เสียงเพลงแห่งหัวใจ

ข้อมูลเบื้องต้น

แสงแดดอ่อนๆ ของฤดูร้อนสาดส่องลงมาบนสนามหญ้าสีเขียวขจีหน้าโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ นักเรียนหลายคนนั่งพักผ่อนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ เสียงพูดคุยหัวเราะดังแว่วมาเป็นระยะ ท่ามกลางบรรยากาศอันสดชื่นนี้ มีเสียงดนตรีแผ่วเบาลอยมากับสายลม

ณัฐ นักเรียนชายชั้นมัธยมปลายปีสุดท้าย นั่งดีดกีตาร์อยู่ใต้ต้นจามจุรีใหญ่ต้นหนึ่ง เขาหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขขณะที่นิ้วมือบรรเลงเพลงอย่างคล่องแคล่ว เสียงกีตาร์อะคูสติกแผ่วนุ่มลอยไปตามสายลม เขาเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ผมสั้นสีดำ ใบหน้าคมเข้ม ดวงตากลมโต เป็นที่หมายปองของสาวๆ ในโรงเรียนหลายคน แต่ณัฐกลับไม่สนใจใคร มุ่งมั่นกับการเรียนและดนตรีเท่านั้น

ไม่ไกลจากตรงนั้น มีนา นักเรียนหญิงชั้นเดียวกันกำลังเดินผ่านมา เธอเป็นสาวร่างเล็ก ผิวขาวเนียน ผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าหวานละมุน ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน เธอชะงักเมื่อได้ยินเสียงเพลงอันไพเราะ ด้วยความสนใจ เธอจึงเดินเข้าไปใกล้ต้นไม้นั้นอย่างเงียบๆ

ณัฐยังคงหลับตาเล่นดนตรีอย่างมีความสุข ไม่รู้ตัวว่ามีใครเข้ามาใกล้ มีนายืนฟังอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งเพลงจบลง เธอจึงปรบมือเบาๆ ด้วยความชื่นชม

ณัฐลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นมีนายืนอยู่ตรงหน้า เขารู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร

"เล่นเพราะมากเลยค่ะ" มีนากล่าวชม

"ขอบคุณครับ" ณัฐตอบ พลางวางกีตาร์ลงข้างๆ "ชอบฟังดนตรีเหรอครับ?"

มีนาพยักหน้า "ชอบมากค่ะ ฉันเล่นไวโอลินด้วย"

ดวงตาของณัฐเป็นประกายขึ้นมาทันที "จริงเหรอครับ? ผมชอบเสียงไวโอลินมากเลย แต่ไม่เคยได้ยินใครในโรงเรียนเล่นเลย"

มีนายิ้มอย่างเขินอาย "ฉันซ้อมที่บ้านค่ะ ไม่ค่อยได้เล่นที่โรงเรียน"

"งั้นเราแลกเปลี่ยนความรู้กันไหมครับ?" ณัฐเสนอด้วยความตื่นเต้น "ผมสอนกีตาร์ให้คุณ แล้วคุณสอนไวโอลินให้ผม ว่าไงครับ?"

มีนาตาเป็นประกาย เธอพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น "ได้สิคะ ฟังดูสนุกมากเลย!"

นับจากวันนั้น ณัฐและมีนาเริ่มพบกันหลังเลิกเรียนเพื่อแลกเปลี่ยนความรู้ด้านดนตรี พวกเขาใช้เวลาร่วมกันมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงแค่เรื่องดนตรี แต่ยังคุยกันในหัวข้ออื่นๆ อีกมากมาย ทั้งคู่ค้นพบว่าพวกเขามีความสนใจที่คล้ายคลึงกันหลายอย่าง

ณัฐเริ่มสอนมีนาเล่นกีตาร์ โดยเริ่มจากการจับคอร์ดพื้นฐาน เขาอธิบายอย่างใจเย็นและให้กำลังใจเธอเสมอ แม้ว่าในช่วงแรกมีนาจะรู้สึกว่ามันยากมาก แต่ด้วยความพยายามและคำแนะนำของณัฐ เธอก็เริ่มเล่นเพลงง่ายๆ ได้

ในทางกลับกัน มีนาก็สอนณัฐเล่นไวโอลิน เธออธิบายถึงวิธีการจับคันชักและการวางนิ้วบนสาย ณัฐพบว่าการเล่นไวโอลินนั้นท้าทายกว่าที่คิด แต่เขาก็ไม่ย่อท้อ พยายามฝึกฝนอย่างหนัก

วันหนึ่ง ขณะที่ทั้งคู่กำลังซ้อมดนตรีด้วยกันในห้องดนตรีของโรงเรียน มีนาสังเกตเห็นว่าณัฐดูเครียดและไม่มีสมาธิ

