนโฮ
“คิ้วเรียวเป็นรูคันธนู จมูกโด่งเป็นสัน ตาเรียว ริมฝีปาก...หยัก?
รูปหน้าเรียวคม อ๊ะ มีหนวดด้วย” มือเรียวของแจจุงเริ่มคลำขึ้นไปบนหัวของยุนโฮ
……นี่ซารังเก่งขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย...น่านับถือ.....
“ลำคอยาวสมส่วน ผม...สีน้ำตาลยาวประบ่า....รวมกันแล้วก็เหมือนคุณหมีอยู่ดี”
เอ๊ะ...ยังไง...เดี๋ยวนะ!!! รึว่า !!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น