ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 3 [rewrite]
“วันนี้ก็เหมือนเดิมเหรอ ยุนโฮ”
ยูชอนเข้ามาในห้องพักคนไข้
พร้อมกับดอกกุหลาบแดงช่อใหย่ ตอนนี้ในห้องพักของแจจุงเต็มไปด้วยกลิ่นดอกไม้
เขานำมันไปวางไว้บนเคาเตอร์ ข้างๆยังมีดอกกุหลาบของเมื่อวานวางอยู่
ทั้งของยุนโฮและของเค้าเอง
“อืม ยังไม่ยอมพูดอะไรเหมือนเดิม กินก็ไม่ค่อยกิน” ยุนโฮพูดเสียงอ่อย
หลังจากวันที่แจจุงตื่นขึ้นมาพูดกับเค้าวันนั้น
พอฟื้นขึ้นมาอีกทีหนึ่งก็ไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย ทั้งยุนโฮ ทั้งยูชอน
ต่างก็ทุกข์ใจเกี่ยวกับเรื่องของแจจุง
“แล้วนี่ ร่างหายของเค้าก็อ่อนแอจนฉันต้องให้น้ำเกลือเพิ่มเลยนะ” ยูชอนพูด
“.....”
“นี่คุณครับให้หมอตรวจอาการหน่อยนะ” ยูชอนพูดกับแจจุง แล้วเดินเข้าไปหา
ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงหันหลังให้ทันทีที่รู้สึกว่ายูชอนกำลังเข้าไปใกล้ตัวเอง
“ไม่เอาน่ะ อย่าดื้อนะครับ ให้หมอตรวจจะได้หายไวนะครับ”
“......” ร่างบางยังคงนอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
“หรือว่าคุณไม่อยากหายครับ? งั้นหมอไปก็ได้นะ” ยูชอนพูดแล้วยิ้มกับยุนโฮ
ร่างบางหันมาทันที ทั้งที่ไม่รู้ว่าหมออยู่ทางไหนแต่ก็หันหน้ามา
ปฏิกิริยาของร่างบางตรงหน้าทำให้ทั้งยูชอนและยุนโฮยิ้มออกมา
......ไม่อยากจะอยู่ในโลกมืดสินะ
“55 ยอมแล้วเหรอ” ยูชอนหัวเราะออกมา
คนไข้คนนี้ทำให้เค้าอารมณ์ดีทุกครั้งที่เข้ามา ร่างบางตรงหน้าน่ารักเสมอ
ทุกครั้งที่แจจุงไม่ยอมให้ยูชอนตรวจ เค้าก็จะทำอย่างนี้เสมอ
แล้วมันก็ได้ผลทุกครั้ง
“เอาล่ะ หมอตรวจไม่นานนะ เดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว”
ยูชอนพูดแล้วเดินเข้าไปใกล้ร่างบางตรงหน้าอีก
“.......” ร่างบางไม่ตอบอะไรแต่ว่าก็ยอมอยู่นิ่งๆ
ยุนโฮมองหน้าภาพตรงหน้าแล้วยิ้มน้อยๆ
เค้าเริ่มรู้สึกพิเศษกับร่างบางตรงหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ
ทุกครั้งที่เค้าสัมผัสตัวร่างบางใจเต้นทุกครั้ง จนแปลกใจ
ทั้งที่รู้ว่าร่างบางตรงหน้าเค้าเป็นผู้ชาย แต่ว่าก็อดไม่ได้
เค้าชอบคนตรงหน้าจริงๆ แล้วความชอบก็เริ่มจะแปรเปลี่ยนเป็นความรัก
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว” พอยูชอนพูดแล้วผละออกไป แจจุงก็หันหลังกลับไปอีกฝั่งทันที
“เป็นไงบ้าง” ยุนโฮถาม
“ก็ดีนะ อย่างที่บอกว่าแผลของเค้าดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว เหลือแต่...”
