ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    อยากบอกนายว่า "ไปตายซะน่อ!!!"

    ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 พลเมืองที่ดีต้องไม่ขโมยเงินแค่ 10 บาท เพราะถือว่าเสียศักดิ์ศรี

    • อัปเดตล่าสุด 13 เม.ย. 58


    บทที่ 7 พลเมืองที่ดีต้องไม่ขโมยเงินแค่ 10 บาท เพราะถือว่าเสียศักดิ์ศรี


     

                    ความเดิมจากตอนที่แล้ว หลังจากที่เหล่าซินเซ็นงุมีและนักรับจ้างสารพัด ในที่สุดทุกคนก็เข้ามาถึงในตัวเมืองคาบูกิโจว  ที่เต็มไปด้วยร้านค้ามากมายที่รายล้อมไปด้วยผู้คนเดินกันขวักไขว่  บ้างก็เดินซื้อเสื้อผ้า  บ้างก็ซื้อพืชผัก  บ้างก็นั่งกอดลังกระดาษ? ทั้งห้าหน่อก้าวลงจากรถทันทีที่รถจอด

                    “เอ๋  นั่นคุณโอทาเอะกับชินปาจิคุงนี่น๊า  คุณโอทาเอะคร๊าบบบบบบบบบบบบ”

                    เมื่อคอนโด้ลงจากรถก็เห็นว่าหญิงสาวที่ตนหลงรักกำลังเดินซื้อของกับหนุ่มแว่นผู้เป็นน้องชาย  จึงทำหน้าที่สโตกเกอร์โดยการวิ่งเข้าไปหาเป้าหมายอย่างรวดเร็ว  แต่...

                    “นี่แกอีกแล้วหรอ  เจ้ากอริลล่า  ย๊าาา!!

                    โครม

                    ไม่ทันจะได้เข้าถึงตัวก็โดนหญิงสาวขว้างผลทุเรียนมาโดนเบ้าหน้าเต็มๆก่อนจะลอยไปชนกับแผงลอยของร้านขายส้ม ไม่แค่นั้นโอทาเอะยังเข้าไปซ้ำเติมโดยการโจมตีด้วยฝ่ามืออย่างไม่หยุดยั้ง

                    “อ้าว  พวกคุณกินก็มาด้วยรึค่ะเนี่ย  ไม่ทันสังเกตุเลย”

    (ก็หล่อนมัวแต่ซ้อมกอริลล่าอยู่ไม่ใช่เรอะ//ทุกคน)

    หญิงสาวผมสีน้ำตาลที่รวมผมเป็นหางม้าหันมาพูดกับคนที่มากับกอริลล่าทั้งๆที่มือยังตบกอริลล่าแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่เจ้าหล่อนกลับยิ้มหน้าตาเฉย

    “แล้วพวกคุณมาทำอะไรกันครับเนี่ย”  ชินปาจิเอ่ยถามคนตรงหน้า

    “ซื้อสาหร่ายดองอ่ะน่อ”

     “เล่นปาจิงโกะ”

     “ซื้อมายองเนส”

    “ตามฆ่าคุณฮิจิคาตะ”

    “มาขอคุณโอทาเอะแต่งงา.....แอ่ก! คร่อก”  กอริลล่าสลบเหมือดด้วยฝ่าเท้าพิฆาตของโอทาเอะ

    “เอ่อ  พวกคุณมาด้วยกันแท้ๆ แต่คนละเป้าหมายเลยน่ะครับ”  

    “นั่นมันเป้าหมายส่วนตัวของแต่ละคนน่ะ  แต่เป้าหมายจริงๆคือมาซื้อของเข้าซินเซ็นงุมิต่างหาก” ฮิจิคาตะตอบพลางคาบบุหรี่อยู่ในปาก

    “งั้นหรอค่ะ เอ้! ตะกี้เหมือนมีกอริลล่าตามพวกคุณมาเลย แต่ไม่ต้องห่วงฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

    “.....................................” (หน้าทุกคน)

     

    “กรี๊ดดดด  ช่วยด้วย  โจรวิ่งราวกระป๋าเจ้าค่าาาา”  ในตอนนั้นเองก็มีเสียงกรี๊ดร้องของหญิงสวาวัยกลางคนคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองก็พบว่ามีชายรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งถือกระเป๋าวิ่งผ่านหน้าพวกเขาไป โดยมีผู้หญิงเจ้าของเสียงกรี๊ดวิ่งไล่ตามอยู่

