คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : chapter 8 [rewrite]
รถสปอตร์คันหรู แล่นเข้ามาจอดที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
เรียกความสนใจของคนแถวนั้นได้เป็นอย่างดี
ร่างเล็กก้าวลงมาจากรถด้วยความรีบร้อน
แต่ก็ยังไม่ลืมของสำคัญที่เตรียมไว้นานแล้ว
เพื่อให้ใครบางคน
ใครบางคนที่เป็นพิเศษ
"ขอโทษนะครับ พี่ยูชอนไม่อยู่เหรอครับ"
ทันทีที่ก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล ร่างเล็กก็เข้าไปที่แผนกสอบถามทันที ร่างเล็กเอ่ยถามถึงคนที่เป็นเจ้าของหัวใจ
"เอ่อ คุณจุนซู สวัสดีค่ะ"
"ครับ" ร่างเล็กไม่ได้สนใจคนตรงหน้ามากนัก
"คุณยูชอนอยู่ที่ห้องทำงานน่ะค่ะ วันนี้มีงานด่วนน่ะค่ะ"
พนักงานสาวตอบแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อไป
ร่างเล็กละมาจากตรงนั้น แล้วตรงไปที่ห้องทำงานของยูชอนทันที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ฉันขอตัวก่อนละกันนะ ซารัง"
ร่างสูงของซีวอนขอตัวกลับหลังจากที่มานั่งคุยกับซารังและยุนโฮนานมากแล้ว
เพราะหลังจากที่เค้าได้ค่าตัวพิ่มในการเล่าเรื่องของเอง เอ่อ ไม่ใช่
(พูดให้ถูกเซ่ /ซีวอน) หลังจากที่เค้าได้คุยกับยุนโฮนั้น ก้อคิดว่า
คนตรงหน้าเป็นคนที่น่าคบคนหนึ่ง
อย่างน้อย
ก้อดีกว่าพวกที่เค้าคบอยู่เป็นไหนๆ ถ้าได้เป็นเพื่อนกัน ก็คงจะดีไม่น้อย
"อ่าว จะไปแล้วเหรอ" แจจุงที่นั่งอยู่บนเตียงพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี วันนี้ได้เพื่อนเพิ่มขึ้นมา
หลังจากที่ต้องเจ็บตัวไปเหมือนกัน
"อืม เย็นมากแล้วนี่ ฉันไปก่อนนะ แล้วจะมาหาใหม่"
"อืม"
"ไปนะซารัง ไปนะ ยุนยุน"
ซีวอนพูดแล้วรีบลุกขึ้นหลังจากที่เรียกร่างสุงที่นั้งอยู่อีกฝั่ง
"ไอบ้า แกเรียกใครว่า ยุนยุนกัน!!!!!ฉันให้ซารางเรียกได้คนเดียวนะเว้ยยย!!!" ร่างสูงตะคอก แต่ว่ามันไม่ทันซะแล้ว
คนปากดีออกจากห้องไปแล้ว แต่ก้อยังไม่วาย ทิ้งเสียงหัวอย่างสะใจเอาไว้
ให้เคืองเล่น
"ชิส์"
"โถ ยุนยุน ชื่อนี้น่ะ น่ารักจะตายไป" แจจุงที่นอนอยู่ยันตัวลุกขึ้นมา เค้าไม่เคยได้ยินร่างสูงพูดอะไรแบบนี้เลย
จะว่าไป เค้าไม่เคยได้ยินยุนยุนของเค้าตะคอกเลยสักครั้ง
ปกติที่อยู่ด้วยกัน ร่างสูงจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่มากๆ แต่เวลาที่อยู่กับซีวอน ร่างสูงจะทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป
ยุนยุนแบบนี้ น่ารักกว่าตั้งเยอะ ฮิฮิ
"แต่ว่าฉันอยากให้ซารังเรียกคนเดียว มันเป็นชื่อพิเศษนี่"
ร่างสูงละออกมาหลังจากที่ยืนเขม่นประตูห้องอยู่นาน
ร่างบางที่ดูอยู่ยิ้มออกมาน้อยๆ ไม่ต้องบอกก้อรู้ว่า ยุนยุนของเค้า
จะหน้าบูดขนาดไหน
"อืม"
"ยุนยุน ซารังอยากกินน้ำส้มจัง" ร่างบางเอ่ยเสียงอ้อน