ยูชอนเงียบไปสักพัก
เหมือนเห็นว่าร่างบางบนเตียงกำลังฟังอยู่เลยเปลี่ยนมาชี้ที่ตาแทน
“อืม” ยุนโฮรับคำอย่างเข้าใจ
“แล้วนอกนั้นก็ไม่มีอะไร ส่วนเรื่องความจำนั้นมันต้องใช้เวลานิดหน่อยนะ
ให้เลือดในสมองมันค่อยๆจางไปเอง” ยูชอนพูดอย่างเบาที่สุด
“อืม”
~Whenever you look in my eye~ there are so many smiles and tears~
เสียงโทรศัพท์ของยูชอนก็ดังขึ้น
“ครับ” กรอกเสียงลงในโทรศัพท์
“อ๋อ จุนซุเองเหรอ”
“อืมอืม”
“ได้”
“จ้า”
“เด๋วพี่ไปนะ”
“อืม”
“บายจ้า”
“เฮ้ย ยุนงั้นฉันไปก่อนนะ วันนี้จุนซุชวนไปกินข้าว นายจะไปด้วยกันมะ”
ยูชอนถามยุนโอทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วในใจ
เค้าเองก้พอจพรู้ด้วยว่ายุนโฮรู้สึกยังไงกับร่างบาง
“ไม่ล่ะ” ยุนโฮปฏิเสธ
“อือ”
...นั่นสินะ เค้ารู้ดีว่ายุนโฮรู้สึกยังไงกับแจจุง
แต่ว่าเค้าเองก็ยังจะรู้สึกอย่างนั้นแจจุง ใครกันจะยอมดูแลใครสักคนอย่างนี้
ถ้าไม่มีความรุ้สึกพิเศษอย่างนี้กัน....เค้าเองก็เช่นกัน
“งั้นไปนะ” ยูชอนพูดแล้วเดินเข้าไปหาร่างบางที่นอนหันหลังตรงหน้า
“นี่ หมอแล้วนะครับ” พูดเสียงนุ่มให้กับร่างบาง
แต่ว่าก็เช่นเดิมร่างบางไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
แล้วยูชอนก็เดินออกไป ภายในห้องเลยดูเงียบลงไป
เนื่องจากว่าแจจุงก็เอาแต่นอนหันหลัง ยุนโฮเองก็ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร
“นี่ กินแอปเปิ้ลมะ” ยุนโฮถามแจจุง
“.....”แจจุงส่ายหัวนิดหน่อย
“ไม่กินอะไรหน่อย เด๋วก็ไม่หายนะ”
“.......” ....นายนึกว่าฉันโง่เหรอ ยุนโฮ ฉันไม่หลงกลนายแล้ว....
“นี่กินอะไรหน่อยนะ” ยุนโฮเริ่มรู้ว่าร่างบางเริ่มเปิดใจกับเค้ามากขึ้น
ไม่กลัวเค้าอย่างเมื่อก่อนแล้ว
“ (- - ) ( - -)” ร่างบางส่ายหัวอีก
“กินหน่อยน่า” ยุนโฮตื้ออีก
“งั้นกินน้ำนะ” เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ยอมกินแน่เลยเปลี่ยนมาเป็นการกินน้ำแทน
เพราะว่าไม่ควรให้ร่างกายขาดน้ำเด็ดขาด ยูชอนเคยบอกไว้
“(_ _) (-_-) (_ _) (-_-)”
ยุนโฮเอาน้ำให้ร่างบางดื่ม ในใจก็คิดว่า ยังไม่เป็นไร
ตอนนี้ยังไม่พูดก็ไม่เป็นไร ต้องใจเย็นเข้าไว้
ยุนโฮเมื่อเห็นว่าร่างบางกินน้ำแล้วก็ห่มผ้าให้ขึ้นมาปิดถึงคอ
แต่ว่าพอหันหลังกลับไปแจจุงก็เอาผ้าออกอีก ยุนโฮก้เอาผ้ามาคลุมให้อีก
ร่างบางก็เอาออกอีก
“นี่ ห่มผ้าสิ” ยุนโฮพูดออกมา
ร่างบางพองลมที่แก้มแล้วก็เอามือกระชับผ้ามาถึงคางแล้วหันหน้าไปอีกทาง
โอ๊ะ....ประชดเหรอ เนี่ย อดยิ้มกับร่างบางตรงหน้าไม่ได้
“ดีแล้ว ห่มอย่างนั้นแหละดี” ยุนโฮพูดติดตลกเล็กน้อย น่ารักซะจริง
ร่างบางหันมา เหมือนว่าจะมองเห็น แต่ว่าก็เหมือนกับจะสะดุ้งไปพักนึ่ง
…..บ้าจริง เราทำอะไรนะ มองก็มองไม่เห็นแล้วยังจะหันไปทำไมนะ....
