[Fic Diabolik Lovers Subaru] อยากบอกว่ารักเธอ

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 6 ทับซ้อน

ตอนที่ 6

ทับซ้อน

 

"กลิ่นกุหลาบหอมจัง" สึบากิเดินตามกลิ่นไปจนถึงสวนกุหลาบขาว

"กุหลาบขาวที่นี่สวยจัง กลิ่นก็หอมมากๆด้วย" สึบากิเดินเข้าไปหากุหลาบพุ่มหนึ่ง แล้วก้มลงดมกลิ่นหอมนั้น

"...ท่านแม่"

"หือ! สึบารุ!!"

"อ๊ะ! นี่เธอเข้ามาในสวนของฉันได้ยังไง"

"สวนของนายหรอ?"

"ก็ใช่น่ะสิ! ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่"

"ฉันออกมาเดินเล่น"

"ชิ! ไม่มีอะไรก็กลับเข้าไปในบ้านได้แล้ว"

"ทำไมล่ะ! ฉันมาที่นี่ไม่ได้หรอ สวนนี้ออกจะสวย"

"เธอนี่มัน! อยากอยู่ก็อยู่ไป แต่อย่ามาเกะกะฉันแล้วกัน"

"สึบารุ นายจะทำอะไรหรอ"

"ก็น่าจะรู้นิ มาเก็บกุหลาบ"

"ขอฉันช่วยได้ไหม"

"....."

"ก็แหม ไหนๆฉันก็ไม่มีอะไรทำแล้วนิ ให้ฉันช่วยได้ไหมล่ะ"

"ก็ตามใจ.."

"นี่สึบารุ นายเลือกกุหลาบแบบไหนหรอ"

"ชิ! ฉันต้องสอนเธอหรอ เลือกดอกที่เธอคิดว่าสวยก็พอ แล้วอย่าตัดก้านมันตรงๆล่ะ"

"อย่างนี้หรอ"

"ใช่" สึบากิเก็บกุหลาบอย่างตั้งอกตั้งใจ

'ทำไมกันนะ ตอนที่เห็นสึบากิอยู่ในสวน ถึงเห็นภาพทับซ้อนกับท่านแม่กันนะ'

"สึบารุ นายเป็นอะไรรึเปล่า?"

"ปะ เปล่านิ"

"ไม่จริงอ่ะ ขอดูหน่อยสิ"

"ไม่มีอะไรไงเหล่า!" สึบารุเอากุหลาบขึ้นมากันไว้ไม่ให้เห็นใบหน้า

"อย่าเอากุหลาบบังสิ โอ๊ย!" สึบากิพยายามเอากุหลาบในมือของสึบารุลง แต่มือเผลอโดนหนามของกุหลาบ

"เป็นอะไรรึเปล่า! ขอฉันดูหน่อย" สึบารุวางกุหลาบในมือลง แล้วเข้าไปใกล้สึบากิเพื่อดูแผล

"ไม่เป็นไรๆ แค่นี้เอง"

"ไม่เป็นไรอะไรล่ะ! ลอยหนามบาดยาวขนาดนี้ ไปล้างแผลก่อนเถอะ"

"อะ อืม"

*************************************

ในบ้าน

"เดี๋ยวฉันเอากุหลาบไปเก็บก่อน เธอไปล้างแผลก่อนนะ"

"ดะ เดี๋ยวสิ! สึบารุ!! ให้ตายสิ ห้องน้ำอยู่ที่ไหนฉันจะรู้ไหมฮะ" สึบากิเดินหาห้องน้ำเพื่อล้างแผลแต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะที่นี่มีทางแยกไปจุดต่างๆเยอะมาก

"อยู่ตรงไหนก็ไม่บอก อ๊ะ! เริ่มปวดที่แผลแล้วสิ เลือดก็ออกเยอะกว่าเดิมด้วย"

"หืมม ได้กลิ่นหอมด้วยแหละ"

"อึก! ใครน่ะ!" สึบากิหันกลับไปดูข้างหลังแต่ไม่เจอใครเลย

"หึ เหยื่อของใครกันนะ ถึงปล่อยให้เดินเพ่นพ่านในบ้านแบบนี้ เดี๋ยวผมก็แย่งอาหารซะหรอก" ชายใส่หมวกมายืนข้างหลังของสึบากิตอนไหนไม่รู้ กำลังสูดดมกลิ่นหอมจากสึบากิ

"ไรโตะ! นายกำลังทำอะไร!"

