คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 อาหารเป็นสิ่งจำเป็น ฉะนั้นอย่าทำให้กลายเป็นอึหมาโดยเด็ดขาด
โซโกะค่อยๆยืนขึ้นหลังจากที่นอนขดตัวอยู่นาน สาเหตุก็มาจากสาวหมวยคู่กัดที่เผด็จการกับอวัยวะสำคัญของเขาจนทำให้ลุกไปไหนไม่ได้นานเกือบครึ่งชั่วโมง
“อู้ยย หน๊อย ยัยตัวแสบ ฉันเอาคืนเธอแน่!!”
เมื่อยืนขึ้นได้แล้ว โซโกะจึงบึ่งออกไปจากห้องทันที เป้าหมายของเขาคือโรงอาหารของซินเซ็นงุมิ เพื่อไปล้างแค้นคนที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ แต่ระหว่างทางที่เดินไปนั้นโซโกะก็ได้ยินคนพูดกันถึงสาวหมวยคนนั้น
“น่ากลัวจังเลยน่ะยัยหนูหมวยนั่นน่ะ“
“ใช่ๆ ฉันละแทบฉี่ราดเลยตอนที่จานเฉี่ยวหน้าไปโดนผนังจนแตกน่ะ”
โซโกะไม่คิดจะสนใจสิ่งที่ลูกน้องพูด เพราะคิดว่ายังไงก็แค่เรื่องที่คางุระอาละวาดเท่านั้น แต่อยู่ๆก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเรื่องที่ลูกน้องพูดต่อมา
“แล้วสรุปคุณฮิจิคาตะกับยัยหนูหมวยนั่นเนี่ยคบกันจริงใช่ม่ะ”
“คงใช่น่ะ ทั้งจับมือ ทั้งกินข้าวด้วยกันแบบนั้น คงคบกันอยู่แหงมๆ”
“ถ้าเกิดแต่งงานกันขึ้นมา แล้วยัยหนูหมวยเข้าอยู่ในซินเซ็นงุมิจริงๆล่ะก็ มีหวังที่นี่ถูกแม่นั่นถล่มไม่เหลือซากแน่” ได้ยินดังนั้นโซโกะก็เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว จึงเปลี่ยนเป้าหมายเดินไปหาเหล่าลูกน้องแทนเพื่อถามเรื่องราว แต่ก็มีคนเดินมาจับไหล่ไว้
“เฮ้ โซโกะจะไปไหนน่ะ” เสียงคุ้นหูที่ทักเขามาไม่ใช่ใครที่ไหนต่เป็นกอริลล่านั่นเอง และคนที่มาด้วยก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ซากาตะ กินโทกิผู้นี้นี่เอง
“ไปข้างหน้าครับคุณคอนโด้”
“ฮ่าๆๆๆๆ นายนี่ก็ยังกวนได้เหมือนเดิมเลยนะ โซอิจิโร่คุง”
“ลูกพี่ก็ยังเรียกชื่อผมผิดเหมือนเดิมเลยนะครับ ผมบอกแล้วไงว่าผมชื่อโซโกะ”
“ว่าแต่นายเห็นโทชิบ้างรึเปล่า?”
“ไม่เห็นนี่ครับ สงสัยตกส้วมตายไปแล้วมั้ง”
“เฮ้ยๆๆ จะแช่งฉันให้ตายทั้งทีทำไมต้องให้ตายทุเรศๆแบบนั้นด้วยว่ะ”
เสียงคนที่พูดขึ้นทำให้ทั้งสามหันไปทางเจ้าของเสียง ก็เห็นฮิจิคาตะเดินมาพร้อมกับคางุระ ยิ่งเห็นแบบนั้นโซโกะจึงรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา
“อ้าวคุณฮิจิคาตะ ยังไม่ตายอีกหรอครับ”
“เห็นหน้าฉันคิดออกแค่คำถามเดียวกันรึไง ให้ตาย” ฮิจิคาตะหยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วอัดควันมะเร็งลงปอดก่อนจะพ่นออกมา
“อ้าว อากินจัง ฟื้นแล้วหรอน่อ อั้วนึกว่าเดี้ยงไปซะเลี้ยว”
“ของแค่นั้นทำอะไรคุณกินสุดหล่อไม่ได้หรอกเฟ้ย”
“แล้วถามหาผมทำไมหรอครับ คุณคอนโด้” ฮิจิคาตะเอ่ยขึ้นทั้งๆที่ยังคาบบุหรี่ไว้ในปาก
“นายมาก็ดีแล้วโทชิ พอดีนายรับจ้างสารพัดเขาอยากไปซื้อของน่ะ แล้วของใช้ในสำนักงานของเราก็ใกล้หมดแล้วฉันเลยกะจะชวยนายไปซื้อของด้วยกัน”