    “เฮ้อจะให้พักหน่อยไม่ได้รึไง  ไปกันเถอะโซโกะ”  ฮิจิคาตะทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าขยี้ให้ดับก่อนจะวิ่งตามโจรคนนั้นไป

    “คร๊าบๆๆ”  โซโกะวิ่งตามฮิจิคาตะไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

    “คุณกิน  คางุระจัง พวกเราเองก็ไปช่วยพวกเขาหน่อยดีกว่านะครับ”  หนุ่มแว่นเอ่ยขึ้นพร้อมกับลากมือกินโทกิกับคางุระวิ่งตามโจรไป

    “เฮ้ยๆ จะไปช่วยทำไมพวกนั้นเป็นตำรวจน๊า  การจับโจรก็ถือเป็นหน้าที่ของพวกนั้นอยู่แล้วนี่” กินโทกิพูดพลางแคะขี้มูกไปด้วย

    “แต่การช่วยตำรวจจับโจรก็ถือเป็นหน้าที่ของพลเมืองดีอย่างเราน่ะครับ”

    “เผอิญว่าฉันไม่ใช่พลเมืองดีว่ะ  โทษทีล่ะกัน”  กินโทกิทำท่าจะเดินออกไปจากตรงนั้นแต่ก็ถูกมือปริศนาจับชายเสื้อไว้

    “หือ...อะไรน่ะคางุระ”

    “ชินปาจิ  ไปจับโจรกันน่อ” คางุระหันมาพูดกับชินปาจิ  ถึงหนุ่มแว่นจะงงแต่ก็พยักหน้าตอบไป

    “ไปกันเลยน่อ  อะโจ๋วววว!!!”  สาวหมวยออกตัววิ่งไปตามโจรด้วยความเร็วสูงสุดพร้อมกับลากกินโทกิกับชินปาจิติดมือมาด้วย

    “เดี๋ยวซี๊  คางุระจัง ทำไมต้องลากผมด้วยเนี่ย  ผมวิ่งเองก็ได้นี่”

    “ก็ลื้อมันซื่อบื้อ  ขาก็สั้น  วิ่งตามคนร้ายไม่ทันหรอกน่อ”

    “แล้วไหงต้องลากคุณกินมาด้วยฟร๊า”  คราวนี้เป็นกินโทกิที่แหกปากโวยวาย

    “อั้วพาลื้อมาทำตัวเป็นพลเมืองดีน่อ” 

    “ไม่ได้อยากทำเฟ้ย!!

    “อ่ะ  เห็นคนร้ายแล้วน่อ”  วิ่งมาไม่นานก็เห็นโจรวิ่งราว

    “อากินจัง  พร้อมน่อ”

    “เห...พร้อมอะ..จ๊ากกกก!!” 

    “ไปทำตัวป็นพลเมืองที่ดีซะไปไอ้หัวมาม่า”  สาวหมวยใช้กำลังมหาศาลเหวี่ยงร่างกินโทกิไปข้างหน้าด้วยความแรงเท่ากระสุนปืน

    “เฮ้! โซโกะ  นายน่ะวิ่งไปสกัดตรง.....”

    ปั่กโครม!

    ร่างของกินโทกิที่ถูกคางุระเหวี่ยงมาลอยไปกระแทกกับรองหัวหน้าปีศาจเข้าอย่างจัง  จนทั้งคู่ล้มไปนอนเล่นกับพื้น

    “อู้ยย ทำบ้าอะไรของแกว่ะ  ไอ้หัวหยักศก”  ฮิจิคาตะลุกขึ้นตวาดใส่คนข้างๆทันที

    “ไปถามคางุระนู้น  ยัยนั่นมันเหวี่ยงฉันมา  อู้ยย  เจ็บๆๆๆๆ”

    “แย่ล่ะสิ  โจรมันจะหนีไปแล้ว”

    “คุณกิน  คุณฮิจิคาตะ โจรมันจะหนีไปแล้วน่ะครับ”

    กินโทกิและฮิจิคาตะลุกขึ้นแล้วหันมาหาเจ้าของเสียงก็เห็นคางุระ ชินปาจิ และโซโกะกำลังวิ่งตามมา พวกเขาจึงทำท่าจะวิ่งต่อ แต่จู่ๆก็มีกอริลล่าวิ่งผ่านพวกเขาไปด้วยความเร็วสุดๆ

    “คุณคอนโด้  ไปเอารองเท้าโรลเลอร์สเก็ทมาจากไหนกันครับ” 

    “ฉันซื้อมาจากร้านเมื่อกี้  พวกนายไม่ต้องห่วง ความเร็วขนาดนี้ไล่ทันเจ้าหัวขโมยนั่นแน่ๆ  ฮ่าๆๆๆๆๆ.......”