"อืม งั้นเด๋วยุนยุนไปซื้อมาให้นะครับ ซารังรอแป๊ปนะ"
ร่างสูงเดินไปคว้ากระเป๋าตังที่วางอยู่แล้วรีบเดินออกไปจากห้องทันที
"น่ารักจัง"
ร่างบางพูดกับตัวเองเบาๆ ร้อยยิ้มเล็กๆปรากฎออกมา
มือเรียวเลื่อนขึ้นมาสัมผัสที่บริเวณหัวใจ
"ใจเต้นแรงจัง"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"เฮ้ออ เสร็จสักที ทำไมวันนี้เวลามันผ่านไปเร็วอย่างนี้เนี่ย ไปหาซารังดีกว่า
ว่าแต่....เอาอะไรไปฝากดีนะ"
ร่างสูงละออกมาจากกองเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อย
แต่ดวงตาคมเหลือบไปเห็นสิ่งหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะเค้า
"ใครเอาอะไรมาวางไว้บนโต๊ะทำงานฉันเนี่ย เดี๋ยวจะต้องต่อว่าคุณกึมสักหน่อยแล้ว ปล่อยให้ใครเข้าห้องฉันได้ยังไง"
มือเรียวคว้ามันขึ้นมาเปิดดู
"ร็อคเก็ต?"
พูดออกมาอย่างแปลกใจเมื่อร็อคเก็ตรูปหัวใจสีเงินมันวาวปรากฎให้เห็น
ก่อนที่จะเปิดมันออกมาดู
"เอ๊ะ มีชื่อเราด้วยนี่นา ข้างในเป็นที่ใส่รูปงั้นเหรอ"
ดวงตาคมไล่มองไปทั่ว ก่อนที่จะมีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว
ร่างสูงของยูชอนนั่งลงที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งของตัวเองก่อนมือใหญ่จะเอื้อมไปเปิดลิ้นชักของตัวเอง แล้วหยิบรูปใบหนึ่งขึ้นมา เป็นรูปของเค้าที่เคยถ่ายคู่กับ จุนซู ลูกพี่ลูกน้องเข้าเค้าขึ้นมาเมื่อตอนที่เค้ากลับมาจากอเมริกา แล้วพาเจ้าตัวเล็กนั่นไปเที่ยว ก่อนจะลงมือตัดให้เหลือแต่หน้าเค้าซึ่งมันพอดีกับร็อคเก็ต ร่างสูงลงมือใส่รูปตัวเองลงในนั้นทันที
"เอ้า นี่แหละ ของฝาก" พูดจบก็รีบเดินออกจากห้องไป มือหนากำของในมือตัวเองแน่น
หวังว่าจะถูกใจนะซาราง
พร้อมกับใจที่แตกสลายของใครคนหนึ่ง........
หลังจากที่ยูชอนออกจากห้องไป ร่างเล็กก็ค่อยเลื่อนกายออกมา
จากหลังกระถางต้นไม้ใบใหญ่
ดวงตาเรียวเล็กมีนำใสๆรื่นอยู่เล็กน้อยเค้าไม่น่าเข้ามาในห้องนี้เลย
flash back
หลังจากที่เค้าเข้ามาในห้องนี้ แต่ก้อไม่พบใคร เลยเดินเข้ามาจัดเอกสารบนโต๊ะของยูชอนที่เคยทำเป็นประจำ
"พี่ยูชอนเนี่ยงานเยอะจัง" พูดพลางเก็บไปเรื่อย
ก่อนจะวางกล่องของขัวญที่ตัวเองเตรียมมาวางไว้บนโต๊ะเพื่อให้สังเกตได้ง่าย
"ดู่ว่าจะลืมวันเกิดตัวเองไปแล้วนะเนี่ย" จุนซูพูดเบาๆ
แต่ สายตาของเค้าก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่ง มือเล็กหยิบมันขึ้นมา
มีตัวหนังสืมเขียนอยู่สั้นๆ
'รักซารัง'
แต่ความหายของมันช่างเจ็บปวดเหลือเกินสำหรับคนอ่าน
"หมามความว่า พี่ยุชอนรัก....คนที่ชื่อซารางงั้นเหรอ"
ร่างบางพูดกับตัวเองเบาๆ น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้
แล้วอย่างนี้ เราจะยังเป็นห่วงเค้าอยู่อีกทำไม.............