"สึบารุ!"

"หืมม คนของสึบารุคุงเองหรอ อย่าปล่อยให้เดินเพ่นพ่านแบบนี้สิ"

"ฉันไม่ใช่เหยื่อนะ!"

"ออกห่างจากยัยนั้นซะ"

"หึ! ก็ได้ไว้เจอกันนะสาวน้อย" จากนั้นไรโตะก็เดินจากไป

"ทำไมเธอไม่ไปที่ห้องน้ำ"

"แล้วนายบอกทางฉันไหมล่ะ"

"ชิ! เลือดเธอเริ่มไหลเยอะแล้ว ถ้าไม่รีบทำแผลเดี๋ยวจะมีตัวน่ารำคาญมาอีก"

"ตัวน่ารำคาญ นายพูดแบบนี้กับพี่น้องหรอ"

"ตามฉันมา" สึบารุพาสึบากิมาที่ห้องเพื่อทำแผล

***********************************

ห้องสึบารุ

"นี่ ความจริงทำแผลข้างนอกก็ได้นิ"

"เธออยากตอบคำถามพวกน่ารำคาญไหมล่ะ ฉันจะได้ออกไปทำข้างนอก"

"ไม่ดีกว่า"

"ดี งั้นส่งมือมาสิ ฉันขอดูแผลหน่อย"

"เบาๆด้วยล่ะ" สึบากิยื่นมือข้างที่เป็นแผลให้สึบารุดู

"ปวดแผลรึเปล่า?"

"นิดหน่อย..." 'ทำไมกันนะ มือที่เอาแต่ทำลายข้าวของกับดูอ่อนโยนและอบอุ่นอย่างนี้ แววตานั้นกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ'

"เสร็จแล้ว"

"ขอบใจ...สึบารุ" สึบากิยื่นมือออกไปจับใบหน้าของสึบารุ

"อะ อะไรของเธอ!" ใบหน้าของสึบารุเริ่มขึ้นสีลามไปถึงใบหู นั้นเพราะว่าหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก

"นายกำลังคิดอะไรอยู่ วันนี้นายดูไม่เหมือนทุกทีเลย"

"ฉันก็เป็นปกตินิ!"

"ไม่...วันนี้แววตาของนายดูเศร้า" สึบากิปล่อยมือจากใบหน้าของคนตรงหน้า แล้วถอยห่างคนตรงหน้าเล็กน้อย

"ฉันแค่...เห็นภาพท่านแม่ทับซ้อนกับเธอน่ะ"

"ท่านแม่หรอ"

"ใช่ ท่านตายไปแล้วน่ะ สวนกุหลาบขาวพวกนั้นก็เป็นเหมือนตัวแทนของท่านแม่น่ะ"

"งั้นหรอ...นายจำหน้าของเขาได้ไหมล่ะ?"

"จำได้...จำได้ขึ้นใจเลย"

"นายโชคดีที่ยังจำใบหน้าของผู้ให้กำเนิดนายได้ แต่ฉันแม้แต่ชื่อยังไม่รู้เลย"

"เธอไม่ได้อยู่กับพ่อแม่หรอ"

"ฉันอยู่กับลูกพี่ลูกน้องน่ะ ตั้งแต่เล็กฉันก็ถูกเลี้ยงดูมากับพวกเขา"

"เธอคงเหงาสินะ"

"ก็มีบ้างแหละ แต่ฉันไม่เอาเรื่องเล็กแบบนี้มาคิดให้หนักหัวหรอก"

"สึบากิ..."

+++++++++++++++++++++++++++++

ต้องขอโทษด้วยนะคะที่หายไปหลายวันมากๆเลย ด้วยความที่ว่ามีปัญหาหลายๆอย่างเกิดขึ้น เลยทำให้ไม่ได้เข้ามาแต่งต่อ แต่จะพยายามอัพตอนต่อไปเรื่อยๆค่ะ อาจมีช้าบ้างเร็วบ้างต้องขอโทษด้วยนะคะ //โค้งงงง