“เป็นอะไรน่ะ”
“(- - ) ( - -)”
“งั้นก็นอนนะ” ยุนโฮพูดแล้วเดินไปที่เก้าอี้ พลางเอาหนังสือนิยายขึ้นมาอ่าน
(เป็นไงน่ารักมะ อ่านนิยายด้วย)
“คิก คิก คิ คิก”
ร่างสูงของยุนโฮที่นั่งอ่านนิยายแล้วหัวเราะออกมาเพราะความตลกกับนิยาย
ร่างบางบนเตียงหันหน้ามาทางเสียงนั่น
“คิก คิ ฮ่า ฮ่ะ” ร่างสูงยังคงหัวเราะอยู่
ร่างบางพองลมเล็กน้อยที่แก้มเมื่อคิดว่าร่างสูงไม่สนใจตัวเองเลย
“ฮึ!!” ร่างบางส่งเสียงไม่พอใจออกมาเล็กน้อย
“คิก คิก” ยุนโฮก็ยังคงอ่านนิยายต่อไป
“ฮึ!!!” ร่างสูงหันมาตามเสียงของร่างบาง
“ฮึ!!!!ฮึ!!!!”
แจจุงยังคงส่งเสียงต่อโดยที่ไม่รู้ว่าร่างสูงกำลังมองตัวเองอยู่
“555 นายเป็นอะไรล่ะ”
“////- - /////” แจจุงไม่พูดอะไร รีบหันหน้าแดงๆของตัวเองหันไปอีกทาง
แต่ยุนโฮก็ยังเห็นจนได้
“อายเหรอ.....” ชิ...ทำเป็นรู้ดีนะ...
“รึว่า...งอนเหรอ” ...ใครงอนนายกัน....
“รึว่า....เรียกร้องความสนใจ” .....บ้ารึปล่าว ใครจะไปเรียกร้องความสนใจ...
“55555555 น่ารักจังเลย”
“////- - ////” บ้ารึปล่าวมาชมกันต่อหน้า
“นี่ หันมาคุยกันเถอะซารัง”
...ใคร....ใครซารัง.....ซารังอะไรกันบ้าป่าว ยุนโฮ เสียงเหมือนหมีเลย ใหญ่ ๆทุ้มๆ
“....” ไร้คำตอบจากร่างบาง
“.....” ยุนโฮเองก็เงียบไป ไม่ชอบชื่อนี้เหรอ อุส่าตั้งให้นะ
“.....?” แจจุงเองก็แปลกใจเหมือนกันเมื่อเสียงหมีๆเงียบไป
เป็นอะไรไปอีก...นะ
โอ๊ยยย คุณหมีคุณนะหมีให้เค้ากินน้ำเยอะ ดูซิเกิดเรื่องแล้วไงล่ะ....
ร่างบางของแจจุงขยับไปมาเล็กน้อยเหมือนกับเวลาที่อยากจะได้อะไร
ยุนโฮเองก็ไปได้หันไปมองอีกเลย
ร่างบางยังคงขยับไปมาเรื่อยๆ
แต่เมื่อไม่ได้รับการตอบสนองจากยุนโอก็นึกว่าร่างสูงกลับไปแล้ว
.....กลับไปแล้วงั้นเหรอ ทำไงดีเนี่ย...ลองเรียกดูดีมั้ยนะ...จะไม่ไหวแล้วนะ
“..นี่..ยุนโฮ...คุณหมี...ยังอยู่มั้ย”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น