ในเมื่อเค้ามีคนที่คอยห่วงอยู่แล้ว...............
แล้วเราจะสียใจทำไม.............
ต้องดีใจสิ ที่พี่ยูชอนเจอคนที่ใช่แล้ว.............
แล้วเราจะยังรักเค้าอยู่ทำไม............
ในเมื่อเค้ามีคนที่คอยรักอยู่แล้ว................
แล้วเรายังจะหวังอะไรอีก.............
ในเมื่อ.............
มันไม่มีความหวังมาตั้งแต่แรกแล้ว....................
มือเรียวกำกระดาษแผ่นนั้นไว้แน่น แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ
เสียงเปิดประตูก้อดังขึ้นมาพร้อมกับร่างสุงที่ตนตั้งใจจะมาหา
ร่างเล็กรีบหลบเข้าไปหลังกระถางต้นไม้ ตรงซอบห้องเก็บเอกสารทันที
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องหลบ
ทั้งที่มันเป็นเรื่องปกติแท้ๆ
ดวงตาเรียวยังคงจ้องมองเหตุการณ์ภายในห้องอย่างเงียบๆ
มือเล็กพยายามปาดนำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด
อยากออกไปจากที่นี่.....แต่ก้อทำไม่ได้............
"ใครเอาอะไรมาวางไว้บนโต๊ะทำงานฉันเนี่ย เดี๋ยวจะต้องต่อว่าคุณกึมสักหน่อยแล้ว ปล่อยให้ใครเข้าห้องฉันได้ยังไง"
เหตุการณ์ตั้งแต่ที่ร่างสูงหยิบร็อคเก็ตขึ้นนั้นขึ้นมา
ร่างเล็กที่คอยดุหวังไว้ว่า ยูชอนจะรู้ว่าเค้าเอามา เพราะว่า
ยูชอนเคยบอกไว้ว่าอยากได้สร้อยร็อคเก็ตกับเค้า
แต่เหมือนกับหัวใจจะหยุดเต้น
นอกจากจะไม่สงสัยแล้วว่าใครเอามาให้ ยูชอนยังจะเอาของขวัญชิ้นนั้น
ที่เค้าตั้งใจเอามาให้รวมทั้งสลักชื่อฝ่ายอีกอีก
เค้าตั้งใจให้กับยูชอน แต่คนตรงหน้ากำลังจะเอาไปให้คนอื่น
"เอาล่ะ เสร็จแล้ว"
เสียงของยูชอนทำลายความคิดของจุนซู ร่างเล็กมองดูคนรักของตัวเอง
เดินออกไปพร้อมกับสร้อยนั่น เพื่อเอาไปให้กับ คนที่ชื่อซารัง
เหตุการณ์ตั้งแต่ตอนที่ยูอนตั้งใจหารูปที่ตัวเองดูดีที่สุด โดยไม่สนใจว่านั่นเป็นรูปเพียงรูปเดียวของเราสองคน
แล้วก็เอาใส่ไว้ในร็อคเก็ตอย่างทะนุถนอม จนร่างสูงเดินออกไป ร่างเล็กมองเห็นมันทั้งหมด
ยูชอนก้าวออกจากห้องพร้อมกับการย่ำยีใจของใครคนหนึ่ง
พร้อมกับ
................................
ใจที่แตกสลายของใครคนหนึ่ง.................
คนเดียวที่จำวันเกิดของเค้าได้.............