"เป็นอะไรหรือเปล่า?" มีนาถามด้วยความห่วงใย

ณัฐถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ผมกำลังกังวลเรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัยน่ะ กลัวว่าจะสอบไม่ติดคณะที่อยากเรียน"

มีนายิ้มให้กำลังใจ "เข้าใจนะ ฉันก็กังวลเหมือนกัน แต่เราต้องพยายามทำให้ดีที่สุด และเชื่อมั่นในตัวเองนะ"

ณัฐพยักหน้า "พูดถูก ขอบคุณนะที่ให้กำลังใจ"

"งั้นเรามาเล่นดนตรีกันต่อดีกว่า" มีนาเสนอ "ดนตรีช่วยให้เราผ่อนคลายได้ดีเลยนะ"

ทั้งคู่เริ่มเล่นเพลงด้วยกัน ณัฐรู้สึกว่าความเครียดค่อยๆ คลายลง เขามองมีนาที่กำลังตั้งใจเล่นไวโอลินด้วยรอยยิ้ม หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

หลายสัปดาห์ผ่านไป ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็แน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาเริ่มไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น ทั้งไปดูหนัง ฟังคอนเสิร์ต หรือแม้แต่นั่งอ่านหนังสือด้วยกันในห้องสมุด เพื่อนๆ ในโรงเรียนเริ่มสังเกตเห็นความใกล้ชิดของทั้งคู่ และเริ่มมีเสียงซุบซิบนินทา

วันหนึ่ง ขณะที่ณัฐและมีนากำลังนั่งคุยกันในโรงอาหาร เพื่อนสนิทของณัฐชื่อต้นก็เดินเข้ามาทัก

"ว้าว! นี่นายสองคนคบกันแล้วเหรอ?" ต้นถามอย่างตื่นเต้น

ณัฐและมีนามองหน้ากันด้วยความงุนงง

"เปล่านี่" ณัฐตอบ "เราแค่เป็นเพื่อนกัน"

"จริงเหรอ?" ต้นทำหน้าไม่เชื่อ "แต่พวกนายดูสนิทกันมากเลยนะ"

มีนารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย "ขอตัวก่อนนะ" เธอพูดพลางลุกขึ้นเดินจากไป

ณัฐมองตามมีนาด้วยความกังวล ก่อนจะหันมาต่อว่าต้น "นายพูดแบบนี้ทำให้มีนาอึดอัดนะ"

ต้นยักไหล่ "ก็นายชอบเขาไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่บอกความรู้สึกไปเลยล่ะ"

ณัฐถอนหายใจ "มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก"

หลังจากวันนั้น บรรยากาศระหว่างณัฐและมีนาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ทั้งคู่ดูเขินอายกันมากขึ้น แต่ก็ยังคงพบกันเพื่อซ้อมดนตรีเช่นเคย

วันหนึ่ง ขณะที่พวกเขานั่งซ้อมดนตรีด้วยกันใต้ต้นไม้ที่พบกันครั้งแรก ณัฐรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อมองมีนาที่กำลังตั้งใจเล่นไวโอลิน เขาตระหนักว่าความรู้สึกที่มีต่อเธอนั้นเปลี่ยนไปแล้ว

"มีนา" ณัฐเอ่ยขึ้นหลังจากที่เธอเล่นจบ

"?" มีนาหันมามองเขาด้วยรอยยิ้ม

"ผม... ผมคิดว่าผมชอบคุณนะ" ณัฐพูดออกมาอย่างประหม่า "ไม่ใช่แค่เพื่อน แต่... มากกว่านั้น"

มีนาตกใจเล็กน้อย เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเบา "ฉัน... ฉันก็รู้สึกแบบเดียวกัน"

ทั้งคู่มองตากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ณัฐจะค่อยๆ เอื้อมมือไปจับมือของมีนา หัวใจของทั้งสองเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นและความสุข

"เธอคิดว่าเราจะเล่นดนตรีด้วยกันได้ไปตลอดไหม?" ณัฐถามอย่างอ่อนโยน

มีนาบีบมือเขาเบาๆ "แน่นอน ฉันว่าเราจะบรรเลงเพลงรักที่ไพเราะที่สุดด้วยกัน"

นับจากวันนั้น ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เปลี่ยนไป พวกเขากลายเป็นคู่รักที่น่ารักของโรงเรียน แม้จะมีเสียงซุบซิบนินทาบ้าง แต่ทั้งคู่ก็ไม่สนใจ พวกเขามุ่งมั่นกับการเรียนและดนตรีเช่นเดิม

ช่วงเวลาแห่งความสุขดำเนินไปได้สักพัก จนกระทั่งวันหนึ่ง มีนาเดินมาหาณัฐด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"มีอะไรหรือเปล่า?" ณัฐถามด้วยความกังวล

มีนาถอนหายใจ "คุณพ่อฉันได้รับโอกาสไปทำงานที่ต่างประเทศ เราต้องย้ายไปอยู่ที่นั่นกันทั้งครอบครัว"

ณัฐรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน "แล้ว... แล้วเราล่ะ?"

