ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3 กลิ่นหอม
ตอนที่ 3
กลิ่นหอม
กลิ่นหอม
เวลาพัก
"เธอน่ะ! มากับฉันหน่อยสิ" ชายผมสีเงินพูดขึ้น ทำให้เด็กสาวต้องหันไปมองตามเสียงนั้น
"ฉันหรอ? มีอะไรกับฉั--" ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดจบ ก็โดนลากออกไปนอกห้องแล้ว
"เธอน่ะ! มากับฉันหน่อยสิ" ชายผมสีเงินพูดขึ้น ทำให้เด็กสาวต้องหันไปมองตามเสียงนั้น
"ฉันหรอ? มีอะไรกับฉั--" ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดจบ ก็โดนลากออกไปนอกห้องแล้ว
"เดี๋ยวสิ! จะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันนะ!" เด็กสาวพยายามแกะมือของชายตรงหน้าออก แต่ไม่เป็นผล
"หุบปาก! ตามฉันมาก็พอ" ชายผมสีเงินพูดแล้วเดินต่อไป จนหยุดลงที่ห้องเก็บของ
"พาฉันมาที่นี่ทำไม? อ๊ะ!?" เด็กสาวถามด้วยความสงสัย ก่อนที่จะถูกเหวี่ยงให้เข้าไปในห้อง แล้วปิดประตู
"ชิ! กลิ่นของเธอ...ได้กลิ่นแล้วรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า!!" ชายตรงหน้าพูดออกมาด้วยอาการหงุดหงิด
"กลิ่น? นี่นาย..." 'ทำไมถึงได้กลิ่นของฉันล่ะ หรือว่า!' ในชั่วพริบตาเด็กสาวก็ถูกดันให้ไปติดกับกำแพงแล้ว
"ทำไมต้องมีคนอย่างเธอเข้ามาเรียนด้วยนะ!" เขาปลดโบว์และกระดุมเม็ดแรกออก เผยให้เห็นผิวขาวละเอียด ก่อนจะฝังเขี้ยวลงไปที่ต้นคอ
"อึก!"
"หวาน..." เขาเอ่ยขึ้น
"ปล่อยฉันนะ! นายเป็นแวมไพร์จริงๆด้วย" เธอผลักชายตรงหน้าให้ออกห่างจากเธอ
"ชิ! รู้แล้วก็หุบปากไปซะ!" เขาพุ่งใส่เธออย่างรวดเร็ว
เด็กสาวรีบหลบแล้วจับแขนของคนตรงหน้ามาฝังเขี้ยวลงไป
"นี่เธอ!? เป็นแวมไพร์เหมือนกันหรอ!" เขาเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ และไม่เชื่อสายตาตัวเอง แต่รอยเขี้ยวที่ฝังอยู่นั้นเป็นคำตอบ
"ใช่ ฉันเป็นเหมือนกับนาย" เธอปล่อยแขนของคนตรงหน้า
"เธอน่ะ...ชื่อสึบากิสินะ ทำไมกลิ่นของเธอ..."
"หยุดพูดถึงกลิ่นฉันเถอะ!" เธอตะหวาดออกมาด้วยความโกรธ แต่แววตากลับปนไปด้วยความเศร้า "ฉันขอโทษ...นายน่ะชื่อซาคามากิ สึบารุสินะ"
"ใช่แล้วจะทำไม!"
"คนเขาพูดดีๆด้วยนะ!"
"แล้วใครอยากพูดกับเธอ ห๊ะ!"
"หึ! ฉันไปล่ะ เสียเวลาพักของฉันหมด" สึบากิเดินออกจากห้องเก็บของไป
"ชิ!"
******************************
สวนในโรงเรียน
"ให้ตายสิ ต้องมาเจอคนอย่างนั้น ฉันต้องบ้าตายก่อนแน่ๆ โอ๊ย!"
"ขะ ขอโทษนะคะ! เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ!?"
"ไม่เป็นไร อ๊ะ! เธอ..."
"โล่งอกไปที ฉันชื่อโคโมริ ยุย ค่ะ"
"เออ...ฉันสึกินามิ สึบากิ" 'ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเร็วอย่างนี้'
"แน่ใจนะคะว่าไม่บาดเจ็บตรงไหน ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ฉันไม่มองทาง"
"ไม่หรอก ฉันต่างหากที่ไม่มองทาง เอ๊ะ! เธอหัวเข่าถะหลอกนิ"
"จริงด้วย"
"ไปนั่งตรงนั้นก่อนนะ" สึบากิพายุยมานั่งที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ "ฉันขอดูแผลเธอหน่อยนะ"
"ไม่ต้องก็ได้จ๊ะ แผลแค่นี้เอง"
"...หอม อ๊ะ!" สึบากิรีบปิดปากตนเอง
"สึบากิจังหรือว่าเธอจะเป็น...แวมไพร์" ยุยทำสีหน้าสงสัยปนกังวลนิดๆ
"ฉัน...คือว่า..."