จุนซูนายจะเอายังไงต่อไป?...............
ยังจะรักพี่ยูชอนอยู่อีกเหรอ?...........
เวลาผ่านไปแล้ว แต่ร่างเล็กยังไม่ยอมออกมาจากหลังกระถางต้นไม้นั้น
เสียงสะอื้นดังชึ้นหลังจากที่กลั้นมานาน
ริมฝีปากเรียวห้อเลือดเพราะกัดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นตลอด
จุนซู นายจะเลิกรัก ปาร์ค ยูชอนได้รึยัง?.............
นายอย่าหวังอะไรอีกเลย...............
เลิกเถอะ..............
นายเจ็บขนาดนี้แล้วนะ...................
พอทีหยุดความรู้สึกแบบนี้ได้แล้ว...............
เค้าไม่ได้ต้องการความรักของนายเลยสักนิด
ยังจะรักเค้าอีกทำไม
ยังจะทำร้ายตัวเองอีกทำไม..............
ใครก้ได้ช่วยที
ไม่อยากรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว!!!!......................
ร่างเล็กผลุนผลันออกจากห้องของยุชอนแล้วตรงไปที่รถของตัวเอง
พร้อมกับความบอบช้ำทางจิตใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างสูงของยูชอนเดินฮัมเพลงไปตามทางเดินเบาๆ เค้ากำลังจะไปหาซารัง
"สุขสันต์วันเกิดนะคะท่าน" เสียงพนักงานคนหนึ่งที่เค้าเดินผ่านทักขึ้น
"หา? วันเกิด"
ร่างสูงยังมึนๆอยู่
"วันนี้วันเกิดท่านนี่คะ"
"อ๋อ?เหรอ 55 +ขอบใจนะ ฉันลืมไปแล้วนะสิ"
"ยังไงก้อรับนี่ไปนะคะ ของขวัญเล็กน้อยค่ะ"
มือเรียวยื่นมารับของกล่องขวัญ
"ขอบใจ"
ร่างสูงเดินต่อไป จนไปหยุดอยู่ที่หน้าห้อง
' ซารัง'
ยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย มือเรียวกำลังสร้อยร็อคเก็ตไว้แน่น ในใจลองนึกภาพร่างบางว่าจะทำหน้ายังไงนะ ที่เค้าให้รอคเก็ตอันนี้
เมื่อคิดได้อย่างนั้นมือหนาก็เปิดประตูเข้าไป
"หวัดดี ซารังน้อย ทำอะไรอยู่เหรอ"
ร่างสูงเอ่ยทักร่างบางที่นอนเล่นอยู่บนเตียง ใบหน้าหวานที่ยิ้มอย่างดีใจ
เป็นรอยยิ้มที่หวานที่สุดที่เค้าเคยเห็นเลย
ห่อนที่ร่างสูงจะทำหน้าเจื่อนเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดที่ร่างบางพูดออกมา
"อ้าว ยูชอนเหรอ?" เสียงหวานๆที่กล่าวออกมาอย่างผิดหวัง ทำให้เค้าหงุดหงิดในเล็กน้อย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบแล้วนะครับ สำหรับตอนที่แปด ฉบับรีไรท์ อ่านแล้วเป็นไงมั่งอ่าครับ
งงกันมั้ยยยย รู้สึกว่าตอนนี้เป็นตอนที่ยาวววมากกกกเลย ฮิฮิ ยังไงก็ช่วยติดตามผลงานของเราต่อไปด้วยนะครับ
เรืองรีไรท์เราทำเสร์จแล้วนะครับ มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ก็อยากชักชวนแฟนฟิคทุกคน ลองอ่านดูด้วยนะครับ
หวังว่าจะสนุกกับเรื่องนี้ ในฉบับรีไรท์กันถ้วนหน้านะขอรับ
แฟนฟิค เปิดเทอมกันเมื่อไหร่อ่าครับ เม้นคุยกันเน้อออออออ
รักทุกคนนะขอรับบบบบบ
ความคิดเห็น