"ฉันไม่รู้ค่ะ" มีนาตอบเสียงสั่น น้ำตาเริ่มคลอ "ฉันไม่อยากจากเธอไปเลย"

ณัฐดึงมีนาเข้ามากอด "เราจะหาทางกันนะ ผมสัญญา"

ในช่วงเวลาที่เหลือก่อนมีนาจะย้าย ทั้งคู่พยายามใช้เวลาร่วมกันให้มากที่สุด พวกเขาซ้อมดนตรีด้วยกันทุกวัน และพยายามแต่งเพลงร่วมกัน เพื่อเป็นของขวัญให้กันและกัน

วันสุดท้ายก่อนมีนาจะเดินทาง ทั้งคู่นัดพบกันที่ใต้ต้นจามจุรีต้นเดิม ที่ซึ่งพวกเขาพบกันครั้งแรก

"ฉันแต่งเพลงให้คุณ" มีนาพูดพลางยื่นแผ่นโน้ตให้ณัฐ "อยากให้คุณเล่นมันทุกครั้งที่คิดถึงฉัน"

ณัฐรับมาด้วยความซาบซึ้ง "ผมก็มีเพลงให้คุณเหมือนกัน" เขาส่งไฟล์เสียงในมือถือให้มีนา "ผมอัดเสียงร้องและเล่นกีตาร์ไว้ให้คุณฟัง"

ทั้งคู่กอดกันแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม

"เราจะติดต่อกันตลอดนะ" ณัฐพูด "และวันหนึ่ง เราจะได้เล่นดนตรีด้วยกันอีก ผมสัญญา"

มีนาพยักหน้า "ฉันจะรอวันนั้น"

หลังจากมีนาย้ายไป ทั้งคู่ยังคงติดต่อกันผ่านวิดีโอคอลและข้อความ แม้จะอยู่ห่างกันหลายพันกิโลเมตร แต่ความรักของพวกเขาก็ไม่เคยจางหาย พวกเขาแบ่งปันเรื่องราวในชีวิตประจำวัน ความฝัน และความกังวลต่างๆ ให้กันและกันฟัง

ณัฐมุ่งมั่นกับการเรียนและฝึกซ้อมดนตรีอย่างหนัก เขาตั้งใจว่าสักวันจะได้เรียนต่อที่ต่างประเทศ เพื่อจะได้อยู่ใกล้มีนา ส่วนมีนาก็พยายามปรับตัวกับชีวิตใหม่ในต่างแดน เธอเข้าร่วมวงออเคสตราของโรงเรียน และได้รับคำชมจากครูดนตรีหลายคน

เวลาผ่านไปสามปี ในที่สุดณัฐก็สอบได้ทุนไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยในประเทศที่มีนาอยู่ เขาตื่นเต้นมากที่จะได้พบกับเธออีกครั้ง

วันที่ณัฐเดินทางมาถึง มีนารออยู่ที่สนามบินพร้อมกับไวโอลินคู่ใจ เมื่อเห็นณัฐเดินออกมาพร้อมกีตาร์คู่ใจเช่นกัน ทั้งคู่ก็วิ่งเข้าหากันด้วยความดีใจ

"ยินดีต้อนรับ" มีนาพูดพลางกอดณัฐแน่น

"ผมคิดถึงคุณมากเลย" ณัฐตอบ น้ำตาแห่งความสุขไหลอาบแก้ม

หลังจากทักทายกันแล้ว ทั้งคู่ก็หยิบเครื่องดนตรีของตนขึ้นมา

"พร้อมที่จะเล่นเพลงด้วยกันอีกครั้งไหม?" ณัฐถาม

มีนายิ้มกว้าง "พร้อมที่สุดเลย"

ท่ามกลางผู้คนมากมายในสนามบิน เสียงกีตาร์และไวโอลินก็ดังขึ้น บทเพลงแห่งความรักที่พวกเขาแต่งร่วมกันเมื่อสามปีก่อนถูกบรรเลงขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ไพเราะยิ่งกว่าเดิม เพราะมันเต็มไปด้วยความรัก ความคิดถึง และความหวังที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกันต่อไป

ผู้คนรอบข้างต่างหยุดฟังและปรบมือให้ด้วยความชื่นชม ณัฐและมีนามองตากันด้วยรอยยิ้ม พวกเขารู้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของบทเพลงรักบทใหม่ที่พวกเขาจะร่วมกันแต่งต่อไป

และแล้วบทเพลงแห่งรักของทั้งคู่ก็ดังก้องไปทั่วสนามบิน เป็นสัญญาณของการเริ่มต้นใหม่ และความหวังที่จะได้บรรเลงเพลงรักร่วมกันไปตลอดกาล

(จบเรื่อง)