“ก็ได้ครับ มายองเนสก็หมดเหมือนกัน งั้นไปเลยมั้ยล่ะครับ”
“เดี๋ยวน่อ อั้วไปด้วยสาหร่ายดองของอั้วหมดพอดีเลย” คางุระพูดพร้องดึงเสื้อของฮิจิคาตะ
“มันจำเป็นตรงไหนมิทราบ สาหร่ายดองของหล่อนน่ะ”
“แล้วมายองเนสของลื้อมันจำเป็นตรงไหนนน่อ”
“....มายองเนสน่ะ ให้ตายก็ขาดไม่ได้เฟ้ย”
“สาหร่ายดองของอั้วก็ขาดไม่ได้เหมือนกันน่อ ยี้”
คอนโด้เห็นทั้งสองคนแยกเขี้ยวใส่กันจึงหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า
“ไปก็ไปสิอาหมวย ไปหลายๆคนจะได้ช่วยกันถือของ”
“คุณคอนโด้”
“ยะฮู้ววววว อาริลล่า ลื้อนี่ใจดีจริงๆ”
“เห.. ตะกี้เรียกกอริลล่าใช่ม่ะ”
คางุระกระโดดโลดเต้นดีใจพลางเดินไปตบไหล่คอนโด้เบาๆ ในขณะที่ฮิจิคาตะทำหน้าเหนื่อยหน่ายอย่างเห็นได้ชัด โดยไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาคู่หนึ่งจ้องเขาด้วยความหงุดหงิดอยู่
“ว่าแต่ ไหนๆก็ไหนๆแล้วเราไปกันหมดนี่เลยแล้วกัน เนอะโซโกะ”
“ไม่ละครับ ผมไม่อยากไปนั่งดมกลิ่นเหม็นๆของสาหร่ายดองกับมายองเนสน่ะครับ”
“อย่ามาดูถูกสาหร่ายดองของอั้วน่อ นั่นน่ะใครๆเขาก็กินกันน่อ”
“ก็มีแต่หล่อนคนเดียวไม่ใช่เรอะที่กินน่ะ สู้มายองเนสของฉันก็ไม่ได้”
“นั่นมันอาหารหมาไม่ใช่รึไงฟ่ะ” กินโทกิที่เงียบมานานเอ่ยขึ้นบ้าง
“ไอ้คนที่กินแต่ข้าวหน้าถั่วแดงอย่างแกอย่ามาดูถูกมายองเนสของฉันน่ะเฟ้ย”
“อย่าพูดแบบนั้นสิครับลูกพี่ มายองเนสไม่ใช่อาหารหมาหรอก อึหมาต่างหาก”
“ทำไมยิ่งพูดมันยิ่งดูทุเรศลงล่ะฟ่ะ”
“อึหมาสีขาวบริสุทธิ์ขนาดนั้น ก็น่าภาคภูมิใจดีออกไม่ใช่เรอะ โทชิ”
“นี่คุณก็เอากะเขาด้วยหรอครับ คุณคอนโด้”
“อึหมาก็ย่อมคู่ควรกับคนอย่างคุณแล้วล่ะครับคุณฮิจิคาตะ”
“ใช่ๆ ไม่มีอะไรที่จะเหมาะสมกับนายเท่าอึหมาอีกแล้วล่ะ คุณรองหัวหน้าปีศาจ”
“โดนไอ้คู่หูซาดิสม์อย่างพวกแกดูถูกเนี่ยเสียศักดิ์ศรีโคตรๆเลยโว้ยยยย”
“เอาล่ะๆ พอได้แล้ว แล้วสรุปว่าไงโซโกะ จะไปมั้ย?” คอนโด้กล่าวขัดขึ้นก่อนจะหันมาถามหนุ่มซาดิสม์
“ผม...”
“ไม่ต้องให้อาตี๋นี่ไปหรอกน่อ อั้วเหม็นปากอีอ่า กลิ่นปากแรงมากเลยน่อ”
“ปากหล่อนกลิ่นแรงกว่าฉันอีก หัดใช้ฉี่หมาล้างปากซะบ้างสิ”
“ถ้าลื้อลองทำให้อั้วดู อั้วจะลองทำตามก็ได้น่อ”
“งั้นเดี๋ยวฉันจะลองทำในปากหล่อนดูก่อนเป็นไงละ”
“ส้งตีงเถอะน่ออาตี๋ ลื้อน่ะอยู่ที่นี่เป็นหมาเฝ้าบ้านไปซะเถอะน่อ”
“โทษทีน่ะ แต่ชาตินี้ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ทำตามที่หล่อนพูดเด็ดขาด เอาล่ะ คุณคอนโด้ไปกันเถอะครับ”
โซโกะพูดพลางเดินนำหน้าคนอื่นไปที่รถตำรวจที่จอดไว้ทันที โดยมีคนอีก 4 คนเดินตามหลังมาติดๆ จากนั้นทุกคนก็ขึ้นรถ โดยมีฮิจิคาตะเป็นคนขับรถ คอนโด้นั่งเก้าอี้ข้างคนขับ ส่วนที่เหลือนั่งเบาะหลัง โดยที่โซโกะและคางุระนั่งติดหน้าต่างกระจกคนละข้าง และกินโทกินั่งคั่นกลาง
“
ความคิดเห็น