    เอี้ยด! โครมกอริลล่าถูกรถชนลอยละลิ่ว

    “.........................................”ทุกคน

    “นี่คุณมาทำอะไรกันครับเนี่ย  โชว์กอริลล่าแสนรู้เล่นโรลเลอร์สเก็ทอย่างนั้นเหร้อออ!!!”  ชินปาจิรีบตบมุขทันที

    “อ่ะ  มันหนีเขาไปในตึกร้างแล้วตามมันไปเร็ว” ฮิจิคาตะที่สังเกตุเห็นว่าโจรกำลังวิ่งเข้าไปในตึกร้างก็รีบวิ่งนำไปทันทีพร้อมกับคนอื่นๆที่วิ่งตามมา

    ทุกคนวิ่งตามโจรวื่งราวเข้ามาในตึกร้าง  แต่ก็ไม่เห็นใคร

    “ชิ  หนีไปจนได้นิอ”  คางุระสบถออกมาอย่างนึกเสียดาย

    “เอาน่า...มันเป็นความผิดของไอ้บ้ามายองเนสนั่นแหละที่มัวแต่นอนเล่นบนถนนอยู่”

    “ก็ใครกันฟ่ะที่ลอยมากระแทกจนฉันล้มน่ะ  ทีงี้ล่ะมาโยนความผิดให้ฉันหน้าตาเฉย”

    “ผมว่ามันก็คงอยู่ในนี้แหละครับ เพราะตึกร้างนี่มีทางออกแค่ทางเดียวก็คือประตูที่เราเข้ามาเมื่อกี้” โซโกะพูดแสดงความคิดเห็น

    “จริงอย่างที่คุณโอคิตะพูด  ผมว่ามันคงหนีไปไหนไม่ได้หรอกครับ” 

    “งั้นเราก็แยกย้ายกันหาให้ทั่วล่ะกัน” 

    “ผมว่าไม่ต้องไปหาเสียเวลาหรอกครับคุณฮิจิคาตะ  ผมมีวิธีดีๆอยู่วิธีหนึ่งที่เรียกมันออกมาโดยไม่ต้องเสียแรงเลย”

    ทุกคนหันมามองโซโกะด้วยความคาดหวังว่าเขามีแผนอะไรดีๆที่จับโจรได้ง่ายขนาดนั้น  โซโกะยักยิ้มเล็กน้อยก่อนจะชูไฟแช็กขึ้น

    “ก็เผาตึกร้างนี่เลยสิ  ถ้าโจรมันทนไม่ได้เดี๋ยวก็ออกมาเอง”

    “จะซาดิสม์ก็ให้มันถูกที่ถูกเวลาหน่อยสิว้อย  แค่โจรคนเดียวแกกะจะเผาที่นี่เลยงั้นเรอะ”

    “ก็แหม  ผมขี้เกียจไปตามหานี่ครับ  ตึกนี้ก็กว้างแถมยังมีตั้ง  ชั้น  กว่าจะเจอก็เย็นพอดี”

    “ลื้อเป็นตำรวจประสาอะไร  จับโจรแค่นี้ทำเป็นบ่นไปได้  มันเป็นหน้าที่ของลื้อไม่ใช่รึไงน่อ?” 

    “หน้าที่ของฉันคือฆ่าคุณฮิจิคาตะต่างหาก”

    “นี่พวกแก  เลิกทะเลาะกันแล้วพาดพิงถึงฉันได้แล้ว  ยังไงเราก็แยกย้ายกันตามหาเจ้าโจรนั่นล่ะกัน”

     

    เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนจึงพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้และแยกย้ายกันไปตามหาโจรวิ่งราวทันที

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×