+++++++++++++++++++
จบไปอีกตอน แหมๆ สึบากิกับสึบารุทำความรู้จักกันก็แลกเขี้ยวกันเลย 5555 แต่จะทำยังไงดีล่ะยุยเหมือนจะรู้แล้วว่าสึบากิเป็นแวมไพร์ อยากรู้ก็ต้องตามตอนต่อไปนะคะ ^^
"หุบปาก! ตามฉันมาก็พอ" ชายผมสีเงินพูดแล้วเดินต่อไป จนหยุดลงที่ห้องเก็บของ
"พาฉันมาที่นี่ทำไม? อ๊ะ!?" เด็กสาวถามด้วยความสงสัย ก่อนที่จะถูกเหวี่ยงให้เข้าไปในห้อง แล้วปิดประตู
"ชิ! กลิ่นของเธอ...ได้กลิ่นแล้วรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า!!" ชายตรงหน้าพูดออกมาด้วยอาการหงุดหงิด
"กลิ่น? นี่นาย..." 'ทำไมถึงได้กลิ่นของฉันล่ะ หรือว่า!' ในชั่วพริบตาเด็กสาวก็ถูกดันให้ไปติดกับกำแพงแล้ว
"ทำไมต้องมีคนอย่างเธอเข้ามาเรียนด้วยนะ!" เขาปลดโบว์และกระดุมเม็ดแรกออก เผยให้เห็นผิวขาวละเอียด ก่อนจะฝังเขี้ยวลงไปที่ต้นคอ
"อึก!"
"หวาน..." เขาเอ่ยขึ้น
"ปล่อยฉันนะ! นายเป็นแวมไพร์จริงๆด้วย" เธอผลักชายตรงหน้าให้ออกห่างจากเธอ
"ชิ! รู้แล้วก็หุบปากไปซะ!" เขาพุ่งใส่เธออย่างรวดเร็ว
เด็กสาวรีบหลบแล้วจับแขนของคนตรงหน้ามาฝังเขี้ยวลงไป
"นี่เธอ!? เป็นแวมไพร์เหมือนกันหรอ!" เขาเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ และไม่เชื่อสายตาตัวเอง แต่รอยเขี้ยวที่ฝังอยู่นั้นเป็นคำตอบ
"ใช่ ฉันเป็นเหมือนกับนาย" เธอปล่อยแขนของคนตรงหน้า
"เธอน่ะ...ชื่อสึบากิสินะ ทำไมกลิ่นของเธอ..."
"หยุดพูดถึงกลิ่นฉันเถอะ!" เธอตะหวาดออกมาด้วยความโกรธ แต่แววตากลับปนไปด้วยความเศร้า "ฉันขอโทษ...นายน่ะชื่อซาคามากิ สึบารุสินะ"
"ใช่แล้วจะทำไม!"
"คนเขาพูดดีๆด้วยนะ!"
"แล้วใครอยากพูดกับเธอ ห๊ะ!"
"หึ! ฉันไปล่ะ เสียเวลาพักของฉันหมด" สึบากิเดินออกจากห้องเก็บของไป
"ชิ!"
******************************
สวนในโรงเรียน
"ให้ตายสิ ต้องมาเจอคนอย่างนั้น ฉันต้องบ้าตายก่อนแน่ๆ โอ๊ย!"
"ขะ ขอโทษนะคะ! เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ!?"
"ไม่เป็นไร อ๊ะ! เธอ..."
"โล่งอกไปที ฉันชื่อโคโมริ ยุย ค่ะ"
"เออ...ฉันสึกินามิ สึบากิ" 'ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเร็วอย่างนี้'
"แน่ใจนะคะว่าไม่บาดเจ็บตรงไหน ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ฉันไม่มองทาง"
"ไม่หรอก ฉันต่างหากที่ไม่มองทาง เอ๊ะ! เธอหัวเข่าถะหลอกนิ"
"จริงด้วย"
"ไปนั่งตรงนั้นก่อนนะ" สึบากิพายุยมานั่งที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ "ฉันขอดูแผลเธอหน่อยนะ"
"ไม่ต้องก็ได้จ๊ะ แผลแค่นี้เอง"
"...หอม อ๊ะ!" สึบากิรีบปิดปากตนเอง
"สึบากิจังหรือว่าเธอจะเป็น...แวมไพร์" ยุยทำสีหน้าสงสัยปนกังวลนิดๆ
"ฉัน...คือว่า..."
+++++++++++++++++++
จบไปอีกตอน แหมๆ สึบากิกับสึบารุทำความรู้จักกันก็แลกเขี้ยวกันเลย 5555 แต่จะทำยังไงดีล่ะยุยเหมือนจะรู้แล้วว่าสึบากิเป็นแวมไพร์ อยากรู้ก็ต้องตามตอนต่อไปนะคะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น